Διάβαζα ένα ενδιαφέρον άρθρο (διαβάστε το πριν συνεχίσετε εδώ) που στηριζόταν πάνω στο βιβλίο της Κλάιν "Το δόγμα του ΣΟΚ", μια εμπεριστατωμένη μελέτη για τη μέθοδο διαχείρισης και χειραγώγησης της κοινής γνώμης όταν το ΔΝΤ εισέρχεται ως στρατός κατοχής σε μία χώρα για να λεηλατήσει τον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο μεταφέροντάς τον στα χέρια διεθνών τοκογλύφων και ελίτ και σε κοινοπραξίες αυτών με την εγχώρια ελίτ.
Μέσα στο άρθρο αναφέρεται ο όρος "μεμαθημένη ανημπόρια" και επεξηγείται από ένα πείραμα:
Μεμαθημένη ανημπόρια , ένα όπλο μαζικής καταστροφής
"Είναι, πράγματι, αλήθεια ότι η εξουσία μας φέρεται σαν να είμαστε σκυλιά ή τουλάχιστον σαν να είμαστε τα σκυλιά στο πείραμα του Σέλιγκμαν. Στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα, ο ψυχολόγος Μάρτιν Σέλιγκμαν διενήργησε το εξής πείραμα.
Μέσα σε ένα κλουβί εργαστηρίου, ένας σκύλος υποβαλλόταν σε μια σειρά αναπόφευκτων ηλεκτροσόκ. Εν τω μεταξύ, σε διαφορετικό κλουβί, ένας άλλος σκύλος είχε τη δυνατότητα να διακόπτει αυτά τα ηλεκτροσόκ πατώντας έναν μοχλό. Αργότερα, και τα δύο σκυλιά τοποθετήθηκαν σε μια ηλεκτροφόρα επιφάνεια από την οποία μπορούσαν να ξεφύγουν απλά πηδώντας ένα εμπόδιο.
Ο σκύλος που μπορούσε να ελέγχει τα ηλεκτροσόκ πήδηξε το εμπόδιο, ενώ ο άλλος σκύλος, αντί να αναζητήσει πώς θα διαφύγει επιτυχώς από αυτή την αντίξοη κατάσταση, παρέμεινε και υπέστη παθητικά τα σοκ. Το σκυλί αυτό «εκπαιδεύτηκε» στην ανημπόρια του.
Γιατί το να σπαταλάς ενέργεια προσπαθώντας να αποδράσεις από το αρνητικό ερέθισμα όταν ξέρεις (στην πραγματικότητα πιστεύεις, όχι ξέρεις) ότι δεν μπορείς να το κάνεις; Ο στόχος είναι να αποδεχτείς την ανημπόρια σου "
Δυστυχώς πολλοί είναι αυτοί που λένε "Δεν μπορεί να γίνει τίποτα", "Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι", "Όλα είναι προαποφασισμένα". Όλοι θα έχουμε ακούσει αυτές τις ρήσεις.
Διαβάζοντας το άρθρο χθες το βράδυ μπορώ να πω ότι κοιμήθηκα με αυτό στο μυαλό μου. Κάτι έξεχε στο μυαλό μου και στριφογύριζε εκεί συνεχώς.
ΟΚ, στα κανάλια μου ήταν προφανές από παλιά το ρόλο που παίζουν. Και δεν λέω για το ΣΚΑΪ και το MEGA που ήταν ναυαρχίδες της επίθεσης προπαγάνδας ανοικτά υπέρ των απορυθμίσεων των ζωών μας και της κοινωνίας. Ήταν εμφανές και αυτοί που το έπαιζαν φιλολαϊκοί δημοσιογράφοι ότι αφού ανησυχούσαν για τον πολίτη και κατσάδιαζαν τον κάθε καλεσμένο πολιτικό αλλά πάντα κατέληγαν στο αναπόφευκτο του πράγματος. Το 2012 τα ψυχομετρικά της Ελλάδας ήταν πολύ κοντά σε αυτά του Ιράκ κατά την εισβολή. Για τον μέσο άνθρωπο ήταν πόλεμος και μάλιστα τον έχανε.
Από το 2010 που ο Παπανδρέου έφερε το ΔΝΤ στη χώρα έως το 2015 ο λαός δέχτηκε μια άνευ προηγουμένου σε ένταση επίθεση στη ζωή του, στα δεδομένα του και στην πληροφόρηση/προπαγάνδα. Στην πρώτη μεγάλη πορεία διαδήλωση το 2010 είχαμε το δυστύχημα της Μαρφίν, που έκοψε (όλως τυχαίως) κάθε αντίδραση για ένα χρόνο, κι όμως...
