Οικονομία

Οικονομία

Η νομή του οίκου. Το μοίρασμα.
Διαβάζουμε στον Οικονομικό του Ξενοφώντα για το πώς πρέπει να διαχειρίζεται ένα σπίτι ένας οίκος. Πως πρέπει να διαχειρίζονται τα αγαθά. Πως θα έπρεπε καθένας να αναλαμβάνει, ανάλογα τις ικανότητές του, τις δυνάμεις κ.λ.π. να φέρει σε πέρας εργασίες, να ελέγχει τα αγαθά του σπιτιού και να μεριμνά ώστε να μην υπάρχει έλλειψη και όλοι μαζί να συμβάλλουν στην εύρυθμη λειτουργία ώστε όλοι να συμβιώνουν αρμονικά, να εξασφαλίζεται η ομαλή βίωση και να νοηματοδοτείται ο βίος μέσα από την συμμετοχή.

Σήμερα ο όρος οικονομία έχει ακρωτηριαστεί. Περιορίζεται να σημαίνει την νοσηρή συγκέντρωση πλούτου. Του ανταλλακτηρίου μέσου του, του χρήματος. Έτσι στην κλίμακα της μικροοικονομίας η εύρυθμη λειτουργία έχει αντικατασταθεί από αυτό που ονομάζω «βουλιμικό πλουτισμό», δηλαδή την ανικανότητα του να έχω αρκετά και την μονομανία να αποκτήσω περισσότερα με κάθε μέσο.

Η πιο πάνω κατάσταση, που ανατροφοδοτείται στον άνθρωπο συνεχώς με το πρότυπο του νέου ωραίου και επιτυχημένου, αυτό που επικράτησε ως όρος “golden boy”, στο κυνήγι της εκπλήρωσης της βουλιμίας πυροδότησε την χρηματοπιστωτική κρίση σε όλο τον πλανήτη.

Όταν ενδιαφέρεσαι μόνο στην συσσώρευση πλούτου τότε, και επειδή ο πλούτος είναι καθορισμένος – καθότι αντανακλά την επάρκεια ή όχι των πόρων που ούτως ή άλλως είναι πεπερασμένη – τότε 1ον από κάπου το στερείς και 2ον δεν ενδιαφέρεσαι για ότι άλλο είναι απαραίτητο, πέραν του χρήματος, για την εύρυθμη λειτουργία του οίκου κατ’αρχάς, της κοινωνίας κατά δεύτερον.

Έννοιες όπως δημόσια παιδεία, υγεία, κοινωνικός ιστός, παίδευση, συμμετοχή στα κοινά κ.α. είναι πια ήσσονος σημασίας και υποχωρούν συνεχώς στην συλλογική πραγματικότητα μπροστά στην λαίλαπα της έννοιας του «βουλιμικού πλουτισμού». Κι όμως σε ένα σπίτι θα πρέπει να μεριμνείς για την οικογένειά σου, την σχέση με το σύντροφο, την ανατροφή των παιδιών, την επάρκεια των αγαθών αλλά και τη λειτουργία και την συντήρηση των υποδομών.

Για τον κάθε βουλιμικό προς τον πλούτο μάλλον αυτά είναι διαθέσιμα, αν και έχω αμφιβολίες αν ένας μονομανής άνθρωπος μπορεί να προσφέρει την ευτυχία.

Μπορούν όμως αυτά να περιορίζονται μόνο στους οίκους;

Όταν ο μακρόκοσμος και η μακροοικονομία υποφέρει μένει έξω από την πόρτα του οίκου ακόμη και του πιο πλούσιου; Θα μείνει ενδεχομένως μέχρι που να καταστρέψει πλήρως το παγκόσμιο οίκο – και εδώ αποκτά νόημα η λέξη οικολογία και η σύνδεση με την πραγματική έννοια της οικονομίας – ή ώστε να ανατραπεί η όποια έννοια ευρυθμίας και αυτοί από στους οποίους έπρεπε να μοιραστεί τμήμα του πλούτου να διαμελίσουν τον οίκο του.

Η πραγματικότητα αυτή διέπει ακόμη και τα κράτη, που οι ηγέτες τους αποκομμένοι από κάθε πραγματική κοινωνική δραστηριότητα χρησιμοποιούν φράσεις όπως «Δεν αντέχει η οικονομία» ή «τόσα μπορούμε να προσφέρουμε» αντί να δουν ότι το συμφέρουν των πολιτών που θα έπρεπε να εξυπηρετούν είναι η διατήρηση της κοινωνικής ευρυθμίας.

Είναι σαφές ότι από την μικροοικονομία εώς την μακροοικονομία, με τον αρχικό ξενοφώντειο όρο, η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί καθώς επέρχεται αποδόμηση σε όλες τις κλίμακες, από τον πλανήτη εώς την ψυχική υπόσταση του ανθρώπου.