Ο άνθρωπος που θα ενώσει του Έλληνες

Τον Σταύρο Δήμα επέλεξε η συγκυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου ως τον άνθρωπο που θα ενώσει όλους τους Έλληνες... στη φτώχεια, την υποταγή και την εξαθλίωση

Η βία και η οργή ως κοινωνικά φαινόμενα

Ένα κείμενο που είχα γράψει τον Δεκέμβρη του 2008. 

Στις 6-12-2008 ένας έφηβος σκοτώθηκε στην γνωστή συνοικεία των Εξαρχείων από έναν ειδικό φρουρό και φαίνεται ότι πρόκειται για φόνο μετά από διαπληκτισμό.
Κατόπιν του γεγονότος στην Αθήνα, στην ΘεσσαλονίκηΠάτρα, στο Αγρίνιο, στα Γιάννινα, στην Μυτιλήνη, στην Κομοτηνή, στον Βόλο και τη Λάρισα ξέσπασαν επεισόδια, ταραχές που μπορούν να χαρακτηριστούν και ως εξεγέρσεις χωρίς σκοπό και αιτήματα, όπως εξ αρχής φαίνεται. Είναι όμως έτσι;
Οι αναλύσεις των ειδικών και των «ειδικών» (κυρίως των δεύτερων) θα είναι πολλές. Το πρόβλημα και με τους δύο είναι ότι συνήθως δεν έχουν πια καμία σχέση με την κοινωνία και το αίσθημα που υπάρχει στο συλλογικό της ασυνείδητο.
Πολλοί ήδη λένε ότι στα Εξάρχεια, λόγω της ιδιότυπης εξάλωσης του αντεξουσιαστικού χώρου, ήταν αναμενόμενο, τουλάχιστον στατιστικά, ένα τέτοιο γεγονός. Απ’όσο μπορώ να καταλάβω όμως ο αδικοχαμένος πιτσιρικάς δεν ήταν του χώρου αυτού (όχι ότι θα είχε και σημασία), ούτε απείλησε τη ζωή του αστυνομικού ώστε αυτός να βρεθεί εν αμύνη.
Το επισόδειο θα δικαιολογούνταν, έστω στατιστικά, επειδή η αστυνομία δεν είναι και ο πλέον αξιόπιστος θεσμός στην Ελλάδα. Από τον καιρό της χούντας είναι καταδικασμένη στην συνείδηση του λαού για τον ρόλο του ιδεολογικού φρουρού. Με διάφορες υποθέσεις έχει καταφέρει από μόνη της να εξευτελιστεί εντελώς απέναντι στον πολίτη, παρουσιάζοντας ένα από τα απεχθή πρόσωπά της, με πιο πρόσφατο στην μνήμη μου (πλήν του τελευταίου) το επισόδειο της ζαρντινιέρας.
Από την άλλη οι αστυνομικοί μαθαίνουν δύο πράγματα. Πρώτον ότι είναι η προέκταση της εξουσίας, το μακρύ της χέρι. Δεύτερον να συμπεριφέρονται ως εξουσία και οι ίδιοι.
Άλλωστε η ατιμωρησία των αστυνομικών, ως πρόσωπα, όταν παρεκλίνουν των καθηκόντων τους, από την δικαστική και πολιτική ηγεσία, με σκοπό να ισχυροποιείται η ίδια η ιδέα της εξουσίας έναντι όλων (και όχι του νόμου όπως θα έπρεπε) τους φέρνει όντως σε θέση εξουσίας έναντι των πολιτών. Εξουσία που δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν.
Είναι όμως αυτά αρκετά ώστε να δικαιολογήσει τα βίαια επεισόδια και κάποια φαινόμενα που παρατηρήθηκαν; Φαινόμενα όπως οι κάτοικοι της Λ.Αλεξάνδρας να βρίζουν και να πετούν λεμόνια στους αστυνομικούς μετά τα επεισόδια που έγιναν εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι με τα επεισόδια ξεσπάει μια οργή που δεν έχει που να διοχετευτεί. Μια οργή που είναι ένα κοινωνικό και μόνο φαινόμενο, μια αντίδραση σε αυτό που ήταν, που είναι και που έρχεται.
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που όλα κινούνται γύρω από τη μίζα, τα σκάνδαλα, την κακοδιαχείριση, την αδιαφάνεια, το ρουσφέτι, τον ωχαδερφισμό, τον σταρχιδισμό, την δικτατορία της μετριότητας, την χειαραγώγηση των μέσων μαζικής εξαχρείωσης και εξημέρωσης, της διαπλοκής των οικονομικά ισχυρών, των (παρα)δικαστικών, (παρα)εκκλησιαστικών, των (παρα)πολιτικών, των (παρα)κρατικών, του υποκόσμου δεν διαφένεται κάποιο μέλλον για τους νέους και τους λίγο μεγαλύτερους από αυτούς.
Σε ένα σύστημα που στηρίζει και ενισχύει αυτούς που δημιουργούν τις κρίσεις, που επιδιώκει την αποκοπή των πολιτών από την εξουσία, που με τη στάση του υποκινεί την καταστροφή του όποιου φυσικού περιβάλλοντος, το κάψιμο των δασών, που προάγει το χρήμα και την οικονομική ευμάρεια ως αυτοσκοπό, που αιτιολογεί με το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», που ξεπουλά το δημόσιο πλούτο και παρόλα αυτά μεγαλώνει το χρέος του κάθε Έλληνα υποθηκεύοντας όποιο μέλλον, που το ενδιαφέρει μόνο η επιβίωσή του ως έχει, που υποβαθμίζει ότι υποχρεούται να κρατήσει στον έλεγχό του (παιδεία-υγεία-ασφάλιση) ώστε να κάνουν business οι κομματικοί υποστηρικτές του ιδιωτικού.
Και από την άλλη μεριά έφηβοι και νέοι που μεγαλώνουν σε μέγα-αστικά περιβάλλοντα, χωρίς φύση, χωρίς ηρεμία, χωρίς παιχνίδι, με μια χρησιμοθηρική παιδεία και το άγχος των πανελλαδικών, τις σπουδές χωρίς αντίκρυσμα, χωρίς επιλογή και χωρίς όραμα, την είσοδό του σε μια κοινωνία της αγοραίας και σε μια αγοραία νοοτροπία, χωρίς αξιοπρέπεια χωρίς μέλλον, χωρίς καμία ελπίδα συμμετοχής στα τεκταινόμενα – προνόμιο των παρατρεχάμενων των παρακοιμομένων των κομματόσκυλων.
Υποχρεωμένοι να υπάρξουν σε μια κοινωνία σε αφασία, σε διαρκή ύπνωση, να βλέπει τον εαυτό της σε ριάλιτυ, στο γήπεδο, να προσέχει των εαυτούλη του ο καθένας και να κοιτά τη δουλειά του μη χάσει τη δουλεία του στα δάνεια και στις κάρτες.
Και βλέπει ο έφηβος, ο νέος και ο λίγο μεγαλύτερος το μέλλον του έτσι και δεν του αρέσει να γίνει έτσι και όταν γίνει έτσι μισεί τον εαυτό του.
Έτσι όταν ένας εκπρόσωπος της «δημόσιας» και της «ιδωτικής» εξουσίας παρεκτραπεί δίνει την αφορμή να βρει η οργή το δρόμο της και να ξεσπάσει κυρίως πάνω στους εκπροσώπους της αγοραίας αγοράς, τις τράπεζες, αλλά και των καταστημάτων γενικότερα.

Βέβαια πάντα υπάρχει και ο «κοσμάκης», οι «νοικοκυραίοι», αυτοί που παρακαλούσαν πάντα έστω για ένα λοχία να βάλει τάξη. Όμως αυτοί είναι που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτούλη τους, δεν έχουν όραμα, ίσως μισούν και αυτούς που έχουν, και δεν τους νοιάζει στην πραγματικότητα το μέλλον. Αυτή είναι η σιωπηρή πλειοψηφία που απειλεί να κατεβεί στους δρόμους και στην οποία ανήκει και η κ. Γιαννάκου (τρομάρα της) που εκστόμισε την απειλή. Προτεραιότητα είναι το μέλλον της χώρας και όχι η περιουσία του "κυρ Παντελή".

Όσο για αυτό που λένε κάποιοι πολιτικοί μας, ότι βάλλεταιη δημοκρατία θα έπρεπε να πληροφορηθούν ότι Δημοκρατία ονομάζεται το πολίτευμα στο οποίο την εξουσία δεν την ασκούν οι λίγοι αλλά όλος ο λαός και δεν έχει σχέση με το πολίτευμα το σημερινό που συμμετέχουν κάποιοι λίγοι και συνδιαλέγονται μόνο με τους ισχυρούς του χρήματος.

Δεν είναι δημοκρατία η επίφαση της ψηφοφορίας κάθε τέσσερα έτη.

Ο δωσιλογισμός γραμμένος

Εδώ είναι το email του υπουργού Προύτση και της κυβέρνησης προς την Τρόικα (τι μιλά τι κλάνει τον ίδιο κρότο κάνει, ο δωσίλογος)

Το διέρρευσε ο ίδιος ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας γιατί κατάλαβε τη σφαγή των ιθαγενών από τους ταγούς τους που ετοιμάζει ο πατριωτάρας κουτσαβάκης Σαμαράς, τσογλάνι της τρόικας.

Πηγή The press project
Αυτή είναι η πλήρης 47σέλιδη επιστολή που έστειλε η Ελλάδα στην Τρόικα. Το κείμενο διέρρευσε ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣτΕ, αναρτώντας το στην σελίδα του Συμβουλίου. Υπήρξε έντονη αντίδραση από την κυβέρνηση και η σελίδα κατέβηκε αλλά στην εποχή του διαδικτύου αυτό δεν είναι αρκετό.

Άντε τώρα ρε ζώα, θα βγείτε να τους ρίξετε;

Κατάλαβες ρεμάλι;

Κατάλαβες μαλάκα μου γραβατωμένε/υποταγμένε/ένστολε ροπαλοφόρε γιατί έχει την ιδεολογική κυριαρχία ένας χώρος;

Επειδή σε αντίθεση με τα σκυλιά που μπαινοβγάζεις στα κλουβιά τους και κάθονται φρόνιμα στης φυλακής τα VIP κελιά μέχρι να δεις τι θα τα κάνεις κάποιοι από τον άλλο χώρο είναι έτοιμοι να δώσουν τον εαυτό τους. Γιατί οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες όταν είναι πραγματικές. 

