Η φύση της δυναμικής δεν είναι μόνο στον καπιταλισμό...

«Το καπιταλιστικό σύστημα πρέπει να σχεδιασθεί απ' το μηδέν, από την αρχή», δήλωσε ο κ. Ζαρκοζί. Παράδοξον!
Ο καπιταλισμός είναι ως εκ της φύσεώς του ένα σύστημα που απεχθάνεται τον σχεδιασμό. Είναι ποιος θα αρπάξει πρώτος τα μέσα παραγωγής, ποιος θα πρωτοκαθιερωθεί, ποιος θα πρωτοσυσσωρεύσει, ποιος θα πρωτοεξαπλωθεί, ποιος θα ανταγωνισθεί καλύτερα τους άλλους, ώσπου να μονοπωλήσει τον τομέα του, ώσπου να μπει και σε άλλους τομείς.
Ο καπιταλισμός ανέχεται τους όποιους σχεδιασμούς μόνον για να τους υπερβεί, στο σύστημα αυτό επικρατεί ο ισχυρότερος, ο εξυπνότερος, ο πιο ανήθικος (μάλιστα εν σχέσει και με την ίδια την αστική ηθική).
Ο καπιταλισμός είναι το πιο αναρχικό, ανήσυχο, εφευρετικό και δραστήριο σύστημα. Λειτουργεί με πραγματικά αξιοθαύμαστη ωμότητα, ποιος σχεδιασμός θα μπορούσε να το υποτάξει; Ο κρατισμός;
Μα ο κρατισμός (όπως και ο παρεμβατισμός) είναι ένα χρήσιμο ή άχρηστο στάδιο στη λειτουργία του συστήματος, αναλόγως της φάσης στην οποία εξελίσσεται - μπορεί να το ωθήσει ή να το φρενάρει κι αναλόγως ο καπιταλισμός επιλέγει τις πολιτικές δυνάμεις (κυρίως μέσα απ' τη λαϊκή ψήφο) που χρειάζεται κάθε φορά.
«Να ηθικοποιήσουμε το σύστημα» ζήτησε επίσης ο Σαρκοζί. Πώς μπορεί να ηθικοποιηθεί ένα σύστημα που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τον άνθρωπο; Αν ο καπιταλισμός πάρει τοις μετρητοίς (που λέει ο λόγος, ακόμα κι επί πιστώσει αν πάρει) την ηθική, μάλιστα την αστική ηθική, θα εξελιχθεί σε... σοσιαλισμό!
http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=70174020
Από την αξιόλογη γραφή του Στάθη.

--------------------
Σε ένα κόσμο που επικεντρώνει στην οικονομία και χαρακτηρίζει τα πολιτικά συστήματα αναλόγως της παρεμβάσεως του κράτους στην αγορά και στον έλεγχο των Μέσων παραγωγής αυτά είναι ορθά αλλά δυστυχώς αναπόφευκτα να συμβούν. Στην σύγκρουση όλων των πραγμάτων, καταστάσεων, κρατών ιδεολογιών και πολιτευμάτων θα επικρατήσει, όχι ο ισχυρότερος αλλά ο προσαρμοστικότερος και αυτός είναι με διαφορά ο καπιταλισμός. Κουμμουνισμός και Σοσσιαλισμός παίζουν σε αυτό το πεδίο με αυτές τιε έννοιες και είναι καταδικασμένοι να χάνουν. Άλλωστε η φύση μισεί τη στασιμότητα, γιατην ακρίβεια είναι δυναμική και αυτό είναι κύριο χαρακτηριστικό της ζωής.
Κάτω από αυτό το πρίσμα ο Καπιταλισμός έχει πολλά, τα περισότερα εγγενή συγκριτικά πλεονεκτήματα. Και στην πραγματικότητα δεν είναι λάθος να επιζητάς την δυναμική ούτε την εξέλιξη.
Την εξέλιξη όχι την ανάπτυξη. Γιατί η ανάπτυξη είναι η αχίλειος πτέρνα του καπιταλισμού. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα που ονομάζεται αειφόρος ανάπτυξη διότι τα πράγματα είναι πεπερασμένα και στο όριο των πραγμάτων ο καπιταλισμός θα καταστρέψει το περιβάλλον του πεθαίνοντας.

