Είχες βύσμα ε; Βάλτο και αυτό στον κώλο σου μαλάκα

Την αυταπόδεικτη αυτή αλήθεια αδυνατούσαν να συλλάβουν οι απαίδευτοι νεορωμιοί, οι οποίοι εδώ και μια 45ετία επιδόθηκαν σε μια πρωτοφανή καταστρατήγηση των νόμων, κατατσακίζοντας την μόνη τους ασπίδα απέναντι στις ορέξεις των ισχυρότερων. Το σύνθημα για την καταστρατήγηση αυτή μπορεί να δόθηκε από την κυβερνώσα τάξη, το υιοθέτησε όμως άμεσα και άκριτα για τις συνέπειες ο λαός, που τώρα στο χείλος του γκρεμού δεν μπορεί να καταλάβει ακόμα το λάθος του. Οργανωμένοι σε συμμορίες, που καλούνται πολιτικά κόμματα, και λυμαίνομενοι την εξουσία, οι επαγγελματίες/καριερίστες πολιτικοί πρόσφεραν τη δυνατότητα στους υπηκόους του κρατιδίου αυτού να παραβούν το νόμο για ίδιον όφελος με μόνο ίσως αντάλλαγμα μια ψήφο… Πόσο εύκολο ακούστηκε… Για όποιον ψήφιζε σωστά, δόθηκε η υπόσχεση της ευνοΐκότερης μεταχείρισης. Και η ιδέα αυτή εξαπλώθηκε σαν επιδημία στον απαίδευτο τούτο ρωμέικο λαό. Χωρίστηκε αμέσως σε δύο στρατόπεδα και για 45 χρόνια αντιμάχονταν ποιανού η συμμορία θα αναλάβει την εξουσία για να τον ωφελήσει.


Φυσικά δεν μπόρεσε ουδέποτε να διανοηθεί πως η εύνοια αυτή δεν είχε ως μόνο αντάλλαγμα την ψήφο. Είχε αντάλλαγμα τους νόμους που τον προστάτευαν. Την ασπίδα του απέναντι στον ισχυρό. Κάθε φορά που ο ανόητος ψηφοφόρος ζητούσε από τον πολιτικό του προστάτη να παραβιάσει το νόμο προς όφελός του, ακόμα και αν τελικά δεν έπαιρνε αυτό που ζητούσε, έδινε εν τούτοις στον πολιτικό τη δυνατότητα να γίνει αυθαίρετος. Να τσαλακώσει και να αχρηστεύσει την ασπίδα του. Και όταν τελικά η κατάσταση αυτή πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, όταν ο νόμος έγινε κουρέλι με επιθυμία των ίδιων των πολιτών, όταν οι πολιτικοί έγιναν παντοδύναμοι, υπεράνω των νόμων, τους οποίους καταστρατήγησαν με εντολή, ξαναλέω, των πολιτών, τότε ο πολίτης βρέθηκε όμηρος και θύμα τους. Ο μόνος τρόπος για να σωθεί ήταν να τους ζητήσει ακόμα περισσότερες χάρες, τσαλαπατώντας ακόμα περισσότερο το νόμο, αχρηστεύοντας ακόμα περισσότερο ότι τον προφύλασσε. Και έτσι, φτάσαμε κάποια στιγμή στη απροκάλυπτη καταλήστευση του δημοσίου με πλήρη ατιμωρησία, στις ασυλίες των πολιτικών, στη διαφθορά και τη μίζα σε όλη την επικράτεια και σε όλα τα επίπεδα. Χωρίς την προστασία του νόμου, ο αδύνατος έγινε έρμαιο στον ισχυρότερο και αυτός στον ακόμα ισχυρότερο και εν τέλει όλοι μας (πλην ελαχίστων) στο ΔΝΤ. Έτσι, μπορεί για το χρέος να φταίει το σάπιο πολιτικό σύστημα και οι αυθαιρεσίες του, για αυτά όμως υπεύθυνος είναι ο ρωμέικος λαός, που για ένα κομμάτι ψωμί τους επέτρεψε να γίνουν ανεξέλεγκτοι και παντοδύναμοι...

Άρθρο του εξαίρετου ανθρώπου, επιστήμονα και φίλου Λυκίνοου
Όλο το άρθρο εδώ, αξίζει να το διαβάσετε

http://ampelofilosofikon.blogspot.com/