Φτάνει ένα παιδί για να σε ξεβρακώσει, να ισοπεδώσει ότι τόσα χρόνια χτίζουν με τρόμο οι καναλάρχες και τα τσιράκια τους πίσω από το ραγισμένο γυαλί της ΤιΒι κάθε μέρα.

Έχει τόση δύναμη που υπουργοί, πρώην δικαστές κατουρημένοι βγαίνουν να συκοφαντήσουν, να μειώσουν την δύναμη της ψυχής με ένα "σιτίζεται".

Τόσο λίγοι όσο οι μάτσο μπάτσοι που βαράνε ανάπηρους σε καροτσάκια μπας και δούνε μια μαλακή στύση στο ανύπαρκτο πέος τους.

Κατάλαβες, γι' αυτό είσαι ικανός να κρατάς τσεκούρι όταν είσαι από την πλευρά του κράτους, της ισχύος. Γι' αυτό ξεκοιλιάζεις μετανάστες με την κάλυψη της μπατσαρίας. Γι' αυτό είσαι φασίστας, μπάτσος ή ότι σκατάς είσαι. Περήφανος να είσαι ο τελευταιός τροχός της άμαξας, η τελευταία τρύπα του ζουρνά, το σκυλάκι των λεφτάδων ή ο νταβάς της εξουσίας, Ένας κωλοπετσωμένος φιλοτομαριστής είσαι μόνο, οπαδός των rest in piss Θάτσερ και Ρέηγκαν που θέλει μια κοινωνία τομαριών ατομικιστών κανιβάλων για να μπορεί να πίνει αίμα και να ξεσκίζει σάρκες πουλώντας το πρότυπο ότι και οι άλλοι "επιτυχημένοι" θα μπορέσουν να το κάνουν αν ξεφτιλιστούν αρκετά.

Όμως όσο κάποιοι θα πεθαίνουν για αξίες και ιδανικά θα είμαστε ακόμη ζωντανοί.

Κατάλαβες ρεμάλι; μπάτσε που φτάνεις μέχρι εκεί που σου αφήνουν το λουρί, υπουργέ που πατρίδα είναι η ofshore σου, δικαστή που δικαιοσύνη είναι τα αναδρομικά σου, κωλόγερε βρυκόλακα που φοβάσαι μη χάσεις την συνταξούλα σου; Κατάλαβες εσύ ο κάθε ξεπουλημένος που σε νοιάζει μόνο το τομάρι σου; Άντε και γαμήσου τώρα.

ΥΓ Δεν θα καταλάβετε ποτέ γιατί δεν δίνουμε το φως του Ήλιου φραντσάιζ σε κάποια από της πολυεθνικές που υπηρετείτε με τόση σπουδή. Με αυτό θα σας κάψουμε

Photoshop Retouch Heroes

Δείτε πόσο "φτιαγμένες" είναι οι φωτογραφίες που δείχνουν τα κανάλια για να καταλάβετε πόσο τους στηρίζουν.
Και ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά που δουλεύουν άπειρες ώρες για να φτιάξουν τις κωλόφατσες

Ο υποβολέας, του υποβολέα

Σήμερα το πρωί στην ξακουστή εκπομπή κοινωνία ώρα Μπόμπολα η γνωστή από τον ρετουσαριστή photoshop των φωτογραφιών της (250 χρόνια νεότερη την κάνει) Βούλτεψη επιδόθηκε στο αγαπημένο της άθλημα, την ακατάσχετη μπουρδολογία.
Τι ώρα είναι τη ρώταγες, φταίει ο ΣυΡιζΑ απάνταγε.
Οι δύο φερόμενοι ως δημοσιοκάφροι απλώς κοιτούσαν με δέος.
Όταν τελείωσε η κυρά Βούλτεψη υπήρξε μια παύση.
Μετά ο "δανεικά και αγύριστα" είπε εντελώς ύποπτα "Μόνο την Αργεντινή δεν είπατε σήμερα κυρία Βούλτεψη"
Ίσως το μεγάλο αφεντικό και των δύο έβλεπε και βαθμολογούσε τα υπαλληλάκια του.

Θα πήρε στο κοντρόλ τηλέφωνο και το κοντρόλ στο αυτί του Οικονομέα (όνομα και πράμα) και ο υποβολέας του υποβολέα ώ! μέγα υποβολέα, η Βούλτεψη θυμήθηκε και είπε... "Και είναι πολύ σχετικό με την Αργεντινή..."
Αργεντινή θα μας κάνει ο ΣυΡιζΑς...
Η Αργεντινή που είναι στους G20 και στέλνει δορυφόρους στο διάστημα όταν έμεις χαρίζουμε αεροδρόμια στους Γερμανούς (αυτό πάλι δημοσιογραφάρες μου.. το Ελληνικό δημόσιο να μην έχει τίποτα αλλά να τα παίρνει το Γερμανικό δεν το ρωτάτε!!!!) και στον Κοπελούζο.
Ρε μπας;

Ποίηση

,

Μη γελιέστε. Γι' αυτά τα ζώα δεν ήταν κλοπή.

Ήταν πλιάτσικο σε εχθρική περιοχή που κατέλαβαν.

δείτε την ιστορία εδώ

Βίντεο: Άντρες των ΜΑΤ δέρνουν εργαζόμενο σε περίπτερο και κλέβουν τα νερά

Ένα βίντεο που προκαλεί πολλά ερωτήματα για το πραγματικό πρόσωπο της αστυνομίας, σαρώνει τις τελευταίες ώρες το διαδίκτυο και φαίνεται να δείχνει ένα στιγμιότυπο από τα επεισόδια στα Εξάρχεια κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Το βίντεο φαίνεται πως οι άντρες των ΜΑΤ ορμούν σε ένα περίπτερο στην περιοχή των Εξαρχείων και προπηλακίζουν χωρίς λόγο έναν άντρα, ο οποίος προσπαθεί να προστατευτεί και φωνάζει πώς είναι εργαζόμενος του περιπτέρου.

Η επίθεση στον άνθρωπο που δουλεύει στο περίπτερο φαίνεται ξεκάθαρα στο συγκεκριμένο βίντεο, ενώ ο ίδιος ακούγεται να φωνάζει: ρε είστε καλά, θα κλέψετε τα νερά;"

Εκείνοι τον αρπάζουν από την μπλούζα και στην κυριολεξία προσπαθούν να τον σύρουν, ενώ εκείνος συνεχίζει να φωνάζει πως είναι εργαζόμενος στο περίπτερο.

Το σίγουρο είναι πως το συγκεκριμένο βίντεο εάν είναι αληθινό, θα πρέπει να προβληματίσει ιδιαίτερα την Ελληνική Αστυνομία, καθώς αυτό το προφίλ δεν έχει καμία σχέση με το ρητό "δίπλα στον πολίτη", αλλά αντίθετα δείχνει πως στους κόλπους της ΕΛ.ΑΣ υπάρχουν άτομα που θυμίζουν άλλες εποχές.  

όλο αφιερώσεις σήμερα

γουρουνάκι ... η θέση του στη γάστρα

http://www.efsyn.gr/arthro/gamiste-toys

Συντάκτης: 

Τάσος Κωστόπουλος

Ηταν ένα θέαμα άγριο και συνάμα πρωτόγνωρο: χωρίς να πέσει ούτε πέτρα, δίχως να έχει προηγηθεί η παραμικρή αψιμαχία, η Στουρνάρη γέμισε ξαφνικά με τα ποδοπατημένα κορμιά εκατοντάδων άοπλων νέων παιδιών, που από τη μια στιγμή στην άλλη μετατράπηκαν σε πεδίο εκτόνωσης για δεκάδες άνδρες των ΜΑΤ.

Ορμώντας ξαφνικά απ’ όλες τις παρόδους, με τη μυριόστομη ιαχή «γαμήστε τους! γαμήστε τους!», οι τελευταίοι οφθαλμοφανώς το γλεντούσαν: επί ένα τέταρτο της ώρας χτυπούσαν ανελέητα τους πεσμένους φοιτητές, τους ποδοπατούσαν, τους ψέκαζαν κατάμουτρα με τις φυσούνες, εκτόξευαν μέσα στον κόσμο χειροβομβίδες «κρότου-λάμψης», σταματώντας κάποιες στιγμές, μόνο και μόνο για να εκφράσουν με βρισιές τον ενθουσιασμό τους γι’ αυτό το μονόπλευρο ξεσάλωμα. Μοναδικοί τυχεροί, όσοι λιγοστοί πρόλαβαν να μπουν από την πύλη της Στουρνάρη στο ΕΜΠ, μέσα στο περίπου μισό λεπτό που μεσολάβησε ανάμεσα στο άνοιγμά της και την επίθεση της αστυνομίας στους περίπου 1.500 διαδηλωτές.

«Εγιναν μάχες σώμα με σώμα, σκληρές μάχες σώμα με σώμα, αλλά τελικά τους αποκρούσαμε», μετέδιδε με αγωνιστικό στόμφο στον ασύρματο ο επικεφαλής της διμοιρίας στη συμβολή Στουρνάρη και Κάνιγγος, λίγο μετά την ολοκληρωτική εκκαθάριση της περιμέτρου του ιδρύματος από τους φοιτητές. Σκληρές -πραγματικά- μάχες: οι μεν ανεβοκατέβαζαν ρόπαλα και... γαμοσταυρίδια, οι δε προσπαθούσαν απεγνωσμένα να ξεφύγουν. Ή έκλαιγαν, όπως εκείνα τα κοριτσάκια που, στριμωγμένα επί ώρα από μια διμοιρία στον τοίχο του Πολυτεχνείου, μάζευαν τη μια κλοτσιά ή φυσουνιά μετά την άλλη.

Εχοντας συμπληρώσει 30 χρόνια στο ρεπορτάζ αυτού του είδους, πρώτη φορά είδα τη βίαιη διάλυση μιας ειρηνικής πορείας να μετατρέπεται σε τέτοιο απροκάλυπτο «γλέντι». Συνήθως τα ΜΑΤ δέρνουν σιωπηλά ή, το πολύ πολύ, βγάζοντας κάποιες άναρθρες «πολεμικές» κραυγές. Μετά τη μαζική ψήφο της ΕΛ.ΑΣ. προς τους ναζί, φαίνεται πως ήρθε η ώρα να δούμε τις μάχιμες μονάδες της να γιορτάζουν -κυριολεκτικά- την επέτειο του δικού τους 1973...

Στίχοι:  

Σάτυρος

Μουσική:  

B.D Foxmoοr

1.

