Γλυκό παιδί στο χρόνο

Γλυκό παιδί στο χρόνο θα δεις τη γραμμή
Τη γραμμή που χωρίζει το καλό από το κακό
Δες τον τυφλό άνδρα που πυροβολεί τον κόσμο
Οι ιπτάμενες σφαίρες ζητούν πληρωμή

Αν ήσουν κακός, Θεέ μου στοιχηματίζω ότι ήσουν
και χτυπηθείς από το μολύβι που πέταξε
κλείσε το τα μάτια, σκύψε το κεφάλι
και περίμενε τον
εξοστρακισμό...

Sweet child in time youll see the line
The line thats drawn between the good and the bad
See the blind man shooting at the world
Bullets flying taking toll

If youve been bad, lord I bet you have
And youve been hit by flying lead
Youd better close your eyes and bow your head
And wait for the ricochet

---

Που ήσουν εκείνες τις ημέρες; Όποιος βγήκε από το αστικό καβούκι της δανειακής αποχαύνωσης είδε την δυνατότητα εξέγερσης, είδε τον φόβο της εξουσίας και, κυριότερο, ένιωσε τα δυνατά συναισθήματα των νέων. Την οργή του συμβολισμού ενός συστήματος που πυροβολεί τις ίδιες τις υπάρξεις τους.
Τότε ήταν τα παιδιά που μαχόταν και οι "μεγάλοι" στην ηλικία, αλλά μικροί στην ψυχή, καθόταν στα μαγαζιά τους προστατεύοντας τις βιτρίνες ξεπουλώντας τις ψυχές τους.
Σήμερα που τα πάντα καταρρέουν ο Δεκέμβρης του 2008 είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Και θα είναι πάντα ως μνήμη εξέγερσης, ως πράξη συνείδησης.

---

Στις 6-12-2008 ένας έφηβος σκοτώθηκε στην γνωστή συνοικεία των Εξαρχείων από έναν ειδικό φρουρό και φαίνεται ότι πρόκειται για φόνο μετά από διαπληκτισμό.
Κατόπιν του γεγονότος στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη Πάτρα, στο Αγρίνιο, στα Γιάννινα, στην Μυτιλήνη, στην Κομοτηνή, στον Βόλο και τη Λάρισα ξέσπασαν επεισόδια, ταραχές που μπορούν να χαρακτηριστούν και ως εξεγέρσεις χωρίς σκοπό και αιτήματα, όπως εξ αρχής φαίνεται. Είναι όμως έτσι;
Οι αναλύσεις των ειδικών και των «ειδικών» (κυρίως των δεύτερων) θα είναι πολλές. Το πρόβλημα και με τους δύο είναι ότι συνήθως δεν έχουν πια καμία σχέση με την κοινωνία και το αίσθημα που υπάρχει στο συλλογικό της ασυνείδητο.
Πολλοί ήδη λένε ότι στα Εξάρχεια, λόγω της ιδιότυπης εξάλωσης του αντεξουσιαστικού χώρου, ήταν αναμενόμενο, τουλάχιστον στατιστικά, ένα τέτοιο γεγονός. Απ’όσο μπορώ να καταλάβω όμως ο αδικοχαμένος πιτσιρικάς δεν ήταν του χώρου αυτού (όχι ότι θα είχε και σημασία), ούτε απείλησε τη ζωή του αστυνομικού ώστε αυτός να βρεθεί εν αμύνη.
Το επισόδειο θα δικαιολογούνταν, έστω στατιστικά, επειδή η αστυνομία δεν είναι και ο πλέον αξιόπιστος θεσμός στην Ελλάδα. Από τον καιρό της χούντας είναι καταδικασμένη στην συνείδηση του λαού για τον ρόλο του ιδεολογικού φρουρού. Με διάφορες υποθέσεις έχει καταφέρει από μόνη της να εξευτελιστεί εντελώς απέναντι στον πολίτη, παρουσιάζοντας ένα από τα απεχθή πρόσωπά της, με πιο πρόσφατο στην μνήμη μου (πλήν του τελευταίου) το επισόδειο της ζαρντινιέρας.
Από την άλλη οι αστυνομικοί μαθαίνουν δύο πράγματα. Πρώτον ότι είναι η προέκταση της εξουσίας, το μακρύ της χέρι. Δεύτερον να συμπεριφέρονται ως εξουσία και οι ίδιοι.
Άλλωστε η ατιμωρησία των αστυνομικών, ως πρόσωπα, όταν παρεκλίνουν των καθηκόντων τους, από την δικαστική και πολιτική ηγεσία, με σκοπό να ισχυροποιείται η ίδια η ιδέα της εξουσίας έναντι όλων (και όχι του νόμου όπως θα έπρεπε) τους φέρνει όντως σε θέση εξουσίας έναντι των πολιτών. Εξουσία που δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν.
Είναι όμως αυτά αρκετά ώστε να δικαιολογήσει τα βίαια επεισόδια και κάποια φαινόμενα που παρατηρήθηκαν; Φαινόμενα όπως οι κάτοικοι της Λ.Αλεξάνδρας να βρίζουν και να πετούν λεμόνια στους αστυνομικούς μετά τα επεισόδια που έγιναν εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι με τα επεισόδια ξεσπάει μια οργή που δεν έχει που να διοχετευτεί. Μια οργή που είναι ένα κοινωνικό και μόνο φαινόμενο, μια αντίδραση σε αυτό που ήταν, που είναι και που έρχεται.
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που όλα κινούνται γύρω από τη μίζα, τα σκάνδαλα, την κακοδιαχείριση, την αδιαφάνεια, το ρουσφέτι, τον ωχαδερφισμό, τον σταρχιδισμό, την δικτατορία της μετριότητας, την χειαραγώγηση των μέσων μαζικής εξαχρείωσης και εξημέρωσης, της διαπλοκής των οικονομικά ισχυρών, των (παρα)δικαστικών, (παρα)εκκλησιαστικών, των (παρα)πολιτικών, των (παρα)κρατικών, του υποκόσμου δεν διαφένεται κάποιο μέλλον για τους νέους και τους λίγο μεγαλύτερους από αυτούς.
Σε ένα σύστημα που στηρίζει και ενισχύει αυτούς που δημιουργούν τις κρίσεις, που επιδιώκει την αποκοπή των πολιτών από την εξουσία, που με τη στάση του υποκινεί την καταστροφή του όποιου φυσικού περιβάλλοντος, το κάψιμο των δασών, που προάγει το χρήμα και την οικονομική ευμάρεια ως αυτοσκοπό, που αιτιολογεί με το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», που ξεπουλά το δημόσιο πλούτο και παρόλα αυτά μεγαλώνει το χρέος του κάθε Έλληνα υποθηκεύοντας όποιο μέλλον, που το ενδιαφέρει μόνο η επιβίωσή του ως έχει, που υποβαθμίζει ότι υποχρεούται να κρατήσει στον έλεγχό του (παιδεία-υγεία-ασφάλιση) ώστε να κάνουν business οι κομματικοί υποστηρικτές του ιδιωτικού.
Και από την άλλη μεριά έφηβοι και νέοι που μεγαλώνουν σε μέγα-αστικά περιβάλλοντα, χωρίς φύση, χωρίς ηρεμία, χωρίς παιχνίδι, με μια χρησιμοθηρική παιδεία και το άγχος των πανελλαδικών, τις σπουδές χωρίς αντίκρυσμα, χωρίς επιλογή και χωρίς όραμα, την είσοδό του σε μια κοινωνία της αγοραίας και σε μια αγοραία νοοτροπία, χωρίς αξιοπρέπεια χωρίς μέλλον, χωρίς καμία ελπίδα συμμετοχής στα τεκταινόμενα – προνόμιο των παρατρεχάμενων των παρακοιμομένων των κομματόσκυλων.
Υποχρεωμένοι να υπάρξουν σε μια κοινωνία σε αφασία, σε διαρκή ύπνωση, να βλέπει τον εαυτό της σε ριάλιτυ, στο γήπεδο, να προσέχει των εαυτούλη του ο καθένας και να κοιτά τη δουλειά του μη χάσει τη δουλεία του στα δάνεια και στις κάρτες.
Και βλέπει ο έφηβος, ο νέος και ο λίγο μεγαλύτερος το μέλλον του έτσι και δεν του αρέσει να γίνει έτσι και όταν γίνει έτσι μισεί τον εαυτό του.
Έτσι όταν ένας εκπρόσωπος της «δημόσιας» και της «ιδωτικής» εξουσίας παρεκτραπεί δίνει την αφορμή να βρει η οργή το δρόμο της και να ξεσπάσει κυρίως πάνω στους εκπροσώπους της αγοραίας αγοράς, τις τράπεζες, αλλά και των καταστημάτων γενικότερα.

Βέβαια πάντα υπάρχει και ο «κοσμάκης», οι «νοικοκυραίοι», αυτοί που παρακαλούσαν πάντα έστω για ένα λοχία να βάλει τάξη. Όμως αυτοί είναι που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτούλη τους, δεν έχουν όραμα, ίσως μισούν και αυτούς που έχουν, και δεν τους νοιάζει στην πραγματικότητα το μέλλον. Προτεραιότητα θα έπρεπε να είναι το μέλλον της χώρας και όχι η περιουσία του "κυρ Παντελή".

Όσο για αυτό που λένε κάποιοι πολιτικοί μας, ότι βάλλεται η δημοκρατία θα έπρεπε να πληροφορηθούν ότι Δημοκρατία ονομάζεται το πολίτευμα στο οποίο την εξουσία δεν την ασκούν οι λίγοι αλλά όλος ο λαός και δεν έχει σχέση με το πολίτευμα το σημερινό που συμμετέχουν κάποιοι λίγοι και συνδιαλέγονται μόνο με τους ισχυρούς του χρήματος.

Δεν είναι δημοκρατία η επίφαση της ψηφοφορίας κάθε τέσσερα έτη.

Βλέποντας ότι συμβαίνει ένα χρόνο μετά μπορώ να πω τα εξής:
Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβε ότι ήταν πράγματι μια εξέγερση, που διοχετεύθηκε στο θυμικό και που κανείς δεν κατάφερε να την οδηγήσει προς τον ανατρεπτικό και δημιουργικό μονοπάτι που θα έπρεπε να πάρει. Δυστυχώς. Είχε δίκιο ο Αλαβάνος που είπε ότι το μεγαλύτερο θέμα των εκλογών που πέρασαν είναι ότι ο δικομματισμός μπόρεσε να δώσει όραμα (κουτσά στραβά αλλά μπόρεσε)

Το ΚΚΕ δέχεται μόνο τις κινητοποιήσεις που ελέγχει το ίδιο (τι κόλλημα και αυτό, γι'αυτό χάνει συνεχώς τα τραίνα των σύγχρονων αντιδράσεων και τρέχει μετά να τις φτάσει)
Η κυβέρνηση, δια μέσω του υπουργού προστασίας του κατεστημένου (εμ του πολίτη) λέει "Μηδενική Ανοχή" (άντε πάλι, δεν έμαθαν από τους προηγούμενους; ) είναι καταδικασμένη να κάνει τα ίδια λάθη με την προηγούμενη δυστυχώς και πάλι.

Τα γραφικά αυτών που προσπάθησαν να αναβιώσουν το πέρσυ είναι τουλάχιστον τραγελαφικά και δεν αξίζει να ασχοληθώ...

Κάτω από άλλες συνθήκες, στο ίδιο πάντα σύστημα που ταΐζει τους ισχυρούς, που βάζει τους ίδιους πάντα να πληρώουν τα λάθη των ισχυρών,που αναγνωρίζει μόνο νούμερα τα γεγονότα θα επαναληφθούν όταν ξαναμπουχτίσει το θυμικό μας και θα καταλαγιάσουμε μπροστά στην TV μας ακόμη μια φορά.

Μέχρι την επόμενη εξέγερση λοιπόν...

Read more: http://kopria.blogspot.com/2009/12/blog-post_07.html#ixzz1fkZftaXd

---

Τελικά τι ήταν...;

