Αυτό το μπλογκ, ο υποφαινόμενος που γράφει τα σώψυχά του δηλαδή, ξεκίνησε κάπου τον Οκτώβρη του 2008. Όμως το μπλογκ άλλαξε με τα Δεκεμβριανά όσο άλλαξα εγώ ως άνθρωπος. Βέβαια στην πραγματικότητα δεν αλλάζεις, βρίσεις κατεύθυνση, αποσυμβολίζεις και επανιδρύεις τα σύμβολα σου σε σωστή σειρά.
Τι έγινε όμως το 2008; Είχα γράψει παλιότερα τη δική μου θεώρηση. Τώρα πια είμαι σίγουρος ότι είχαμε δει εικόνες του μέλλοντός μας. Μια πραγματική προφητεία.
Το γεγονός που ήταν η αφορμή της εξέγερσης ήταν η δολοφονία Αλέξη Γρηγορόπουλου, ενός 15χρονου παληκαριού, χωρίς αιτία, από έναν μπάτσο, όνομα και πράγμα, τον Κορκωνέα.
Σε συμβολικό επίπεδο το κράτος αυθαιρετώντας ασκεί όλη την δολοφονική ισχύ του πάνω στην νεολαία, εξοντώνοντας το μόνο ελπιδοφόρο τμήμα της κοινωνίας και μάλιστα σε κάθε επίπεδο.
Μια γενιά νεαρών ανθρώπων στην εφηβεία που το μέλλον τους παρουσιαζόταν ζοφερό, παρότι τίποτα δεν προδίκαζε πραγματικά την κατάσταση τη σημερινή.
Κι όμως, σχηματοποίησα αυτό που ένιωθα για χρόνια και με πίεζε εσωτερικά μόνο κοιτώντας τα μάτια των παιδιών που έπαιζαν κιθάρα και τραγουδούσαν στο οδόστρωμα της Αμαλίας μπροστά από τα σιδερόφρακτα ΜΑΤ, την αδυσώπητη κατασταλτική ισχύ της διαφθοράς του κατεστημένου.
Εκεί συνειδητοποίησα το πόσο τραγικό είναι να μην έχεις τίποτα μπροστά σου για να αξίζει να ζεις, καμιά έμπνευση να δημιουργείς. Ήμασταν μια αποχαυνωμένη κοινωνία διαποτισμένη με την σάπια κουλτούρα του σκυλάδικου που εξέθρεψε το ΠαΣοΚ του Ανδρέα διαβρώνοντας κάθε έννοια αλληλεγγύης και κοινοτισμού. Η χλιδή και η χυδαία επίδειξη πλούτου, "αρετές" που άνδρωσαν τον φιλοτομαρισμό του νεοέλληνα άρχισε να περνά από γενιά σε γενιά μέσα στην ίδια την οικογένεια.
Στην εφηβεία βέβαια αμφισβητείς το κατεστημένο και με την ορμή της αδράνειας μεταφέρεις, συμβολίζεις και κατόπιν εκλογικεύεις το όραμα και τον αγώνα σου στα αμφιθέατρα και τις αυλές των σχολών. Όμως η υποκουλτούρα υποβοηθούμενη από τα μέσα πια έστειλε τις νεολαίες από τους δρόμους της οργής στη Βανδή και τη Βίση, στην αλλοτρίωση που λικνίζεται ιδρωμένη στα τραπέζια και στα αδηφάγα μάτια των χειροκροτητών.
Κι όμως, ο κρότος του πυροβολισμού και ο επιθανάτιος ρόγχος φάνηκε να ξυπνούν μια γενιά και μα της δείχνουν το μόνο δρόμο που της έμενε να πάρει, αυτό της εξέγερσης, πριν καταπλακωθεί από το βάρος των ονείρων που θα μέναν απραγματοποίητα.