Βαβυλώνα

Βίζα σε μετανάστες Αλβανία
νταβαντζιλίκι σε πουτάνες Ουκρανία
βρήκα επιτέλους κάτι να σπάσω την ανία, 
θα πάω στην πολισμανία.
Κλήσεις σε εγκληματίες με παπάκια
ξύλο σε επικίνδυνα παιδάκια
έξτρα φράγκα από μπαράκια
καλό παιδί η μαμά το κάνει μάκια.
Αγκαζέ με οικοδόμους και με κνίτες σε πορεία
ντόβα σε μια πατρίδα με ιστορία
από ένα Astra θα υπακούω σε άστρα
χοιρινό με πατάτες στη γάστρα.
Σαν τον Zorro θα τιμωρώ με δερμάτινα και Ζ
ήμουν στο ζήτα μπροστά μου όλοι πίτα
έχω πιστόλι και στολή θα βρω γυναίκα
ένας πολισμάνος μύθος σαν τον Μπέκα.
Στο σώμα ασφαλείας κάποιου επισήμου
θα κρύβεται η gay ψυχοσύνθεσή μου
τη δασκάλα που με χτύπαγε δε θα κατηγορώ, 
αφού το γκλομπ μου τώρα θα ’ναι συνέχεια σκληρό.

Μανία! Είπα να σπάσω την ανία.
Μανία! Θα πάω στην πολισμανία.
Μανία! Να υπακούω σε άστρα.
Μανία! Γουρουνάκι στη γάστρα.
Ήμουνα βέρος Πειραιώτης μάγκας άντρας
και τώρα γάβρος στα κεντρικά της Αλεξάνδρας
Ω, μπαμπά πόσο μου λείπεις
κι ο παππούλης μου ο Χιτης που μισούσε όλους τους χίπις.
Κι ο θείος ο Ορέστης που ήταν χέστης
που μας ντρόπιασε όταν πήγε πυροσβέστης
εγώ θα σας τιμήσω, θα χαίρεται όλο μου το σόι
θα ’μαι καβλόμπατσος δυο μέτρα μπόι.
Θα κάνω βάρη, θα παίρνω τρεις και εξήντα
θα βγάλω το άχτι μου θα ’μαι συνέχεια στη σπήντα
θα αρχίσω σεμινάρια στα οικονομικά
θα δέρνω όποιον δεν λέει καλά τα Ελληνικά.
Θα χώνομαι σε γιάφκες θα αφανίσω τα πρεζόνια
θα παίρνω μεταθέσεις παρέα με γαλόνια
θέλω η μάνα μου να βγει παράθυρο στο ΣΚΑΪ
με τίτλο: «Μάνα μπάτσου που γαμάει».
Να σπάσουν τα τηλέφωνα οι βλάχοι απ’το χωριό
να λένε στη μανούλα μου για το λεβέντη γιο
δουλειές με φούντα, τα χρόνια που ’ν ’ τα
Γιατί δεν πρόλαβα γαμώτο μου τη χούντα

Μανία! Είπα να σπάσω την ανία.
Μανία! Θα πάω στην πολισμανία.
Μανία! Να υπακούω σε άστρα.
Μανία! Γουρουνάκι στη γάστρα...

Εξαιρετικά αφιερωμένο

Εξαιρετικά αφιερωμένο στον γυμνοσάλιαγκα των αγορών, 

τον αγοραίο ομορφάντρα Loverδο,

αυτόν που είναι ο πιο γρήγορος λαγός των αφεντικών

Στο υπουργείο υγείας έλεγε ότι οι γέροι "δεν πεθαίνουν κιόλας"

και αν πεθάνει κανένας καρκινοπαθής θα γλιτώσουμε καμιά σύνταξη.

Αυτός που ως υπουργός παιδείας είπε ότι βγάζουμε επιστήμονες 

που τους πληρώνει το κράτος και φεύγουνε μετανάστες

και με φόρα από το υπουργείο υγείας με το δόγμα "πονάει χέρι, κόψει κεφάλι"

είπε ο ξεφτιλισμένος να σταματήσουμε να βγάζουμε επιστήμονες.

Κκαι ο αφεντικός του ο Κουτσαβάκης Σαματάς θέλει να αλλάξει το Σύνταγμα 

για να κάνει ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Για να πηγαίνει ο κάθε Προύτσης και Loverδος να εγκαινιάζουν 

ΙΙΕΚ μεγαλοδημοσιογράφων.

Και μετά, για να μείνουν τα πανεπιστήμια κλειστά,

 έβαλε με τον forza Φορτσάκη τα ΜΑΤ στα πανεπιστήμια

Και τελειωμό δεν έχει ο συνταγματολαγός.

Θέλει, παρά τις φανφάρες του Αδώνιδος,

να είναι ο πρώτος που θα θεσμοθετήσει δουλεία

Να πας και συ Εθελοντής. Αφού σε απολύσουμε 

έλα δάσκαλε να πάρεις το μόριο του Loverδου

να το βάλεις εκεί που δεν το βλέπει Ήλιος

Να πας και συ Δεθελοντής

Στου Καλατράβα τον τάφο μας θάψανε 

Και δεν θα βρεθεί ο τύμβος 

να μας ανοίξουν το λαγούμι οι αρχαιολόγοι

Δεθελοντής

Έναν αιώνα και κάτι τη βγάλαμε ξεροσφύρι
Χωρίς θεών πανηγύρι και τ' ανθρώπου τ' αϊσιχτίρι
Όλυμπε κακομοίρη, θνητοί σου κλέψαν τη δόξα
Μα ξαναβρήκαν χώρο εδώ η μαλακία κι η λόξα 
Σωτήριο έτος 2004 και το τιμάνε
Γκρεμίζουν, πνίγουν, χτίζουν κι ασταμάτητα μασάνε
Μια ευγενική προσφορά των Ολύμπιων Θεών
Βγήκε χρησμός από το μαντείο των αδελφών - χωρών
Σινιέ Γενίτσαροι βγαίνουν για παιδομάζωμα
Όμορφα λόγια για να κρύψουν το μπάλωμα
Καλλιτεχνάδες και τενόροι τους ψήνουν με λόγια
Για τους αλήτες σαν και μας θα αμολύσουνε μπόγια
Γιατί ο κοινός νους και ο θεός Μπους
Θα σε κατακεραυνώσουνε αν δεν ακούς
Θα κάνουν τα βουνά πεδιάδες στρωτές
Δεν πρέπει το αύριο να μοιάζει με το χθες
Θα βάλουν όλα τα ποτάμια σε υπόγεια δοχεία
Τα φτωχικά μας θα γεμίσουν με ξενοδοχεία
Θα μαντρωθούν οι τζογαδόροι όλοι στη φρουτοπία
Κι οι αριστεροί μες στη δικιά τους ουτοπία
Τους οικολόγους θα βάλουν με φορμόλη στη γυάλα
Κι αν σε βρούνε μπροστά τους θα σε πάρει η μπάλα
Δεν θα σ' αφήσουνε χρόνο και τόπο να σκεφτείς
Για να σωθείς Θα πας κι εσύ εθελοντής

Να πας κι εσύ εθελοντής
Γιατί αν δεν έρθεις μπορεί να σε ψάχνουνε
Να πας κι εσύ εθελοντής
Στου Καλατράβα τον τάφο μας θάβουνε
Να πας κι εσύ εθελοντής
Λόττο χαπάκια συσσίτιο μοιράζουνε
Θα φας κι εσύ εθελοντή
Μαύρα κοράκια ον λάιν μας κοιτάζουνε

Αν δεν φορέσεις στο κεφάλι κλαδί ελαίας
μαζί με μας θα σε καλέσει εισαγγελέας
Θα 'χει της νύχτας νονούς και μπατσιστήρια σεκιούριτι
Δεν θα αφήσουν γωνιά αφρούρητη
Του Μέγα Αλέξανδρου οι απόγονοι και του Παλαιολόγου
Θα τσιρίζουν για βλακώδη και ιδεώδη άνευ λόγου
Οι αρχαιολάγνοι θα στήσουν ιερές παρτούζες
Και οι θεούσες κατακόμβες σε χαβούζες
Οι παπάδες από κει που ήταν στα γόνατα
Θα μανατζάρουν ταπεινά τ' άγια τους χώματα
Οι αντιφρονούντες θα πάνε διακοπές μ' επιχορήγηση
Γλυκιά θα πάρουν οι εργολάβοι εκδίκηση
Θα τα αναβαθμίσουν όλα με έναν αρχιτέχοντα τρελό Σπανιόλα
Θα νοικιάζονται ακριβά χέστρες, μπανιέρες και ράντζα
Πράκτορες και Σία θα μας παν κωλοφεράντζα
Τα 'χουν όλα μελετήσει να δουλεύουν για τους λίγους
Να λες πάλι καλά δεν έχουμε δίδυμους πύργους
Καναλάρχες και εκδότες σε θέσεις μάχης
Κι ό,τι σου λεν βγάλ' το σκασμό και πάρε να 'χεις
Αφού ποτέ μου δεν κατάφερα να γίνω αθλητής
Για σπάσιμο θα πάω δεθελοντής

Να πας κι εσύ εθελοντής
Της Παναγίας τα μάτια μας τάζουνε
Να πας κι εσύ εθελοντής
Αφιονισμένα κορμάκια γυμνάζονται

Πέρασα σε σχολή μαμά

*επιτυχόντες αριστούχοι σκύλοι

-Μαμά μπήκα στο πανεπιστήμιο.. Τώρα δεν θα με λένε μαλάκα αμόρφωτο πιθηκάνθρωπο... ΟΥΓΚ!

-Όχι παιδάκι μου. Θα σε λένε αμόρφωτο μαλάκα πιθικάνθρωπο

(Και μετά λένε δεν έχουμε χούντα)
(Αυτός ο Φορτσάκης πόσο Φορτσάκης είναι;)

Ο Φορτσάκης παρέταξε απόψε 4 κλούβες και 7 διμοιρίες ΜΑΤ έξω από τη Νομική στην Αθήνα για να προστατέψει το χώρο από το Σύλλογο Φοιτητών ο οποίος για έξι εβδομάδες ελέγχεται από κάτι εκατοντάδες θρασίμια που μέσα από αποφάσεις μαζικών γενικών συνελεύσεων δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις της Πρυτανικής Αρχής.

Ούτε βήμα πίσω σε κάθε μπάτσο, είτε φορά εξοπλισμό είτε φορά γραβάτα και το παίζει ακαδημαϊκός.

Όλοι και όλες στις 8 το πρωί στη Νομική.

