Η απόκτηση παιδιού δεν είναι κατ'αρχήν δικαίωμα

Απεβίωσε η "γηραιότερη μητέρα του κόσμου"
Στα 67 της χρόνια έγινε παγκοσμίως γνωστή, φέρνοντας στον κόσμο τα δίδυμα αγοράκια της, αφού είχε γίνει η γηραιότερη νέα μητέρα. Δύο χρόνια μετά, η Ισπανίδα Μαρία Ντελ Κάρμεν Μπουσάδα απεβίωσε, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο.

Η ηλικιωμένη που είχε συγκινήσει με την θέληση της να κάνει παιδιά έστω και σε μεγάλη ηλικία, διαγνώσθηκε με καρκίνο αμέσως μετά τη γέννηση του Κρίστιαν και του Πω.
Η ίδια η ηλικιωμένη το 2005, όπως αποκάλυψε ο αδερφός της, είπε ψέματα στους γιατρούς που επρόκειτο να της κάνουν την τεχνητή γονιμοποίηση, λέγοντας πως είναι μόνο 55 χρονών.
http://www.cosmo.gr/News/Spain/244957.html

---

Παρόλη την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας που δίνει την δυνατότητα να υπερβούμε τα όρια που θέτει η φύση, κάθε φορά που τα ξεπερνάμε τίθονται νέα ερωτήματα ή δημιουργούνται νέα προβλήματα που πρέπει είτε να επιλύσουμε είτε να απαντήσουμε ως προς την χρήση τους.

Στην πιο πάνω περίπτωση αυτό που παρουσιαζόταν από την θανούσα ως δικαίωμα έχει ως αποτέλεσμα δυο ορφανά παιδάκια. Με τα παιδιά το θέμα είναι πολύπλοκο. Εκτός από τις γυναίκες που επιθυμούν να γίνουν μητέρες σε μεγάλη ηλικία υπάρχουν και ομάδες πληθυσμού που διεκδικούν την απόκτηση παιδιού παρόλο που κάτω από συνθήκες φυσιολογικές αυτό θα ήταν αδύνατο. Το αίτημα αυτό παρουσιάζεται ως δικαίωμα και μάλιστα ατομικό σχεδόν πάντα.

Όμως θα πρέπει να απαντηθεί τι γίνεται αν η εξάσκηση του αποκαλούμενου δικαιώματος έχει άμεση και καίρια επίδραση πάνω στο παιδί. Υπό κανονικές συνθήκες η απόκτηση τέκνου -πέρα από την εξυπηρέτηση της διαιώνισης που είναι η βασική φυσική ορμή και πάνω εκεί έχουν εξελιχθεί όλα τα ένστικτα των ειδών- δεν φαντάζει στους γονείς ως δικαίωμα. Είναι πέρα από κει και από τη στιγμή της απόκτησης το παιδί ή τα παιδιά γίνονται πρώτη προτεραιότητα, επικρατώντας των ατομικών δικαιωμάτων των γονιών.

Η βιολογική και ψυχολογική ανάπτυξη του παιδιού πρέπει να έχει μια ελάχιστη εγγυημένη ασφάλεια, όπως ορίζουν και οι νόμοι των περισοτέρων κρατών που μπορούν να κρίνουν αν οι γονείς είναι ικανοί για την επιμέλεια ή όχι. Ο όρος δικαίωμα αναιρείται όταν φτάνουμε σε θέματα όπως τα παιδιά και είναι από τα θέματα όπου ο ατομικισμός που κυριαρχεί ως έννοια στο επίκεντρο του πολιτισμού μας υποχωρεί. Αυτό δεν γίνεται μέσα από το πρίσμα ούτε της επιβίωση και ανάπτυξης του είδους ούτε μέσα από την οπτική της κοινωνικής άποψης περί οικογενείας.

Η απόφαση κινείται και στον άξονα τον ανθρωπιστικό, κατάκτηση της εποχής μας, όπου το άτομο, ακόμη και ως φορέας δικαιωμάτων δεν δύναται να υπεβαίνει την έκθεση σε κάθε λογής κινδύνους όπως ακόμη και τη διαμόρφωση υγιούς προσωπικότητας σε ένα απροστάτευτο και ανίκανο να αντιδράσει νέο άνθρωπο.

Η ηθική, ως σύνολο άγραφων κανόνων που ουσιαστικά έχουν εμπειρικά δοκιμαστεί και συμβάλλουν στην συμβίωση και συνοχή του κάθε ενός ιδιαίτερου κοινωνικού σχηματισμού μέσα στο χρόνο, πρέπει να απαντήσει σε τέτοιου είδους προβλήματα που ενσκύπτουν είτε λόγω τεχνολογίας είτε λόγω αλλαγών των κοινωνικών δομών και της εμφάνισης νέων χαρακτηριστικών, δηλαδή της κοινωνικής εξέλιξης.

Όμως οι απαντήσεις αυτές είναι αργές στην διαδικασία ενσωμάτωσης στον κώδικα κοινωνικής συμπεριφοράς. Εδώ έρχεται να απαντήσει το άτομο με τον δικό του τρόπο σκέψης στην διαδικασία διεκδίκησης δικαιωμάτων.

Είναι, κατ'αρχήν, δικαίωμα η απόκτηση παιδιού;