Παρά το πρόσφατο της επίθεσης και της διαβεβαίωσης για τελευταία μέτρα (μέχρι τα επόμενα) το 2011 ξεσπάει η πρώτη μαζική ακαπέλωτη αντίδραση από τις πλατείες. Παρά τις όποιες εκτιμήσεις, ειδικά από το ΚΚΕ, για το τι ήταν και τι δεν ήταν, το κίνημα αυτό έφερε κάτι νέο στον δημόσιο διάλογο, τον όρο "Άμεση Δημοκρατία".
Το 2011 τον Οκτώβριο η λαϊκή αντίδραση ρίχνει την κυβέρνηση Παπανδρέου που μόλις είχε την τεράστια επιτυχία να συμφωνήσει το καταστροφικό PSI.
Το σύστημα αντιδρά τάζοντας εκλογές και παράλληλα φέρνει ένα αξιόπιστο, για το ίδιο το σύστημα, γρανάζι να καλύψει το κενό και να φέρει σε πέρας διαδικασίες επώδυνες, χωρίς όμως να επιβαρυνθούν με πολιτικό κόστος οι υπάρχοντες διεκδικητές της εξουσίας.
Και ενώ από τις 12/02/2012 (τελευταία μεγάλη -η μεγαλύτερη σε συμμετοχή- διαδήλωση και σε συγκρουσιακούς όρους ακόμη) όλα φαίνονται να γαληνεύουν για το σύστημα και τους σκοπούς του, στις εκλογές καταγράφεται μια "έκπληξη".
Ο αριστερότατος, έως επαναστατικός ΣυΡιζΑ -ρητορικά πάντα- φτάνει μια ανάσα από το να κερδίσει τις εκλογές. Εκλογές που το κραταιό ΠαΣοΚ εξαφανίζεται σχεδόν από τον εκλογικό χάρτη και η Νέα Δημοκρατία καταγράφει ιστορικότατο χαμηλό.
Ναι μεν δεν τις κερδίζει τελικά, αλλά αποδεικνύεται ότι ο λαός θέλει να αποτινάξει τον ζυγό των αγορών από πάνω του στρεφόμενος σε "ακραίες" (για ότι έχει δοκιμάσει εδώ και πολλές δεκαετίες) λύσεις. Η "μεμαθημένη ανημπόρια" δεν είχε γίνει φύση -σε πάρα πολλούς- παρά όλα τα όπλα που είχε ρίξει ο εχθρός στη μάχη. Ειδικά της προπαγάνδας.
Και εδώ εισέρχεται ο παράγων Τσίπρας/Συριζα. Τα πράγματα έπρεπε να προχωρήσουν, η δημόσια περιουσία να ξεπουληθεί και η ιδιωτική να κατασχεθεί. Δεν θα μπορούσαν όμως να επιβάλλουν τη νέα τάξη αν υπήρχε ελπίδα αντίστασης και αλλαγής. Έπρεπε να πεθάνουν τέτοια αισθήματα στο συλλογικό ασυνείδητο και αν δεν υπήρχε ο Τσίπρας θα έπρεπε να τον επινοήσουν για να το πετύχουν.
Φορτωμένος με ελπίδα και διάθεση για μαζική αντίσταση ο Τσίπρας και ο ΣυΡιζΑ (που ήδη έχουν κατεβάσει τόνους και προσδοκίες) ξεκινάνε την μάχη, και όπως είπε και κάποιος σοφός "Τις περισσότερες φορές ο εχθρός είναι επικεφαλής της πορείας".
Από τη μία η ρητορική ενάντια στους δανειστές έδειχνε "σκληρή" διαπραγμάτευση, από την άλλη οι πράξεις φαινόταν παράταιρες των λόγων. Παράδειγμα η συμφωνία στις 20/02/2015, το μάζεμα των χρημάτων από Δήμους και οργανισμούς για να πληρωθεί το ΔΝΤ που άφηνε το κράτος χωρίς πόρους για να συνεχίσει να αντιστέκεται, ενώ πλησίαζαν και πληρωμές. Όμως εκεί που ο λαός άρχιζε να αμφιβάλλει για τις προθέσεις τις ηγεσίας έρχεται το δημοψήφισμα. Απροσδόκητο, ηρωικό και επιτέλους θα μιλούσε ο λαός.
Μέσα στην πολεμική ατμόσφαιρα που έφτιαχναν τα κανάλια και οι Βρυξέλλες λίγοι παρατήρησαν πόσο πονηρό και πόσο περιορισμένο ήταν το ερώτημα που είχε τεθεί.
Και πάλι με όλη την πολεμική, τις απειλές από έξω και μέσα για άμεση χρεωκοπία και επικείμενη καταστροφή των πάντων 62% ψηφίζει ΟΧΙ.
Όλοι γνωρίζουμε τι έκανε το όχι αυτό σε άμεσο χρόνο ο Τσίπρας και ο ΣυΡιζΑ,
Και φτάνουμε στις 13 Ιούλη 2015 όπου τη Δευτέρα το πρωί μετά από 17 ώρες διαπραγμάτευσης (σε κλιματιζόμενο χώρο, με φαγητά γκουρμέ, άνετες πολυθρόνες και εξειδικευμένους σερβιτόρους) ο αρχηγός παρουσιάζεται στην τηλεόραση και αναγγέλλει "Δυστυχώς χάσαμε" και παρέδωσε τα πάντα φανερά και άνευ όρων.
Από εκείνο το σημείο και μετά η "μεμαθημένη ανημπόρια" εμπεδώνεται, επιτέλους.
Για μένα προσωπικό μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός της πορείας του Τσίπρα/ΣυΡιζΑ. Εφόσον δεν είχε γίνει κτήμα η ανημπόρια και δημιουργούσε δυσκολίες και σίγουρα καθώς θα έσφιγγαν τη θηλιά γύρω από το λαιμό της χώρας φαινόταν ότι κάποιου είδους αντίσταση θα κλιμακωνόταν.
Με ένα σμπάρο το σύστημα πέτυχε πολλά τρυγόνια. Την ώρα που κόπηκαν τα γόνατα των περισσοτέρων από το αποτέλεσμα της συντριπτικής ήττας, την ίδια εκείνη στιγμή αυτοί που οδήγησαν στην ήττα τόσο επιδέξια έκαναν και τη δουλειά αποτελεσματικά περνώντας ως οδοστρωτήρας πάνω από τους ανθρώπους, κομματιάζοντας τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους.
Για να έχει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα το σύστημα έπρεπε να αγκιστρώσει πολύ υψηλές προσδοκίες πάνω στον Τσίπρα και να τις αγκιστρώσει τόσο γερά που όταν ο ίδιος θα αναφωνούσε χωρίς αιδώ "είχαμε αυταπάτες" οι αγκιστρωμένοι όχι μόνο θα καταρακωνόταν αλλά θα τους ήταν και από δύσκολο έως αδύνατον να απαγκιστρωθούν. Έτσι θα έμεναν ανενεργοί ή ακόμη και θα στήριζαν την στροφή του ηγέτη προς τα συμφέροντα του εχθρού.
Γι' αυτό ακολουθήθηκε μια κλιμάκωση τεχνητής/φαινομενικής πολεμικής/διαπραγμάτευσης. Ο λαός μπήκε με όλο του το είναι να στηρίξει, να ξεπεράσει τις φοβίες που καλλιεργούσαν οι πάντες και να ηττηθεί πάνω στην νίκη του. Εκεί που θα έσπαγε ψυχολογικά.
Και ο αποπροσανατολισμός συνεχιζόταν με τους πιο αριστερούς/φιλολαϊκούς όρους και την πιο νεοφιλελεύθερη πολιτική. Για να χάσουν, διαστρεβλωθούν οι έννοιες από τις λέξεις και τίποτα να μην είναι στερεό να πιαστείς. Μια σούπα λέξεων, ιδεών και εικόνων. Μια κινούμενη άμμος που σε παγιδεύει και νιώθεις ανήμπορος να δράσεις. Απέναντι όμως ο εχθρός δρα συνεχώς. Ψηφίζει νόμους, μέτρα, θάνατο.
Και συνεχώς το σύστημα να σου δείχνει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, ότι είναι αυταπάτες που παραδέχτηκε και ο καλλίτερος πρόμαχός σου που υποτάχθηκε και αυτός. Και από κοντά η αντιπολίτευση (προφανώς) και τα μέσα (προφανέστατα) να σου λένε άπειρες φορές για να το εμπεδώσεις "Η διαπραγμάτευση κοστίζει", "η αντίσταση εκτός από μάταιη είναι και ακριβή", "ότι παθαίνεις το παθαίνεις γιατί ήθελες όχι" "πλήρωνε 45 δις τώρα να μάθεις ότι είσαι ανήμπορος".
Και δεν θα το μαθαίναμε αυτό αν δεν φαινόταν ότι γινόταν διαπραγμάτευση, ότι κλιμακωνόταν η μάχη, ότι έπρεπε να σταθούμε δίπλα σε ένα ψεύτικο από την αρχή "ΟΧΙ". Να σταθούμε ψηλά για να μας ρίξουν με πάταγο στα γόνατά μας. Έπρεπε να πέσουν στη μάχη όλα τα δυνατά μας όπλα. Ένας νέος ηγέτης, ρωμαλέος με ρητορική επαναστατική, ένας πολυδιαφημισμένος υπουργός έξω από τα καθιερωμένα, μια πρόεδρος της βουλής άτεγκτη - ισχυρότατη ως προσωπικότητα, και αριστερότατοι υπουργοί στα υπουργία που δεχόταν τις μεγαλύτερες επιθέσεις. Να τους δεις να συμμετέχουν και να κατακρημνίζονται στην άβυσσο.
Και αν αυτοί δεν μπόρεσαν τι μπορείς να κάνεις εσύ ανήμπορο ανθρωπάκι;
Ευφυέστατο!
