Είναι του αλλουνού

Βλέπω τον Αλέκο Παπαδόπουλο στον ΣΚΑΪ και μιλάει και αυτός για τον πόνο που χρειάζεται για να βγούμε από την κρίση.
Όλοι μιλάνε για τον πόνο. Πολύ πόνο.
Πιο πολύ από τον πόνο του Ξανθόπουλου σε ταινία του 70
Πιο πολύ από τον πόνο που προβλέπει ο Mr T στο Rocky3

Όμως ρε πούστη μου τι εύκολα μιλάς για τον πόνο όταν θα τον υποστεί άλλος. Γιατί οι πολιτικοί, οι μεγαλοεκδότες-εργολάβοι και τα παπαγαλάκια τους τηλεδημοσιογράφοι έχουν κάνει την καβάντζα τους.
Γιατί όταν λένε ότι πρέπει να πονέσουμε εννοούν τους άλλους, εμάς, τη πλέμπα.
Γιατί την κωλοτρυπίδα την έχει ο καθένας μόνος του και αν δεν σκίζουν τη δική σου στα @@ σου.
Το ίδιο ισχύει και με την δημόσια (και ΟΧΙ κρατική) περιουσία. Δική τους είναι; ΟΧΙ, του λαού άρα στα @@ τους. Από του αλλουνού την περιουσία θα βγάλουν και τη μίζα τους.
Άσε που στο τέλος όταν οι περισσότεροι δεν θα έχουν πια τίποτα, ούτε περιουσία, ούτε μισθό, ούτε μέλλον τότε θα είναι πιο εύκολα χειραγωγίσιμη η πλέμπα.

Είναι σαν το ανέκδοτο με τους ΛΟΚατζήδες. Περνάει ο λοχαγός από τους παρατεταγμένους πρασινοσκούφηδες και πατά με δύναμη το πόδι του κάθενός.

-Πονάς ωρέ; φώναζε στον καθένα.
-Όχι κυρ λοχαγε! φώναζε ο καθείς με το πρόσωπο κατακόκκινο και τον πόνο να κολλά στο λαρύγγι.
-Γιατί; στον ίδιο τόνο ο λοχαγός
-Είμαι ΛΟΚατζής
-Πονάς ωρέ; φώναξε και στον προτελευταίο
-Όχιιιιι, φώναξε χαλαρά εκείνος.
-Γιατί;
-Είναι του αλλουνού

Αυτό ακριβώς... Είναι του αλλουνού!!!