Κατάπτυστες όλες οι γενιές, μαζί και η δική μου, που αντί να καταλάβει τι συνέβαινε, βάλθηκε να καταπνίξει τη φλόγα της ελπίδας φυσώντας δυνατά να τη σβήσει. Και την έσβησε. Προσπάθησε πολύ, γιατί φαίνεται πως η ψυχική αντίσταση των αποφασισμένων είναι μεγάλη, αλλά τελικά τα η προπαγάνδα του κατεστημένου, ο τρόμος που απλόχερα σέρβιραν τα ΜΜΕ και το όνειρο του Καγιέν στο πεζοδρόμιο στα Καμίνια ήταν πιο ισχυρά για τον μικρό ενήλικα. Ακόμη και η πνευματική ελίτ, αντί να εκλογικεύσει και να μεθοδεύσει το συναίσθημα, έβαλλε κατά παντός με μένος - ίσως επειδή ήταν ανίκανη να μεθοδεύσει η ίδια ένα τέτοιο κίνημα, ίσως γιατί απλώς φοβόνταν. Μαζεύτηκε λοιπόν στο καβούκι των κατεστημένων μέσων και εφημερίδων και εκλιπαρούσε για "νόμο και τάξη". Και έτσι μαζεύτηκε η ατίθαση νεολαία αντί να υποστηριχθεί. Και ένας αθώος έφηβος πέθανε άδικα από το σιδερένιο χέρι της εξουσίας, και μια μετανάστρια (τότε έγινε και αυτό, ως προάγγελος των εργασιακών που έρχονταν - υπόθεση Κούνεβα) ποτίστηκε με οξύ για να κλείσει το στόμα της. Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα.
Σήμερα εκπληρώθηκε η προφητεία του Δεκέμβρη του 2008. Αφού δεν αγωνιστήκαμε θα πεθάνουμε. Θα πεθάνουμε σε όλα τα επίπεδα, από το πνεύμα μέχρι το σαρκίο μας που θα λιώσει από την εξαθλίωση. Κι όμως είχαμε την ευκαιρία, και ακόμη την έχουμε. Ο Δεκέμβρης δείχνει το δρόμο.
Η ελευθερία είναι διαρκής κατάσταση αγώνα, έως πάντα...
Για το αθώο παιδί που έφυγε άδικα μόνο θρήνος αρμόζει.
Κάθε εξοστρακισμός μας σημαδεύει στο κεφάλι.
Sweet child in time, you'll see the line
Line that's drawn between good and bad
See the blind man shooting at the world
Bullets flying, ooh taking toll
If you've been bad - Oh Lord I bet you have
And you've not been hit oh by flying lead
You'd better close your eyes, aahaouho bow your head
Wait for the ricochet
Τι έγινε όμως το 2008; Είχα γράψει παλιότερα τη δική μου θεώρηση. Τώρα πια είμαι σίγουρος ότι είχαμε δει εικόνες του μέλλοντός μας. Μια πραγματική προφητεία.
Το γεγονός που ήταν η αφορμή της εξέγερσης ήταν η δολοφονία Αλέξη Γρηγορόπουλου, ενός 15χρονου παληκαριού, χωρίς αιτία, από έναν μπάτσο, όνομα και πράγμα, τον Κορκωνέα.
Σε συμβολικό επίπεδο το κράτος αυθαιρετώντας ασκεί όλη την δολοφονική ισχύ του πάνω στην νεολαία, εξοντώνοντας το μόνο ελπιδοφόρο τμήμα της κοινωνίας και μάλιστα σε κάθε επίπεδο.
Μια γενιά νεαρών ανθρώπων στην εφηβεία που το μέλλον τους παρουσιαζόταν ζοφερό, παρότι τίποτα δεν προδίκαζε πραγματικά την κατάσταση τη σημερινή.
Κι όμως, σχηματοποίησα αυτό που ένιωθα για χρόνια και με πίεζε εσωτερικά μόνο κοιτώντας τα μάτια των παιδιών που έπαιζαν κιθάρα και τραγουδούσαν στο οδόστρωμα της Αμαλίας μπροστά από τα σιδερόφρακτα ΜΑΤ, την αδυσώπητη κατασταλτική ισχύ της διαφθοράς του κατεστημένου.