[Η φωτογραφία είναι από παλαιότερη επίσκεψη των φρουρών του κράτους δικαίου στη Νομική στην αρχή της ηρωικής απεργίας πείνας των 300 μεταναστών]

https://www.facebook.com/barikat.gr/photos/a.511780302226761.1073741828.505449649526493/756438674427588/?type=1&fref=nf

Δεν τους έτυχε, τους πέτυχε. Θα αφήσουμε να δέσει το σιρόπι; (updated)

Βγήκαν χθες τα ρεμάλια οι τραπεζίτες από τη συνάντηση που είχαν με τα γιουσουφάκια τους Μπενύτο και Κουτσαβάκι και έκαναν δηλώσεις

"Θα φάμε τα πάντα. Θα πιούμε το αίμα των ιθαγενών. Θα τιτλοποιήσουμε τα δάνειά σας και θα πουλήσουμε τις σάρκες σας στα διεθνή πτωματοφάγα όρνεα"

Και ναι, για όποιον σοκάρεται ακόμη, και θερμό επεισόδιο θα έστηναν για να μην αλλάξει η ατζέντα. ΔΕΝ υπάρχει κανένα πολιτικό κόστος (πρωθυπουργοί έρχονται και φεύγουν όπως βολεύει) αφού αυτοί που κανονίζουν είναι οι διεθνείς νταβαντζήδες και η διακύβευση είναι τα κέρδη που έχουν προϋπολογίσει από την Ελλάδα (ολόκληρη).

Όσο για τους αδρανείς ιθαγενείς, το μέλλον τους το περιγράφει κάποιος πουθενάς Σπυρόπουλος που ζητά ανταποδοτική υγεία ανάλογα τα ετήσια ένσημα. Όταν έχουν επιβάλει στο μισό πληθυσμό ανεργία.

Ανεργία, πείνα, εξαθλίωση και θάνατος είναι αυτά που μας έχουν επιφυλάξει.

Το σχέδιο προχωρά κανονικά, από την αρχή του μέχρι τώρα. Απαρέγκλιτα. Όπως έγραφα και το Νοέμβριο του 2011

http://kopria.blogspot.gr/2011/11/blog-post_19.html

(*το πρώτο σύνθημα που ανέβηκε στο Σύνταγμα, το έγραψα με τα υλικά που έφερε ο Σπύρος, 

ένα παλικάρι στο ένα καράβι για τη Γάζα. Πήγε και φέτος. Ελπίζω να είναι καλά.)

Τίποτα δεν γίνεται πια στην τύχη όσο τυχαίο και αν φαίνεται. Όλα είναι υπολογισμένα να οδηγήσουν κάπου και γι' αυτό προετοιμάζονται τα πράγματα για χρόνια, και οι συνθήκες. Και βέβαια εμείς, μέσα από θεωρίες, εκπαίδευση και ΜΜΕ. Πρέπει να όμως και εμείς να προετοιμαστούμε για όλα, για το χειρότερο. Και για την επίθεση που μας κάνουν και την βία που μας ασκούν, και για την δική μας λαϊκή αντίδραση, αντίσταση. Για να πετύχουμε πραγματική ανατροπή.

Λέμε πολλές φορές ότι είναι ανίκανοι, είναι βλάκες, είναι άχρηστοι. ΛΑΘΟΣ.
Δεν είναι τίποτα από αυτά. Το ότι ο Παπανδρέου δεν μιλά Ελληνικά δεν σημαίνει ότι δεν σκέφτεται. Το ότι δεν επιτυγχάνουν να βελτιώσουν τη ζωή μας και τη θέση της χώρας δεν σημαίνει ότι αυτό επιδίωκαν.

Μην αναρωτιέστε αν είναι παράλογοι με όσα κάνουν. Δεν είναι. Γνωρίζουν ότι δεν θα μπορούμε σε λίγο να πληρώσουμε τίποτα από αυτά που εφαρμόζουν. Δεν ενδιαφέρονται αν θα πληρώσουμε ή όχι.
Πρέπει να προσέχουμε λέξεις που ξεφεύγουν και δεν κολλάνε ή πράγματα που φαίνονται αδύνατα να εκπληρωθούν από αυτά που ζητάνε.

Π.Χ.Ο Παπαδήμος τις προάλλες εκεί που μίλαγε για την δημόσια περιουσία πέταξε μέσα την ιδιωτική (διεκόπει και άλλαξε θέμα. Βλαστήμησα γιατί αγωνιούσα να δω τι θα πει αλλά δεν συνέχισε).

Ο Ράιχενμπαχ είπε ότι υπάρχουν 60 δις βεβαιωμένοι φόροι ή φοροδιαφυγή. Μα είναι δυνατόν; Πολλά από αυτά είναι ανείσπρακτα, είτε γιατί δεν θα πειράξουν ποτέ τους δικούς τους διαπλεκόμενους, είτε γιατί όντως έπεσε έξω η επιχείρηση και με τα πανωτόκια της εφορίας έφτασε ύψη που έτσι και αλλιώς δεν θα πληρώσει κανείς (έχω περίπτωση γυναίκας επιχειρηματία που έπεσε έξω, βρέθηκε να χρωστά καμιά 200.000 ευρώ, έκανε φυλακή και τώρα δουλεύει αποκλειστική και δεν έχει μία. Το χρέος παραμένει. Είναι πολλές αυτές οι περιπτώσεις), είτε γιατί τα έβγαλαν έξω νόμιμα. Είτε είτε είτε. Μα τότε τι τα υπολογίζουν;
Επιπλέον τι φορτώνουν με νέα βάρη;

Γνωρίζουν πολύ καλά ότι εφαρμόζοντας ένα πρόγραμμα που ανατρέπει τις φοροαπαλλαγές, επιβάλλει νέα μέτρα 12 δισ. ευρώ, διπλασιάζει τα τεκμήρια διαβίωσης και εκβιάζει για την είσπραξη απάνθρωπων χαρατσιών, δεν υπάρχει περίπτωση να αντεπεξέλθει κανένας λαός. Και βέβαια όχι ένας λαός που θα έχει ανεργία 30-40%, μισθούς των 300-400 ευρώ το μήνα, εργασιακό μεσαίωνα, συνεχή-επιδεινούμενη ύφεση και εξαθλίωση νομοθετημένη. Είναι παράλογο να το κάνεις. Ξέρεις ότι δεν θα εισπράξεις τίποτα από κάποια στιγμή και μετά. Και όμως συνεχίζεις απαρέγκλιτα την ίδια πολιτική. Γιατί; Είναι στόχος σου να εισπράξεις ή όχι;

Όλοι γνωρίζουμε ότι θέλουν να βάλουν την δημόσια Ελληνική περιουσία σε μια ανώνυμη εταιρία στις Βρυξέλλες και να την ξεπουλήσουν μισοτιμής. Αυτή είναι η λεία για τα εγχώρια και ξένα όρνια. Ο Σόιμπλε, που το σχεδιάζει, γνωρίζει την διαδικασία καλλίτερα από όλους*. Το ύψος της περιουσίας θα φτάνει τα 125 δις ευρώ περίπου. Τι ωραία που θα ήταν να έβαζαν χέρι και στην ιδιωτική ταυτόχρονα, ε; Άλλωστε μας βομβαρδίζουν όλα τα τσακάλια με το πόσο καλά περνάγαμε. Πόσο δεν το αξίζαμε. Πόσο μεγάλο ποσοστό ιδιοκτησίας έχουμε (οι δικοί μας πρωτίστως, αλλά και όσοι από μας μπορέσαμε, φτύσαμε αίμα για να πάρουμε ένα σπίτι, δεν είμαστε κλέφτες σαν του λόγου τους). Πόσο μεγάλο ποσοστό ελεύθερων επαγγελματιών έχουμε. Όλα αυτά σε σχέση με την Ευρώπη. Και έτσι βάλθηκαν να μας κάνουν Ευρωπαίους.

Θα μου πεις πως θα μπορέσουν να βάλουν και την ιδιωτική περιουσία στο παιχνίδι για να την διαμοιράσουν. Απλά, θα σου απαντήσω. Αρκεί να υπολογίσουν τα βεβαιωμένα χρέη προς τις εφορίες ως περιουσία του κράτους και να τη βάλουν μαζί με την υπόλοιπη δημόσια περιουσία για πώληση.
Με την πολιτική που ακολουθούν, ο εξαθλιωμένος μέσος Έλληνας θα αρχίσει να βεβαιώνει χρέη και ανείσπρακτους φόρους προς την εφορία με ραγδαίους ρυθμούς. Έτσι όταν θα βάλουν την δημόσια περιουσία σε μια ανώνυμη εταιρία για να την ξεπουλήσουν(δες *), θα βάλουν και τα βεβαιωμένα χρέη προς το δημόσιο μαζί. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι θα διεκδικεί τα χρέη κάποιος διεθνής μεγαλοάρπαγας. Τότε θα κατασχεθεί μαζί και μεγάλο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας έναντι των χρεών.

Έτσι θα λυθεί και το πρόβλημα του μεγάλου ποσοστού ιδιοκτησίας στην Ελλάδα. Όπως λύνεται και το πρόβλημα πολλών ελεύθερων επαγγελματιών άλλωστε. Ήδη οι άστεγοι αυξάνονται με ρυθμούς γεωμετρικούς. Στην Αγγλία αυτή την περίοδο όλο και περισσότεροι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους και χάνουν τα σπίτια τους. Θα έρθει και η σειρά των χωραφιών και της γης.

Αυτό είναι το απλό σχέδιο της κατακρεούργησης της χώρας, της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της. Και οι νταβατζήδες είναι πιο πονηροί, πιο ανήθικοι και πιο ικανοί από ότι νομίζουμε. Εκεί που δεν υπήρχε χρέος, σε όσους είχαν ξεχρεώσει ένα σπίτι, αλλά είχαν τις τρομερές δυσκολίες του καθημερινού βιοπορισμού, τους δημιουργεί χρέος με το νόμο. Από το πουθενά. "Ασφάλιστρο κινδύνου" το είπε ο Bennyζελος, νταβατζιλίκι στην πραγματικότητα. Πραγματική προστασία από υπόκοσμο. Και τώρα που χρωστάς, αν δεν αντέχεις, που θα κανονίσουν με νέα μέτρα να μην αντέχεις, θα σου το βεβαιώσουν το χρέος. Και μετά θα το ξεπουλήσουν στο αφεντικό. Και συ θα το νοικιάσεις, αν μπορείς, μετά.

