Αυτοί που αρπάνε το φαΐ από το τραπέζι, κηρύχνουν τη λιτότητα.

Στο ίδιο βιβλίο υπάρχει ένα ακόμη διδακτικό απόσπασμα: «Το 1995, λέει ο Στίγκλιτς, ήμουν στην Ιορδανία για μία συνάντηση με τον διάδοχο του θρόνου και άλλους αξιωματούχους της κυβέρνησης, όταν το ΔΝΤ υποστήριζε την περικοπή των επιδοτήσεων στα τρόφιμα για τη βελτίωση του προ- υπολογισμού της κυβέρνησης. Είχαν σχεδόν καταφέρει να εξασφαλίσουν τη συμφωνία, όταν ο βασιλιάς Χουσεΐν παρενέβη κι έθεσε τέλος στις συζητήσεις... Στην εξαιρετικά ρευστή κατάσταση της Μέσης Ανατολής, οποιεσδήποτε ταραχές που θα προκαλούσε η έλλειψη τροφίμων θα μπορούσαν κάλλιστα να ανατρέψουν την κυβέρνηση και, μαζί με αυτήν, την εύθραυστη ειρήνη στην περιοχή».

Και αν ο Ιορδανός μονάρχης, που δεν φημιζόταν για τις κοινωνικές του ευαισθησίες, είπε «όχι» στη λιτότητα, φοβούμενος για το κεφάλι του, μία σοσιαλιστική κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να έχει άμεση προτεραιότητα, όχι την ικανοποίηση των «φονταμενταλιστών της αγοράς», αλλά των κοινωνικών στρωμάτων που την ανέδειξαν στην εξουσία, έστω με την ελπίδα για το μη χείρον βέλτιστον;
...
Οπως έλεγε άλλωστε και ο μεγάλος Γερμανός θεατρικός συγγραφέας και ποιητής Μπέρτολτ Μπρεχτ: « Αυτοί που αρπάνε το φαΐ από το τραπέζι/ κηρύχνουν τη λιτότητα. Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα/ ζητάν θυσίες». (Από το «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου».)

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=15/01/2010&s=en-staseis