Πάμ' πλατεία as usual

Στην αρχή ξεκίνησε η Καθημερινή με φωτογραφίες, πολύ επιλεκτικά παρμένες, των σκηνών. Μετά πήραν σειρά ο ΣΚΑΙ ράδιο και TV.
Ακολούθησε η παραγγελιά της Ράικου και μετά εμφανίστηκε ο μυθικός δήμαρχος Καμίνης, στον ΣΚΑΙ που αλλού, και προανήγγειλε το τι θα ακολουθούσε.
Προσωπικά δεν ήμουν στο Σύνταγμα στις 4 τα ξημερώματα, εκείνη την ώρα δρουν οι κλέφτες και άλλοι του υποκόσμου, και έδρασαν.
Μπήκαν στην πλατεία για να την καθαρίσουν λοιπόν. Οι αστυνομικοί είχαν πειστεί γι'αυτό, ότι δηλαδή έκαναν καθαρισμό. Εύκολα πείθονται μου φαίνεται, γι'αυτό είναι και στο επάγγελμα αυτό.
Οι υπάλληλοι του Δήμου είχαν άγριες διαθέσεις και έδειχναν όλη την αγένειά τους προς το κίνημα της πλατείας.
Ορθώς αναρωτήθηκε ο Γιώργος , όταν χάνουν κανένα ευρουλάκι από τον μισθουλάκο τους τότε αφήνουν να βρωμίσει όλη η Αθήνα. Τώρα ούτε κουβέντα για ένα κίνημα που προσπαθεί να ανατρέψει την επερχόμενη λαίλαπα εναντίον όλης της κοινωνίας. Θα ζητάνε στήριξη όταν θα τους απολύουν ή θα τους κόβουν τους μισθούς.
Τελικά οι σκηνές απομακρύνθηκαν!
Ε και;
Πρώτον η αισθητική της πλατείας Συντάγματος είναι αισχρή και χωρίς καμιά σκηνή. Βέβαια θα την ξανα-ματα-αναπλάσουν, να δουλεύει το σύστημα να πέφτουν οι μίζες. Μην ξεχνιόμαστε!

Δεύτερον, στην πλατεία όσοι συμμετάσχουμε ξέραμε από αυτούς που έμεναν το βράδυ ότι υπήρχαν κακοποιά στοιχεία που εκμεταλλευόταν τον χώρο και το κίνημα. Κάποιους τους έπιασε η αστυνομία και τους άφησε ελεύθερους για να πάνε τη Δευτέρα στη δίκη.
Ανάμεσά τους ήταν ο Μπάμπης ο σουγιάς, ο Γιώργος ο τσεκούρας και βέβαια ο Πέτρος ο λεπίδας,
Όλοι καλά παιδιά, χούλιγκαν και του υποκόσμου που διαρκώς δημιουργούσαν φασαρίες. Αυτοί λοιπόν αφέθηκαν να επιστρέψουν στην πλατεία. Άλλωστε έχουν όμορφο ρόλο εκεί, να την αμαυρώσουν.
Ο ένας από τα παραπάνω παλικάρια, και σε αυτό είμαι αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυς, πήγαινε και έπιανε κουβέντα με τους ΜΑΤατζήδες, είτε αυτοί ήταν το απόγευμα στην πλατεία είτε κατέβηκαν μετά, λίγο πριν την συνέλευση, για να δείξουν πυγμή και να προβοκάρουν. Ο γνωστός παλικαράς λοιπόν τους προβόκαρε όσο μπορούσε αλλά τελικά δεν έγινε κάτι, παρότι ενισχύθηκαν γρήγορα οι υπάρχουσες διμοιρίες με άλλες που έδιωχναν τον κόσμο που κοιτούσε περιμετρικά της πλατείας.

Μετά που έφευγα άκουσα με τα αυτιά μου να τον σχολιάζει ένας ΜΑΤατζής τον τύπο με ακριβώς αυτά τα λόγια: "Ήρθε και με έπιασε και μου έλεγε ότι είναι μαζί μας και ότι μας στηρίζει" !!!


Δεν ήξερε το παλικαράκι τι τύποι δουλεύουν για την Ασφάλεια; Μάλλον όχι. Άλλωστε οι περισσότεροι από τους αστυνομικούς σήμερα ήταν αμούστακα παιδάκια. Πολύ ύφος, πολύ πόζα αλλά δεν έχουν αρχίσει να ξυρίζονται ακόμη.

Δεν πειράζει, η παλαιά νοοτροπία και παλιό νοοτροπία δεν θα σταματήσει ότι έχει τεθεί σε κίνηση. Οι θεματικές  ομάδες θα συνεχίσουν την δουλειά τους. Οι ομάδες υποστήριξης την υποστήριξη και ο θεσμός της λαϊκής συνέλευσης θα ενδυναμώνεται απέναντι στο σάπιο κατεστημένο.

Στην φωτογραφία η θεματική καθαριότητας της πλατείας.

Ακολουθούν τα βίντεο με την πυγμή των πυγμαίων.

Καθαρισμός της πλατείας...

Ο ανύπαρκτος - και μέχρι προσφάτως θεωρούμενος μυθικό ον - δήμαρχος της Αθήνας βγήκε στο τεραστίων διαστάσεων δημοσιογραφικό κανάλι ΣΚΑ(ε)Ι και μίλησε για την αισθητική της πλατείας Συντάγματος. Είναι προφανές ότι ο γραφειοκράτης (α)πολιτικός δεν θα μπορούσε ν μιλήσει για τίποτα άλλο παρά για φτιασιδώματα, φρου φρου και αρώματα. Θα ήταν επιτυχημένος και ως dealer της AVON.
Έτσι λοιπόν και ενώ η προπαγάνδα από ομίλους μέσων μαζικής εξαπάτησης συνεχιζόταν, αποφασίστηκε να σταλούν ξημερώματα, ως κλέφτες, τα συνεργεία καθαρισμού της σκέψης - με τα βιολογικά καθαριστικά αέρια - τα επονομαζόμενα και ΜΑΤ στην πλατεία Συντάγματος.
Εκεί οι ορντινάντσες της παράνομης κυβέρνησης δοσίλογων διέλυσαν την τελευταία γωνία ανομίας της Ελλάδος. Να μπορεί έτσι και ο Άκης, αφού παραγραφούν πλήρως όλες οι κατηγορίες των συντρόφων του, να πάει να πιει τον καφέ του.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι χρειαζόταν ένα σκουπισματάκι και ένα σφουγγάρισμα και αφού εμείς βαριόμασταν με τη ζέστη να το συμμαζέψουμε ας έγινε και από τα καλόπαιδα του συστήματος.
Θα πρέπει να ενημερωθεί ο κύριος Δήμαρχος ότι η σκέψη 1. δεν είναι αυθαίρετη 2. δεν υποπίπτει στη γραφειοκρατική δομή που ονειρεύεται και 3. δεν μας σταματά από το να συνευρισκόμαστε στην προσπάθειά μας να εκδημοκρατίσουμε τη χώρα.

Η αδικία σας γέμισε τις ζωές μας σαν τον κόπρο του Αυγεία αλλά το τελευταίο σκούπισμα θα ανήκει σε μας.

---

Δείτε και το καίριο άρθρο του πιτσιρίκου

"Ελάτε για τις σκηνές" λέει ο Λουκάνικος

Σκηνές απείρου κάλλους από την Ελληνική δικαιοσύνη

Επιτέλους, επιτέλους, επιτέλους!!!
Αφού η Ελληνική δικαιοσύνη έλυσε το πρόβλημα του χρόνου απονομής δικαίου στις διαδικασίες της.
Αφού σταμάτησε να αποφασίζει για μεγαλύτερους μισθούς για τον εαυτό της.
Αφού επέβαλλε το αυτοδιοίκητο και απέρριψε συλλήβδην τον κομματικό διορισμό.
Αφού αποκάλυψε και συνέτριψε την διαφθορά στους κόλπους της με το παραδικαστικό.
Αφού κινήθηκε με αποφασιστικότητα για το Βατοπέδι.
Αφού συνέτριψε τα σκάνδαλα με τους χρηματισμούς (χορηγίες) των κομμάτων και των κομματικών στελεχών (βλ. υπόθεση Τσουκάτου -ομολόγησε ότι πήγε 1 εκατομμύριο μάρκα στο ΠαΣοΚ - βλ. υπόθεση Μαντέλη - 3 χρόνια με αναστολή για τη χορηγία των 200.000 μάρκων από τη Miesens)
Αφού επέβαλε το νόμο και την τάξη στην οικονομική ελίτ στην Ελλάδα.
Αφού έκανε κάθε πολιτικό να χέζεται απάνω του να δεχθεί έστω και λουλούδια στην γιορτή του από συγγενείς.
Αφού έλαβε υπόψιν το κοινό περί δικαίου αίσθημα στην Ελληνική κοινωνία...

Δεν σταμάτησε να δουλεύει ούτε το καλοκαίρι!!!!
Έτσι στη χώρα που όλα απαγορεύονται, για να μπορούν να επιτρέπονται, επιβάλει τον νόμο στην τελευταία γωνιά ανομίας, την πλατεία Συντάγματος.
Οι αυθαίρετες σκηνές των αυθαίρετα αγανακτισμένων που τολμούν να σκέφτονται και αυθαίρετα θα κατεδαφιστούν - όπως όλα τα αυθαίρετα κτίσματα σε δάση και παραλίες τόσα χρόνια -  και η νομιμότητα θα επανέλθει ξανά σε όλη την Ελλάδα.

Επιτέλους κάτι δουλεύει σε αυτή τη χώρα και καλοκαιριάτικα.

---

Τη διενέργεια προκαταρκτικής έρευνας παρήγγειλε η Εισαγγελία Πρωτοδικών της Αθήνας σχετικά με τις σκηνές και τα πανό στην πλατεία Συντάγματος

πηγή Ελευθεροτυπία

EURO Über Alles - Wolfgang Schäuble

*Έλληνες παραχωρήστε την εθνική σας κυριαρχία στην Ευρώπη της Γερμανίας. Χαίρε ευρωνίκη!
(google translation to German)

http://www.openeurope.org.uk/media-centre/summary.aspx?id=2647

German Finance Minister: Bailed-out countries should give up part of their sovereignty to the EU

In an interview with Stern, German Finance Minister Wolfgang Schäuble suggested that any country that receives a bailout must give up some sovereignty, saying, “A state with problems, that receives help, must be willing to give some of its sovereign rights to the EU.” According to a letter seen by Reuters, Schäuble also suggested that the German government would not support a carte blanche for bond purchases via the eurozone’s temporary bailout fund, the EFSF. His comments will add to investors’ growing scepticism over the speed and scale at which the EFSF can purchase government bonds, since it requires unanimous consent of eurozone members and the ECB. Schäuble’s comments also appear to have caused Spanish and Italian borrowing costs to rise this morning.

Σωθήκαμε ή τη γαμίσαμε;

Πήραμε 109 δις €.
Επιμηκύναμε το χρόνο δανεισμού.
Εξασφαλίσαμε την ρευστότητα των τραπεζών.
Ο GAP και ο Benny φαίνονται ευχαριστημένοι.
Μα τότε γιατί ο πρώτος οίκος ενοχής κάνει λόγο για επιλεκτική χρεοκοπία selective default για να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας;

Γιατί θα ξεπουληθούν όλα;
Γιατί ο σοσιαλισταράς Λοβέρδος μειώνει τις κλίνες κατά 11.000+ (γιατί δεν τα κλείνει εντελώς τα δημόσια νοσοκομεία και να γίνει σοσιαλήσταρχος;)

Γιατί ότι έχει πληρώσει ο λαός  δύο και τρεις φορές θα τα πάρουν οι παγκόσμιοι καιροσκόποι-κερδοσκόποι που πια δεν έχουν κανένα ρίσκο;

Γιατί απλά ο GAP μας έχωσε εντελώς στον ντορβά χωρίς να μας ρωτήσει καν. Μας χρέωσε για καμιά 250νταριά χρόνια ακόμη και έτσι δεν θα σηκώσουμε ποτέ κεφάλι.

Γιατί με τόσο χρέος και μέσα σε αυτήν την ΕΕ θα είμαστε αποικία της Γερμανίας και προτεκτοράτο των ΗΠΑ.

Γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν πρόκειται να αποπληρώσουμε τίποτα και απλώς η περιουσία του ελληνικού λαού θα γίνει εμπράγματη περιουσία της φούσκας του χρέους των διεθνών τοκογλύφων.
Με φοβερό μαγικό και με μεσάζοντες-βοηθούς τις κυβερνήσεις των οσφυοκαμπτών και την ανοχή των δουλοπάροικων homus pasokus pasokus οι άυλοι τίτλοι, οι ψηφιακές λογιστικές εγγραφές, οι μίζες και τα λαδώματα θα γίνουν (αμπρα κατάμπρα) ΔΕΗ, ΟΤΕ, δρόμοι, διόδια, εταιρίες ύδρευσης, αεροδρόμια, λιμάνια και ότι άλλο θα μπορούσε να ασκήσει κοινωνική πολιτική. Θα γίνουν λοιπόν οι ζωές μας και η ποιότητα ζωής που ονειρευόμασταν να δώσουμε στα παιδιά μας μια φούσκα.
Και οι λέξεις θα χάσουν κάθε νόημα.
Και θα μπορεί να λέει κάθε τυχάρπαστος ψεύτης ότι για να γίνει αποτελεσματικότερο το σύστημα υγείας φτάνει να κόψουμε κλίνες και εντατικές.

Και επειδή είναι δούλοι στο μυαλό και στην προσωπικότητα οι κυβερνώντες μας ρίχνουν και εμάς στη δουλειά των αφεντικών τους.

Όμως όση περισσότερη πίεση ασκείς τόσο πιο δυνατά θα σκάσει η χύτρα στα μούτρα σου και ο δείκτης έχει ξεπεράσει πια το κόκκινο.

Αποφασισμένος

Αποφασισμένος να πάει στη σύνοδο κορυφής είναι ο πρωθυπουργός μας G.A.P. ακόμη μια φορά!

Law uber alles? Ρωτήστε την Αντιγόνη!