Ο κεντρικός σχεδιασμός έχει σοβαρά προβλήματα από τη φύση του. Δεν είναι δυναμικός και αν ο έλεγχος οδηγήσει τα πράγματα σε λάθος δρόμο από φύση του είναι δύσκολο να ανακρούσει πορεία.
Έχει την τάση, την προδιαγεγραμμένη καλλίτερα, να γίνεται τυρανία. Είναι δύσκολο να δώσεις σε κάποιον το βάζο με το μέλι και να τον πείσεις μετά να βγάλει αυτός (και οι όποιοι δικοί του) τα δάχτυλα από μέσα.

Λύση; Δεν υπάρχουν λύσεις νομίζω. Όπως δεν υπάρχουν και αλήθειες. Εξαρτάται τι θέλουμε να επιτύχουμε ως κοινωνία και να μη το παραδίδουμε αυτό εύκολα.
Η διάχυση της εξουσίας, με κάποιο τρόπο που δεν μπορεί να αναλύσει ένας άνθρωπος -αφού ως γνωστόν δεν υπάρχουν σοφοί (ούτε Μεσσίες) αλλά φιλόσοφοι (Πυθαγόρας)-σε όσο μεγαλύτερη βάση γίνεται φαίνεται ως η πραγματιστική πρόταση. Δεν θα έλυνε τα προβλήματα, προφανώς, αλλά θα καθόριζε τα πράγματα σε κοινωνική βάση μεταφέροντας τις εντολές προς τα πάνω.

Οι πολιτες θα ήταν υπεύθυνοι για ότι συμβαίνει και αυτό θα έπλαθε αλλιώς και το χαρακτήρα και θα μετέτρεπε την ελαφρότητα της επίφασης δημοκρατίας (δηλ. της ψηφοφορίας κάθε τέσσερα χρόνια) σε σοβαρή συμμετοχή στην λήψη αποφάσεων, ή τουλάχιστον όσο πιο κοντά στους μηχανισμούς γίνεται.

Η σκέψη, η τέχνη, η επιστήμη, η ατομική φιλοδοξία, η αγορά κλπ θα διατηρούσαν τη δυναμική τους αλλά ο πολιτικός έλεγχος θα ήταν παρών και όσο πιο πολλοί οι ελεγκτές τόσο δυσκολότερη η διαφθορά.

Τέλος με μερικές απλές παρεμβολές, όπως μια φορά το χρόνο δημοψήφισμα αν πρέπει να γίνουν εκλογές, ή ποιοί μεγαλοσχήμονες (υπουργοί, υφυπουργοί) πρέπει να αντικατασταθούν, ή αν η κυβέρνηση κινείται ή όχι στις προγραμματικές δηλώσεις ή το απλό "ποιός θεωρείται ίναι επικύνδυνος για την δημοκρατία" οι κάθε λογής χαρισματικοί ηγέτες ή άνθρωποι που λόγω διαφόρων συνθηκών (πχ οικονομικής επιφάνειας) δεν θα μπορούσαν να μετατραπούν σε επικύνδυνους για το πολίτευμα.

Μα υπάρχει πολίτευμα που έχει τέτοιες παραμέτρους;
Υπήρξε. Το έλεγαν Δημοκρατία. Ηταν άμεση στους πολίτες. Οι προτεραιότητές καθοριζόταν από τους τους ίδιους και έφτασε σε ακμή από άποψη επινόησης εννοιών.
Είχε τον καλλίτερο μηχανισμό προστασίας.
Είχε τον αποτελεσματικότερο μηχανισμό ανανέωσης.
Είχε τον ηθικότερο τρόπο ανάδειξης προτύπου.
Είχε την σημαντικότερη προώθηση σκέψης.
Είχε την ορθότερη κατανομή εξουσίας.
Είχε την δικαιότερη ικανότητα νομοθέτησης και άσκησης εξουσίας
Και αυτά διότι στην πραγματικότητα η Δημοκρατία είναι πιο δυναμική από τον καπιταλισμό και φαίνεται να πιο κοντά σε μια πιο εξελιγμένη προσωπικότητα ανθρώπου.