Βέβαια αναρωτιόμαστε αν σε μια δημοκρατία είναι δυνατόν να συμβούν αυτά. Ακόμη και σε μια κουτσή αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, που έγινε ένα πολίτευμα για όσους μπορούν να ασχοληθούν με τα κοινά (res public). Για κείνους που έχουν δυνατότητες -από τζάκια-οικογένειες, διαπλοκή με ΜΜΕ, πλούσιους- να προβληθούν και να εκλεγούν. Όχι, γι'αυτό θα αλλάξει η μορφή της Δημοκρατίας. Πολλοί λένε άλλωστε ότι η ο Καπιταλισμός δεν χρειάζεται πια τη Δημοκρατία και παίρνει διαζύγιο από αυτή. Άλλωστε όπως έκανα σε μαθήματα στη σχολή μου, η Αγορά δεν χρειάζεται τη Δημοκρατία. Άσε που είναι πιο αμεσοδημοκρατική από τη Δημοκρατία. Το προϊόν το διαλέγεις αυτοστιγμή και είναι άμεση ψήφος προς αυτό, την εταιρία που το παράγει και το σύστημα εν γένη. Όπως το λέω το διδάσκει η σχολή του Σικάγο. Η δυνατότητα επιλογής απορυπαντικού και αποφρακτικού χέστρας είναι πιο σημαντικό από την συμμετοχή στα κοινά. Από την δημιουργία σχέσεων και κανόνων κοινωνείν. Από την διαχείριση του βίου της κοινωνίας από την κοινωνία την ίδια. Από ιδέες, ηθική και αξίες.

Η έννοια του πολίτη όπως την γνωρίζαμε - έστω ιδεατά - τελειώνει. Κάθε έννοια Δημοκρατίας ξεψυχά στα χειροκροτήματα των λειτουργών της που τη σκοτώνουν σε κάθε χώρα, μέσα στα κοινοβούλια, χωρίς καμιά τύψη και ντροπή. Παραδίδουν την λαϊκή εντολή που τους δόθηκε - όπως τους δόθηκε - σε μια θολή εξουσία που μέχρι τώρα ήταν πίσω από τις κουρτίνες και εργαζόταν σαν υποβολέας. Άλλωστε διαβεβαιώνει ο Σόιμπλε ότι θέλουμε άλλου είδους πολιτική ένωση. Επικρίνει ο Κινέζος πρόεδρος του China Investment Corporation ότι η κρίση χρέους στην Ευρώπη είναι αποτέλεσμα των παρωχημένων πολιτικών κοινωνικών παροχών. Και ανακοινώνει το 2005 η Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη στον νέο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Παπούλια, ότι θα έχει μια θητεία όπου η Δημοκρατία θα αλλάξει και τα ατομικά δικαιώματα θα συρρικνωθούν.

Το νέο πολίτευμα έχει όνομα. Διαμεσολαβητική Δημοκρατία. Τη λέξη Δημοκρατία την έχει μέσα για επικοινωνιακούς λόγους. Σε αυτή τη διαμεσολαβητική Δημοκρατία η εξουσία κάθε χώρας θα διαμεσολαβεί, θα είναι ο μεσάζων από το χρηματοπιστωτικό σύστημα προς το λαό και την περιουσία της χώρας. Θα υπάρχει για να εφαρμόζει τους νόμους που θα θέτει το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Όχι ο λαός, ούτε για το καλό του λαού. Δεν θα υπάρχει λαϊκή γνώμη, ανθρωπιστικά κριτήρια ή δημοκρατικές ευαισθησίες. Παράδειγμα τρανταχτό της νέας αυτής "δημοκρατίας" είναι ο νόμος στην Ελλάδα για το χαράτσι στο ρεύμα. Δεν πληρώνεις στο κόβουμε. Δεν πληρώνεις, σου παίρνουμε το σπίτι. Θα το νοικιάσεις μετά, ή όχι. Όμως λόγος δεν σου πέφτει πληβείε. Αποφασίσανε και διατάξαμε.


Έτσι βέβαια χρειάζεσαι τους ειδικούς. Εκεί που απέτυχαν οι ειδικοί της πολιτικής θα αναλάβουν οι ειδικοί των τραπεζών ή οικονομικών. Και θα παρουσιαστούν ως σωτήρες για να εφαρμόσουν τα "σκληρά αλλά αναγκαία" μέτρα. Σκέτος εκβιασμός και κανονικός βιασμός. Κάποιος που δεν επέλεξες θα κάνει κάτι που δεν θέλεις προς όφελος κάποιου που δεν ξέρεις. Υπέροχα, για κάποιους τύπους στο City ή στη Wall Street και για τα αφεντικά τους που βλέπουν τα ψηφιακά χρήματά τους, που μέχρι τώρα ήταν μηδενικά σε TFT οθόνες να γίνονται "εμπράγματες αξίες", εταιρίες όπως η ΔΕΗ, Γη, ενέργεια κλπ.

Πρώτα θύματα οι λαοί της Ελλάδας και της Ιταλίας. Πρωθυπουργοί που δεν έχουν καμιά λαϊκή εντολή εφαρμόζουν αντιλαϊκά μέτρα που τα επιβάλει η Γερμανία, ο υποβολέας του συστήματος στην Ευρώπη.

Είναι σίγουρο πια ότι δεν έτυχε αυτό που γίνεται. Πέτυχε και πέτυχε μετά από πολύ μελέτη σε μέρη όπως η τριμερής που απεργάζεται τέτοια σχέδια από το 1973. Μέλη της ο Έλληνας τραπεζο-διοικητής της Ελλάδας Παπαδήμος, ο Ιταλός τραπεζο-διοικητής της Ιταλίας Μόντι και ο νέος πρόεδρος, διάδοχος του Τρισέ, στην ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα Μάριο Ντράγκι. Τυχαίο; Δεν νομίζω.Να δούμε ποιοί θα ακολουθήσουν.

Το ίδιο συμβαίνει και στα μέσα προπαγάνδας. Στη ναυαρχίδα προπαγάνδας του νεοφιλευθερισμού στην Ελλάδα, όμιλος ΣΚΑΪ, στην τηλεόραση διευθυντής είναι ο Βουρλούμης και στην εφημερίδα Καθημερινή ο Παπαχελάς. Ο πρώτος σε θητεία στον ΟΤΕ που ξεπουλήθηκε στους Γερμανούς και ο δεύτερος υποβολέας της αμερικάνικης πολιτικής στην Ελλάδα, εμ, λάθος, ανταποκριτής του ισάξιου προπαγανδιστικού μέσου MEGA στις ΗΠΑ. Πολλές συμπτώσεις μαζί παύουν να είναι συμπτώσεις πάντως.

Οι λαοί πρέπει να αντισταθούν. Μόνο η μαζική αντίσταση μπορεί να σταθεί απέναντι στην οργάνωση που έχουν και τα μέσα. Τίποτα άλλο δεν σώζει την κατάσταση, τις ζωές μας, το μέλλον μας.
Ανυπακοή, Αφοβία, Ανατροπή και Αναρχία απέναντι στους στρατούς κατοχής και τα ξένα αφεντικά τους.  (Η αριστερά πότε θα δείξει τον αλτρουισμό που οφείλει απέναντι στην κοινωνία και θα ενωθεί μαζί του; Πότε θα αποφασίσει ένα κοινό μέτωπο για την ανακούφισή όλων;)

*Ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Φολβανγκ  Σόιμπλε είναι γνωστός πια και στην Ελλάδα. Είναι ο άνθρωπος που προτείνει να μπει όλη η Ελληνική περιουσία σε μια ανώνυμη εταιρία και να ξεπουληθεί διεθνώς. Αν δεν φτάσουν τα λεφτά που θα μαζέψει το χρέος θα μεταβιβαστεί στον Ελληνικό λαό. Τα στελέχη της εταιρίας αυτής θα έχουν πλήρη και καθολική ασυλία από το Ελληνικό δίκαιο. Όπως είχε και ο Σόιμπλε όταν το 1990 ήταν ο διευθυντής της εταιρίας "Εμπιστοσύνη" (πάντα βρίσκουν ονόματα ωραία για να καλύψουν τις βρωμοδουλειές τους) που αποκρατικοποίησε την περιουσία της Ανατολικής Γερμανίας.

Όταν λοιπόν εκποιήθηκε η περιουσία, αντί για κέρδη 900 δις δολαρίων περίπου βρέθηκε χρεωμένη κάπου 170 δις δολάρια. Και αυτό από παθητικό ΜΗΔΕΝ.
Στην ανατολική Γερμανία βρέθηκαν ξαφνικά στο δρόμο μερικά εκατομμύρια άνθρωποι, στην φτώχεια και στην εξαθλίωση. Ακόμη και σήμερα 4.000.000 άνθρωποι εργάζονται και προσπαθούν να ζήσουν με 400 ευρώ και κάτω μισθό. Και αν ο Σόιμπλε είχε ασυλία από το δίκαιο δεν είχε από το δίκιο. Ο Dieter Kaufmann, ανατολικογερμανός οικογενειάρχης πυροβόλησε τον νυν Γερμανό υπουργό τρεις φορές πετυχαίνοντάς τον στο πρόσωπο και στη σπονδυλική στήλη. Αυτό άφησε τον Σόιμπλε ανάπηρο αλλά ζωντανό και iκανό να περιφέρει τις επιτυχημένες πολιτικές του πλέον μέσα στην ευρωζώνη.

Διαβάστε ακόμη:
παραλληλογράφος
Jungle-report
Ναυτεμπορική
elnewsgr

ΟΧΙ ...στην τυραννίδα

*μια μούντζα χίλιες λέξεις

Έβλεπα ένα θλιβερό παππούλη πάνω σε μια εξέδρα να βάζει το χέρι στην καρδιά και να υποκλίνεται στο τμήμα της παρέλασης που φορούσε τις στολές του 1949.
Πίσω του bollockless διάφοροι της στρατιωτικής ηγεσίας με τις καλές στολές τους και τα παράσημα που κέρδισαν όλοι στα γραφεία τους.
Γύρω γύρω μπατσοι, γουρούνια, δολοφόνοι να φυλάνε την "ηγεσία¨...
Και λαός πουθενά. Απομακρυσμένος 200 μέτρα παραπέρα η πλέμπα...

