Από τον πάντα καλό Στάθη και τον Ναυτίλο του, ακόμη και αν διαφωνείς

Οταν βλέπεις έναν ολόκληρο λαό, εν προκειμένω τον Αμερικανικό, να πανηγυρίζει, συγκινείσαι.
Ακόμα κι αν οι ελπίδες του διαψευστούν, έχει ήδη δείξει τι πραγματικά θέλει: έναν κόσμο καλύτερον, πιο ανθρώπινον, ίσως -κάποτε- δίκαιον.
Επίσης όταν βλέπεις τη δύναμη του λαού, νιώθεις την αξία της Δημοκρατίας, τη δυνατότητά της να ανατρέψει το σύστημα που την καθιστά μονομερώς ταξική.
Συγκινείσαι και ταυτοχρόνως μελαγχολείς.
Που όλααυτά τα μεγαλειώδη είναι εκ των προτέρων παγιδευμένα, ώστε να μένουν ανώδυνα κι ακίνδυνα για τους Δυνατούς, να εξαερώνονται. Κ
αι πάλιν ύστερα οι Μήδοι να διαβαίνουν. Με αρχηγό τον Κέννεντυ, τον Τζόνσον, τον Κάρτερ, τον Κλίντον κι αύριο -το πιθανότερο- τον Ομπάμα.

Οι ίδιοι Μήδοι, πάνω απ' τον ίδιο λαό, που πάντα ελπίζει, συχνά συχνότατα κρίνει ορθά, μονίμως αγωνίζεται και πάντοτε τον εξαπατούν - γυρίζοντας κάθε φορά που απογοητεύεται όλο και πιο πίσω...

Είπε ο Ομπάμα ότι είμαστε όλοι ένα, και άσπροι και μαύροι, και πλούσιοι και φτωχοί, και βόμβες και θύματα! - δεν γίνεται! Το ξέρει, το ξέρουμε, ας γιορτάσουμε όλοι για μιαν ημέρα - ας κοιμηθούν οι νόμοι για μιαν ημέρα, αύριο πάλι θα απολυθεί ο πρώτος εργάτης, θα σκοτωθεί ο πρώτος Ιρακινός, θα τρυπηθεί με την παραμύθα για πρώτη φορά ο επόμενος πιτσιρικάς...

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=95148016

Το πιο σημαντικό είναι η ελπίδα, γιατί μπορεί να γεννήσει ένα όραμα που μπορεί να κινητοποιήσει για μια δράσει που ενδέχεται να φέρει κάποια αλλαγή...