Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

Η απόκτηση παιδιού δεν είναι κατ'αρχήν δικαίωμα

Απεβίωσε η "γηραιότερη μητέρα του κόσμου"
Στα 67 της χρόνια έγινε παγκοσμίως γνωστή, φέρνοντας στον κόσμο τα δίδυμα αγοράκια της, αφού είχε γίνει η γηραιότερη νέα μητέρα. Δύο χρόνια μετά, η Ισπανίδα Μαρία Ντελ Κάρμεν Μπουσάδα απεβίωσε, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο.

Η ηλικιωμένη που είχε συγκινήσει με την θέληση της να κάνει παιδιά έστω και σε μεγάλη ηλικία, διαγνώσθηκε με καρκίνο αμέσως μετά τη γέννηση του Κρίστιαν και του Πω.
Η ίδια η ηλικιωμένη το 2005, όπως αποκάλυψε ο αδερφός της, είπε ψέματα στους γιατρούς που επρόκειτο να της κάνουν την τεχνητή γονιμοποίηση, λέγοντας πως είναι μόνο 55 χρονών.
http://www.cosmo.gr/News/Spain/244957.html



Παρόλη την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας που δίνει την δυνατότητα να υπερβούμε τα όρια που θέτει η φύση, κάθε φορά που τα ξεπερνάμε τίθονται νέα ερωτήματα ή δημιουργούνται νέα προβλήματα που πρέπει είτε να επιλύσουμε είτε να απαντήσουμε ως προς την χρήση τους.

Στην πιο πάνω περίπτωση αυτό που παρουσιαζόταν από την θανούσα ως δικαίωμα έχει ως αποτέλεσμα δυο ορφανά παιδάκια. Με τα παιδιά το θέμα είναι πολύπλοκο. Εκτός από τις γυναίκες που επιθυμούν να γίνουν μητέρες σε μεγάλη ηλικία υπάρχουν και ομάδες πληθυσμού που διεκδικούν την απόκτηση παιδιού παρόλο που κάτω από συνθήκες φυσιολογικές αυτό θα ήταν αδύνατο. Το αίτημα αυτό παρουσιάζεται ως δικαίωμα και μάλιστα ατομικό σχεδόν πάντα.

Όμως θα πρέπει να απαντηθεί τι γίνεται αν η εξάσκηση του αποκαλούμενου δικαιώματος έχει άμεση και καίρια επίδραση πάνω στο παιδί. Υπό κανονικές συνθήκες η απόκτηση τέκνου -πέρα από την εξυπηρέτηση της διαιώνισης που είναι η βασική φυσική ορμή και πάνω εκεί έχουν εξελιχθεί όλα τα ένστικτα των ειδών- δεν φαντάζει στους γονείς ως δικαίωμα. Είναι πέρα από κει και από τη στιγμή της απόκτησης το παιδί ή τα παιδιά γίνονται πρώτη προτεραιότητα, επικρατώντας των ατομικών δικαιωμάτων των γονιών.

Η βιολογική και ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού πρέπει να έχει μια ελάχιστη εγγυημένη ασφάλεια, όπως ορίζουν και οι νόμοι των περισοτέρων κρατών που μπορούν να κρίνουν αν οι γονείς είναι ικανοί για την επιμέλεια ή όχι. Ο όρος δικαίωμα αναιρείται όταν φτάνουμε σε θέματα όπως τα παιδιά και είναι από τα θέματα όπου ο ατομικισμός που κυριαρχεί ως έννοια στο επίκεντρο του πολιτισμού μας υποχωρεί. Αυτό δεν γίνεται μέσα από το πρίσμα ούτε της επιβίωση και ανάπτυξης του είδους ούτε μέσα από την οπτική της κοινωνικής άποψης περί οικογενείας.

Η απόφαση κινείται και στον άξονα τον ανθρωπιστικό, κατάκτηση της εποχής μας, όπου το άτομο, ακόμη και ως φορέας δικαιωμάτων δεν δύναται να υπεβαίνει την έκθεση σε κάθε λογής κινδύνους όπως ακόμη και τη διαμόρφωση υγιούς προσωπικότητας σε ένα απροστάτευτο και ανίκανο να αντιδράσει νέο άνθρωπο.

Η ηθική, ως σύνολο άγραφων κανόνων που ουσιαστικά έχουν εμπειρικά δοκιμαστεί και συμβάλλουν στην συμβίωση και συνοχή του κάθε ενός ιδιαίτερου κοινωνικού σχηματισμού μέσα στο χρόνο, πρέπει να απαντήσει σε τέτοιου είδους προβλήματα που ενσκύπτουν είτε λόγω τεχνολογίας είτε λόγω αλλαγών των κοινωνικών δομών και της εμφάνισης νέων χαρακτηριστικών, δηλαδή της κοινωνικής εξέλιξης.

Όμως οι απαντήσεις αυτές είναι αργές στην διαδικασία ενσωμάτωσης στον κώδικα κοινωνικής συμπεριφοράς. Εδώ έρχεται να απαντήσει το άτομο με τον δικό του τρόπο σκέψης στην διαδικασία διεκδίκησης δικαιωμάτων.

Είναι, κατ'αρχήν, δικαίωμα η απόκτηση παιδιού;

8 σχόλια:

Φοίβη είπε...

Πάτησες το κουμπί μου…
Μπορεί να φανώ υπερβολική αλλά πιστεύω ότι ΔΕΝ έχει το δικαίωμα ο καθένας να κάνει παιδιά… δεν μεγαλώνουν τα παιδιά όπως κάποτε, στις αλάνες…
Για μένα οι μέλλοντες γονείς θα πρέπει να περνούν από ειδικά σχολεία…

Την καλημέρα μου γκουρού μου…

Φιλιά

Φοίβη

vague είπε...

Το ερώτημα ίσως δεν θα έπρεπε να τίθεται έτσι.
Η απόκτηση παιδιού, μπορεί να μην είναι ακριβώς δικαίωμα, αλλά ποιος θα μπορούσε να διατυπώσει τη φράση "η απόκτηση παιδιού ΔΕΝ είναι δικαίωμα";

"Ελάχιστη εγγυημένη ασφάλεια" στη ζωή δεν υπάρχει. Μια μητέρα μπορεί να διαγνωσθεί με καρκίνο ακόμα κι αν είναι 30. Επιπλέον, μπορεί να την πατήσει οδοστρωτήρας, ενώ έχει μικρά παιδιά.
Κανένας δεν θα κατηγορούσε σε τέτοιες περιπτώσεις μια μητέρα ότι δεν εξασφάλισε προστασία στα παιδιά της και προτεραιότητα έναντι της δικής της ζωής, παρότι αυτή τα άφησε ορφανά σε λάθος χρόνο. Όπως επίσης δεν θα γινόταν συζήτηση, αν η μητέρα στην οποία αναφέρεται το κείμενο, ζούσε (όπως θα ήταν το ίδιο πιθανό) μέχρι τα 87της και πέθαινε αφού είχε μεγαλώσει τα παιδιά της.

Ναι, ίσως θα έπρεπε να υπάρχει ένα όριο, νοητό στον καθένα, σχετικά με πολλά πράγματα και όχι μόνο σχετικά με την επιτρεπόμενη ηλικία στην οποία θα έπρεπε να αποκτήσει παιδιά, αλλά αυτό αφορά άλλα ζητήματα και όχι το ενδεχόμενο του θανάτου, το οποίο είναι ανοιχτό για όλους ανεξαρτήτως ηλικίας.
Αλλά το πρίσμα υπό το οποίο θα έπρεπε να ειδωθεί το πρόβλημα, ίσως να έπρεπε να είναι η γενικότερη επέμβαση που επιχειρεί ο άνθρωπος στα ζητήματα της φύσης.

Σκέφτομαι ότι, αν η φύση δεν επέτρεπε αληθινά και σε καμία περίπτωση να παραβιαστεί το όριο που θέτεις ως ζήτημα, ίσως θα ήταν πραγματικά ΑΔΥΝΑΤΟΝ να τεκνοποιήσει μια γυναίκα περασμένης ηλικίας, ό,τι κι αν έκαναν οι γιατροί και οι κάθε λογής επιστήμονες.

kopria είπε...