Στην τσέπη έπρεπε να βάζει ο παππούλης που ήταν και αντάρτης στα 15 για να μετρήσει τα λεφτά που παίρνει από το αίμα του ελληνικού λαού, και να μετρήσει όλες τις υπογραφές που έχει βάλει για την εξόντωση αυτού του λαού.
Κανένας από τους στρατιωτικούς δεν είχε τα αρχίδια να σηκωθεί να φύγει αφού η παρέλαση δεν γίνεται για να τιμηθεί ο Λαός που κάθε φορά καλείται να πεθάνει και προτίμησαν να τιμήσουν την γλάστρα παππούλη και τα σκυλιά του κράτους και της βίας.

Η απουσία Λαού δείχνει και πόσο χεσμένοι είναι, αφού το 2011 ο παππούλης έφυγε κακήν κακώς κλαψουρίζοντας για τη δράση του στην αντίσταση, που τίμησε δεόντως δηλώνοντας ότι έβαλε λεφτά για τη ροζ βίλα του Παπανδρέου, και για λίγο καταργήθηκε το κράτος και μετά έπεσε και ο ΓΑΠ.

Όταν φοβούνται τόσο πολύ τον Λαό τότε το πολίτευμα είναι τυραννίδα και οι ηγέτες τύραννοι και μάλιστα στυγνοί.
Ε λοιπόν στην τυραννίδα λέμε ΌΧΙ και όσο για τους τυράννους... ε αυτός ο τόπος έχει μακραίωνη παράδοση για το τέλος τους.

Η σουρεάλα της ημέρας έρχεται από τα Καλάβρυτα και τον εκεί αρχιπαπά(ρα) Αμβρόσιο. Αφού λέει ότι είμαστε υπό ξένη κατοχή (τρόικα) που εξοντώνει τους Έλληνες κηρύσσει αμέσως μετά πόλεμο στους ισλαμιστές γενικώς (κατά τα χνάρια βέβαια των Γερμανών  νεοναζί προσφάτως).
Δηλαδή ενώ λέει ότι μας κατέχουν Γερμανοί, Αμερικανοί και διεθνείς ολιγάρχες προτείνει να τα βάλουμε με κάθε μωαμεθανό που ζει στη χώρα!!!!!
Αν δνε ήξερα καλλίτερα τη μισαλλοδοξία τους θα έλεγα ότι προπαγανδίζει ώστε να παραπλανήσει τον κόσμο από τον πραγματικό εχθρό... Από την άλλη βέβαια και η εκκλησία της Ελλάδος δεν έχασε και τίποτα, και προνόμια πήρε και ευκαιρία για ιερές επενδύσει βρήκε.

Κατά τα λοιπά στο ΣΚΑεΪ και στο MEGA όπως και παντού στην TV οι δημοσιοκάφροι δώσαν ρέστα.
Αναμένω διάφορους κολλημένους να αρχίσουν να φωνασκούν για το '40 και τους ήρωές τους όταν οι ίδιοι σήμερα με σκυμμένο το κεφάλι και ίσως γεμάτο τον ντορβά από κρατικό μισθό κάθονται με χεσμένο βρακί και κλωθάνε ιδιωτικώς τα αυγά τους., Τι να κάνουμε, αν δεν τολμάς εσύ φωνάζεις γι' αυτούς που τολμήσανε να φανείς και συ.

Τιμούμε τους ήρωες αγωνιστές του 1940 αλλά τιμούμε το Λαό του 2011 που κυνήγησε - έστω και για λίγο - του σύγχρονους τυράννους.
Ο μεγάλος αγώνας είναι τώρα και είναι καθημερινός. Ο μεγάλος πόλεμος είναι η πραγματική λευτεριά μας και η πραγματική Δημοκρατία.

ΟΧΙ

Όχι  δεν είναι μια ανάρτηση για το ΟΧΙ του 1940. Ένα όχι που είπε ο Μεταξάς (στην πραγματικότητα είπε "Τότε έχουμε πόλεμο") για πολιτικούς λόγους (με τις δυνάμεις των Άγγλων να σταθμεύουν στην Ελλάδα δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς) αλλά με το λαό να στηρίζει με το αίμα και τη ζωή του ένα ηχηρό χαστούκι στου φασίστες και στους ναζί. (Τώρα γιατί υπάρχει η ΧΑχαχα ε! πάντα υπήρχαν δωσίλογοι και κουκουλοφόρα καθάρματα).
Την 28η θα μπει ξανά η ανάρτηση για την 28η Οκτωβρίου του 2011...

Το σημερινό όχι έχει να κάνει με κάποιες σκέψεις που γράφω και ξαναγράφω.
Θα ήθελα να είναι ΟΧΙ δεν θα σας περάσει αλητήριοι, απευθυνόμενος σε όσους έχουν υπογράψει και στηρίζουν τα μνημόνια και κυρίως στους Σαμαρά Βενιζέλο Παπανδρέου και στις πατερίτσες τους Παπαδήμιο, Καρατζαφύρερ και Κουρέλη.

ΟΧΙ ρε είσαστε εγκληματίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για γενοκτονία.
Εν γνώση του Γιωργάκη και με προσυνεννόηση από καιρό με τον γαμίκουλα τον Στρος ΚΑν ξεκίνησε η τελική φάση μετατροπής της Ελληνικής κοινωνίας σε μια ακραιφνώς ταξικά σκληρή δομή.

Υπάρχει διεθνής βιβλιογραφία, ντοκυμανταίρ όπου αποδεικνύεται το σχέδιο που θα μετασχημάτιζε την Ελληνική κοινωνία σε αυτό που ονειρευόταν ο may he rest in piss Milton Friedman. Σε γενικές γραμμές η σάπια αυτή ιδεολογία συνοψίζεται ως εξής:

Το άτομο είναι τα πάντα η κοινωνία τίποτα (baroness "may she rest in piss" too margaret thatcher)

Το κράτος υπάρχει για να δημιουργεί τις ασφαλείς συνθήκες ώστε να δρουν οι επιχειρηματίες. (Η

Βία για να μη σηκώνει κεφάλι ο Λαός).

Η ελεύθερη αγορά είναι καλλίτερη από τη Δημοκρατία διότι έχει άμεσο ψήφο προς τα προϊόντα (τι να παλεύεις για μια καλλίτερη ζωή τι να παίρνεις κωλόχαρτο το ίδιο και το αυτό)

Η ελεύθερη αγορά ΔΕΝ χρειάζεται τη Δημοκρατία

και άλλες τέτοιες παπαριές που για να εφαρμοστούν χρειάζονται είτε χούντα είτε ένα δυνατό σοκ που θα παραλύσει την κοινωνία ώστε να μην αντιδράσει.

Στην Ελλάδα το σοκ της εξαθλίωσης, της φτώχειας και της προπαγάνδας του τρόμου έπαιξαν και παίζουν από την αρχή, ανενδοίαστα από αδίστακτους πολιτικούς και δημοσιοκάφρους που βγαίνουν μπροστά, όπως ο Γεωργιάδης και ο Μπάμπης - την ίδια ευθύνη έχουν και όσοι κάθονται πίσω και ψηφίζουν.

Και Χούντα όμως παίζει στην Ελλάδα. Είτε με την κρατική καταστολή - δες 2011 με πλατείες- είτε με κατάλυση ακόμη και του ίδιου του συστήματος που εκπροσωπούν.
Κατά παράβαση η χώρα κυβερνιέται με νομοθετικά διατάγματα που ο πρόεδρος Παππούλης υπογράφει αφειδώς κάνοντας ακόμη μια φορά αντίσταση ενάντια στον εχθρό Λαό.

Το σύνταγμα λέει σαφώς ότι νομοθετικά διατάγματα εκδίδονται ΜΟΝΟ σε έκτακτες περιπτώσεις -πόλεμο θεμομηνία κλπ - και ΠΡΕΠΕΙ να επικυρωθούν από τη βουλή εντός 40 ημερών.

Η ΕΡΤ έκλεισε με ένα τέτοιο διάταγμα που επειδή δεν θα πέρναγε ακόμη και από τους δικούς τους στη Βουλή, καταστρατηγώντας το Σύνταγμα δεν το έφεραν ΠΟΤΕ. Άρα αποφασίζω και διατάσσω οπότε Χούντα. Συγκεκαλυμμένη ναι... αλλά Χούντα.

Και η δικαιοσύνη - στα ανώτατα διορισμένα κλιμάκια - ψηφίζει για να πάρει τους μισθούς της πίσω, μαζί και τα ένστολα σκυλιά που φυλάνε το σύστημα - και οι λοιποί ένστολοι που ποτίζονται σαν γλάστρα μαζί με το βασιλικό αλλά τους φτάνει.

Και ετοιμάζεται να κλείσει τελείως η παιδεία, η υγεία και κάθε κοινωνική πολιτική που γίνεται με τον πλούτο του Λαού. Έναν πλούτο που θα δίνεται πια στους ολιγάρχες Έλληνες που μια χαρά πάντα συνεργαζόταν με τον ξένο κατακτητή.

Αυτή είναι η κανονικότητα που μας χώσαν όλοι αυτοί που κυβερνάνε. Με πρώτο τώρα το Σαμαρά και πίσω να σπρώχνει το πιο αδηφάγο βλέμμα που έχω δει, ο κύριος "φτιάχνω νόμους κατά παραγγελία" Μπενύτο.

Και παράγει αποτελέσματα αυτή η πολιτική:

7.500 που οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία από την κατάσταση.
30.000  άστεγους
2.000.000 άνεργους
3.000.000 ανασφάλιστους
600.000 παιδιά κάτω από το όριο της φτώχειας.
ένας λαός ολόκληρος σε κατάθλιψη με ψυχομετρικά δεδομένα εφάμιλλα του Ιρακ μετά την εισβολή.

Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Γιωργάκης, ο Καρατζαφέρης (που προσπαθούν να τον αναστήσουν τα κανάλια), ο Κουβέλης (που ψόφησε και πάει) και όλοι οι άλλοι γνωρίζουν, γνώριζαν και όμως παρέδωσαν την κυριαρχία και το λαό στα σαγόνια τους κάνοντας τη χώρα ένα μεγάλο στρατο΄πεδο συγκέντρωσης για να εκμεταλλευτούν τα μαλλιά, τα δόντια το δέρμα και το λίπος μας. Ελπίζοντας ότι θα διατηρήσουν μια καρέκλα δεσμοφύλακα.

ΟΧΙ δεν θα τους περάσει, αλλά ακόμη και ο ΣυΡιζΑ δεν φαίνεται να έχει πολιτική απόφαση να τους δέσει με τις προφανείς κατηγορίες για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και να τους σύρει να δικαστούν όπως θα τους άξιζε (βασικά από λαϊκά δικαστήρια).

ΟΧΙ ρε γαμώτο, θα τη σκαπουλάρουν, όπως όλοι οι δωσίλογοι σε τούτη τη χώρα από παλιά!!!

Let's hear it for Loukanikos, the riot dog

Λουκάνικος 2004-2014 -Αναπαύσου εεν ειρήνη πιστέ σύντροφε

Λοιπόν, έχοντας βιώσει 15, 28&29/06 την απαράδεκτη ευρεία και οξεία κρατική βία που χρησιμοποιεί για όργανό της τις συγκεκριμένες υπηρεσίες καταστολής.
Όλες τις προσπάθειες διάλυσης των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα από κει και μετά με τρόπο εντελώς αντιδημοκρατικό και αντισυνταγματικό (λες και έχουμε Σύνταγμα πια... λέμε τώρα).
Και με αποκορύφωμα τη χθεσινή αλλοπρόσαλλη κατάσταση με τη βία να είναι απρόκλητη και να επιβεβαιώνει ακόμη μια φορά τη χουντική λειτουργία που έχει το καθεστώς πια.
Έκατσε και το κερασάκι στην τούρτα και με σάλταρε κυριολεκτικά.
Ένας "άντρας" των ΜΑΤ χτυπά τον Λουκάνικο.
Δεν είναι ότι ο Λουκάνικος είναι ανυπεράσπιστο ζωντανό.
Δεν είναι ότι ο Λουκάνικος είναι το πιο πιστό ζωντανό.
Είναι η απίστευτα απαράδεκτη κίνηση του τύπου με τη στολή να χτυπήσει και μάλιστα απ' όσο φαίνεται ύπουλα τον σκύλο.
Με όλη τη βία που υπήρχε εχθές και που δέχτηκα και γω ξεχείλισα. Έπρεπε να κάνω κάτι. Γιατί αν όλοι μας έχουμε τις ενοχές μας ένθεν κακείθεν (αν τις έχουμε) ο σκύλος δεν έχει καμιά ενοχή.
Κάθισα λοιπόν και απλώς έβαλα την πρώτη λεζάντα που μου ήρθε στο μυαλό στην φωτογραφία, που άλλωστε δημοσίευσα στην ακριβώς προηγούμενη ανάρτησή μου.

Εντελώς παρορμητικά την τύπωσα και κατέβηκα και την κόλλησα γύρω από επιλεγμένα μέρη στο Σύνταγμα. Κάπου προς το τέλος με έπιασε έντονα το συναίσθημα να κάνω μια συμβολική πράξη για να καταδείξω το παράλογο που συναντώ συνεχώς σε κάθε είδος διαμαρτυρίας. Ο κόσμος φωνάζει και ανθίσταται στο ξεπούλημα της Ελλάδας (είτε είναι δημόσια - προσοχή ΟΧΙ ΚΡΑΤΙΚΗ - περιουσία, που έχουμε πληρώσει όλοι, είτε είναι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές -ορυκτός πλούτος, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, που τα δίνουμε σε ξένους να τα εκμεταλλεύονται και εμείς θα δουλεύουμε γι' αυτούς με 400 ευρώ) .
Ο λαός (όσος είναι τώρα, θα 'ρθουν και άλλοι αργότερα) αγωνίζεται όχι για τον μισθολάκο του αλλά για την αξιοπρεπή διαβίωσή του.
Αυτοί οι λίγοι τώρα, περισσότεροι αύριο, όλοι μετά (έστω και από ανάγκη) μάχονται και για ιδανικά όπως ισότητα, ισονομία και αλληλεγγύη. Όλα αυτά επηρεάζουν και τα όργανα των δυνάμεων καταστολής. Και είναι δυνάμεις καταστολής και όχι προστασίας του πολιτεύματος όπως τους πιπιλίζουν το μυαλό και πιστεύουν οι ίδιοι.
Έτσι λοιπόν αποφάσισα να κολλήσω ένα αυτοκόλλητο, όπως το πιο πάνω, σε μια κλούβα των ΜΑΤ και αποφάσισα να το κάνω σε αυτή έξω από τη Βουλή.
Και το έκανα.

Βέβαια 19 μήνες θητείας ως καταδρομέας-αλεξιπτωτιστής βοήθησαν στο να το κάνω άψογα. Δυστυχώς προδόθηκα από 2 πράγματα. Την φιλοδοξία να το αποθανατίσω και την ρύθμιση του κινητού. Εξηγούμαι:
Αφού κόλλησα το αυτοκόλλητο την ώρα που πέρναγε ένα τρόλεϋ, ώστε να μη με δουν οι άνδρες ασφαλείας απέναντι που είχα εντοπίσει κατοπτεύοντας το χώρο πριν. Πέρασα απέναντι και έβγαλα το κινητό να τραβήξω τη φωτογραφία. Όμως ήταν ρυθμισμένο στο video και άρχισα να τραβώ. Διέκοψα. Το ρύθμισα στα γρήγορα ελπίζοντας να μη με δουν από το υπουργείο εξωτερικών και μετά κάθισα να καδράρω και σωστά. Μωροφιλοδοξίες. Προφανώς αφού με πιάσανε.
Ο καταδρομέας εκτέλεσε την καταδρομική αλλά ο φωτογράφος τα γάμισε. Έτσι λοιπόν αυτοί με τα πολιτικά ειδοποίησαν τους άντρες των ΜΑΤ και ήρθαν.
Με ρώτησε ο αξιωματικός, μαζί του ήταν και ένας απλός, γιατί έβγαζα φωτογραφίες το πούλμαν και μου ζήτησε να τη διαγράψω. Όμως μέχρι να τη διαγράψω κατάλαβε ότι κάτι ήταν κολλημένο πάνω και από τον ασύρματο ειδοποίησε να το πάρουν για να το δει.
Δυστυχώς είχα και άλλα αυτοκόλλητα πάνω μουγια να αρνηθώ ότι το έβαλα. Αν και δε νομίζω να το έκανα. Έτσι αφού έψαξαν την τσάντα και το τσαντάκι μου με πήγαν έξω από την κλούβα.
Εκεί μαζεύτηκε όλη η διμοιρία και το πράγμα έγινε ενδιαφέρον διότι μπόρεσα και μίλησα μαζί με τους περισσότερους.
Με ρώτησαν αν ανήκω στο Αναρχικό χώρο. και τους είπα ότι είμαι στον Δημοκρατικό. Άνοιξαν το πορτοφόλι μου και αφού κοίταζαν τα χαρτιά μου και τις κάρτες (πιστωτικές-cashcard) με απορία τους είπα "Σκεφτείτε σε τι κατάσταση έχουν φτάσει τα πράγματα που ένας αστός σαν εμένα διενεργεί τέτοιες πράξεις".
Κάποιοι φάνηκαν πρόθυμοι να συζητήσουν, έστω και σε "φιλοσοφικό" όπως είπαν επίπεδο. Βρήκαν άλλωστε και τις πολιτικές θέσεις που μοιράζω από τις 25/5/2011.
μπορείτε να τις δείτε εδώ
Έγινε μια μίνι συζήτηση όπου φάνηκαν τα στερεότυπα αυτών που το μυαλό τους δεν έχει αλωθεί εντελώς.
Βέβαια άκουσα αρκετά σουρεαλιστικά του στυλ:
"Αυτά που γράφεις τι είναι;"
"Τα διαμοιράζω δημόσια. Τα έχω και στο μπλογκ μου"
"Είσαι του indymedia" (με κατάφαση).
"Όχι έχω προσωπικό μπλογκ που γράφω επώνυμα"
"Ξέρεις πόσοι εδώ μέσα γράφουν επώνυμα στο μπλογκ τους και μετά ανώνυμα στο indymedia;" είπε κάποιος. Μάλλον εννοούσε τους βουλευτές του ΣυΡιζΑ. Πολύ εύπιστος είναι προς το ΛάΟΣ και τον Γεωργιάδη και θα έπρεπε να το κοιτάξει.
"Ήσουν χθες με μάσκα και κουκούλα;" μου είπε ένας άλλος.
"Όχι" απάντησα, "σε αντίθεση με αυτόν που μου επιτέθηκε επειδή μιλούσα απλώς και φορούσε μουτσούνα, εγώ δεν κρύβομαι".
Ακολούθησε λίγη συζήτηση όταν μπήκε στη συζήτηση ο τσαμπουκάς της διμοιρίας.
"Εσύ το έκανες αυτό;" με ρώτησε επιθετικά.
"Εγώ"
"Ο συνάδελφος εσένα κλωτσάει;" είπε υπονοώντας πως είμαι ο σκύλος (που να ήμουν τόσο αγωνιστής όσο ο Λουκάνικος, και εγώ και αυτός)
"Του συναδέλφουσου δεν φαίνεται η φάτσα" υπονόησα και εγώ άλλο ζωντανό αλλά δεν το κατάλαβε και ξαναέκανε την ερώτηση. Σκέφτηκα να του πω "Μη κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια" αλλά θα νόμιζε ότι τον βρίζω και θα μου την έπεφτε.
"Δεν είναι αυτός συνάδελφε" είπε ένας άλλος. "Στην φωτογραφία είναι ένας σκύλος".
"Εσύ είσαι αυτός που μου την έπεσε" του την μπήκα εγώ. "Γιατί φορούσε μάσκα και έκρυβε το πρόσωπό του".
"Αν στην έπεφτα εγώ" απάντησε "δεν θα ήσουν τώρα εδώ".
Τον κοίταξα και χαμογέλασα με νόημα. "Θα ήμουν".
Από τους 8-9 ή 10 που ήταν εκεί οι τρεις μάλλον θα έμπαιναν στη συζήτηση γιατί το έκανα (το προφίλ μου δεν είναι όπως τους έχουν μάθει να το περιμένουν).
3 ή 4 με κοίταζαν με δολοφονικό ύφος αλλά ενεργούσαν by the book, έστω και καταπιέζοντας τον εαυτό του. Ο ένας μάλλον θα με καθάριζε αν του δινόταν η ευκαιρία.
Αν δεν είχαν συλλάβει το πρωί τον συνάδελφό τους που χτύπησε την κα. Μπόλαρη (τη δημοσιογράφο, σπάζοντάς της δύο δόντια) μάλλον θα με έχωναν στην κλούβα και θα με βάραγαν ακόμη.
Αυτό που θέλω να πω, όχι μόνο σε αυτούς αλλά σε όλους, είναι ότι η παράνοια, που περιγράφω στην προηγούμενη ανάρτηση επικρατεί παντού στην παραπαίουσα ελληνική κοινωνία. Προφανώς υπάρχουν διαβαθμίσεις στην εκτέλεση των εντολών. Κυμαίνονται από απλή και ελάχιστη εκτέλεση της δουλειάς έως την ευχαρίστηση και την ηδονή του άρρωστου να χτυπά συνανθρώπους του.
Γνωρίζοντας την υποχρεωτική μετάταξη στα σώματα αυτά, λόγω λειψανδρίας μπροστά σε αυτό που θα ακολουθήσει, δηλαδή την υπαγωγή των Ελλήνων σε αφρικανικής χώρας ποιότητα ζωής  και το ξεπούλημα της χώρας, και την έλλειψη απάντησής μου στο τι θα κάνει κάποιος αν απολυθεί από την αστυνομία (δεν φεύγει αλλιώς). Και ταυτοχρόνως βλέποντας ότι με το ίδιο σκεπτικό δεν μαζικοποιείται  το κίνημα ενάντια σε όλη αυτή την προδοσία, δεν μπορώ να περιμένω πολλά από τους ίδιους αυτούς, εκτός από την συνειδητοποίηση της προσωπικής ευθύνης του τι ακριβώς προστατεύουν. Τους προδότες.
Όταν θα γίνουμε τόσοι, όσοι απαιτείται για να αλλάξουμε τα πράγματα τότε θα δούμε ξανά την αντίδρασή τους. Πάντως προς το παρόν είναι αντικοινωνική΄το λιγότερο.
Αν μπουν στον κόπο και διαβάσουν τι είναι η Δημοκρατία. Τι θα πει προσωπική ευθύνη για τις πράξεις και τι αντίχτυπο έχουν ευρύτερα στην κοινωνία. Πρέπει μάθουν ότι δεν ασκούν εξουσία αλλά (υποτίθεται) λειτούργημα, μόνο ως αστυνομική στην υπηρεσία του πολίτη και όχι ως βίαιοι καταστολής της κοινής γνώμης.
Αντιλαμβάνομαι ότι, μέσα από την αγελαία συμπεριφορά που έχουν διδαχθεί, και την θεωρούν συντροφικότητα, θίχτηκαν προσωπικά με το περιεχόμενο και το υπονοούμενο. Στην πραγματικότητα θα έπρεπε να είναι εξαγριωμένοι με το συνάδελφό τους που κλωτσάει το σκυλί. Τι στο καλό, δεν έχει κανένας σκύλο;
Θα έπρεπε οι ίδιοι να απομονώσουν αυτούς που εκτελούν με περισσή ηδονή αυτό που στρεβλά τους έχουν μάθει ότι είναι καθήκον τους.
Θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούν (φαντάζομαι ότι κάποιοι θα διαβάζουν και το μπλογκ μου, έστω για να το παρακολουθήσουν)  ότι είναι παρανοϊκό να φυλάς την Βουλή των Ελλήνων από τους ίδιους τους Έλληνες.
Θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούν ότι χρησιμοποιούνται και για να καταστείλουν την ίδια τη Δημοκρατία, που εκφράζεται μόνο από το Δήμο, και ως σάκος εκτόνωσης της κοινωνικής οργής.
Θα πρέπει να σκέφτονται ως πρόσωπα και όχι ως αγέλη, και καταλαβαίνω την νοοτροπία αυτή γιατί στο στρατό, στο σώμα που ήμουν προσπάθησαν να περάσουν τέτοια νοοτροπία. Θέλει όμως νοητικό άλμα για να γίνει κάτι τέτοιο. Μέχρι τότε, δυστυχώς και γι αυτούς, που θα είναι απόβλητοι από την Ελληνική κοινωνία, και για μας, διότι καθυστερούν τις εξελίξεις.
Θα πρέπει να τους πω ότι το σύστημα που υπηρετούν θα καταρρεύσει. Όχι επειδή εγώ κόλλησα ένα αυτοκόλλητο. Ο ακτιβισμός μου δεν μπορεί να ξεπεράσει τις αρχές μου για την μη βία, όσο και αν καταλαβαίνω ότι τα πράγματα οδηγούνται εκεί από τους κυβερνώντες. Όσο και αν είναι ένα βιολογικό γεγονός στα είδη.
Το σύστημα καταναλώνει πια περισσότερη ενέργεια απ' ότι παράγει και τη χρησιμοποιεί για την συντήρησή του. 15 πιτσιρικάδες ρίχναν πέτρες και γύρω από το Σύνταγμα έτρεχαν 15 διμοιρίες ΜΑΤ σπαταλώντας πόρους συστεμικούς συνεχώς. Αυτό στη Φυσική λέγεται Εντροπία και είναι η εγγενής ιδιότητα των φυσικών συστημάτων να ρέπουν προς το χάος όσο περισσότερο πιέζεις προς την τάξη.
Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι η φύση των πραγμάτων αυτή. C'est la vie!
Όμως η γλώσσα μπορεί τσακίσει ασπίδες.
Ο λόγος μπορεί να μην ανοίγει κεφάλια αλλά ανοίγει μυαλά.
Η πέννα είναι ισχυρότερη από το σπαθί.

