Εκεί Πολυτεχνείο; Εκεί Πολυτεχνείο; Εδώ ακόμη Χούντα

Δεν καταργήθηκαν την 28η Οκτωβρίου, αφού δεν πέρασε η εξουσία από τους δωσίλογους και τους πατριδοκάπηλους-ελλαδέμπορούς-εθνικιστές-προδότες στο λαό. Αν γινόταν θα είχαμε Δημοκρατία και θα καταργούσαμε τις ομάδες καταστολής. Οι πάνοπλοι παλικαράδες που βλέπουμε εδώ φυλάνε τα πραγματικά αφεντικά τους, την Αμερικάνικη πρεσβεία. Ας μείνουν εκεί μόνιμα να λύσουμε το πολιτειακό ήρεμα ως πολιτισμένος λαός.

Το μΠΑτΣΟΚ είναι εκ γενετής κλέφτης. Όχι τώρα που μας κλέβει την περιουσία, τη χώρα, τη ζωή μας. Από παλιά. Τότε που ο ιδρυτής του, παπατζής ο Β' , έκλεβε τα συνθήματα της αριστεράς και κυρίως του ΚΚΕ για να βγει. Ήθελα να ήξερα όταν βγήκε δεν ψιλιάστηκε κανείς Πασόκος ότι έκανε τα αντίθετα από αυτά που έλεγε στο μπαλκόνι;
Και εν τω μεταξύ επί προεδρίας ΕΦΕΕ Παπουτσή ΕΚΛΑΠΕΙ από την ΠΑΣΠ η ματωβαμένη σημαία του Πολυτεχνείου. Ένα εθνικό κειμήλιο, σύμβολο ηρωισμού και αντίστασης, περιφέρει η σημερινή ΠΑΣΠ με την προστασία των ΜΑΤ του αυτού του ιδίου Παπουτσή, την αυτή ιδία επέτειο μνήμης και αντίστασης. O tempora, o mores (μωρές παρθένες του μΠΑτΣΟΚ).

Δεν έπεσαν και σήμερα οι κατοχικές δυνάμεις που κυβερνούν να απολυθούν οι γερμανοτσολιάδες που τους φυλούν. Ξέρω ότι πολλοί από μας νιώθουμε απογοήτευση. Νιώθουμε μισοί, ανεκπλήρωτοι. Δεν είναι όσα μας συμβαίνουν, δεν είναι όσα αναγκαζόματσε να τραβήξουμε στην εξαθλιωμένη πραγματικότητά μας. Δεν είναι η βία του κράτους που είναι ωμή και στάζει νωπό αίμα σε κάθε διαμαρτυρία. Είναι που γνωρίζουμε το δίκιο μας και την αδικία τους. Είναι που ξέρουμε ότι είμαστε οι πολλοί, ότι χωρίς εμάς δεν υπάρχουν, ότι και που υπάρχουν είναι παράνομοι και βάρος στις ζωές μας και ακόμη δεν έχουν πέσει. Δεν ακούστηκε ο πάταγος της συντριβής τους.

Αντί αυτού σήκωσαν κεφάλι φιδιού και τα δόντια τους σταλάζουν ξενδιάντροπα το φαρμάκι του φασισμού ενδεδυμένο με υπουργείο πολυτονικής αναίδειας. Και στέκεσαι εμβρόντητος. Και η κατάθλιψη της αδυναμίας και της αποτυχίας -έως τώρα- σε κοιτά μέσα στην ψυχή. Κι όμως υπάρχει η 28η Οκτωβρίου. Μια κορυφή της μέχρι τώρα πορείας. Φυγαδεύτηκαν. Τρόμαξαν, όχι μόνο εδώ και στα εξωτερικά. Και έδιωξαν τον τρίτο παπατζή της οικογενειοκρατίας για να προλάβουν το επόμενο βήμα.

Δεν γνωρίζω τι φθείρει περισσότερο, η απογοήτευση, η κατάθλιψη ή η οργή. Η οργή όμως πρέπει να συνεχίσει να καίει τα σωθικά μας και όταν θελήσει η ανάγκη τότε θα ξεσπάσει. Τότε δεν θα μπαίνουν οι νεογενίτσαροι ΜΑΤατζήδες στις σχολές. Θα μπαίνουμε εμείς όπου βρίσκονται όλοι τους και ζυγιάζουν τις ζωές μας με τα νούμερα.