Ένας χρόνος μετά ...

Αναπαράγω αυτό που πίστευα και τότε που τα γεγονότα έτρεχαν.

Στις 6-12-2008 ένας έφηβος σκοτώθηκε στην γνωστή συνοικεία των Εξαρχείων από έναν ειδικό φρουρό και φαίνεται ότι πρόκειται για φόνο μετά από διαπληκτισμό.
Κατόπιν του γεγονότος στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη Πάτρα, στο Αγρίνιο, στα Γιάννινα, στην Μυτιλήνη, στην Κομοτηνή, στον Βόλο και τη Λάρισα ξέσπασαν επεισόδια, ταραχές που μπορούν να χαρακτηριστούν και ως εξεγέρσεις χωρίς σκοπό και αιτήματα, όπως εξ αρχής φαίνεται. Είναι όμως έτσι;
Οι αναλύσεις των ειδικών και των «ειδικών» (κυρίως των δεύτερων) θα είναι πολλές. Το πρόβλημα και με τους δύο είναι ότι συνήθως δεν έχουν πια καμία σχέση με την κοινωνία και το αίσθημα που υπάρχει στο συλλογικό της ασυνείδητο.
Πολλοί ήδη λένε ότι στα Εξάρχεια, λόγω της ιδιότυπης εξάλωσης του αντεξουσιαστικού χώρου, ήταν αναμενόμενο, τουλάχιστον στατιστικά, ένα τέτοιο γεγονός. Απ’όσο μπορώ να καταλάβω όμως ο αδικοχαμένος πιτσιρικάς δεν ήταν του χώρου αυτού (όχι ότι θα είχε και σημασία), ούτε απείλησε τη ζωή του αστυνομικού ώστε αυτός να βρεθεί εν αμύνη.
Το επισόδειο θα δικαιολογούνταν, έστω στατιστικά, επειδή η αστυνομία δεν είναι και ο πλέον αξιόπιστος θεσμός στην Ελλάδα. Από τον καιρό της χούντας είναι καταδικασμένη στην συνείδηση του λαού για τον ρόλο του ιδεολογικού φρουρού. Με διάφορες υποθέσεις έχει καταφέρει από μόνη της να εξευτελιστεί εντελώς απέναντι στον πολίτη, παρουσιάζοντας ένα από τα απεχθή πρόσωπά της, με πιο πρόσφατο στην μνήμη μου (πλήν του τελευταίου) το επισόδειο της ζαρντινιέρας.
Από την άλλη οι αστυνομικοί μαθαίνουν δύο πράγματα. Πρώτον ότι είναι η προέκταση της εξουσίας, το μακρύ της χέρι. Δεύτερον να συμπεριφέρονται ως εξουσία και οι ίδιοι.
Άλλωστε η ατιμωρησία των αστυνομικών, ως πρόσωπα, όταν παρεκλίνουν των καθηκόντων τους, από την δικαστική και πολιτική ηγεσία, με σκοπό να ισχυροποιείται η ίδια η ιδέα της εξουσίας έναντι όλων (και όχι του νόμου όπως θα έπρεπε) τους φέρνει όντως σε θέση εξουσίας έναντι των πολιτών. Εξουσία που δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν.
Είναι όμως αυτά αρκετά ώστε να δικαιολογήσει τα βίαια επεισόδια και κάποια φαινόμενα που παρατηρήθηκαν; Φαινόμενα όπως οι κάτοικοι της Λ.Αλεξάνδρας να βρίζουν και να πετούν λεμόνια στους αστυνομικούς μετά τα επεισόδια που έγιναν εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι με τα επεισόδια ξεσπάει μια οργή που δεν έχει που να διοχετευτεί. Μια οργή που είναι ένα κοινωνικό και μόνο φαινόμενο, μια αντίδραση σε αυτό που ήταν, που είναι και που έρχεται.
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που όλα κινούνται γύρω από τη μίζα, τα σκάνδαλα, την κακοδιαχείριση, την αδιαφάνεια, το ρουσφέτι, τον ωχαδερφισμό, τον σταρχιδισμό, την δικτατορία της μετριότητας, την χειαραγώγηση των μέσων μαζικής εξαχρείωσης και εξημέρωσης, της διαπλοκής των οικονομικά ισχυρών, των (παρα)δικαστικών, (παρα)εκκλησιαστικών, των (παρα)πολιτικών, των (παρα)κρατικών, του υποκόσμου δεν διαφένεται κάποιο μέλλον για τους νέους και τους λίγο μεγαλύτερους από αυτούς.
Σε ένα σύστημα που στηρίζει και ενισχύει αυτούς που δημιουργούν τις κρίσεις, που επιδιώκει την αποκοπή των πολιτών από την εξουσία, που με τη στάση του υποκινεί την καταστροφή του όποιου φυσικού περιβάλλοντος, το κάψιμο των δασών, που προάγει το χρήμα και την οικονομική ευμάρεια ως αυτοσκοπό, που αιτιολογεί με το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», που ξεπουλά το δημόσιο πλούτο και παρόλα αυτά μεγαλώνει το χρέος του κάθε Έλληνα υποθηκεύοντας όποιο μέλλον, που το ενδιαφέρει μόνο η επιβίωσή του ως έχει, που υποβαθμίζει ότι υποχρεούται να κρατήσει στον έλεγχό του (παιδεία-υγεία-ασφάλιση) ώστε να κάνουν business οι κομματικοί υποστηρικτές του ιδιωτικού.
Και από την άλλη μεριά έφηβοι και νέοι που μεγαλώνουν σε μέγα-αστικά περιβάλλοντα, χωρίς φύση, χωρίς ηρεμία, χωρίς παιχνίδι, με μια χρησιμοθηρική παιδεία και το άγχος των πανελλαδικών, τις σπουδές χωρίς αντίκρυσμα, χωρίς επιλογή και χωρίς όραμα, την είσοδό του σε μια κοινωνία της αγοραίας και σε μια αγοραία νοοτροπία, χωρίς αξιοπρέπεια χωρίς μέλλον, χωρίς καμία ελπίδα συμμετοχής στα τεκταινόμενα – προνόμιο των παρατρεχάμενων των παρακοιμομένων των κομματόσκυλων.
Υποχρεωμένοι να υπάρξουν σε μια κοινωνία σε αφασία, σε διαρκή ύπνωση, να βλέπει τον εαυτό της σε ριάλιτυ, στο γήπεδο, να προσέχει των εαυτούλη του ο καθένας και να κοιτά τη δουλειά του μη χάσει τη δουλεία του στα δάνεια και στις κάρτες.
Και βλέπει ο έφηβος, ο νέος και ο λίγο μεγαλύτερος το μέλλον του έτσι και δεν του αρέσει να γίνει έτσι και όταν γίνει έτσι μισεί τον εαυτό του.
Έτσι όταν ένας εκπρόσωπος της «δημόσιας» και της «ιδωτικής» εξουσίας παρεκτραπεί δίνει την αφορμή να βρει η οργή το δρόμο της και να ξεσπάσει κυρίως πάνω στους εκπροσώπους της αγοραίας αγοράς, τις τράπεζες, αλλά και των καταστημάτων γενικότερα.