Εκεί συνειδητοποίησα το πόσο τραγικό είναι να μην έχεις τίποτα μπροστά σου για να αξίζει να ζεις, καμιά έμπνευση να δημιουργείς. Ήμασταν μια αποχαυνωμένη κοινωνία διαποτισμένη με την σάπια κουλτούρα του σκυλάδικου που εξέθρεψε το ΠαΣοΚ του Ανδρέα διαβρώνοντας κάθε έννοια αλληλεγγύης και κοινοτισμού. Η χλιδή και η χυδαία επίδειξη πλούτου, "αρετές" που άνδρωσαν τον φιλοτομαρισμό του νεοέλληνα άρχισε να περνά από γενιά σε γενιά μέσα στην ίδια την οικογένεια.
Στην εφηβεία βέβαια αμφισβητείς το κατεστημένο και με την ορμή της αδράνειας μεταφέρεις, συμβολίζεις και κατόπιν εκλογικεύεις το όραμα και τον αγώνα σου στα αμφιθέατρα και τις αυλές των σχολών. Όμως η υποκουλτούρα υποβοηθούμενη από τα μέσα πια έστειλε τις νεολαίες από τους δρόμους της οργής στη Βανδή και τη Βίση, στην αλλοτρίωση που λικνίζεται ιδρωμένη στα τραπέζια και στα αδηφάγα μάτια των χειροκροτητών.
Κι όμως, ο κρότος του πυροβολισμού και ο επιθανάτιος ρόγχος φάνηκε να ξυπνούν μια γενιά και μα της δείχνουν το μόνο δρόμο που της έμενε να πάρει, αυτό της εξέγερσης, πριν καταπλακωθεί από το βάρος των ονείρων που θα μέναν απραγματοποίητα.
Κατάπτυστες όλες οι γενιές, μαζί και η δική μου, που αντί να καταλάβει τι συνέβαινε, βάλθηκε να καταπνίξει τη φλόγα της ελπίδας φυσώντας δυνατά να τη σβήσει. Και την έσβησε. Προσπάθησε πολύ, γιατί φαίνεται πως η ψυχική αντίσταση των αποφασισμένων είναι μεγάλη, αλλά τελικά τα η προπαγάνδα του κατεστημένου, ο τρόμος που απλόχερα σέρβιραν τα ΜΜΕ και το όνειρο του Καγιέν στο πεζοδρόμιο στα Καμίνια ήταν πιο ισχυρά για τον μικρό ενήλικα. Ακόμη και η πνευματική ελίτ, αντί να εκλογικεύσει και να μεθοδεύσει το συναίσθημα, έβαλλε κατά παντός με μένος - ίσως επειδή ήταν ανίκανη να μεθοδεύσει η ίδια ένα τέτοιο κίνημα, ίσως γιατί απλώς φοβόνταν. Μαζεύτηκε λοιπόν στο καβούκι των κατεστημένων μέσων και εφημερίδων και εκλιπαρούσε για "νόμο και τάξη". Και έτσι μαζεύτηκε η ατίθαση νεολαία αντί να υποστηριχθεί. Και ένας αθώος έφηβος πέθανε άδικα από το σιδερένιο χέρι της εξουσίας, και μια μετανάστρια (τότε έγινε και αυτό, ως προάγγελος των εργασιακών που έρχονταν - υπόθεση Κούνεβα) ποτίστηκε με οξύ για να κλείσει το στόμα της. Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα.
Σήμερα εκπληρώθηκε η προφητεία του Δεκέμβρη του 2008. Αφού δεν αγωνιστήκαμε θα πεθάνουμε. Θα πεθάνουμε σε όλα τα επίπεδα, από το πνεύμα μέχρι το σαρκίο μας που θα λιώσει από την εξαθλίωση. Κι όμως είχαμε την ευκαιρία, και ακόμη την έχουμε. Ο Δεκέμβρης δείχνει το δρόμο.
Η ελευθερία είναι διαρκής κατάσταση αγώνα, έως πάντα...
Κάθε εξοστρακισμός μας σημαδεύει στο κεφάλι.
Sweet child in time, you'll see the line
Line that's drawn between good and bad
See the blind man shooting at the world
Bullets flying, ooh taking toll
If you've been bad - Oh Lord I bet you have
And you've not been hit oh by flying lead
You'd better close your eyes, aahaouho bow your head
Wait for the ricochet
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου