Είναι 95.000 και είμαστε 6,7 δις

Ένα ενδιαφέρον άρθρο από το grsail
[ … ] Ο καθηγητής Francois Morin, που υπήρξε μέλος του γενικού συμβουλίου της τράπεζας της Γαλλίας, αλλά και του συμβουλίου οικονομικής ανάλυσης, λέει κάποια πράγματα αρκετά ενδιαφέροντα. Ανεξάρτητα, δηλαδή, αν συμφωνείς ή διαφωνείς σε μερικά επί μέρους ζητήματα, όντως βάζει θέματα στο τραπέζι ο Morin, στο βιβλίο του «Ενας κόσμος χωρίς της Wall Street; Προτάσεις για ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα».
[ … ] Γράφει, λοιπόν, ο συγγραφέας:

« … Από στοιχεία που δημοσιεύθηκαν το 2008 σχετικά με τον παγκόσμιο πλούτο και την κατανομή του, φαίνεται ότι μόνο 95.000 άτομα κατέχουν περιουσία 13.000 δις δολαρίων. Περισσότερο, δηλαδή, από το 1/4ο όλου του πλούτου που παράχθηκε στον κόσμο το 2008
… Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε μια κάστα προνομιούχων που οικειοποιείται το μεγαλύτερο μέρος των πόρων της ανθρωπότητας, η οποία αριθμεί 6.7 δις άτομα. Την κάστα αυτή θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «νέα αριστοκρατία», που λίγο τη νοιάζει η δικαιότερη κατανομή του πλούτου…
… Όταν 1.4 δις άνθρωποι ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας και ο αριθμός τους όλο και αυξάνεται, όταν κάθε 24 ώρες δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα, όταν εξαφανίζονται μέρα με τη μέρα εθνότητες, μοντέλα ζωής, κουλτούρες και κινδυνεύει η παγκόσμια κληρονομιά, όταν το κλίμα χειροτερεύει κι όταν αναρωτιέται κανείς αν αξίζει να ζει στη Νέα Ορλεάνη ή, στην παραλία των ωκεανών, η κρίση δεν είναι μόνο χρηματοπιστωτική, είναι μια βαθύτατα κοινωνική κρίση.
… Καθώς πολλοί δεν είναι σε θέση να παράγουν προστιθέμενη αξία κι έχουν μόνο περιορισμένη δυνατότητα κατανάλωσης, δεν αποτελούν πλέον παρά ένα άχρηστο πλήθος, με το οποίο ας ασχοληθεί η κοινωνική πρόνοια. Για άλλη μια φορά μπορούμε να πούμε ότι η συσσώρευση πλούτου αφήνει σε δεύτερη μοίρα τις ανάγκες των ανθρώπων.
… Υπό την πίεση του χρηματοοικονομικού κλάδου, οι πολυεθνικές εταιρείες γνωρίζουν ότι για να πετύχουν την αποδοτικότητα που περιμένουν από εκείνες, χρειάζονται ένα πεδίο δράσης ελεύθερο από κάθε εμπόδιο.
… Ο δρόμος του υπερκέρδους περνά υποχρεωτικά από τις ελεύθερες συναλλαγές σε όλες τις μορφές τους. Με άλλα λόγια, ελεύθερες συναλλαγές για τις επιχειρήσεις αυτές σημαίνει να έχουν τη δυνατότητα να εγκαθίστανται οπουδήποτε στον πλανήτη, να παράγουν ό,τι θέλουν, ορισμένες φορές κάτω από πολύ κακές συνθήκες, και να πουλούν αυτή την παραγωγή χωρίς περιορισμούς.
… Η αντιμετώπιση σε εθνικό μόνο επίπεδο των παγκόσμιων αυτών προβλημάτων μοιάζει φαιδρή. Επιπλέον, κατά τον αγώνα ισχύος που ξεκίνησε ανάμεσα στις διεθνείς αγορές από τη μια, και στα κράτη από την άλλη, η πλάστιγγα γέρνει προς το τραπεζικό ολιγοπώλιο, η ισχύς του οποίου, όπως είδαμε, αυξήθηκε σημαντικά τα τελευταία χρόνια.
… Κατά τη διάρκεια της τωρινής κρίσης, το σημαντικό κατόρθωμα που πέτυχε το τραπεζικό ολιγοπώλιο δείχνει και την υπεροχή των διεθνών αγορών απέναντι στις κυβερνήσεις: Το ιδιωτικό χρέος των τραπεζών, που συνδέεται με την κρίση των subprimes, μετατράπηκε σε δημόσιο χρέος, περιορίζοντας στο ελάχιστο τα περιθώρια των κινήσεων των κυβερνήσεων.
… Το ωστικό κύμα που δημιουργήθηκε από την κρίση αποκτά εδώ μια επιπλέον διάσταση: Η πολιτική κονιορτοποιείται, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στο τραπεζικό ολιγοπώλιο να διατηρήσει –ακόμα και να ενισχύσει– τις θέσεις του στην καρδιά ενός παγκοσμιοποιημένου χρηματοοικονομικού συστήματος.
… Η πιο καταστροφική, όμως, συνέπεια για τα κράτη είναι, φυσικά, το σημαντικό ύψος εξυπηρέτησης του χρέους, πραγματικός φόρος υποτέλειας που πρέπει να πληρώνουν στον χρηματοοικονομικό κλάδο και στις μεγάλες τράπεζες ειδικότερα! Ο φόρος αυτός είναι η αιτία των προϋπολογισμών λιτότητας που τέθηκαν σε εφαρμογή παντού στον κόσμο».