Once upon a time ήταν Δημοκρατία... και μετά ήρθαν οι εκλογές...

Κάποτε, πολύ παλιά, πιο παλιά και από παλιά, όλος ο γνωστός κόσμος διοικούνταν με ένα και μόνο σύστημα, έστω και με παραλλαγές, την μοναρχία.

Αίγυπτος, Περσία, Ελληνικές πόλεις είχαν κάποιο εμπνευσμένο αρχίδι (εξ ου και το μονάρχης-μοναρχία) που ακόμη και όταν έχανε την έμπνευσή του συνέχιζε να διοικεί. Σε αυτό βοηθούσαν διάφοροι ευγενείς – λίγοι και καλοί – όπως και η κατ’εξοχήν ιεραρχική δομή, τα ιερατεία.

Εδώ, όμως, ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα λόγω κωλοφαρδίας, εμ τύχης. Η τοπογραφία δεν ευνοούσε μαζικές δομές αλλά μικρές, πολύ μικρές, περιφεριακές δυνάμεις, αυτές που ξελίχθηκαν σε πόλεις κράτη.

Έτσι λοιπόν ο μονάρχης μπορεί να διοικούσε αλλά ήταν ορατός από όλους. Όταν εξελίχθηκε και η αμυντική στρατιωτική λειτουργία σε φάλαγγα άρχισαν να μπαίνουν όλοι στους στοίχους για να υπερασπίσουν την πόλη τους, δηλαδή τον τρόπο ζωής τους.

«Ρε Μήτσαρα και συ εδώ;»

«Εγώ δεν έχω ρε γυναίκα και παιδιά; Χωράφια και σοδειά; Θα έλειπα;»

Και δεν έλειπε κανείς.

Κανείς; Έλειπαν κάποιοι. Οι μονάρχες και οι ευγενείς.

«Ρε μαλάκα Μητσάρα πάλι εδώ; Αφού άλλος αποφασίζει για σένα, την οικογένειά σου και τη σοδειά σου».

«Ρε γαμώ το δίκιο έχεις» είπε απηυδισμένος ο Μητσάρας. «Ρε μπας και να πάρουμε τον πούλο να πα να γαμηθεί;»

«Χμ! Τότε θα ρθει να μας πηδήξει ο απέναντι αντ’αυτού που έχουμε σήμερα. Μήπως να πάρει τον πούλο ο δικός μας και να την κανονίζουμε μόνοι μας;»

Όπερ και εγένετο και ο μονάρχης πήρε τον πούλογλου.

Τότε οι υπήκοοι έγιναν πολίτες και αναγκάστηκαν να επιφορτιστούν την ευθύνη των αποφάσεών τους, πράγμα που σημαίνει ότι ξύναν την γκλάβα τους αντί για τ’αρχίδια τους ώστε να είναι σίγουροι ότι δεν θα κάνουν μαλακία, που έκαναν και πολλές.

Έτσι σε πείσμα των σύγχρονων εθνοσωτήρων που κόπτονται να μας σώσουν και μας θεωρούν ανίκανους να σωθούμε από μόνοι μας, οι «προπατέρες μας» –να το πω σοσιαλιστικά – επινόησαν τη δημοκρατία και αντί τα καθήκια να αποτύχουν και να εξαφανιστούν δημιούργησαν και χρυσό αιώνα.

Μετά ήρθε ο Αλεκάκος και την ψιλό πήδηξε τη Δημοκρατία. Ήρθαν οι Ρωμαίοι και την γάμησαν εντελώς και τέλος οι Βυζαντινοί, με κείνη τη δομή την ιεραρχική που λέγαμε παραπάνω- και την σκότωσαν, και μετά την ξαναπήδηξαν.

Και περάσαν τα χρόνια και οι καιροί και φτάσαμε στο σήμερα. Και αν δεν καταλαβαίνετε καλά δεν έχουμε Δημοκρατία, προφανώς. Έχουμε μικρές χρονικά μοναρχίες (περίπου ίδιες τώρα πια) και αν δεν το πιστεύετε δείτε το κύριο χαρασκτηριστικό τους.

Είναι Κληρονομικές. Εντελώς κληρονομικές, και δουλεύουν για το καλό μας. Και βέβαια μαλάκα σε θεωρούν., ανίκανο να σωθείς μόνος σου, όσο και αν σου χαϊδεύουν τα αυτιά.

Όμως παρέμεινε ένα παραθυράκι από κείνες τις μέρες, τις παλιές, τις πιο παλιές από παλιές. Δεν χρειάζεται να πάρεις τα όπλα να διώξεις τους μονάρχες. Αρκεί να χρησιμοποιήσεις την επίφαση ψήφου ως όπλο και μπορεί να πιαστούν στη δική τους παγίδα.

Και μη μασάς ότι αυτό είναι το σύστημα και αυτό έχουν οι πολιτισμένοι γιατί κάποτε έτσι ήταν το σύστημα και αυτό είχαν οι πολιτισμένοι τότε, μέχρι που αποφάσισαν όλοι να πάρουν την ευθύνη του πολιτισμού και της ζωής στα δικά τους χέρια.

Άλλωστε το ίδιο μπουρδέλο τα κάνουμε και μόνοι μας.