Τα Δεκεμβριανά του 2008 ήταν ΕΞΕΓΕΡΣΗ πέραν πάσης αμφιβολίας. Μια εξέγερση που διοχετεύτηκε σε ένα θυμικό μιας κοινωνίας που δεν δίνει κανένα όραμα στους νέους τη΄ς, εκτός από τηςν αγοραία προοπτική της οικονομικής επιτυχίας.
Η βία ακήθηκε πρωτίστως από την ασυλία των κυβερνώντων προς εαυτούς και ημετέρους στην κάλυψη και συνενοχή στο πλιάτσικο του δημόσιου χρήματος.
Θυμόμαστε τα θέματα της επικαιρότητας με τα συνεχόμενα σκάνδαλα.
Αυτό κατέδειξε ξαι πόσο είναι στην πραγματικότητα αποκομμένη η λαϊκή βούληση από τους ασκούντες την εξουσία που βρίσκονται στην κυριολεξία στον κόσμο τους.
Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβε τι πραγματικά συνέβαινε εκείνες τις μέρες αλλά δεν ήταν ικανός να διοχετεύσει την οργή και το θυμικό που καθοδηγούσαν την εξέγερση σε πιο δημιοργικά μονοπάτια.
Τα ΜΜΕ έπαιξαν και έδειξαν το ρόλο τους στην προσπάθεια να ενεργοποιήσουν τα συντηριτικά ανακλαστικά της κοινωνίας, κυρίως μέσω του φόβου και της ποινηκοποίησης των όποιων φωνών μιλούσαν για εξέγερση και για μια ευκαιρία ώστε να απαιτηθούν ή να επιτευχθούν πραγματικές συστημικές αλλαγες.


Read more: http://kopria.blogspot.com/2009/12/blog-post_1063.html#ixzz1fkcoyQ4L

---

Μην μοιάσετε στους γονείς σας.! Αυτή είναι η τελευταία ελπίδα της χώρας μας.Μην συνεχίσετε τον αφόρητο αυτό κόσμο που δημιούργησαν και συντηρούν μανιασμένα με την καθημερινή τους ψήφο οι γονείς σας.· Αυτοί οι ανώνυμοι δημοκράτες γονείς σας, που κρύβονται πίσω από τις κουκούλες της μεγαλοστομίας, της υπερδημοκρατίας, της ελευθερίας και της αοριστολογίας, που δεν τήρησαν και δεν τηρούν κανένα νόμο στα νοσοκομεία, στους δήμους, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στη δουλειά τους, στις παραλίες, στις πολεοδομίες, στις εφορίες, στις προσωπικές ακόμη εκδηλώσεις και πράξεις της ζωής τους. Που δεν έχουν ιερό και όσιο πολιτικό και κοινωνικό.

http://nefestoras1.blogspot.com/2008/12/blog-post_20.html


Read more: http://kopria.blogspot.com/2008/12/blog-post_25.html#ixzz1fkdZYacu

---

«Θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο.
Βοηθήστε μας.
Δεν είμαστε τρομοκράτες, “κουκουλοφόροι”, “γνωστοί - άγνωστοι”.
Είμαστε τα παιδιά σας. Αυτοί, οι γνωστοί- άγνωστοι...
Κάνουμε όνειρα- μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Εχουμε ορμή- μη σταματάτε την ορμή μας.
Θυμηθείτε.
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη “βιτρίνα”, παχύνατε, καραφλιάσατε, ξεχάσατε.

Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε.

Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.

Μάταια.

Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.

Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. Υλη παντού.
Αγάπη πουθενά.
Πού είναι οι γονείς;
Πού είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δεν βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν; μας σκοτώνουν.
Βοηθήστε μας...

ΥΓ
Μη ρίχνετε άλλα δακρυγόνα, κλαίμε κι από μόνοι μας
Η ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ


Read more: http://kopria.blogspot.com/2008/12/blog-post_1186.html#ixzz1fkdqKujB

---

Ακούστε και την εκπομπή του Χατζηστεφάνου στον pitsiriko
Τον Δεκέμβριο του 2009, με την ευκαιρία των 20 χρόνων του ραδιοφώνου του ΣΚΑΪ, ο Άρης Χατζηστεφάνου «θυμάται» τον Δεκέμβριο του 2008. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι η πιο ενδιαφέρουσα εκπομπή που παίχτηκε την τελευταία δεκαετία στο ελληνικό ραδιόφωνο. Ακούστε την και θυμηθείτε τι έλεγαν για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου -την αμέσως επόμενη ημέρα- κορυφαίες προσωπικότητες του τόπου, όπως ο Αλέξης Παπαχελάς, ο Πάσχος Μανδραβέλης, ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, ο Στέφανος Μάνος και άλλοι επιφανείς Έλληνες.