Η Αντιγόνη είναι μια από τις αξεπέραστες στιγμές του πνεύματος.
Είναι η διαχρονική σύγκρουση του ηθικού έναντι του νόμιμου.
Για την Αντιγόνη δεν είναι το νόμιμο και ηθικό. Το ηθικό χρέος υπερβαίνει τον νόμο.
Το νόμιμο είναι το πλαίσιο για την εύρυθμη λειτουργία της πόλης, όμως πόσο μπορεί να είναι σε αντίθεση με τον ηθικό νόμο;
Οι αποδεκτές συμπεριφορές και κανόνες του συλλογικού ασυνειδήτου που συγκροτούν το ηθικό υπερβαίνουν το γραπτό και λογικά επεξεργασμένο νομικό πλαίσιο;
Η Αντιγόνη απαντά θυσιάζοντας τον εαυτό της για την υπεράσπιση της ηθικής της υπόστασης.

Ο Κρέων, και δια μέσω αυτού το νομικό δικαιακό σύστημα που έρχεται να αντιπαρατεθεί, ηττάται διότι η θυσία της Αντιγόνης καταδεικνύει ότι η ηθική υπόσταση μπορεί να ξεπεράσει τον φόβο της εσχάτης των ποινών διότι αποτελεί μέρος μιας μεγαλύτερης υπόστασης από την ατομικότητα. Είναι μέρος της συλλογικής δομής που στο μάκρος του χρόνου αφομοιώνεται ως οι βιωματικοί κανόνες που δίνουν την ταυτότητα της κοινωνίας.

Είναι αυτά τα έργα που θα πρέπει να διδάσκονται στο σχολείο και να εντρυφούν στην ουσία τους οι μαθητές ώστε να εκπαιδεύονται για πολίτες. Είναι αυτά τα έργα που βγάζουν την γλώσσα στην παιδεία που ονειρεύεται να είναι συνδεδεμένη με την αγορά ο πρωθυπουργός μας. Είναι αυτή η παιδεία που φοβίζει.
Φοβίζει διότι ο πολίτης υπακούοντας στην συλλογική ηθική αισθάνεται την Δημοκρατία προσωπική του ευθύνη. Έτσι όμως καμιά εξουσία δεν μπορεί να ανάγει την αυθαίρετη νομιμότητα των διαπλεκόμενων εξουσιών σε πρώτιστο αγαθό για διαφύλαξη.
Έτσι κανείς δεν μπορεί να θέσει το ψευδεπίγραφο: Το νόμιμο  είναι και ηθικό!

Καλά που δεν πάθαμε και τίποτα..!

Έπιασαν τα ΜΑΤ ένα παλικάρι στα Εξάρχεια και τον σάπισαν στο ξύλο. Δεν ξέρω τι είναι ή τι έκανε ο άνθρωπος αλλά ξέρω τα ότι τα ΜΑΤ βαράνε συνήθως άσχετους και ακίνδυνους.

Πήγε και η ανακρίτρια στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν με κάταγμα στο κεφάλι, μώλωπες σε όλο το σώμα, νεφρική ανεπάρκεια από τα χτυπήματα, σπασμένα πλευρά και κάταγμα στο γόνατο. Αφού τον είδε έτσι αποφάσισε ότι είναι επικίνδυνος για τη δημόσια ειρήνη.

Θα τον είδε αγριεμένο στο κρεβάτι ή ίσως να μην πονούσε όσο έπρεπε από την ειδική μεταχείριση. Μπορεί να είχε νευριάσει με τα όργανα που τον έδειραν. Μπορεί με το μάτι που δεν είχε μαυρίσει να χτυπήσει κανένα ρόπαλο ή καμιά ασπίδα ΜΑΤατζή.

Υπάρχουν και χειρότερα, να ρίξει τον σπλήνα του ή να σπάσει το συκώτι του ώστε να

δυσφημίσει αυτό το ηρωική σώμα όπου 5-6 γυμναστηριακά γομάρια, πάνοπλα με τις αρματωσιές και τα όπλα και το κράτος πίσω τους, και χωρίς διακριτικά βεβαίως, την πέφτουν και λυσσάνε πάνω σε κανένα πιτσιρικά, καμιά κοπελίτσα ή κανένα ηλικιωμένο. Αν τον βρουν μόνο του. Αν είναι μαζί και η γριά του δεν το διακινδυνεύουν να υπερφαλαγγιστούν.

Έτσι λοιπόν τον έκρινε προφυλακιστέο. Αν το παλικάρι πάθαινε βαριές εγκεφαλικές βλάβες, έπεφτε σε κώμα, έχανε το φως του ή κάτι άλλο πιο σοβαρό θα διάτασσε την άμεση εκτέλεσή του.

Κάτω από αυτή την οπτική, και κρατώντας τα έντερα που πετάχτηκαν έξω από την κοιλιά, καλά που δεν πάθαμε και τίποτα!!!

*γιατί είναι ο κόσμος δεκτικός και η αλλαγή εφικτή

Η σύμπτωση της κρίσης

και η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού

*γιατί είναι ο κόσμος δεκτικός και η αλλαγή εφικτή

Η σύμπτωση, το momentum, θα είναι ευνοϊκό γι’ αυτόν που θα νιώσει τον παλμό της εποχής.

Η κρίση έφερε αγανάκτηση και αποδεικνύεται από το πλήθος που την εκφράζει από την κίνηση των «αγανακτισμένων στις πλατείες».

Η αγανάκτηση στρέφετε εναντίον όλου του πολιτικού συστήματος, που όσο ρομαντικό και να είναι κάτω από συνθήκες μπορεί να γίνει από ακραία ανατρεπτικό προς το διεφθαρμένο σύστημα έως επικίνδυνα ισοπεδωτικό.

Κρίνοντας από την εμπειρία μου στην πλατεία, η συνέλευση είναι ένα ωραίο πρότυπο για ζύμωση και ανταλλαγή απόψεων. Είναι επίσης ένα πρακτικό μέσο όπου εκπαιδευόμαστε στην Δημοκρατία. Άποψή μου, και το θεωρώ προφανές, είναι ότι η συνέλευση αφορά αυτούς που συμμετέχουμε, που είμαστε τελικά ένα μικρό κλάσμα του συνολικού πληθυσμού. Αυτό περιορίζει και το εύρος και την ισχύ των αποφάσεων.

Οι προβληματισμοί είναι κοινοί αλλά οι προτάσεις και οι λύσεις για τα προβλήματα που έφεραν την κρίση δεν είναι. Ας μην ξεγελιόμαστε, η κρίση είναι πολιτική. Πάντα τέτοια ήταν και πάντα τέτοια θα είναι. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα που είχε δομηθεί μετά τον εμφύλιο και συνέχισε μετά το διάλλειμα της δικτατορίας είναι υπεύθυνο για την κατάσταση της χώρας και το λογικό είναι να ανατραπεί.

Δεν είναι λογικό ούτε πρακτικό, βέβαια, να διαγραφούν όλες οι δομές διαχείρισης και γραφειοκρατίας αφού αυτό θα ακινητοποιούσε τα πάντα.

Δεν είναι επίσης δυνατό να κινηθούν με συνελεύσεις όλες οι λειτουργίες ενός κράτους διότι καμιά δομή δεν υπάρχει που να υποστηρίξει μια τόσο ευρεία ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης. Ως παράδειγμα αναφέρω το παράδοξο στις συνελεύσεις να ψηφίζεις για το αν θα ψηφίσεις για κάποιο θέμα, και τα θέματα όπως και τα προβλήματα είναι πολλά.

Έχουμε βέβαια καταλάβει ότι το πολιτικό σύστημα έφτασε τα όριά του. Αυτό πρέπει να γίνει κοινή παραδοχή στην Ελληνική κοινωνία που θα πρέπει να υποστηρίξει και την πρότασή μας για το νέο που θέλουμε να φέρουμε.

Για να προσεγγίσουμε αυτό το νέο και για να γίνει αποδεκτό από την κοινωνία πρέπει να εξετάσουμε τα προβλήματα που οδήγησαν το υπάρχον σύστημα να αποδομήσει τη χώρα, και πριν από αυτή τους πολίτες.

Κύριο ρόλο έπαιξαν η διαφθορά και η εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων, κυρίως μιας οικονομικής ολιγαρχίας –εγχώριας και του εξωτερικού -από την εξυπηρέτηση του συμφέροντος της χώρας και του πολίτη.

Πολλοί λόγοι είναι που οδήγησαν τα φαινόμενα αυτά να γίνουν κυρίαρχα όχι μόνο στο πολιτικό σύστημα αλλά και σε κομμάτι της κοινωνίας.

Το σύστημα εξουσίας και «αντιπροσώπευσης» με το χρόνο έχει δημιουργήσει στεγανά πολύ ισχυρά τα οποία ωθούν και προστατεύουν την διαφθορά από τα μάτια του πολίτη, του μόνου υπεύθυνου να ελέγχει το πολιτικό σύστημα.

Το τείχος που κρύβει την πολιτική από τον λαό δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Η δια αντιπροσώπευσης κοινοβουλευτική «Δημοκρατία» δεν είναι δημοκρατία. Το ποσοστό αντιπροσώπευσης είναι 10.000.00 / 300 . Τραγικά μικρό για οποιουδήποτε είδους  αντιπροσώπευσης της κοινής γνώμης.

Άρα η αντιπροσώπευση εξυπηρετεί την εικόνα μιας ιδεολογικής παρουσίας επί ποσοστιαίας βάσης στον λαό. Όμως το πρόβλημα παραμένει ότι ο κάθε αντιπρόσωπος είναι απομονωμένος πίσω από το κάλυμμα του κόμματος και της βουλής.

Με την πάροδο του χρόνου η εξουσία, η ασυλία και η ατιμωρησία προάγουν κομμάτια από τη φύση του ανθρώπου που εξυπηρετούν προσωπικές φιλοδοξίες, απληστία και την παγίωση της αντίληψης ότι οι διαχειριστές της εξουσίας είναι στην κορυφή μιας κοινωνικής πυραμίδας που ξεκινά από τον πρωθυπουργό στην ακμή της και καταλήγει στη βάση του λαού. Αποτέλεσμα, τα φαινόμενα υπεροψίας και αλαζονείας (ακόμη και του αλάνθαστου) από τη μια μεριά και από την άλλη η μεταφορά των βαρών των τραγικών λαθών, της διαφθοράς και της συνειδητής εξυπηρέτησης συμφερόντων ξένων προς το συμφέρον του έθνους.

Τα παραδείγματα ανελέητα και συγκεκριμένα. Κορυφαίο η κατακόρυφη και ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου ενός ολόκληρου λαού που αποφασίστηκε. Οι υπεύθυνοι γι’ αυτό αποτελούν μια δεύτερη γενιά πολιτικών που είτε ανδρώθηκαν με την νοοτροπία της δικαιωματικής λήψης της εξουσίας μέσα από τη στρεβλή οπτική των κομμάτων εξουσίας είτε από ανθρώπους που δεν έχουν καμία σχέση με την Ελληνική κοινωνία. Δεν έχουν καμιά ιδέα πόσο δύσκολη γίνεται η διαβίωση των ανθρώπων αυτής της χώρας και βαυκαλίζονται να μιλούν για αριθμούς που αφορούν τους ελάχιστους που έχουν λύσει τα προβλήματα τους. Περαιτέρω, αφού τα χρήματα στην Ελλάδα είναι συγκεκριμένα όταν τα κερδίζουν κάποιοι λίγοι τα χάνουν οι πολλοί. Όπως ακριβώς ισχύει και μεταξύ των κρατών της ΕΕ.

Το κράτος, όντας αλωμένο από τα κόμματα – κυρίως της εξουσίας - εξυπηρετεί ως επί το πλείστον κομματικές-συνδικαλιστικές φιλοδοξίες. Οι θέσεις εξουσίας καταλαμβάνονται από μόνιμους και κληρονομούνται στα παιδιά τους. Ο πολίτης εκπαιδεύεται να μην είναι πολίτης αλλά ανεύθυνος-συνένοχος. Η διαφθορά γίνεται, η προσπαθεί να προωθηθεί ως - τρόπος συναλλαγής μεταξύ εξουσίας και πολιτών και κατ’ επέκταση μεταξύ των πολιτών.

Σε όλο αυτό το κύκλωμα εξουσίας οι θεματοφύλακες δημιούργησαν μέσα από την διαπλοκή των εξουσιών, θεσμοθετημένων ή αφανών, την νομική-δικαιακή ασυλίας τους. Η πορεία της παρακμής ολοκληρώνεται με την πλήρη αδιαφορία της κάλυψης των απολαβών της διαφθοράς από τη μια και την εξαθλίωση ενός λαού που δεν αντιδρά.

Το momentum  είναι ευνοϊκό διότι όλο και μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων αντιλαμβάνεται ότι μόνη λύση ικανή να διαχειριστεί τα πράγματα είναι η ανατροπή του συστήματος. Πριν λίγο καιρό αυτό που ήταν taboo για τους περισσότερους Έλληνες έγινε τώρα αναγκαιότητα σε επίπεδο συλλογικής συνείδησης.

Μόνο το όραμα αποτελεί την ικανή και αναγκαία κινητήρια δύναμη για να γκρεμιστεί το τείχος του νοητού αδιεξόδου. Το όραμα δεν μπορεί παρά να είναι πρωτοπόρο, ρηξικέλευθο με δυναμική.

Το όραμα της εγκαθίδρυσης ενός νέου συστήματος όχι εξουσίας αλλά πολιτικής που θα βασίζεται σε γενικές αρχές της ίδιας της φύσης της Δημοκρατίας.

1^ον Η διάχυση της εξουσίας σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Όσο πιο πολύ διαχέεται η εξουσία τόσο θα μεγαλώνει η πιθανότητα ελέγχου και αποκάλυψης της διαφθοράς. Είναι πιο εύκολο να διαφθαρούν οι λίγοι παρά οι πολλοί.

2^ον Η εισαγωγή της τυχαιότητας στο σύστημα. Η τυχαιότητα δρα ως δικλείδα ασφαλείας στη δημιουργία των στεγανών της εξουσίας.

Για να επιτευχθούν τα παραπάνω πρέπει να εισέλθει στην πολιτική η νέα, και παλιά όσο και η επινόηση της Δημοκρατίας, έννοια του κληρωτού.

«δημοκρατικόν εστί κληρωτόν, το δε αιρετόν ολιγαρχικόν».

Πιο σαφές δεν γίνεται από αυτό.

Βασισμένοι σε αυτές τις απλές αρχές, συγκεκριμένα πράγματα που είναι άμεσα εφαρμόσιμα στην πράξη μπορούν να οδηγήσουν σε ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης, πιο ανοιχτό στην κοινωνία ώστε να ελέγχεται. Ένα σύστημα που θα είναι δίκαιο και θα προάγει την ισονομία. Απλοί πολίτες θα το διασφαλίζουν αυτό , θα μεταφέρουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα, που είναι το ζητούμενο, στην εξουσία. Θα μεταφέρουν την εμπειρία της πραγματικής ζωής τους στον μηχανισμό λήψης αποφάσεων.

Επειδή δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα να θεωρήσουμε ότι γνωρίζουμε τους τρόπους για να συμβούν οι ανατροπές και ότι είμαστε ειδικοί σε όλα θα πρέπει να απευθυνθούμε και σε αυτούς που θα μπορέσουν να σχηματοποιήσουν το ζητούμενο.

Προτάσεις από έναν δεν έχουν νόημα. Δεν θα κυβερνούν οι ειδικοί ή τεχνοκράτες. Δικός τους ρόλος είναι να προτείνουν και να συγκεκριμενοποιούν τις προτάσεις τις δικές μας. . Προτάσεις από τον καθένα είναι τα πάντα, και αυτό είναι το πνεύμα που πρέπει να μας διέπει:

1.     Εθνοσυνέλευση και νέο Σύνταγμα ΤΩΡΑ. Να γίνουν όσο το δυνατόν περισσότερες προτάσεις. Από κει και μετά να αναλάβουν οι ειδικοί να διαμορφώσουν πρόταση Συντάγματος που οι βασικές αρχές του θα ευνοούν τη συμμετοχή καθημερινών πραγματικών ανθρώπων. Η απλή αναλογική είναι σταθερή απαίτηση και μη ανακλητή.

2.     Πρέπει να εισαχθεί στην πολιτική η έννοια του κληρωτού, αυτού που θα κληρωθεί σε μια θέση, γιατί στη δημοκρατία οι πολίτες πρέπει να μπορούν να αναλάβουν οποιαδήποτε θέση διακυβέρνησης. Η θέσεις των κληρωτών θα είναι στην νομοθετική εξουσία, όπου θα εκφράζουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

3.     Τα λευκά ψηφοδέλτια θα ακυρώνουν θέσεις από τους κομματικούς σχηματισμούς και θα τις δίνουν σε νέους κληρωτούς. Οι θέσεις θα αφαιρούνται ποσοστιαία. 10% λευκά τότε 10% αφαίρεση θέσεων.

4.     Η θέση του κληρωτού θα είναι περιορισμένης διάρκειας ώστε να εναλλάσσονται τα πρόσωπα. Ίσως εξάμηνο ή ετήσιο το πολύ.

5.     Η νομοθετική εξουσία θα αποκοπεί πλήρως από την εκτελεστική. Ο βουλευτής στη θητεία του δεν θα μπορεί να γίνει υπουργός. Αν κάνει σωστή δουλειά με τους νόμους ας βάλει υποψηφιότητα για εκτελεστικός (κυβέρνηση)

6.     Οποιοσδήποτε βουλευτής μπορεί να ανακληθεί σε κάθε έτος αν ζητηθεί από ορισμένο αριθμό πολιτών (τα 2/3 ίσως) της περιφέρειάς του. Αν κάποιος με ξεγέλασε και πήρε την ψήφο μου ή απλώς διαπίστωσα την ανεπάρκειά του τότε δεν είναι δυνατόν να τον λούζομαι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, άσε που είναι επικίνδυνο.

7.     Η εκτελεστική εξουσία θα ψηφίζεται. Δεν καταλαβαίνω γιατί να μη γνωρίζω από πριν ποιος θα είναι ο υπουργός οικονομικών, ή οι υποψήφιοι υπουργοί οικονομικών. Δεν θέλω εκπλήξεις σε αυτούς που θα κυβερνήσουν. Υπάρχει κίνδυνος να μου λένε «Μαζί τα φάγαμε». Και εδώ μπορεί να ισχύσει η ανάκληση και πάλι το ποσοστό και ο χρόνος είναι συζητήσιμα.

8.     Παρόμοιες οι διαδικασίες και στην δικαστική εξουσία, δεν είναι δυνατόν να διορίζονται οι δικαστές και να είναι τσιράκια της αδιάσπαστης εκτελεστικής-νομοθετικής εξουσίας.

9.     Αποκομματικοποιήση του κράτους, πολύ βασικό. Στην Ελλάδα δεν έχουμε δημόσιο έχουμε κομματικό κράτος. Το ΑΣΕΠ που καταστρατηγήθηκε από παντού πρέπει να γίνει μόνη πηγή εισόδου στο δημόσιο χωρίς παρεκκλίσεις.Το πώς θα ισχυροποιηθεί και πως θα λειτουργήσει θα πρέπει να το πουν πιο ειδικοί.

10. Δεν θα γίνεται αναθεώρηση του Συντάγματος χωρίς δημοψήφισμα

11. Δεν θα περνά προϋπολογισμός χωρίς δημοψήφισμα

12. Δεν είναι δυνατόν να υπογράφεται μνημόνιο χωρίς δημοψήφισμα

13. Δεν θα υπάρχει καμία ασυλία για όλους του δημόσιους υπαλλήλους.

14. Για κάποιον που μπαίνει στην πολιτική θα καταγράφεται η περιουσία του και βγαίνοντας θα ελέγχεται, μην έχει πολλά σπίτια και πολλές offshore.

15. Η τεχνολογία επιτρέπει πια τη συμμετοχή των πολιτών στην άσκηση της εξουσίας ανεξαρτήτως του αριθμού τους.

16. Ένας ικανός αριθμός πολιτών μπορεί να προκαλέσει δημοψήφισμα για οποιονδήποτε λόγο.

17. Μπορεί, με συγκεκριμένες συνθήκες που δεν τις ξέρω, να ανακαλέσει κυβερνητικό ή βουλευτή ή συνδικαλιστή. Τα δικαστήρια, δεν ξέρω από ποιόν βαθμό, θα στελεχώνονται με σώμα ενόρκων για να μεταφέρουν την αίσθηση δικαίου της κοινωνίας.

18. Η διάρκεια της κυβερνητικής, βουλευτικής, δικαστικής και συνδικαλιστικής θητείας θα είναι δύο τετραετίες μόνο. Ας ανανεωνόμαστε συνεχώς, κανείς δεν είναι αλάνθαστος και αυθεντία.

19. Δύο ανακλήσεις από το αξίωμα στερεί το δικαίωμα στη συμμετοχή για να ξαναλάβει κάποιος αξίωμα, ίσως για δέκα χρόνια – να θυμίζει εξοστρακισμό.

20. Στο τέλος κάθε θητείας γίνεται απολογισμός από σώμα ευθύνων (θα συγκροτείται προσωρινά, ίσως με κλήρωση ειδικών) και θα ελέγχει αν αυτά που ελέχθησαν προεκλογικά έγιναν και αν όχι για ποιόν λόγο. Θα πρέπει και εδώ να θεσμοθετηθούν ποινές με κάποιο τρόπο. Πρέπει να πάψουν τα προεκλογικά προγράμματα να είναι εκθέσεις ιδεών τρίτης δημοτικού και να λέει κάθε ένας ότι του έρθει για να βγει.

21. Τα ίδια που ισχύουν για τους βουλευτές και τον τρόπο εκπροσώπησης θα ισχύουν και στην εκπροσώπηση στον συνδικαλισμό για να μην έχουμε εργατοπατέρες.

Ας προσφερθεί στον κόσμο ένα μοντέλο πολιτικής διακυβέρνησης όπου οι πολίτες θα έχουν την ευθύνη.

Το μοντέλο είναι υβριδικό όσο αφορά την ύπαρξη και λειτουργία των κομμάτων διότι μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που εκπροσωπούνται όντως από την ιδεολογία που εκφράζει κάποιο κόμμα ή να νιώθουν ότι ανήκουν στη συλλογικότητά του.

Επίσης θα είναι το βήμα που θα εκπαιδεύει του πολίτες στο να συμμετέχουν, να ελέγχουν και να επηρεάζουν ΑΜΕΣΑ την κεντρική εξουσία.

Σκοπός θα πρέπει να είναι αποκέντρωση της εξουσίας και της πρωτεύουσας. Η εφαρμογή της τεχνολογίας ώστε να θεσμοθετηθεί η ευρεία λαϊκή συμμετοχή ανά περιοχές της Ελλάδος.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης ότι πρέπει να υπάρχει και ο γνώμονας της αποτελεσματικότητας και του ελέγχου κεντρικών σημείων διαχείρισης.

Τέλος, θα πρέπει να επαναλάβω ότι αυτό είναι μια άποψη και ότι θα πρέπει να μαζευτούν απόψεις από όλους. Αυτό που θα προκύψει από την πρόκριση στην συνέλευση θα πρέπει να σχηματοποιηθεί από ειδικούς σε αυτό που θα αντικαταστήσει το υπάρχον σύστημα. Βρίσκω αναγκαίο στην πρόταση που θα καταλήξουμε να την προβάλουμε πανελλήνια μέσα από τις κατά τόπους συνελεύσεις και να συγκεντρώσουμε έναν ικανό αριθμό υπογραφών που θα καταδεικνύει ότι η πλειοψηφία απαιτεί τη συγκεκριμένη αλλαγή.

Σημ.1. Θα πρέπει να υπάρξει κινητοποίηση για την σύμπραξη συνταγματολόγων, οικονομολόγων και νομικών που θα καταρτίσουν πρόταση για έξοδο από την κρίση με την βέλτιστη υπέρ του πολίτη λύση. Θα πρέπει η λύση αυτή να τεθεί ως αντίβαρο στην κυβερνητική προπαγάνδα τρόμου.

          Σημ.2. Πρέπει να γίνει ΣΑΦΕΣ σε όλους τους πολίτες με όλα τα μέσα που μπορούμε ότι σε περίπτωση πρόωρων εκλογών που θα προκαταλαμβάνουν τις εξελίξεις με εκβιασμούς ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ, για να μπορέσει να μειωθεί το ποσοστό των κομμάτων του Μνημονίου.

Μνημόνιο ή χρεοκοπία

Ά! ρε ΓΑΠ, α! ρε ΓΑΠ.
Τα χαριτωμένα σαρδάμ σου σε σώζουν ακόμη.
Σε απενοχοποιεί ότι ο κόσμος σε θεωρεί περιορισμένης εγκεφαλικής ευθύνης.
Κι όμως σε κατάλαβα εδώ και καιρό.
Παίρνεις την εξουσία με το απίστευτο ΨΕΜΑ "ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ" (και ο άλλος την κάνει χαμογελώντας και με ελαφρά πηδηματάκια.
Αντί να βγεις και να δανειστείς όσο μπορείς με το φτηνό επιτόκιο που μπορούσες τότε ανεβάζεις 3-4 ή 5 μονάδες το έλλειμμα, ώστε να μην είναι διαχειρίσιμο σίγουρα.
Μετά βγαίνεις και διαλαλείς ότι είμαστε Πουτανικός  Τιτανικός.
Ότι είμαστε αντιπαραγωγικοί!
Ότι είμαστε διεφθαρμένοι!!!!
ΟΛΟΙ!!!!
Και ενώ κρίνεις σαν Πάγκαλο τα αλλότρια μας βάζεις το ΔοΝηΤη βαθιά μέσα μας.
Απότομα. Η στάση κεμπάπ που λένε: την ξέρεις; Την στήνω στα τέσσερα, πάω από πίσω, και... μπαπ
Έτσι μας έκανες και συ. Αλλά το είχες προσυμφωνήσει με τον σύντροφο Στρος! Το είπε ο ίδιος.

Και άρχισαν οι μαλακίες η προπαγάνδα.
Ή μνημόνιο ή φτωχεύουμε,
ή δανειακή σύμβαση ή φτωχεύουμε,
ή μέτρα ή φτωχεύουμε,
ή και άλλα μέτρα ή φτωχεύουμε,
ή περισσότερα μέτρα ή πτωχεύουμε,
ή μεσοπρόθεσμο ή φτωχεύουμε,
ή ξεπουλάμε ή φτωχεύουμε,
ή στήνουμε κώλο ή φτωχεύουμε,
ή ... ή ... ή ...
και δως του δακρυγόνα και ξύλο και προπαγάνδα από τα ΜΜΕκμαυλισμού για να πείσετε τον κόσμο να κάτσει ήσυχος και να μην Αγανακτεί!

Κάποιοι φώναζαν από πριν:
ΜΗΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΤΕ ΜΝΗΜΟΝΙΟ
ΜΗΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΤΕ ΔΑΝΕΙΑΚΗ
ΜΗΝ ΥΠΟΓΡΑΨΕΤΕ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ
ΜΗΝ ΠΑΡΕΤΕ ΑΛΛΑ ΜΕΤΡΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ, ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ

Αλλά όλο και ρίχνεις...
ΡΕ ΞΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΒΕΣΠΑ; ρωτάνε πολλοί!

Ξέρεις, απλώς οδηγείς τη βέσπα του αλλουνού, του ξένου και γι' αυτή σε νοιάζει ΜΟΝΟ!!!
Και βάζεις τον Βαγγέλα τον Bennyζέλο super duper υπουργό.

"Μα πως την πάτησε έτσι ο Βαγγέλας;" αναρωτήθηκα. "Αυτός είναι γάτος με πέταλα, όχι Πεταλωτής".
Το σκέφτηκα από δω, το είδα από κει και κατέληξα.
Ο Βενιζέλος είναι φιλόδοξος άνθρωπος. Πολύ φιλόδοξος. Τόσο που φόβισε ακόμη και τους ΠαΣοΚους να τον κάνουν αρχηγό! Αδύνατον να μη θέλει να γίνει αρχηγός και πρωθυπουργός.
Αδύνατον!!!!
Τι παίζει λοιπόν; Ο Βαγγέλης είναι φιλόδοξος αλλά και έξυπνος. Η χώρα θα καταρρεύσει από το αδιέξοδο που δημιούργησε το ΠαΣοΚ και δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ περίπτωση να βγει το κόμμα ξανά σύντομα, τα επόμενα 100-200 χρόνια. Ποιά είναι η δεύτερη καλλίτερη επιλογή λοιπόν; Να είναι το νούμερο 2 έως να σκάσει η πτώχευση.
Και θα σκάσει. Το είπε και ο ίδιος: "Επιλεκτική χρεοκοπία". Μετά βγήκε και ο ΓΑΠ και μίλησε για στάση πληρωμών, από 2 βδομάδες και βλέπουμε.
Αποτύχανε λοιπόν; Όχι, ΟΧΙ, ΟΧΙ!!!
Ο ΓΑΠ ήθελε 1. να μας υπερχρεώσει ώστε να μη σηκώσουμε ΠΟΤΕ ξανά κεφάλι. 2. Να ξεπουλήσει όλη την περιουσία του Έλληνα πολίτη. 3. Να κόψει κάθε κοινωνική παροχή 4. Να εντείνει τις ταξικές διαφορές. 5. Να κινεζοποιήσει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων!!!! Πέτυχε σε όλα.
Καο ο Benny βολεύεται με ότι καλλίτερο μπορεί να πετύχει!!!!
Και η προφανής απάντηση στο ερώτημα Μνημόνιο ή χρεοκοπία απαντήθηκε από μόνο του, όπως και το Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα : Σοσιαλισμός=Βαρβαρότητα, Μνημόνιο=Χρεοκοπία

ΥΓ. Θέλω να δω τον Homus Pasokus pasokus που έχει όλη την οικογένεια διορισμένη και με ρώταγε με περισπούδαστο ύφος "Τι θα γίνει ρε Πολύκαρπε; Δεν θα πληρώσουμε τους δανειστές μας; Ξέρεις τι σημαίνει στάση πληρωμών;" και γυάλιζε την Merchedes Kompresor του.
"Εγώ ξέρω" του είπα "είμαι άνεργος ένα χρόνο. Εσύ δεν έμαθες ακόμη!!!"
Τώρα που θα τον ξαναδώ στο ασανσέρ θα του πω "Σειρά σου να μάθεις τι θα πει στάση πληρωμών"

ΠαΣοΚ!!! θα πάθεις για να μάθεις!

No news, good news… την αγανάκτησή μου μέσα!!!

1. Σκηνές στο Σύνταγμα.

Άρχισαν τα όργανα από διάφορους κολοσσούς της πολιτικής του βαθέως λαρυγγιού ΠαΣοΚ για το Σύνταγμα. Παπαϊωάννου και λοιποί ογκόλιθοι της Κοινοβουλευτικής Δημοπρασίας άρχισαν να ψελλίζουν για την αισθητική των σκηνών και τις βλάβες στον τουρισμό.

Βέβαια το πόσο χαλάει την αισθητική μας η φάτσα τους και το αποχαυνωμένο από την τρυφηλή ζωή τους βλέμμα δεν λέγεται. Πόσο χαλάει την αισθητική μας η κοροϊδία όταν μας κοιτούν στα μάτια και μας λένε ότι μας κόβουν τη ζωή για το καλό μας, ενώ ξέρουν ότι ξέρουμε ότι μας κοροϊδεύουν δεν λέγεται.

Τους πείραξαν οι σκηνές αλλά δεν κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν γιατί μας πειράζουν τα παλάτια τους.

2. Τουρισμός.

Τρομάρα σας που θέλετε και τουρισμό. Τι να τον κάνετε ρε; Να τον ψεκάζετε δακρυγόνα και παράνομα ασφυξιογόνα; Ά ρε γελοίοι υποκριτές που νοιάζεστε για τον ξένο που θα ‘ρθει και δεν δίνετε δεκάρα για τον Έλληνα μαλάκα που σας πληρώνει α. τους μισθούς β. τις μίζες σας γ. τις μίζες των προμηθευτών δ. τα δάνεια που μαζί τα φάγατε.

3. Περιστέρα

Από κοντά και η περιστέρα από τον Άρη, γιατί γήινη δεν μπορεί να είναι η Ντόρα η μικρή πολιτεύτρια. Ξαφνικά ενέσκηψε στην πολιτική σκηνή του τόπου αφού διένυσε την απόσταση από τον πλανήτη της. Αφού με τα κάτασπρα φτερά της που συμβολίζουν την παρθενία στις πράξεις, τις σκέψεις και το παρελθόν της, πέταξε πάνω από τον πλανήτη μας, βρήκε την χώρα που την χρειαζόταν ώστε άδολα να προσφέρει τις υπηρεσίες της για το καλό του λαού. Ε! και σε αυτή την αλτρουίστρια δεν αρέσουν οι σκηνές. Άλλωστε οι σκηνίτες δεν φορούν pyjamas.

3. Αδρεναλίνη, κανένας δεν θα μείνει
    μαύρη κατάρα, ανία βαρεμάρα

    η μέρα σβήνει Αθήνα έχεις Καμίνη;

Και μέσα σε αυτούς του ΠαΣοΚους, και τους πρόθυμους τω ΠαΣοΚ άφαντος ο Καμίνης. Ακόμη μια φορά έλαμψε δια της απουσίας του.

Ήταν η θέση που δεν πήρε με τους μετανάστες της Υπατίας. Η θέση που δεν πήρε με τα επεισόδια των προβοκατόρων την 15^η Ιουνίου. Η θέση που δεν πήρε για τα έκτροπα της κρατικής βίας και αστυνομικής αυθαιρεσίας στο κέντρο της πόλης που είναι δήμαρχος. ΑΠΩΝ!

Και αφού είδε την αποτελεσματικότητα της αστυνομοκρατίας είπε να τη φωνάξει (ή να φοβερίσει ότι θα τη φωνάξει) για τις σκηνές στο Σύνταγμα.

Κρίμα Καμίνη!

Είχα γράψει και παλαιότερα στο μπλογκ ότι η εκλογή σου έδειχνε πολιτισμική διαφοροποίηση. Δεν αποδεικνύεται έτσι. Απ’ότι φαίνεται ένας γραφειοκράτης δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο.

Ο λαός της Αθήνας δεν σε ψήφισε επειδή σε στήριξε το ΠαΣοΚ. Σε ψήφισε για να διαφοροποιηθείς από το σαθρό κατεστημένο του ΠαΣοΚ.

Λάθεψε. Ανθρώπινο αλλά και ελπιδοφόρο. Η ελπίδα είναι ότι στο πρόσωπό σου έψαξε να βρει την πολιτισμική ανατροπή. Next time!

4. Κουνούπια

Κουνούπια και σκνίπες σαν στούκας αντιμετώπισα στην Φοινικούντα που ήμουν την εβδομάδα πριν. «Δεν έκαναν φέτος ψεκασμούς. Δεν φτάναν τα κονδύλια» μου είπαν και έμαθα ότι αυτό συνέβη σε όλη την Ελλάδα.

Μην χολοσκάτε. Σχεδόν ο μισός πληθυσμός  είναι ασφαλής ακόμη και από τον ιό του Νείλου που είχαμε πέρσυ από τσιμπήματα κουνουπιών στη βόρεια Ελλάδα.

8.500 χημικά έριξε το κράτος βίας και νοθείας (διότι καταχράστηκε την ψήφο με το λεφτά υπάρχουν) που στοίχισαν 258.000 ευρώ περίπου. Έτσι ψεκαστήκαν άμεσα όσοι πήγαιναν να διαμαρτυρηθούν και όλο και κάτι θα ρούφηξαν και οι υπόλοιποι κάτοικοι. Μην ανησυχούν λοιπόν γιατί στις διακοπές τους θα ψοφάνε όσα κουνούπια τους τσιμπήσουν.

Επίσης να ξέρουν ότι το ευγενές όσο και ωφέλιμο έργο του ψεκασμού θα συνεχιστεί, αφού, και παρά το γεγονός ότι ο προϋπολογισμός είναι ελλειμματικός από το 6μηνο και θα κόψουν και άλλες κοινωνικές παροχές, μισθούς και συντάξεις, παραγγείλαμε νέα χημικά να γεμίσουμε τις αποθήκες που είχαν αδειάσει. Κάποια είναι από τη Γερμανία, διότι αυτοί ξέρουν από αυτά. Στους φούρνους έκαναν πολλές δοκιμές με τους Εβραίους, που θα πάρουμε και από αυτούς αφού φαίνεται πως τους άρεσαν τότε και φτιάχνουν και δικά τους οι ίδιοι τώρα.

5. Να την πούμε Σουλτάνα, που χει ένα ποπό πω πω πω

Και βγήκε ο Βαγγέλας, τω όγκω, Bennyζελος τω πολιτική, και άρχισε να μιλά για χρεοκοπία. Μαστα. Τόσο καιρό μας επήδαγαν για να μη χρεοκοπήσουμε και ήτο η λέξις απηγορευμένη. Τώρα όμως επίσημα χείλη την εκφέρουν.

Δηλαδή το κόλπο ήταν απλό, όπως φωνασκούσαμε κάποιοι εξ αρχής. Πάρτους τα σώβρακα. Κόψε τους μισθούς. Κινεζοποίησε την εργασία. Ξεπούλα την περιουσία που έχει πληρώσει ο λαός για μια μπουκιά μίζα και όταν δεν θα έχει μείνει τίποτα σε κανένα τότε πήδα τον και χρεοκόπησέτον, ή χρεοκόπησέ τον και πήδα τον ή και τα δύο.

Και βγαίνει ο Benny και λέει να μη την λέμε χρεοκοπία μωρέ και μας φαίνεται κάπως. Ας την πούμε στα αγγλικά να μας έρχεται ελαφριά.

Συμφωνώ!

Και άλλα πράγματα πρέπει να τα πούμε σε άλλη γλώσσα για να μη μας έρχεται κάπως.

Στα Ιταλικά ίσως.

Το ΠαΣοΚ (φτου κακά) μπορούμε να το μεταφράσουμε σε Camora.

Την Ελλάδα στην ΜΜ (μετά μνημόνιο) εποχή μπορούμε να την πούμε χαλαρά bordello.

Όσο για τις πολιτικές οικογένειες που βγάζουν συνεχώς πρωθυπουργούς, με προεξάρχουσα των παπατζήδων (όπως φανερώνει κάποιου τέτοιου είδους καταγωγή και το επίθετό τους) Rocco ei suoi fratelli (ο Ρόκο και τα αδέρφια του)

...και μετά ρωτάει ο Πεταλωτής, που πεταλώνει γάτες, που ήταν οι αγανακτισμένοι πριν!!!

Ρε και να μην υπήρχαν πριν με αυτά που βλέπουμε δεν θα γίνουμε στο τέλος όλοι αγανακρισμένοι;

Γαμώ την αγανάκτησή μου μέσα!!!

Ημερολόγιο καταστρώματος. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

Ημερολόγιο καταστρώματος. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

Ήθελα να γράψω μέρες για τις 28 & 29 (και 30) του Ιούνη, όταν το ΠαΣοΚ αποφάσισε να κάνει επίδειξη πυγμής  και να δείξει ακόμα μια φορά ότι το παράστημά του είναι πυγμαίο, αλλά δεν ένιωθα να έχω αφομοιώσει ότι είχα ζήσει. Άφησα έτσι να περάσει λίγος χρόνος. Να ηρεμήσω λίγο. Τώρα, και ενώ ετοιμάζομαι να γυρίσω πίσω στην Αθήνα και αφού πέρασα μερικές στιγμές σχετικής ηρεμίας αποφάσισα να το αποτολμήσω, γνωρίζοντας ότι ίσως δεν θα μπορέσω να αποτυπώσω την συναισθηματική φόρτιση.

Συγγνώμη για το ογκώδες κείμενο. Δεν μπόρεσα να το βγάλω μικρότερο, και ίσως γι' αυτό δεν το ξεκινούσα. 

Ημερολόγιο καταστρώματος (28/06/2011)

Την Τρίτη 28 του μηνός κατέβηκα, λόγω σοβαρής οικογενειακής υπόθεσης κατέβηκα στο Σύνταγμα μεσημέρι. Κατάφερα να ελιχθώ με τη μοτοσυκλέτα μέσα από τα στενά της Πλάκας και να την αφήσω πάνω στην Ερμού, δυο στενά από την αρχή. Ανέβηκα με τα πόδια ενώ μέσα σε ένα μικρό σακίδιο κουβαλούσα ένα μπουκάλι Μαλόξ, γυαλιά κολυμβητηρίου και μια μάσκα προσώπου – μια απλή πάνινη με ένα φίλτρο ενεργού άνθρακα στη μέση. Με το που έφτασα τα μάτια μου έτσουξαν και η γνωστή, από τις τελευταίες πορείες που πήρα μέρος, μυρουδιά των δακρυγόνων ήταν στον αέρα έντονη.

Άρχισα να ανεβαίνω προς την πλατεία. Πάνω από μήνα είχε γίνει ένας τόπος συνεύρεσης και δυνητικά ελπίδας. Μπροστά ήταν παρατεταγμένη μια διμοιρία ΜΑΤ ενώ πίσω τους έστεκε κόσμος που κοίταζε ανήσυχος. Πλησίασα, αποφεύγοντας τα ΜΑΤ στο τέλος της Ερμού και είδα τα ΜακΝτόναλντς βομβαρδισμένα. Όσο αφορά το συμβολισμό I’m loving it!