@Στις Σκανδιναυικές χώρες περνάνε Φοίβη μου. Είναι απαραίτητο πιστεύω και γω.

@Συνοδοιπόρος, δεν έχεις άδικο γι'αυτό προσθέτω το υπό κανονικές συνθήκες και τον κανόνα στον οποίο θα ισορροπήσει η κοινωνία. Όμως αν και στη ζωή, ευτυχώς, ισχύει το απρόβλεπτο ο κανόνας έίναι υπαρκτός. Όπως και ο μέσος όρος ζωής, όπως και πράγματα τα οποία η φύση τα επιβάλλει ούτως ή άλλως.

Αν λες ψέματα για να κάνεις παιδί στα 65 ξέρεις ότι το πιο πιθανό είναι να το αφήσεις ορφανό, άρα εκτεθιμένο πριν ενηλικιωθεί.
Πιο πέρα στα 65 σου είσαι ικανός να του προσφέρεις πράγματα, όπως να παίξεις μαζί του με τον τρόπο που εκείνο έχει ανάγκη; ΑΥτό είναι πραγματισμός.
Η συγκεκριμένη κυρία αυταπατόταν και τώρα εξέθεσε τα παιδιά της.

Προφανώς δεν έχω καμιά λύση, και δεν νομίζω ότι έχει κανείς. Ισορροπίες ψάχνουμε και ως άνθρωποι και ως κοινωνίες.

Η αναρτηση δεν αφορά μόνο τις γυναίκες πέρα από μια ηλικία.
Το ερώτημα τίθεται και στη βάση του ατιμικού αλτρουϊσμού. Θέλω μεν, νιώθω την ανάγκη αλλά για το παιδί είναι το σωστό;

Dimitris είπε...

Πολυκαρπε, το προβλημα δεν ειναι μια χαζη που εκανε παιδια στα 65. Αυτες οι περιπτωσεις ειανι εξαιρεσεις ουτως η αλλως. Αν θεσεις το ερωτημα του ποιος μπορει να κανει παιδια, αναγκαστηκα θα το επεκτεινεις. Μπορει, πχ, να κανει παιδια ενας με διαγνωσμενα γενετικα κληρονομουμενο θανατηφορο νοσημα, οπως η κυστικη ινωση? Ενας μακροχρονια τοξικομανης? Κλπ κλπ. Παιζουν πολλοι παραγοντες μεσα, και για αυτο δεν μπορει να δωθει απαντηση.

Αντιστοιχο ειναι το προβλημα με τη μειωση του υπερπληθυσμου, εχει δικαιωμα μια κοινωνια να επιβαλει οριο στον αριθμο των παιδιων που μπορει να εχει καποιος?

Προσωπικα, πιστευω οτι σε μια δημοκρατια, αυτα τα ερωτηματα δεν μπορουν να απαντηθουν ικανοποιητικα, ειτε ετσι ειτε αλλιως.

kopria είπε...

@Δημήτρης, φίλε καλημέρα.
Μα το ερώτημα δεν το θέτω έτσι και αλλιώς για τον χαζό.
Το ερώτημα τίθεται για την κοινωνία και την ηθική που διαμορφώνει και για το ίδιο το άτομο και τον τρόπο που θέτει προτεραιότητες.
Επίσης έχω πειστεί ότι δεν υπάρχουν απαντήσεις αλλά ισορροπίες που δημιουργούνται.

Dimitris είπε...

Καθε ειδους οριστικη απαντηση σε αυτο το θεμα, ειτε θετικη ειτε αρνητικη, ειναι αντιδημοκρατικη. Αν δωσεις ελευθερα το δικαιωμα σε ολους ανεξαιρετως να κανουν παιδια, θυσιαζεις το συμφερον των πολλων υπερ των ολιγων. Αν το περιορισεις, βαζεις κρατικα ορια στην πιο βασικη προσωπικη ελευθερια, και παντα υποβοσκει το ερωτημα του ποιος θετει τα κριτηρια και με τι τροπο.

