4η Οκτωβρίου. Δύο χρόνια δόγμα του παΣΟΚ. Ημέρα ζώων σαν και μένα.

«Ο κόσμος ξυπνά έξω από το παράθυρό μου
και τραβά τις αισθήσεις μου στο φως του Ήλιου»
Όμως διαπιστώνω με αηδία ότι ο χρυσός δίσκος του Απόλλωνα έχει μείνει μισός. Το χρώμα του έχει γίνει πράσινο, στο χρώμα της μούχλας και το φως του αποπνέει μια αισχρή οσμή από ρέψιμο ντομάτας.
Κλείνω τη μύτη και κοιτώ προς ένα χοντρό παν-καλό στην ασχήμια της ψυχής να κατατρώει ένα μποστάνι ντομάτες μαζί με τους αγρότες, τα ζώα και τα ποντίκια. Αηδιαστικό θέαμα. Ειδικά όταν πέρδεται και ακούγονται γελάκια από την τηλεόραση που τρέχει πίσω του.
Ένας λαγός ντυμένος Γιάννης Βούρος φωνάζει «ΟΧΙ» πολύ δυνατά και κοιτά το πορτοφόλι του. Φωνάζει έπειτα «ΝΑΙ» σηκώνοντας το χέρι του και τρέχοντας χάνεται έπειτα στο λαγούμι του.
Από το σχολείο απέναντι τα παιδιά βγαίνουν έξω ενώ τα κυνηγά η διευθύντρια, η Αννούλα του Αγγλοσάξωνα του βορρά, φωνάζοντας «No Greek! OUT!»
Τα παιδιά μαζεύονται και χαμογελώντας πηγαίνουν προς τους γονείς τους που λουφάζουν φοβισμένοι. Απέναντί τους ένας χοντρός τύπος που μιλά ακατάπαυστα κοιτώντας με άγριο βλέμμα μια τηλεοπτική κάμερα.
Τα παιδιά βγαίνουν μπροστά να προστατεύσουν τους ενήλικες. Τότε ένα σάλπισμα πλοίου ακούγεται και ένας Παπουτσής από τον τόπο μου μπαλωμένος με φουγάρο εμφανίζεται. Το σπρώχνουν ογδόντα νεκροί. Μπροστά προπορεύονται πάπιες που πάνω τους κουβαλούν γουρούνια που ουρλιάζουν «ΔΙΑΣ». Οι χοίροι κρατούν ασπίδες και κλομπ και επιτίθενται στο χαμόγελο που ζητά γνώση και διδασκάλους.
Κάποιος λέει «ΠΑΜΕ μόνος».
Στον ουρανό ανοίγει ένα τηλεπαράθυρο και μια μαριονέτα που Τρέμει αρχίζει να ωρύεται. Από τις σκοτεινές γωνίες ασπρουλιάρες φάτσες με ξανθά μαλλιά σέρνουν τα ανάπηρα αισθήματά τους. Ορμούν πάνω στους γονείς τρώγοντας τις σάρκες τους. Ο απέθαντος της Κρήτης βγαίνει από τον τάφο του και κάνει παπάρα από το αίμα που τρέχει στους δρόμους. «Πρέπει να πέσει και άλλο ο αιματοκρίτης» φωνάζει. Οι ευδαίμονες γίνανε δαίμονες.
Μια γυναίκα με κολοβό μουστάκι, πιο άσχημη και από άσχημο άντρα, κάθεται πάνω σε Σαμάρι Μεσσηνιακό μερσεντές που γράφει «Διαπραγμάτευση». Μαστιγώνει έναν άντρα ψηλό και καλογυμνασμένο. Έχει καράφλα και μουστάκι ενώ τα σαρδάμ του τού προσδίδουν μια παιδική αθωότητα.
«Λεφτά υπάρχουν» μου φωνάζει όπως με βλέπει.
«Που;» ρωτάω σαστισμένος.
«Στο άκρο του Πλανήτη».
«Μα ο πλανήτης είναι σφαίρα. Δεν έχει άκρη» απαντώ αγανακτισμένος.
«Ράους» ακούγεται η σκληρή φωνή της γυναίκας με το κολοβό μουστάκι και τη χειροκροτεί ένας γερασμένος βοδυμπίλντερ που κάνει κωλοτούμπες.
4η Οκτωβρίου. Δύο χρόνια δόγμα του παΣΟΚ. Ακροβάτες χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Ημέρα ζώων σαν και μένα. Το μέλλον σβήνει στο χαμόγελο.