Socrates drunk the conium

Ακούω συχνά πυκνά, κυρίως από τους πρωτοκλασάτους που κουνάνε δεικτικά το δάχτυλο στο Λαό, ότι πρέπει να υπακούσουμε στην αφαίμαξη και στην εξαθλίωση που μας υποβάλλουν ώστε να σωθεί η χώρα. Πρέπει να είμαστε νομοταγείς όπως ο Σωκράτης που ήταν τόση η αίσθηση νομιμότητας ώστε ήπιε το κώνειο. Κανείς όμως από αυτούς τους δικτατορίσκους της πλάκας δεν λέει ότι ο το παράδειγμα του Σωκράτη είναι τουλάχιστον μια διαστρέβλωση και προπαγάνδα. Όχι γιατί ο Σωκράτης δεν ενήργησε έτσι αλλά επειδή αυτοί δεν ενεργούν τοιουτοτρόπως.
Ο Σωκράτης, όπως και κάθε πολίτης στην Δημοκρατική Αθήνα, ήταν εν δυνάμει εκτελεστική εξουσία και μονίμως νομοθετική.
Αυτό σημαίνει ότι μπορούσε είτε να προτείνει νόμους, είτε να ζητήσει κατάργησή τους.
Όταν αποφάσισε να μείνει πιστός στους νόμους της πόλης το έκανε διότι ο ίδιος δεν επιδίωξε να αλλάξει τον νόμο που τον καταδίκασε.
Στη σημερινή κοινωνία ο λαός θεωρείται αδαής και ανίκανος να αποφασίσει για το συμφέρον του και έρχονται οι αυτόκλητοι σωτήρες, ακόμη και με τη βία και την καταστολή, να μας σώσουν ερήμην μας. Θεωρούν εαυτόν οι ταγοί μας υπεράνω κάθε άλλου πολίτη. Η έννοια της χώρας διαχωρίζεται τεχνηέντως από την έννοια του Λαού. Χώρα φτάνει να σημαίνει η κοιλιά τους, η καρέκλα τους και η τσέπη τους.
Όμως ο Πλάτωνας είχε πει «Ο Νόμος αν δεν είναι η εύρεση του πραγματικού, δεν είναι νόμος αλλά τυραννικόν πρόσταγμα»
Και οι τυραννοκτόνοι ήταν ήρωες και έχαιραν άκρας εκτίμησης της πόλης..!