Στο οδόστρωμα και στα γύρω πεζοδρόμια ήταν σκορπισμένα κομμάτια μάρμαρο και όλα έδειχναν ότι είχαν γίνει σφοδρές συγκρούσεις. Η πλατεία ήταν περικυκλωμένη από δυνάμεις των ΜΑΤ και των ΥΜΕΤ γύρωφ γύρω ενώ άκουγες τον ήχο από τις κρότου λάμψεις σποραδικά πάνω από την Αμαλίας. Στη Φιλελλήνων υπήρχε πολύς κόσμος εγκλωβισμένος εκτός πλατείας από μια ακόμη διμοιρία. Αναρωτιέμαι πόσους πληρώνουμε τελικά;

Η προσέγγιση στην πλατεία ήταν αδύνατη εκείνη τη στιγμή αν και φαινόταν ότι η σύγκρουση ήταν σε ύφεση. Πήγα μέχρι τη γωνία Καραγιώργη Σερβίας και Σταδίου για να διαπιστώσω ότι δεν υπήρχε τρόπος να περάσω απέναντι. Η αλήθεια ήταν ότι ανησυχούσα. Είχαν μπει στην πλατεία τα ΜΑΤ; Οι νέοι φίλοι που βρήκα εκεί, ο Γιάννης, ο Μπάμπης, ο Σταύρος ήταν επάνω;

Από τη Σταδίου εμφανίστηκε ακόμη μια διμοιρία ενώ μια άλλη άρχισε να ανεβαίνει την Καραγιώργη Σερβίας. Εν τω μεταξύ έβαλα τα γυαλιά στα μάτια αφού έπλυνα με Μαλοξ και έβαλα και τη μάσκα. Οπισθοχώρησα πάλι προς την Ερμού καθώς η εκεί διμοιρία είχε βγει στο δρόμο. Πήγα από πίσω σε ετοιμότητα να τρέξω μπρος ή πίσω αναλόγως προς τα πού θα άνοιγε το πράγμα. Είναι περίεργο πως νιώθεις το σώμα σου σε εγρήγορση μαζί με της αισθήσεις σου και ενώ αναγνωρίζεις τον κίνδυνο ταυτόχρονα αισθάνεσαι και όμορφα. Από τη μια η βιολογική κατασκευή μας που μας έχει εφοδιάσει με ένα τέτοιο σύστημα ώστε να μπορούμε να αντεπεξερχόμαστε σε καταστάσεις κινδύνου από την άλλη κάτι άλλο πιο αδιόρατο. Το συναίσθημα ότι είσαι μέρος κάτι μεγαλύτερου από σένα και από τα στενά πλαίσια του περίγυρού σου. Μέρος μιας προσπάθειας που επιχειρεί έναντι ισχυρότερου αντιπάλου να φέρει την ελπίδα και το όραμα που μια αποχαυνωμένη κοινωνία είχε χάσει.

Τα τύμπανα που ακούστηκαν μέσα από την πλατεία δεν ήταν πολεμικά αλλά ρυθμικά. Βαρούσαν σε έναν τρελό ενστικτώδη ρυθμό που έβγαινε πηγαία ως αντίδραση στη βία. Νομίζω ότι αυτή είναι η αντίδραση που φοβάται περισσότερο η εξουσία. Είναι η αντίδραση που δείχνει ότι τη στιγμή που εσύ απειλείς τη ζωή μας με τους σιδερόφραχτους και τους παρακρατικούς εμείς στεκόμαστε εδώ και γιορτάζουμε τη ζωή, γινόμαστε η ζωή.

Τα πράγματα χαλάρωσαν και κάποιοι από μας πέρασαν απέναντι. Κάτω από το βλέμμα - πίσω από τις ασφυξιογόνες μουτσούνες των ΜΑΤ (θυμίζουν μούρες γουρουνιών) Όρμησα προς την πλατεία και πήγα κατευθείαν προς το μέρος της θεματικής πολιτικής που είχα συμμετάσχει τόσο καιρό. Το κλίμα, κυριολεκτικά, πολεμικό. Γύρω άνθρωποι που προσπαθούσαν να συνέρθουν από τη χρήση των χημικών. Προς την Όθωνος μια ομάδα μαυροντυμένων ομοιόμορφα και από τη συμπεριφορά τους εξοικειωμένοι με την συγκρουσιακή κατάσταση – το μαύρο μπλόκ των αναρχικών έμαθα μετά, πολύ σκληροπυρηνικοί και έτοιμοι να τσακωθούν με εμάς τους «βρωμοαστούς» - όπως μας αποκάλεσαν - της πλατείας σε κάθε παραίνεση για αποφυγή της βίας.

Ο Γιάννης ήταν εκεί με full face μάσκα, λόγω και επαγγέλματος. Εκεί και ο Σταύρος και άλλα παιδιά. Κάθισα ανάμεσά τους, εκείνη την ώρα καπνίζανε. Εντυπωσιάστηκα, το χω κόψει για δεύτερη φορά εδώ και έξη μήνες. Από πίσω με αγκάλιασε και ο Μπάμπης. Η συγκρούσεις είχαν ώρα που είχαν αρχίσει και λάμβαναν χώρα γύρω από την πλατεία, όλοι ανέμεναν ότι κάποια στιγμή θα έμπαιναν και μέσα. Έβγαλα τα γυαλιά κατόπιν προτροπής και τα μάτια γρήγορα συνήθισαν το τσούξιμο.

Σε λίγο ακούστηκαν πάλι οι κρότου λάμψεις, τι στο καλό τις ρίχνουν αφού κανένας δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Αμέσως μετά άρχισαν να πέφτουν και τα δακρυγόνα. Μάλλον εξυπηρετούν ως προειδοποίηση για αυτά διότι λέει ένας πίσω μου «Γαμώ το…, δεν πρόλαβα να κάνω το τσιγάρο μου» και έβαλε τη μάσκα του. Τον μιμήθηκα, ευτυχώς, γρήγορα. Γύρω από την πλατεία άρχισαν πάλι οι συγκρούσεις με τα πάνοπλα ΜΑΤ να αντιμετωπίζουν τις πέτρες, μάλλον τα κομμάτια μάρμαρο που έσπαγαν απ’όπου ήταν δυνατόν.

Βέβαια αυτοί που την πληρώνουν είναι οι διαδηλωτές. Άλλωστε γι’ αυτούς γίνεται το πανηγύρι, μπας και φοβηθούν και δεν ξανακατέβουν στην πλατεία ή σε πορείες. Αυτό έμελλε να αποδειχθεί την επομένη με τον πιο εμφατικό τρόπο. Τα πολλά αέρια μας έσπρωξαν προς τη Φιλελλήνων ενώ η μάχη του μαύρου μπλοκ μαινόταν στην Αμαλίας και Όθωνος.

«Πάμε να τους διώξουμε» ακούστηκε ένα παλικάρι, «φτιάξτε αλυσίδες». Εκατόν πενήντα με διακόσια άτομα δέσαμε τα χέρια μας και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την Όθωνος προς την μεριά που γινόταν η σύγκρούση. Με βήμα σταθερό ανεβήκαμε ως την Αμαλίας αναγκάζοντας τους «αναρχικούς» να φύγουν αριστερά προς το πάνω μέρος της πλατείας καθώς δεξιά υπήρχαν ΜΑΤ. Αφήσαμε τις αλυσίδες καθώς η σύγκρουση σταμάτησε και επιφέραμε ειρήνη, λάθος. Όπως γύρισα να κοιτάξω πίσω τι γινόταν με την άκρη του ματιού μου έπιασα μια κίνηση και ενστικτωδώς έσκυψα πριν κοιτάξω. Ένας ΜΑΤατζής είχε ρίξει προς το μέρος μου δυο κομμάτια μάρμαρο που πέρασαν σύρριζα από το κεφάλι μου. Αν δεν είχα σκύψει θα μου το είχε ανοίξει. Γρήγορα όλοι μαζί υποχωρήσαμε στην Όθωνος και από κει στην πλατεία κάτω από καταιγισμό πετροπόλεμου, χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνων.

Τα ΜΑΤ έφτασαν στην άκρη της σκάλας όπου δέχτηκαν καταιγισμό από πέτρες και ξύλα. Πάντως η στάση τους απέναντι σε μας που διώξαμε αυτούς που συγκρούονταν μόλις πριν ήταν απρόκλητη επίθεση. Στην πραγματικότητα εμείς ήμασταν ο στόχος τους. Απλώς χρειάζονται τους άλλους για να ξεκινήσει η χορογραφία, αλλά όχι πάντα.

Περίπου έτσι πέρασε η μέρα με πολλά παιδιά να πετάνε τα χημικά πάλι πίσω στους ΜΑΤατζήδες όταν τα πετούσαν μέσα στην πλατεία στοχεύοντας συνήθως τις σκηνές υποστήριξης. Ανάμεσα στην αναμονή αν θα μπουν και πότε στην πλατεία, και κάτω από τους εκστατικούς ρυθμούς των τυμπάνων όποτε σταματούσαν οι συγκρούσεις και τα δακρυγόνα, ανάμεσα στη βοήθεια σε ανθρώπους που δεν είχαν τρόπο να προστατευτούν από τα εγκληματικά χημικά και στην προσπάθεια να αποτρέψουμε πιθανή εισβολή συζητούσαμε την οργάνωση της επομένης που θα αποκλειόταν η βουλή. Μια ομάδα στον Ευαγγελισμό. Μια στην Ερατοσθένους και Β.Κων/νου, μια στο Καλλιμάρμαρο και άλλες στην Αμαλίας και την Β.Σοφίας. Θα πήγαινα μπροστά στο Παναθηναϊκό στάδιο την επομένη. Η ηρεμία ήρθε με τη νύχτα. Κατέβηκα την Ερμού Για να πάρω τη μοτοσυκλέτα. Κόσμος υπήρχε στη Φιλελλήνων, στην Ερμού και στα κάθετα στενά. Κόσμος που περίμενε κάτι. Κάτι που δεν είναι ορατό, απτό ή ένυλο. Κάτι αδιαμόρφωτο, αλλά κάτι που το ένιωθες.

Έκανα να φύγω κα ήμουν στο πεζοδρόμιο της Ερμού όταν άκουσα τον γνώριμο ήχο που κάνει όταν κλωτσάει κάποιος μια δερμάτινη μπάλα. Γύρισα έκπληκτος και είδα πέντε έξη να παίζουν με μια μαύρη δερμάτινη ξεχαρβαλωμένη μπάλα πάνω στο δρόμο. ΄Τους χάζεψα λίγο χαμογελώντας και μετά δεν κρατήθηκα και μπήκα στο παιχνίδι. Παίζαμε κάτι μεταξύ ποδοβόλλεϋ και βόλλεϋ για πολύ ώρα και έμπαιναν όλο και νέοι στον κύκλο. Εξεπλάγην με την ικανότητα κάποιον στο στοπάρισμα στην πάσα στην δεξιοτεχνία, σε αντίθεση με μένα που τα άρβυλα που φορούσα με έκαναν να ρίχνω τσαρούχια.

Όταν έφευγε η μπάλα έξω από τον συνεχώς διογκούμενο κύκλο κόσμος που είχε ζωντανέψει το χώρο τριγύρω αντικαθιστώντας τα καθεστωτικά γουρούνια με χαμόγελα έπαιζε και αυτός για λίγο. Και βέβαια το χιούμορ θα νικήσει στο τέλος. Όταν εμφανίστηκαν και τα βρώμικα άρχισαν τα σχόλια του στυλ "Τώρα γίναμε κανονικοί, να φωνάξουμε τον Μπέο να το στήσει". Θεοί!
Πέρασε καμιά ώρα και είχε νυχτώσει πριν ευχαριστήσω και φύγω.

Δεν είχαμε τρομάξει. Δεν μας είχαν τρομοκρατήσει. Το γέλιο του παιχνιδιού μας είχε νικήσει. Μπάλα θα παίξουμε και πάνω στα ερείπια του καθεστωτικού μηχανισμού καταστολής όταν έρθει η Δημοκρατία.

Ημερολόγιο καταστρώματος (29/06/2011). Α-Καλλιμάρμαρο

Την επομένη ξεκίνησα νωρίς έχοντας πάρει μαζί μου τα απαραίτητα που με είχαν εξυπηρετήσει πολύ την προηγουμένη. Γυαλιά κολυμβητηρίου, μάσκα με φιλτράκι απλή (πήρα και καινούργια) ένα μπουκάλι Μαλόξ και έφερα και γάντια δερμάτινα εργασίας. Είχαν αποδειχτεί πολύ χρήσιμα στο να πετάς πίσω τα χημικά ή να τα πιάνεις και να τα βάζεις σε ένα κουβά νερό για να μην κάνουν κακό.

Κατευθύνθηκα προς το Καλλιμάρμαρο και μακάριζα τον εαυτό μου που είχα μάθει να οδηγώ μοτοσυκλέτα διότι η κίνηση που συνάντησα ήταν απίστευτη. Έφτανα στην Β.Κων/νου λίγο πριν το Καλλιμάρμαρο όταν ακούστηκε ο γνωστός ήχος μιας κρότου λάμψης και είδα τον καπνό από ένα χημικό προς την Ερατοσθένους. Μια διμοιρία ΜΑΤ κινήθηκε προς τα εκεί ενώ ένας τροχαίος έκλεινε το δρόμο μπροστά μου με κορδέλα.

Πέρασα γρήγορα ανεβάζοντας τη μοτοσυκλέτα στο πεζοδρόμιο. Μπροστά στα μάτια μου μια γυναίκα που ήταν συνοδηγός σε ένα αυτοκίνητο πετάχτηκε έξω, άνοιξε την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου πήρε ένα μωρό στην αγκαλιά της και άρχισε να τρέχει προς την Καλλιρρόης.

«Τα ζώα ρίχνουν μες την κίνηση δακρυγόνα» φώναξε ένας τύπος μέσα από το αμάξι του.

Την επόμενη ώρα την κρατάω για τον εαυτό μου. Μετά πήγα στην Ερατοσθένους, οι δρόμοι είχαν ανεβάσει βαθμό δυσκολίας στην διάβασή τους πολύ. Το τοπίο θύμιζε βομβαρδισμό. Κάδοι καιγόντουσαν από την συμβολή με την Β.Κων/νου μέχρι την πλατεία. Η μυρουδιά καπνογόνων ήταν έντονη και τα ίχνη εμφανή στην άσφαλτο μαζί με πολλές πέτρες διάσπαρτες.

Τα ΜΑΤ όπως και οι μπαχαλάκηδες είχαν αποσυρθεί. Βρήκα τα παιδιά που ήμασταν μαζί και είχαμε αναπτύξει σχέση εμπιστοσύνης. Το χέρι του Γιάννη ήταν καμένο. Είχε γυρίσει πάνω από σαράντα χημικά πίσω και δεν πήρε πρέφα ότι είχε καεί το γάντι του και είχε ένα χημικό έγκαυμα στην μέσα μεριά της παλάμης. Έμαθα ότι στον Ευαγγελισμό η κρατική βία ξεκίνησε πρωί πρωί όταν εκεί που είχαν συγκεντρωθεί αγανακτισμένοι τα ΜΑΤ κινήθηκαν απροκάλυπτα εναντίον τους. Η εντολή δεν ήταν να κρατήσουν ανοιχτό το δρόμο. Τους είχαν αφήσει τα λουριά και τους έδωσαν εντολή για ωμή βία. Τραυματισμοί, προσαγωγές και δακρυγόνα έπνιξαν την ειρηνική διαδήλωση στο σημείο.

Σε εμάς ένα παλικάρι λέει ότι υπάρχει ένα μπλόκ αγανακτισμένων στην αρχή της Β.Κων/νου αποκλεισμένο από δύο διμοιρίες. Μετά από μια σύντομη ψηφοφορία αποφασίστηκε να πάμε να ενωθούμε με το άλλο μπλόκ. Μπήκαμε σε σειρές κάνοντας αλυσίδα χέρι με χέρι και ξεκινήσαμε. Η διμοιρία στην Β. Κων/νου μας άφησε να περάσουμε και να κινηθούμε προς τα κάτω ώσπου φτάσαμε απέναντι από το άλλο μπλοκ των αγανακτισμένων. Μια διμοιρία ήταν ανάμεσά μας, μια στα δεξιά μας και μια στα αριστερά μας.

Κάποιοι πήγαν να διαπραγματευτούν με τους αστυνόμους ενώ συνθήματα ξεκίνησαν από τους απέναντι. Έφυγα από το μπλοκ που είχε ψιλοχαλαρώσει και πλησίασα τη διμοιρία που ήταν στα δεξιά. Κάθισα σε μια απόσταση να ακούω τι εντολές δίνει ο επικεφαλής τους. Εν τω μεταξύ η διμοιρία που χώριζε τα δύο μπλοκ ανθρώπων άνοιξε και ενώθηκαν προς τη μεριά της Καλλιρρόης. Μόνο καμιά πενηνταριά μείναμε πίσω.

Ο επικεφαλής της διμοιρίας που ήμουν κοντά έδωσε εντολή να φορέσουν τις μάσκες τους. Κατάλαβα αμέσως. Σε λίγο οι διμοιρίες είχαν επιτεθεί στο ενωμένο πια μπλοκ με δακρυγόνα και με κλωτσιές. Κάποιοι ΜΑΤατζήδες προσπαθούσαν να πάρουν ένα πανό που κρατούσαν οι διαδηλωτές. Πως κάνουν οι οπαδοί που συγκρούονται χωρίς λογική και θέλουν τρόπαια της νίκης τους. Μονοκύτταροι εγκέφαλοι.

Το μπλοκ απωθήθηκε πίσω και μείναμε πενήντα, ίσως και λιγότεροι να κοιτάμε ο ένας τον άλλο. «Ας σχηματίσουμε αλυσίδα και ας κόψουμε την κίνηση. Να δημιουργήσουμε κυκλοφοριακό προς τη Ρηγίλλης». Ότι πιο ευφυές είχα ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Από πάνω τα αυτοκίνητα κατέβαιναν. Προφανώς χρειαζόταν τη ροή για να πάνε οι εκπρόσωποι-απρόσωποι στο μαντρί να ακούσουν τον τσοπάνη.

Το εγχείρημα είχε επιτυχία καθώς γυρίζαμε τα αυτοκίνητα πίσω ή τα σταματούσαμε. Οι ΜΑΤατζήδες σάστισαν και άρχισαν να ζητούν εντολές για το τι να κάνουν. Προφανώς τους είπαν να μας διαλύσουν και εμάς γιατί μια διμοιρία ΜΑΤ άρχισε να μας ακολουθεί κατά πόδας. Ανοίξαμε το βήμα μας και έκαναν το ίδιο μέχρι που φτάσαμε στην συμβολή με την Ερατοσθένους και την ανηφορήσαμε ξανά αφού εκεί υπήρχε άλλη μια διμοιρία.

Μας ακολούθησαν μέχρι το πρώτο στενό και εμείς σταματήσαμε στο δεύτερο που υπάρχει μια εκκλησία και πολλά σκαλιά. Καλό μέρος να ξεφύγεις αν σε περικυκλώσουν. Το σχέδιο παρέμεινε το ίδιο. Κυκλοφοριακή συμφόρηση και απασχόληση όσων περισσότερων διμοιριών μπορούσαμε στο σημείο. Τα επεισόδια είχαν αρχίσει και στο Σύνταγμα όπως ακούγαμε από το ράδιο και ήταν πρωτοφανούς αγριότητας από μέρους των μπάτσων. Όσες διμοιρίες κρατούσαμε εκεί θα έλειπαν από το Σύνταγμα.

Σύραμε τους καμένους κάδους και κάναμε ένα οδόφραγμα με τέσσερις από αυτούς ώστε να μας δώσει χρόνο αν μας επιτεθούν και να μην εμπλεκόμαστε με τους οδηγούς που κινούταν ακόμη και καταπάνω ας για να περάσουν. Κοιτάζουν τη δουλειά τους οι κυρ-Παντελήδες. Όπως και πολλές κυράτσες και κυριούλες που δεν έβλεπαν κανένα νόημα να εξεγειρόμαστε. Homus Pasokus pasokus. Κάποιοι άρπαζαν και απαντούσαν με οργή και κάποιοι λειτουργούσαν πυροσβεστικά.

Για τις επόμενες ώρες, όσο μιλούσαν οι πολιτικοί πριν τη ψήφιση, στέλναμε πίσω όσα αυτοκίνητα έστελναν οι μπάτσοι προς τα μας δημιουργώντας σύγχυση. Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν και κάτι πιτσιρικάδες μπαχαλάκηδες. Ήταν λίγοι για  σύγκρουση και έτσι αποφάσισαν να κάνουν κάθε δεκαπέντε είκοσι λεπτά ότι επιτίθενται για να τους βάζουν να φοράνε τα κράνη τους και να στοιχίζονται με τις ασπίδες. Τα παιδία παίζει – Αττική σύνταξη.

Θυμήθηκα τα λόγια του Μπάμπη ότι «Η επανάσταση για να πετύχει θέλει και σουρεαλισμό» και πήρα την ντουντούκα από μια κοπελιά και ακολούθησα τους πιτσιρικάδες. Όταν τα ΜΑΤ στήθηκαν και αυτοί σταμάτησαν άρχισα να φωνάζω με την ντουντούκα:

«Αφήστε τις ασπίδες και τα κράνη σας.

Εμείς σας πληρώνουμε, εμείς είμαστε τα αφεντικά σας,

Προστατεύεται προδότες τις χώρας σας, αυτό τι σας κάνει εσάς;

Ελάτε μαζί μας, δεν μπορεί να μην είστε καθόλου πατριώτες (αυτό τους βραχυκυκλώνει)».

Κάπου εκεί μου την έπεσαν οι πιτσιρικάδες, ούτε αυτοί ανέχονται τον σουρεαλισμό προφανώς, άρα δεν μπορούν να επαναστατήσουν πραγματικά.

Η ψηφοφορία στη βουλή είχε ξεκινήσει, τα επεισόδια στο Σύνταγμα είχαν ενταθεί, ακόμα και στο ΣΚΑΪ μετέδιδαν έκπληκτοι, και είχε μείνει μόνο μια διμοιρία να μας φυλάει και αυτή λειψή. Αποφασίσαμε ότι δεν υπάρχει νόημα να παραμείνουμε και έπρεπε να μετακινηθούμε προς το Σύνταγμα πια.

Ημερολόγιο καταστρώματος (29/06/2011). Β-Σύνταγμα

Πέρασα με κάθε δυνατή παραβίαση του Κ.Ο.Κ προς την Αμαλίας έχοντας περάσει τους στύλους του Ολυμπίου Διός. Εβδομήντα με εκατό μέτρα μπροστά δύο μηχανές της ομάδας ΔΕΛΤΑ (ή Δίας) αυτοί με τα παπάκια και τους δύο επιβαίνοντες ανέβαιναν αργά μπροστά. Εϊχαν τη σειρήνα στο μέγιστο, αν υπάρχει διαβάθμιση, και ο πίσω κουνούσε απειλητικά το μακρύ γκλομπ. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια Φροϋδική σχέση του μεγέθους του ρόπαλου και του αντιστρόφως ανάλογου μεγέθους του πέους. Κάποιος ψυχολόγος θα ήταν ποιο κατάλληλος να πει μάλλον. Το θέαμα των τύπων, πάνοπλων και θηριωδών, πάνω στο παπάκι ήταν εντελώς γελοίο. Όμως ο εκφοβισμός που πετύχαιναν προς τους ανθρώπους ΚΑΘΕ ηλικίας που πήγαιναν προς το Σύνταγμα μόνο τέτοιος δεν ήταν. Δύο φορές μάλιστα χτύπησαν στα πόδια ανθρώπους που ήταν στην άκρη του πεζοδρομίου. Ο σκοπός ήταν εμφανής. Είχαν πάρει οδηγίες να βιαιοπραγήσουν ώστε να τρομοκρατήσουν τον κόσμο από το να πλησιάσει έξω από τη Βουλή. Επίδειξη χυδαίας ισχύος για την οποία θα έπρεπε να κατηγορηθούν όλοι τους από τον πιο κάτω μονοκύτταρο εγκέφαλο ως τον ιθύνων νου της κυβέρνησης.

Διαπίστωσα ότι θα ήταν επικίνδυνο να συνεχίσω κεντρικά αφού έδινα καθαρό στόχο και μπήκα προς την Πλάκα. Στην Υπερείδου μύριζε έντονα δακρυγόνα και κάδοι να καίγονται. Πλησιάζοντας είδα κόσμο μαζεμένο και στο βάθος ΜΑΤατζήδες με τη γουρουνίσια μουτσούνα παρατεταγμένοι. Έστριψα στην Βουλής (νομίζω, αλλιώς ήταν αντίστροφα τα ονόματα των οδών) και στάθμευσα δίπλα στην είσοδο του ξενοδοχείου ADONIS (όχι Γεωργιάδης ελπίζω).

Φόρεσα τα γυαλιά, την μάσκα την χθεσινή και τα γάντια και πήγα με τον κόσμο. Ο δρόμος προς το Σύνταγμα ήταν αποκλεισμένος από εκεί. Έκανα ένα γύρω και παντού η ίδια εικόνα. Οι μηχανοκίνητοι εκφόβιζαν με την παρουσία τους και δέρνοντας και τα ΜΑΤ είχαν αποκλείσει την πλατεία από όσους δεν είχαν πτοηθεί.

Κόσμος κάθε ηλικίας, από πιτσιρίκες που κατέβαιναν για πρώτη φορά να διαμαρτυρηθούν για κάτι ως ασπρομάλληδες, έμπειρους σε πορείες και μη. Και από την άλλη πάνοπλοι ανεγκέφαλοι και απάτριδες μπάτσοι. Περιοδικά από την πλατεία εμφανιζόταν ομάδες είτε των γιατρών της πλατείας, με περιβραχιόνιο με κόκκινο σταυρό και σημαία, είτε πιο καλά εξοπλισμένοι του ερυθρού σταυρού με φορείο και φορώντας ασφυξιογόνες μάσκες. Μάζευαν ανθρώπους με ανοιγμένα κεφάλια ή με έντονα αναπνευστικά προβλήματα.

Κάποια στιγμή η ένταση έπεσε και στην ύφεση κάποιοι είπαν να προχωρήσουμε προς την πλατεία ανάμεσα στα ΜΑΤ. Κάποιοι πιτσιρικάδες με πέτρες στα χέρια απομονώθηκαν και έμεινα πίσω. Κοίταζα κατάπληκτος το τοπίο που μόνο οι νεκροί έλειπαν ώστε να είναι ίδιο με σκηνές πολεμικής ταινίας.

Πέρασα στην πλατεία. Τα τύμπανα ακουγόταν και πάλι σε χορευτικούς πρωτόγονους ρυθμούς και όχι σε πολεμικό βηματισμό. Πάντα ακουγόταν στην ύφεση των συμπλοκων-συγκρούσεων. Χαρά στο κουράγιο τους. Εγώ είμαι εντελώς άχρονος για να παίξω κάτι πλην το keyboardολόγιο του υπολογιστή.

Βρήκα και τα παιδιά από την Ερατοσθένους που χωριστήκαμε το πρωί και κάποιους που ήταν στον Ευαγγελισμό. Ένας είχε μπανταρισμένο κεφάλι. Έλεγε και ξανάλεγε ότι με το που έφτασαν οι ΜΑΤατζήδες χτύπησαν με λύσσα και έριξαν χημικά απρόκλητα.

Το τι έγινε μετά δεν περιγράφεται εύκολα. Μεταξύ μικρών διαλειμμάτων-υφέσεων τα χημικά έπεφταν ακατάπαυστα με την πλατεία να είναι ο στόχος. Επικεντρωνόταν δε στην σκηνή του ιατρείου και στις εισόδους του μετρό όπου κατέφευγαν οι ηλικιωμένοι και στεγαζόταν το ιατρείο του ερυθρού σταυρού.

Οι μπάτσοι (και θα τους λέω έτσι γιατί είδα το βλέμμα τους όταν χτυπάγανε. Δεν κάναν την δουλειά τους, είχαν μια διαστροφική ευχαρίστηση)  έφταναν μέχρι τα σκαλιά της πλατείας και ο κόσμος συνωστιζόταν στα σκαλιά ισορροπώντας πάνω στην κόψη ενός θανατηφόρου εγκλήματος. Αν έπεφτε ένας θα παρέσερνε πολλούς και θα καταπλακωνόταν κάποιοι. Και ανάμεσό τους να πέφτουν δακρυγόνα και κρότου-λάμψης και ασφυξιογόνα. Δεν είναι τα ΜΑΤ ηρωικά, όπως είχε πει ο αμίμητος Πωλύδωρας. Είναι όλοι αυτοί που στέκονται απέναντί τους, άντρες και γυναίκες που προτάσσουν τη θέλησή τους για ένα καλλίτερο κόσμο απέναντι σε θηριώδης, πάνοπλους, εξοπλισμένους με όπλα που απαγορεύονται σε περίοδο πολέμου και έχοντας πίσω τους ένα οργανωμένο και αδίστακτο κράτος. Τα ΜΑΤ είναι θρασύδειλοι μόνο και μόνο επειδή κατατάχθηκαν εκεί κατ’ επιλογή τους.

Ομολογώ ότι προσπάθησα να προλάβω κάποιο από τα δακρυγόνα που πετάχτηκαν στην πλατεία αλλά οι πιτσιρικάδες με πρόλαβαν όλες τις φορές. Εύγε των! Σε κάποια στιγμή βγαίνω στην Όθωνος με κάποιους άλλους να δούμε τι συμβαίνει. Από πάνω στην Αμαλίας έριχναν στον κόσμο και στην πλατεία ότι είχαν και δεν είχαν. Στην Φιλελλήνων διέλυαν συνεχώς όσους μαζευόταν για να μπουν στην πλατεία.

Τότε, χωρίς να έχω καταλάβει από πού, ένα ασφυξιογόνο σκάει μπροστά στα πόδια μου. Παλιότερα σε πορείες όταν έριχναν κάτι έβαζες μια μπλούζα βρεγμένη μπροστά ή μια χειρουργική μάσκα με λίγο Μαλόξ και ηρεμούσες. Τώρα το κράτος για να προστατέψει τη Δημοκρατία από τους πολίτες του (σχήμα οξύμωρο) έφερε νέα όπλα πιο αποτελεσματικά, πιο εγκληματικά.

Θα μοιραστώ αυτή την εμπειρία για να την έχετε υπ’ όψιν σας αν σας τύχει. Το αέριο πέρασε τη μάσκα που είχα (και ήταν και η χθεσινή οπότε το φιλτράκι είχε παραδώσει πνεύμα). Έβγαλα το Μαλόξ και έριξα πάνω στε όλη τη μάσκα. Υπέθεσα ότι έτσι θα ουδετεροποιούταν το αέριο. Ίσως και να συνέβη αλλά ταυτόχρονα μπούκωσε και η μάσκα και δεν έμπαινε αέρας. Ασυναίσθητα και ενώ γύριζα να φύγω τράβηξα τη μάσκα και πήρα μια μικρή ανάσα. Κάθε δυνατότητα αναπνοής κόπηκε. Τα πνευμόνια μου άρχισαν ακατάπαυστες συσπάσεις και τα ένιωθα μέσα στο θώρακά μου να πονάνε αλλά επειδή δεν είχα αέρα δεν μπορούσα να ουρλιάξω. Δεν μπορούσα και να αναπνεύσω και κάνοντας μόνο δύο βήματα προς τις σκάλες γονάτισα από έλλειψη οξυγόνου. Πανικοβλήθηκα καθώς ένιωσα ότι κόσμος έτρεξε τριγύρω μου και μάλλον ερχόταν ΜΑΤ προς το μέρος μου. Δεν είχε σημασία. Δεν μπορούσα ακόμη να τραβήξω ανάσα και προσπαθούσα να επιβληθώ στον τρόμο.

Κάπου εκεί με σήκωσε ο Γιάννης που φορούσε ολοπρόσωπη μάσκα, όχι στρατιωτική. «Μην πανικοβάλλεσαι» είπε σχεδόν ήρεμα κι με κατέβασε τα σκαλιά. Τον βοήθησα όσο μπορούσα. Με πήγε στη σκηνή του ιατρείου της πλατείας όπου και άλλοι δεχόταν πρώτες βοήθειες για τον ίδιο λόγο.

Τώρα είχε αρχίσει και το στομάχι να κάνει συσπάσεις έντονες και ξέρασα δύο φορές, ευτυχώς δεν είχα φάει τίποτα για να το βγάλω.

Κάποιο παλικάρι μου είπε να φτύσω όσο μπορώ περισσότερο ώστε να φύγει ότι υπάρχει από το αέριο στη στοματική κοιλότητα. Μετά άνοιξα το στόμα μου και ψέκασε μέσα αραιωμένο Μαλόξ το οποίο εισέπνευσα. Λίγο μετά οι συσπάσεις στα πνευμόνια σταμάτησαν. Εντυπωσιακό! Όμως το στομάχι συνέχιζε ακόμη τις συσπάσεις και κατάλαβα, τώρα που ανέπνεα πιο ελεύθερα, ότι έτσουζαν και δεν άνοιγαν τα μάτια μου. Κάποια στιγμή είχα βγάλει τα γυαλιά του κολυμβητηρίου και δεν το κατάλαβα.

(Είναι φανερό ότι τις Full face μάσκες τις έχουν ανάγει σε όπλο για να είσαι εντελώς ανίσχυρος απέναντι στα όπλα τους).

«Πάμε στο μετρό μέχρι να συνέρθεις» είπε ο Γιάννης και με ξανασήκωσε. Εγώ έβγαλά το Μαλόξ αδιάλυτο όπως το είχα στην τσέπη του παντελονιού και ήπια μερικές μεγάλες γουλιές. Σε δευτερόλεπτα και το στομάχι σταμάτησε να συσπάται.

Κατεβήκαμε τα σκαλιά του μετρό και άνθρωποι που ψέκαζαν στον αέρα και στα πρόσωπα όσων έμπαιναν το θαυματουργό φάρμακο που ανέφερα πολλές φορές ως τώρα φώναζαν να είμαστε ήρεμοι να κατεβαίνουμε από τη μια μεριά των σκαλιών και να ανεβαίνουμε από την άλλη. Να προχωράμε προς τα μέσα ήρεμα και να μη δημιουργούμε πανικό.

«Πάω να βοηθήσω και άλλους, εσύ μπορείς» ρώτησε ο Γιάννης.

Ένευσα καταφατικά και κινήθηκα στο βάθος εμπρός και έκατσα με την πλάτη στον τοίχο με ανθρώπους που υπέφεραν το ίδιο με εμένα. Ανταλλάξαμε Μαλόξ και μωρομάντηλα. Αν έχεις τέτοια όταν πέσουν δακρυγόνα βάζεις μπροστά στο πρόσωπο και φεύγεις γρήγορα. Ως βάσεις εξουδετερώνουν τα οξέα για λίγο, αν θυμάμαι σωστά τη χημεία του σχολείου.

Πήρε είκοσι λεπτά να συνέρθω και να ξαναβγώ. Στα είκοσι λεπτά αυτά άνθρωποι που δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν καλά, να δουν ή/και να σταθούν στα πόδια τους αντιδρούσαν στους κρότους από τον εξοπλισμό των ΜΑΤ, αέρια/κρότου-λάμψης, με το διαδεδομένο εδώ και δεκαετίες σύνθημα «Μπάτσοι – γουρούνια – δολοφόνοι». Ο κοινωνικός τους αποκλεισμός επεκτάθηκε για πολλά χρόνια ακόμη και όσο θα στενεύουν τα πράγματα και θα θεριεύει η αντίσταση τόσο περισσότερο θα αποκλείονται. Μέχρι να τους αποβάλλουμε εντελώς από την ελληνική κοινωνία διότι δημοκρατία και ΜΑΤ δεν συνάδουν.

Έξω υπήρχε μια σχετική ηρεμία, οι γνωστές ολιγόλεπτες υφέσεις. Ένα τσιγάρο χρόνος. Πέρασε λίγος χρόνος με τον ίδιο τρόπο. Εξάρσεις, σβήσιμο καπνογόνων (ακόμη με ξεπερνούσαν οι πιτσιρικάδες), βοήθεια, ύφεση και πάλι από την αρχή.

Τότε σε μια ύφεση στην πλατεία λόγω εκτεταμένης σύγκρουσης στην Αμαλίας και Όθωνος εμφανίστηκαν ΜΑΤ στα σκαλιά και έπεσαν βροχή τα χημικά. Ίσα που πρόλαβα να φορέσω τα γυαλιά και τη (νέα) μάσκα. Τα ΜΑΤ κατέβηκαν, τρέχοντας και αιφνιδιάζοντας τους πάντες, στην πλατεία. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό καθώς πετάχτηκα πάνω ήταν το «Μπήκαν στην πόλη η οχτροί».

Είχαν όντως μπει και χτυπούσαν με όλη την αγριότητα που σου δίνει η κάλυψη και η αναλγησίας της εξουσίας. Ο κόσμος κινήθηκε προς το μετρό συμπαρασύροντας όσους καθόμασταν δίπλα στις σκηνές και διαλύοντας τη μικρή συντροφιά που συζητούσε πολιτικά(!) στις ανάπαυλες.

Ο συνωστισμός ήταν τέτοιος που εγκλωβίστηκα με τα χέρια κατεβασμένα και δεν μπορούσα να τα σηκώσω καθώς η πίεση αυξανόταν γεωμετρικά και είχαμε φτάσει στα σκαλιά της εισόδου του μετρό. Πίσω άκουγα φωνές για ψυχραιμία, για τον κίνδυνο να ποδοπατηθούμε. Μπροστά τρεις ή τέσσερις σειρές ένα παλικάρι σήκωσε τα χέρια του φωνάζοντας προς τους ΜΑΤατζήδες ότι θα σκοτωθούμε στα σκαλιά. Σήκωσε ψηλά τα χέρια του και φώναζε «Θα πέσουμε, θα σκοτωθούμε».

Το βλέμμα του μπάτσου που τον χτύπησε στο κεφάλι περιείχε ένα μίγμα αισθήματος απόλυτης εξουσίας –ζωής και θανάτου- πάνω μας, μίσος για ότι έχει μυαλό και σκέφτεται –απλώς σκέφτεται, κάτι για το οποίο είναι ανίκανος-, χυδαιότητας και τρόμου. Το κεφάλι του παιδιού εξαφανίστηκε από τα μάτια μου καθώς κατέρρεε από δύο χτυπήματα.

Κατάφερα να πιαστώ από την κουπαστή της σκάλας και σηκώνοντας για πρώτη φορά τα χέρια μου προσπαθούσα να ισορροπήσω τους μπροστινούς μου. Λίγο πριν πατήσω το δάπεδο του μετρό και γυρίσω την πλάτη μου στην είσοδο είδα ένα δακρυγόνο να διαγράφει τροχιά προς τα μέσα. Έτρεξα προς το βάθος φωνάζοντας «Δακρυγόνα» και ακούγοντας πίσω μου «Τα μουνιά πετάνε και εδώ» ή «σταματήστε ρε, υπάρχουν τραυματίες και ηλικιωμένοι μέσα». Το δακρυγόνο δεν έπεσε ποτέ μέσα. Ένας από την παρέα λίγο πιο μπροστά από μένα είδε ένα ψηλό παλικάρι να το πιάνει στον αέρα και να το στέλνει πίσω στους μπάτσους. «Τι τον αγκαλιάζαμε, τι τον φιλούσαμε δεν λέγεται» είπε. Να αγιάσει το χέρι του, και να κοπεί του μπάτσου που το πέταξε μέσα σε κλειστό χώρο ο αληταράς.

Έμεινα λίγο μέσα  στο βάθος της αίθουσας ενώ κάθε φορά που πέταγαν κάτι απ’ έξω ή προς τα μέσα ο κόσμος κινούταν γρήγορα μεν, ψύχραιμα δε προς την κάτω αίθουσα που οδηγούσε στους συρμούς.

Βγήκα λίγο αργότερα έξω και ξαναβρήκα τους άλλους, όχι όλους. «Του Γιώργου(;) και της Χρύσας τους άνοιξαν τα κεφάλια» είπε κάποιος. Δεν τους είδαν έγκαιρα και τους χτύπησαν με την πλάτη γυρισμένή».

Όταν είχε πάει 7:00 μμ είπα ότι στην επόμενη έφοδο στην πλατεία θα την κάνω με το μετρό. Η μάσκα είχε διαλυθεί και αυτή και δεν είχα τρόπο να αντιπαλέψω τα δακρυγόνα πια. Δεν πέρασαν ούτε δέκα λεπτά που έγινε αυτό. Ψύχραιμα μαζί με άλλους πήγα στο μετρό και πήρα το συρμό για την στάση Ακρόπολη. Είχα ακόμη τη μοτοσυκλέτα στην Πλάκα και δεν υπήρχε τρόπος να πάω με τα πόδια εκεί. Θα το επιχειρούσα από το μουσείο. Δεν ήξερα τι συνέβαινε περιμετρικά της πλατείας.

Στο μετρό μέσα είδα την Χρύσα γονατιστή με τον Γιώργο από πάνω της να περιμένουν το μετρό και αυτοί. Το κεφάλι της Χρύσας ήταν τουμπανιασμένο και έπρεπε να πάει σε νοσοκομείο μετά τις πρώτες βοήθειες για αξονική. Ο Γιώργος είχε και αυτός μπανταρισμένο κεφάλι αλλά δεν είχε φάει δυνατά γιατί είδε τελευταία στιγμή τον μπάτσο και του κλώτσησε την ασπίδα. Η κοπελιά όμως ήταν πολύ γερά χτυπημένη. Θα πήγαιναν στο Τζάνειο γιατί στον σταθμό του Ευαγγελισμού άκουσαν πως είχε μπάτσους.

Ημερολόγιο καταστρώματος (29/06/2011). Γ- Διονυσίου Αρεοπαγίτου

Ήταν οχτώ παρά όταν έφτασα στην στάση Ακρόπολη και βγήκα έξω. Πολλοί άλλοι ήταν εκεί από το Σύνταγμα ή από την μικρή περίμετρό του. Τους αναγνώριζες από το ξεραμένο Μαλόξ στο πρόσωπο (προσοχή!!! Μην το τρίψετε και μην πλυθείτε αμέσως. Καθαρίστε με μια δεύτερη δόση υγρού και αφού ξεραθεί και αυτό βγάλτε το).

«Πολύκαρπε» άκουσα μια γνωστή φωνή. Ήταν ο Φώτης. Λίγο πιο κει ο Ιάσωνας με την κοπελιά του τη Βάσια και μπροστά η Κική με τη Μάρω. Δίπλα ο Νίκος. Όλοι εργαζόμενοι ή θαμώνες στο καφενεδάκι της Κικής.

Μου εξήγησαν ότι πλησίασαν στα στενά γύρω από το Σύνταγμα αλλά δεν κατάφεραν να μπουν στην πλατεία. Παντού υπήρχαν ΜΑΤ και μηχανοκίνητα τάγματα των SS εχμ! της ομάδας ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ που τριγυρνούσαν μέσα στην πλάκα ρίχνοντας ξύλο και κάνοντας προσαγωγές. Ένας γνωστός κρότος ακούστηκε στην άκρη της Διονυσίου Αρεοπαγίτου διακόπτοντας την κουβέντα. Μα είναι δυνατόν να ρίχνουν σε τουριστικό μέρος; Πήγαμε προς τα εκεί. Μια ομάδα μηχανοκίνητων είχε ρίξει πάνω στη λεωφόρο ένα καπνογόνο, απορώ πως είχα όσφρηση ακόμη. Είχε διαλύσει ένα μικρό πλήθος για να περάσει μια βουλευτική ή υπουργική λιμουζίνα. Η δημοκρατία χρειάζεται προστασία από τους πολίτες της(;).

Μια διμοιρία ΜΑΤ ερχόταν από τους στύλους του Ολυμπίου Διός (που δεν τους έριξε κεραυνό ούτε αυτή τη φορά). Μια άλλη έμενε εκεί. Εκεί που στεκόμασταν σύντομα συγκεντρώθηκε πλήθος από ανθρώπους που απλώς ανέβαιναν προς το Σύνταγμα. Μετά από όσα γινόταν από το πρωί και έδειχναν τα κανάλια. Κάποιοι, πολλοί κάποιοι δεν είχαν τρομοκρατηθεί σύμφωνα με το σχέδιο και πήγαιναν προς τα πάνω. Όλες οι ηλικίες, όλων των ειδών.

Τα ΜΑΤ πλησίασαν στο μέσω ης απόστασης, μάλλον για να αποθαρρύνουν το πλήθος να συνεχίσει. «Μπάτσοι – γουρούνια – δολοφόνοι» ξεκίνησε ένας ηλικιωμένος δίπλα μου και άρχισαν όλοι μαζί.

«Πόσο ετών είστε;» ρώτησα κοιτάζοντάς τον.

«Ογδόντα πέντε» αποκρίθηκε.

Τα συνθήματα συνέχισαν από ένα πλήθος που μεγάλωνε καθώς και νέοι ερχόταν συνεχώς. Τότε έσκασαν μύτη οι επαναστάτες που δεν άντεχαν τον σουρεαλισμό. Άρχισε πετροπόλεμος και έπεσαν και δυο μολότωφ, μπουκάλια στη γλώσσα τους όπως άκουσα. Ήρθε και άλλη διμοιρία στους στύλους ενώ αυτή που ήταν εκεί μπήκε προς την πλάκά μαζί κάμποσους μηχανοκίνητους. Μια άλλη ομάδα από αυτούς κινήθηκε προς την Καλλιρρόης.

«Θα έρθουν από πίσω μας να μας την πέσουν» είπε κάποιος.

«Γιατί να μας την πέσουν;» έκανε νευριασμένη η Κική με μια απροσποίητη αφέλεια.

«Θέλουν και λόγο;» απαντήσαμε ταυτόχρονα εγώ και ο Φώτης.

«Δεν θέλουν λόγο;» ήταν πια εκτός εαυτού. Την καταλαβαίνω. Συγκρούεται συνεχώς η λογική με αυτό που συνέβαινε για δεύτερη μέρα.

Δεν άργησε να συμβεί αφού όντως μια ομάδα μοτοσυκλετιστών μπάτσων πέταξαν μέσα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ένα χημικό και επιτέθηκαν στο πλήθος, το κράτος ταυτίστηκε με το παρακράτος σκορπώντας τρόμο, προσπαθούσε σκληρά τουλάχιστον. Έτρεξα προς τα πάνω προλαβαίνοντας να μπω στα στενά της Πλάκας πριν φτάσει η διμοιρία των ΜΑΤ που ερχόταν προς το μέρος μας. Στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου το χημικό έκανε τους τουρίστες να πεταχτούν από τα τραπέζια της ταβέρνας και των καφετεριών και πήγαν να το βάλουν στα πόδια αιφνιδιασμένοι. Διαγκωνίστηκαν όμως από τους Έλληνες διαδηλωτές που σχεδόν τους ποδοπάτησαν για να ξεφύγουν από χημικά και μπάτσους. (σ.σ. Δεν είδα την καθημερινή να ρίχνει πρωτοσέλιδα δάκρυα για τον τουρισμό που πλήγεται από την παράνομη και άκρατη βία του κράτους προς τους τουρίστες. Την άλλη φορά κύριε παπαχελά).

Κινήθηκα μέχρι την Αδριανού και από την πλατεία έφτασα σε ένα εκκλησάκι. Πίσω ερχόταν κάθετα η οδός που είχα αφήσει την μηχανή. Τότε από τη γωνία σκάει μύτη μια ομάδα νεαρών (έως 30 ίσως) που έτρεχαν αλαφιασμένοι. Πίσω τους ακουγόταν σειρήνες. Πέρασαν από μπροστά μου και τους είδα καλά. Δεν ήταν μπαχαλάκηδες ούτε τίποτα «περίεργοί». Κάποιοι δεν είχαν καν τη μάσκα που φορούσα εγώ. Ξεχώριζαν μόνο από το Μαλόξ που είχε αφήσει ίχνη στο πρόσωπο.

Όταν φάνηκαν οι πρώτοι μοτοσυκλετιστές είχα καβαλήσει στο τείχος που όριζε τον περίβολο της εκκλησίας και βούτηξα μέσα. Κρύφτηκα πίσω από μια προτομή, είχε τρεις νομίζω. Οι μπάτσοι σταμάτησαν μπροστά στην πόρτα και κοίταξαν μέσα. Άκουσα έναν να φωνάζει, τον πρώτο που έστριψε και με είχε δει προφανώς, «Μπήκε μέσα, να τον πιάσουμε» ή κάτι παρόμοιο.

Πετάχτηκα και έτρεξα πίσω από την εκκλησία προς την άλλη μάντρα. Πρόλαβα να ακούσω έναν να φωνάζει «Ας τον, πάμε για τους άλλους» και άκουσα τις μηχανές να μαρσάρουν φεύγοντας, μέρος του ψυχολογικού πολέμου που ήθελαν να ασκήσουν.

Βγήκα ακριβώς εκεί που είχα αφήσει τη μηχανή. Ευτυχώς. Στην πόρτά του ADONIS στεκόταν ένα ζευγάρι με ένα παιδί, αυτή μάλλον δεύτερης γενιάς ελληνοαμερικανίδα και αυτός αμερικανός βέρος. Κοίταζαν τριγύρω, είχαν δει το κυνηγητό και άκουγαν τα χημικά και τις κρότου λάμψης στα στενά πιο κάτω.

Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται και ένας γέρος, 60+, που μου πιάνει την κουβέντα και εν τη ρύμη του λόγου καθώς του έλεγα ότι δεν είχαν κανένα λόγο να χτυπάνε αθώο κόσμο και απλά τρομοκρατούσαν κάνει μια το χέρι του και τραβάει ένα σουγιά.

«Αν έρθουν σε μένα χωρίς λόγο θα τους δείξω» λέει και φεύγει ήρεμα.

Μόλις έστριψε την Υπερείδου ξαναβγήκαν οι αμερικανοί που είχαν εν τω μεταξύ χωθεί μέσα έντρομοι. Μου έπιασαν αμέσως κουβέντα για τα γεγονότα και μετά από ανταλλαγή απόψεων για το σύστημα και την βία που χρειάζεται να ασκεί για να υπάρχει με ρώτησαν αν νόμιζα ότι έπρεπε να αλλάξουν ξενοδοχείο διότι από την προηγουμένη οι συγκρούσεις και ειδικά η αστυνομία τους είχε φοβίσει. Είχαν και το παιδί και ανησυχούσαν για τα χημικά.

Η απάντησή μου ήταν ότι εχθές και σήμερα το κράτος των κ.κ. GAP, Bennyζέλου, και τρυπιοΠαπουτσή θα ασκούσε όλη την βία και τρομοκρατία του για τρτρεις λόγους 1. Για να δείξει ποιος κατέχει και μπορεί να χρησιμοποιεί την ισχύ κατά το δοκούν. 2. Να τρομοκρατήσει τον κόσμο ώστε να μην κατέβουν πολλοί να δείξουν την λαϊκή αντίθεση με ότι ψήφιζαν και 3. Να το κρατήσουμε υπ’ όψιν ώστε σε ότι έρχεται να μας έχει ήδη αποτρέψει στο να μην αντιδράσουμε. Οπότε αφού σήμερα τελείωνε η ψήφιση, όπως και στις 15 Ιουνίου, θα ξαναφορούσε το κράτος το προσωπείο της ανοχής, μέχρι την επόμενη φορά. Καβάλησα και έφυγα χωρίς να γνωρίζω αν τους έπεισα να μείνουν.

Πέρασα κάθετα την Αδριανού και συνέχισα μέχρι το αδιέξοδο. Σκεφτόμουν ότι με τη μοτοσυκλέτα ήμουν εύκολος στόχος αλλά δεν ήθελα να την αφήσω. Υπολόγιζα ότι θα έβγαινα στην Ισπανική πρεσβεία και από τα σκαλιά θα έβγαινα Κουκάκι. Θα καθόμουν σε ένα φίλο να πιω λίγο νερό και κάτι άλλο και μετά θα πήγαινα σπίτι. Όμως πηγαίνοντας προς τη Δ. Αρεοπαγίτου βλέπω τις πρώτες μοτοσυκλέτες μιας ομάδας ΔΙΑΣ. Έσβησα τον κινητήρα και χώθηκα σχεδόν σε μια δάφνη με τη μηχανή και περίμενα να περάσουν. Μόλις έφυγα έστριψα τον πεζόδρομο στην είσοδο του μουσείου και πήγα μέχρι την συμβολή με την έξοδο του Μετρό. Είχα αφήσει εκεί και το σακίδιό μου με τη μάσκα, τα γάντια, τα γυαλάκια και το Μαλόξ πριν ξεκινήσει η φάση μέσα σε ένα καφάσι.

«Φίλε αν σε πιάσουν με αυτά τη γάμισες» είπε ένας τύπος που είχε ανοίξει το σακίδιο.

«Δεν έχω τίποτα παράνομο» του απάντησα κοιτώντας μη λείπει τίποτα και βάζοντάς το στην πλάτη μου.

«Εδώ βαράνε και συλλαμβάνουν άσχετους εντελώς» είπε και έφυγε κουνώντας το κεφάλι.

Λίγο παραδίπλα ξεχώρισα τη φωνή της Κικής και την είδα να φωνάζει έξαλλη.

«Οι πούστηδες» είπε μόλις με είδε, «με περικύκλωσαν και έκαναν να μου ορμίσουν φωνάζοντας ότι ‘η πουτάνα έχει κινητό και γράφει’. Τα ζώα πήγαν να με βαρέσουν και με έβριζαν γιατί μίλαγα με τον Νίκο εκείνη την ώρα. Αν δεν σήκωνα τα χέρια μου και δεν φώναζα έξαλλη ‘Πίσω – πίσω’ θα με βάραγαν όπως το παλικάρι δίπλα μου».

«Ποιο παλικάρι;» ρώτησα.

«Έναν άσχετο που ερχόταν από πάνω, από το Θησείο. Τον μπαούλιασαν τον άνθρωπο χωρίς λόγο. Του άνοιξαν το κεφάλι, τη μύτη. Χωρίς λόγο τα ζώα».

Έφυγα και πήγα στο φίλο που ανέφερα. Ήπια κανά δύο λίτρα νερό και κάμποση συμπυκνωμένη βυσσινάδα (που τρελαίνομαι). Του έβαλα χέρι που δεν κατέβηκε αλλά χάρηκα που ενώ μέχρι τότε πίστευε ότι οι φασαρίες είναι αποτέλεσμα των «αναρχικών» είχε εμπεδώσει ότι τα έκτροπα είναι ο τρόπος που έχει για να διαλύει τον κόσμο που αντιστέκεται το κράτος-παρακράτος που ζούμε.

Ημερολόγιο καταστρώματος (30/06/2011). Συμπέρασμα

Την επομένη έφευγα με την οικογένεια για μια εβδομάδα σε ένα από τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδος. Δεν είχαμε ετοιμάσει τίποτα, ούτε των παιδιών ούτε τα δικά μας. Πρότρεχε κάτι άλλο όμως. Να κεράσω έναν καφέ τον Γιάννη στο καφενεδάκι της Κικής.

Για λόγους αρχής έπρεπε να είμαι στις εφτά στο Σύνταγμα. Ακόμη και αν δεν υπήρχε κανείς. Αλλά είχε κόσμο. Πολύ κόσμο.

«Για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχουμε».

Ακόμη μια φορά ήταν όλοι εκεί. Είδα ακόμη και δυο ξαδέρφες μου που είχα να τις δω ένα χρόνο. Η μία είχε έρθει από τα Γιάννενα, φοιτήτρια γαρ, με τη μάνα της να έχει έρθει για την συγκέντρωση από την Πάτρα. Η άλλη εδώ μεν και κοντά στο σπίτι μου αλλά συναντιόμαστε μόνο στην Άρτα, όταν πάω!!!

Χαιρέτησα για τις επόμενες δέκα μέρες και ομολογώ ότι το Σύνταγμα, αυτό που φορτίζει συναισθηματικά και αυτό που συμβολίζει μου έλειψε καθώς έφευγα από την πλατεία.

Πήγα στην Αμαλίας όπου άρχισα να μιλάω προς τους ΜΑΤατζήδες και να τους λέω πόσο απάτριδες είναι και πόσο τους χρησιμοποιεί ένα άθλιο κράτος για να προστατεύουν τις παρανομίες του. Και πως τους στοχοποιεί, τα λέιζερ δεν σημάδευαν την βουλή αλλά τα ΜΑΤ.

Κάποια στιγμή μεταξύ δύο πολιτών άναψε ένας καβγάς που θα τους έκανε να πιαστούν στα χέρια. Η συμβολή των ψυχραιμότερων δεν έμοιαζε να έχει αποτέλεσμα.

«Σταματήστε ρε! Θα φωνάξω την αστυνομία» φώναξα και έβαλαν όλοι τα γέλια εκτός από τους δύο τύπους που συνέχιζαν.

«Και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει» ακούστηκε μια φωνή από το πλήθος ενός εξαιρετικά ευφυούς-φαντάζομαι-ανθρώπου.

«ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ» φωνάξαμε όλοι μαζί. Ο καβγάς απεφεύχθη και κίνησα να πάω σπίτι.

Τίποτα δεν σταμάτησε. Όλα ξεκίνησαν τώρα.

«Σπάσε την κρυστάλλινη σφαίρα. Συγκεντρωθείτε γύρω από τους νέους, εκείνοι θα μας δώσουν δύναμη» Ronnie James Dio July 10, 1942 May 16, 2010