Το πιθανοτερο, ετσι οπως το βλεπω, ειναι οτι τα περισσοτερα κρατη θα οδηγηθουν σε αυστηρα μετρα για το ποιος μπορει να κανει παιδια και ποσα, κινουμενοι απο περιβαλλοντικα κινητρα, για να τιθασευσουν τον υπερπληθυσμο. Κατι τετοιο δεν προκειται να εχει γενικη αποδοχη, και θα φτασουμε εκει που ηταν η Κινα πριν 20 χρονια, οι πλουσιοι να εχουν μαυρες αγορες διακιωματων.

Κοινη λογικη χρειαζεται σε πολλα θεματα, και αυτο ειναι ενα. Αλλα οπως ξερουμε, καθε αλλο παρα κοινη ειναι η κοινη λογικη.

vague είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
vague είπε...

Κοίτα, το πρόβλημα αυτό είναι πράγματι πολύπλοκο.
Χωρίς να θέλω να γίνομαι πνεύμα αντιλογίας, πρέπει να πω ότι με το παιδί του μπορεί, για χίλιους λόγους, να μην παίζει και κάποιος που είναι 25, 30 ή 40 ετών. Όμως οι άνθρωποι σ' αυτή την ηλικία και απλώς και μόνο λόγω αυτής, δικαιούνται και νομιμοποιούνται στα μάτια μας να αποκτήσουν παιδιά, άσχετα με το αν ασχοληθούν ποτέ μαζί τους όπως πρέπει. Αντίθετα οι παππούδες-γιαγιάδες συνήθως παίζουν με τα εγγόνια τους ασύγκριτα περισσότερο απ' όσο παίζουν με τα παιδιά οι γονείς τους. Είναι θέμα συνειδητότητας και κατανόησης των αναγκών και του καθήκοντος. Άρα σαφώς δεν είναι θέμα ηλικίας και σ' ότι αφορά το παράδειγμα που φέρνεις, είναι μάλλον προς όφελος των παιδιών η μεγάλη ηλικία.

Ίσως αν δει κανείς το θέμα από βιολογικής σκοπιάς να βρει και ποιο είναι το θέμα που προκύπτει από τέτοιου είδους παραβιάσεις.
Η γυναίκα αποκλείεται από την τεκνοποίηση μετά από κάποια ηλικία, με τελείως φυσικό τρόπο και ο λόγος γι' αυτή την φυσική απαγόρευση είναι πιθανότατα η πορεία της κυτταρικής της δομής και οι ανεπάρκειες που μπορεί να φορτώσει στα παιδιά της στη διάρκεια της ζωής τους, μόνο και μόνο επειδή τα κύτταρά της, όταν τα φιλοξενούσε ως έμβρυα μέσα της, ήταν γερασμένα και όχι για κοινωνικούς λόγους.

Το ζήτημα της ηλικίας είναι, για μένα, λάθος προσέγγιση, επιπλέον επειδή η φύση δεν απαγορεύει στους ηλικιωμένους άντρες την τεκνοποίηση, στερώντας τους πχ το σπέρμα, παρότι ένα παιδί, θα υποφέρει το ίδιο είτε ορφανέψει από μητέρα είτε από πατέρα.

Για τη φύση λοιπόν, η αναπαραγωγή είναι νομοτέλεια κάτω από οποιεσδήποτε κοινωνικές συνθήκες, τις οποίες εμείς ως σκεπτόμενα όντα αναλύουμε. Η φύση δεν ενδιαφέρεται για τον τρόπο με τον οποίο θα μεγαλώσει κάποιος, αλλά μόνο για την ανάγκη να γεννηθεί.
Γι' αυτό και το επιτρέπει σε όλους σχεδόν, από τους οποίους ίσως ένα ελάχιστο ποσοστό θα μεριμνήσουν για σωστή ανάπτυξη των παιδιών τους με γνώμονα ΚΑΙ την κοινωνική εξέλιξη.

Συνολικές προβολές σελίδας