Βέβαια πάντα υπάρχει και ο «κοσμάκης», οι «νοικοκυραίοι», αυτοί που παρακαλούσαν πάντα έστω για ένα λοχία να βάλει τάξη. Όμως αυτοί είναι που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτούλη τους, δεν έχουν όραμα, ίσως μισούν και αυτούς που έχουν, και δεν τους νοιάζει στην πραγματικότητα το μέλλον. Προτεραιότητα θα έπρεπε να είναι το μέλλον της χώρας και όχι η περιουσία του "κυρ Παντελή".

Όσο για αυτό που λένε κάποιοι πολιτικοί μας, ότι βάλλεται η δημοκρατία θα έπρεπε να πληροφορηθούν ότι Δημοκρατία ονομάζεται το πολίτευμα στο οποίο την εξουσία δεν την ασκούν οι λίγοι αλλά όλος ο λαός και δεν έχει σχέση με το πολίτευμα το σημερινό που συμμετέχουν κάποιοι λίγοι και συνδιαλέγονται μόνο με τους ισχυρούς του χρήματος.

Δεν είναι δημοκρατία η επίφαση της ψηφοφορίας κάθε τέσσερα έτη.

Βλέποντας ότι συμβαίνει ένα χρόνο μετά μπορώ να πω τα εξής:
Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβε ότι ήταν πράγματι μια εξέγερση, που διοχετεύθηκε στο θυμικό και που κανείς δεν κατάφερε να την οδηγήσει προς τον ανατρεπτικό και δημιουργικό μονοπάτι που θα έπρεπε να πάρει. Δυστυχώς. Είχε δίκιο ο Αλαβάνος που είπε ότι το μεγαλύτερο θέμα των εκλογών που πέρασαν είναι ότι ο δικομματισμός μπόρεσε να δώσει όραμα (κουτσά στραβά αλλά μπόρεσε)

Το ΚΚΕ δέχεται μόνο τις κινητοποιήσεις που ελέγχει το ίδιο (τι κόλλημα και αυτό, γι'αυτό χάνει συνεχώς τα τραίνα των σύγχρονων αντιδράσεων και τρέχει μετά να τις φτάσει)
Η κυβέρνηση, δια μέσω του υπουργού προστασίας του κατεστημένου (εμ του πολίτη) λέει "Μηδενική Ανοχή" (άντε πάλι, δεν έμαθαν από τους προηγούμενους; ) είναι καταδικασμένη να κάνει τα ίδια λάθη με την προηγούμενη δυστυχώς και πάλι.

Τα γραφικά αυτών που προσπάθησαν να αναβιώσουν το πέρσυ είναι τουλάχιστον τραγελαφικά και δεν αξίζει να ασχοληθώ...

Κάτω από άλλες συνθήκες, στο ίδιο πάντα σύστημα που ταΐζει τους ισχυρούς, που βάζει τους ίδιους πάντα να πληρώουν τα λάθη των ισχυρών,που αναγνωρίζει μόνο νούμερα τα γεγονότα θα επαναληφθούν όταν ξαναμπουχτίσει το θυμικό μας και θα καταλαγιάσουμε μπροστά στην TV μας ακόμη μια φορά.

Μέχρι την επόμενη εξέγερση λοιπόν...