(το άρθρο αυτό το έγραψα τον Ιούνιο του 2011 διότι και η τότε εξουσία διαρυγνιε τα ιμάτιά της για την νομιμότητα. Τούτη εδώ, προσφιλή πρακτική της δεξιάς άλλωστε, το έχει ξεχειλώσει. Νομιμότητα με κάθε κόστος. Νομιμότητα της ολιγαρχίας βέβαια)
Η Αντιγόνη είναι μια από τις αξεπέραστες στιγμές του πνεύματος.
Είναι η διαχρονική σύγκρουση του ηθικού έναντι του νόμιμου.
Για την Αντιγόνη δεν είναι το νόμιμο και ηθικό. Το ηθικό χρέος υπερβαίνει τον νόμο.
Το νόμιμο είναι το πλαίσιο για την εύρυθμη λειτουργία της πόλης, όμως πόσο μπορεί να είναι σε αντίθεση με τον ηθικό νόμο;
Οι αποδεκτές συμπεριφορές και κανόνες του συλλογικού ασυνειδήτου που συγκροτούν το ηθικό υπερβαίνουν το γραπτό και λογικά επεξεργασμένο νομικό πλαίσιο;
Η Αντιγόνη απαντά θυσιάζοντας τον εαυτό της για την υπεράσπιση της ηθικής της υπόστασης.
Ο Κρέων, και δια μέσω αυτού το νομικό δικαιακό σύστημα που έρχεται να αντιπαρατεθεί, ηττάται διότι η θυσία της Αντιγόνης καταδεικνύει ότι η ηθική υπόσταση μπορεί να ξεπεράσει τον φόβο της εσχάτης των ποινών διότι αποτελεί μέρος μιας μεγαλύτερης υπόστασης από την ατομικότητα. Είναι μέρος της συλλογικής δομής που στο μάκρος του χρόνου αφομοιώνεται ως οι βιωματικοί κανόνες που δίνουν την ταυτότητα της κοινωνίας.
Είναι αυτά τα έργα που θα πρέπει να διδάσκονται στο σχολείο και να εντρυφούν στην ουσία τους οι μαθητές ώστε να εκπαιδεύονται για πολίτες. Είναι αυτά τα έργα που βγάζουν την γλώσσα στην παιδεία που ονειρεύεται να είναι συνδεδεμένη με την αγορά ο πρωθυπουργός μας. Είναι αυτή η παιδεία που φοβίζει.
Φοβίζει διότι ο πολίτης υπακούοντας στην συλλογική ηθική αισθάνεται την Δημοκρατία προσωπική του ευθύνη. Έτσι όμως καμιά εξουσία δεν μπορεί να ανάγει την αυθαίρετη νομιμότητα των διαπλεκόμενων εξουσιών σε πρώτιστο αγαθό για διαφύλαξη.
Έτσι κανείς δεν μπορεί να θέσει το ψευδεπίγραφο: Το νόμιμο είναι και ηθικό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου