Και ονειρεύομαι LA

Όταν έκανα οικονομικά στο πανεπιστήμιο υπήρχε ένα μάθημα ενός θεωρητικού του καπιταλισμού που σε κάποιο σημείο έθετε καθαρά το θέμα αν η Ελεύθερη Αγορά είχε σαν προϋπόθεση την Δημοκρατία. Κατέληγε ο «θεωρητικός» ότι 1. Η ελεύθερη αγορά δεν χρειαζόταν τη Δημοκρατία (έφερνε ως παράδειγμα το Χόνγκ Κονγκ) και 2. Η ελεύθερη αγορά λειτουργούσε καλλίτερα από τη Δημοκρατία διότι ο κόσμος ψήφιζε άμεσα το προϊόν που θέλει και η απόκριση σε αυτό ήταν άμεση.

Η τεράστια άνθηση του Καπιταλισμού ξεκινά το 1945 με το τέλος του Β’ΠΠ όταν οι ΗΠΑ ξεκινούν μια περίοδος «ευημερίας», καταναλωτισμού και ευμάρειας.
Στην πραγματικότητα χωρίς ανταγωνισμό (κύριο χαρακτηριστικό του συστήματος), αφού Ευρώπη και Ιαπωνία ήταν συντρίμμια και θρύψαλα και η ΕΣΣΔ κλεισμένη στο καβούκι της, η παραγωγή στις ΗΠΑ εκτοξεύτηκε. Μαζί και το οικονομικό επίπεδο των πολιτών της που θεωρούσαν ότι το σύστημά ήταν ιδανικό.

Και δούλεψε, αλλά με προϋποθέσεις. Η ανάπτυξη στον δυτικό κόσμο ήταν ζητούμενο δεδομένου της καταστροφής που επέφερε ο πόλεμος.

Οι κοινωνικές ομάδες είχαν συνοχή και η Δημοκρατία φαινόταν αντίβαρο στις δομές του εχθρού (Ναζισμός, Φασισμός, Αυτοκρατορία και Κουμμουνισμός αμέσως μετά).
Το μεγάλο αντίπαλο δέος του Κουμμουνισμού έκανε το κεφάλαιο στη Δύση και ανταγωνιστικό ως προς τις παροχές προς τη μεσαία και κατώτερη τάξη.

Σιγά-σιγά αυτό άρχισε να αλλάζει. Η Θάτσερ στην Αγγλία και ο Ρέηγκαν στην Αμερική ηγήθηκαν σε βίαιες και μαζικές αλλαγές στον πυρήνα της εργασίας, της παραγωγικότητας και του τρόπου καταμερισμού του κέρδους. Υπήρξε βέβαια και η αντίστοιχη προπαγάνδα και η προώθηση φαινομένων (σε άλλη ανάρτηση αναφέρω το φαινόμενο Julia και πως σχετίζεται με την κατάργηση του κοινωνικού ιστού).

Το ’90 ήρθε και η κατάρρευση του Σοβιετικού μπλοκ και πλέον η εξουσιάζουσα τάξη δεν είχε αντίπαλο δέος ώστε να φοβάται πρόταση άλλου τρόπου ζωής οπότε μπορούσε να σφίξει τα λουριά κατά το δοκούν. Κοινωνικές κατακτήσεις και δικαιώματα άρχιζαν γοργά να εξαλείφονται από το λεξικό της εργασίας στο όνομα του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας.

Ταυτόχρονα συντελέστηκε και μια άλλη ουσιώδης δομική αλλαγή. Η εξουσία μεταφέρθηκε από αυτούς που έλεγχαν τα μέσα παραγωγής στη χρηματοοικονομία. Αυτό οριοθέτησε την θέσπιση του γρηγορότατου και υψηλότατου κέρδους ως σκοπό χωρίς καμία έννοια για τις «παράπλευρες απώλειες».

Όλα πια είχαν μετατραπεί σε ένα τζόγο για λίγους. Σε ένα τζόγο που κατάστρεφε με ευκολία έθνη, λαούς, κοινωνίες και ανθρώπους. Πάντα με την ανάλογη προπαγάνδα ότι ο οποιοσδήποτε μπορούσε να γίνει μέρος αυτής της ξέφρενης πορείας και να πλουτίσει. Το αμερικάνικο όνειρο σε όλο του το μεγαλείο, όπως το έζησε και η Ελλάδα από το 1997-2001 μόνο και μόνο για να φανεί ότι δικαίωμα στο όνειρο είχαν αυτοί που μπορούσαν να το αντέξουν ως το τέλος, οι ίδιοι που το δημιούργησαν.

Όχι ότι δεν έχουν και οι πολίτες μεγάλο μερίδιο ευθύνης αλλά ο λόγος που ψηφίζεται μια ηγεσία έχει και ως σκοπό την προστασία και σωστή ενημέρωση της κοινωνίας. Κάτι που προφανώς η ηγεσία «απέτυχε» να κάνει.

Αποτέλεσμα της φρενήρους πορείας που οδηγούσαν τα golden boys κυρίως της Wall Street, που μεταφράζουν τα πάντα σε νούμερα ήταν και η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008 (ενώ η δική μας κυβέρνηση αγρυπνούσε κοιμώμενη τον ύπνο του δικαίου) και συνεχίζεται ακόμη και τώρα.

Και ω! του θαύματος. Αντί η κρίση να ξεσηκώσει την, υπό διάλυση πια, μεσαία τάξη που έχανε τα πάντα αυτοί που δημιούργησαν την κρίση σώθηκαν και ξανάπιασαν τα ηνία και τα μπόνους.

Είναι αυτοί που μας βαθμολογούν σαν χώρα και που ελέγχουν το ΔΝΤ. Αυτοί έρχονται και τώρα να θέσουν κανόνες ενώ πριν μας πρότειναν να κοροϊδέψουμε τους εαυτούς μας με αγορά τμήματος του χρέους μας και ταυτόχρονα τζόγαραν υπέρ της χρεοκοπίας μας έχοντας και τους τρόπους να το πετύχουν. Σαν να μπορείς να κάνεις ασφάλεια πυρός για το σπίτι ενός τρίτου και να πηγαίνεις να το καις για να εισπράξεις τα ασφάλιστρα.

Παρένθεση: κ.κ. του ΠαΣοΚ και κε Παπανδρέου, έστω ότι δεν είχατε γνώση όταν λέγατε ότι λεφτά υπάρχουν, που δεν το πιστεύω, ο κόσμος σας εξέλεξε ώστε να απαλλαγεί από την κοιμώμενη ΝΔ και την φιλελεύθερη πολιτική της. Το κόμμα σας φέρει τον τίτλο Σοσιαλιστικό στο όνομά του και σεις δηλώνεται ότι είστε περήφανος γι’αυτό. Έχετε σκεφτεί ότι τα μέτρα και η πολιτική που ακολουθείται δεν συνάδει με τον τίτλο αυτό; Αν δεν μπορεί η ιδεολογία σας να προτείνει εναλλακτική, πέρα από τις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού ποιος ο λόγος ύπαρξή σας;