Εν τω μεταξύ ήρθε το περιπολικό που θα με προσήγαγε στη Γ.Α.Δ.Α. Τελικά τη γλίτωσα την προσαγωγή χθες, πήγα σήμερα.
Από κει και μετά τα πράγματα ήταν φυσιολογικά και θα πρέπει να παραδεχτώ ότι με εξέπληξε τα μάλλα και ευχάριστα η απροσποίητη ευγένεια και των αστυνόμων που με οδήγησαν εκεί και των ασφαλιτών που έκαναν την εξακρίβωση, και βέβαια κράτησαν ως αποδεικτικά και το QUIZ και τη σελίδα με τις πολιτικές-πολιτειακές θέσεις μου. Άλλωστε τους είπα αν θέλουν να κρατήσουν μερικά χαρτιά διότι έχω μοιράσει κάμποσα και σε συναδέλφους τους (ακόμα και σε ΜΑΤ).
Πήρα το ΜΕΤΡΟ, έδωσα το εισιτήριό μου σε άλλον στο Σύνταγμα και ανέβηκα πάνω.
Εκεί είδα τον λουκάνικο να κουτσαίνει. Δεν μπόρεσα να μη βγω μια αναμνηστική μαζί του. Πρώτον γιατί υπήρξε αφορμή για την σημερινή περιπέτεια και δεύτερον για εκπαιδευτικούς, όπως θα καταλάβετε, λόγους.

Δυστυχώς το ζωντανό κούτσαινε και από το μπροστά πόδι και από το πίσω.

Υ.Γ. Ούτε στο Indymedia γράφω, ούτε πουλάω τις φωτογραφίες. Απλώς αγωνίζομαι για ένα καλλίτερο μέλλον.

Τώρα χρειαζόμαστε τρελούς.

Κοιτάξτε γύρω σας για να δείτε που μας οδήγησαν οι λογικοί.

                                                           Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω

Έως πάντα...

Σαν σήμερα το 1967 πέρασε στην αιωνιότητα ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα αποδεικνύοντας ότι οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες.
Εώς πάντα comandante

Τα πόδια των Καρυάτιδων είναι ελληνικά

Πολύς ντόρος γίνεται στο διαδίκτυο για τα πόδια των καρυάτιδων που έχουν μορφή αμιγώς Ελληνική.
Οι χρυσαυγίτες τα θεωρούν ως μέτρο σύγκρισης ελληνικότητας και αν γίνουν κυβέρνηση πρέπει να δείχνουν όλοι τα δάχτυλα των ποδιών τους για να αποδυκνείουν την καταγωγή τους.
Δυστυχώς!!! αποκαλύπτουμε φωτογραφία μέσα από τον τύμβο της Αμφίπολης όπου φαίνεται καθαρά και πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι αρχαίοι δεν ήταν απλώς Έλληνες αλλά και καθαρόαιμοι χρυσαυγίτες -τουλάχιστον τα μοντέλα για να γίνουν τα αγάλματα - (κάποιοι επιστήμονες διαφωνούν και λένε μπάτσοι αλλά μάλλον τα δύο ταυτίζονται)

miawheart

Υ.Γ. Μη πολυγελάτε οι Έλληνες. Τέσσερα χρόνια μας έχουν καταγαμήσει τη ζωή και διαπραγματευόμαστε τη βαζελίνη

και θάνατος για όλους

Βγήκε εκείνη η περούκα που ρετουσάρουν την ματαιοδοξία της για να την δείξουν στην TV και μίλησε με κείνη τη στριγγή φωνή της.

Η εκπρόσωπος των εκπροσώπων των δημίων μας μαζί με τον φερόμενο ως πρωθυπουργό, κουτσαβάκι της Μεσσηνίας και την πιο κενομωροφιλοδοξοαλαζόνα που έχει δει η χώρα και είπαν ότι μοιράζει ο ΣυΡιζΑ και ο Τσίπρας τα πάντα.

Αυτό που δεν είπαν ήταν ότι το μόνο που μοιράζουν αυτοί εκ μέρους των αφεντικών τους είναι ΘΑΝΑΤΟΣ...!

προσβολή νοημοσύνης

΄

Σαμαράς: Όποιος προσβάλλει το πολίτευμα θα πηγαίνει ισόβια

Δημ.: και τι πολίτευμα έχουμε;

Σαμαράς: Νέα Δημοκρατία!!!

Συνελήφθη ή ακόμη;

Εκείνη η τρομοκρατική οργάνωση που οδήγησε 7.000 στην αυτοκτονία, 2.000.000 στην ανεργία, 600.000 παιδιά στη φτώχεια, 3.000.000+ έξω από το σύστημα υγείας συνελήφθη ή ακόμη;

...και Ξηρό έχουμε...

και για όταν θα περνάει το νομοσχέδιο για την εκποίηση των αιγιαλών...
και Ξηρό έχουμε για να παίζουν τα κανάλια των εργολάβων που θα αγοράσουν τους αιγιαλούς

Ποιος;

Μα είναι αλήθεια; Βγήκε κάποιος εχθές και είπε ότι όποιος οργανισμός δεν προσαρμόζεται στο περιβάλλον του πεθαίνει;

Υπάρχει ταγός στην Ελλάδα που είναι τόσο αληταράς, κωλοπαιδαράς, προδότης, οσφυοκάμπτης, δωσίλογος, υπηρέτης ξένων συμφερόντων, άξιος να κριθεί, να καταδικαστεί και να τιμωρηθεί από τον όχλο, αηθής, ξεφτιλισμένος, βδέλυγμα, άχθος αρούρης, κοτσαμπάσης, γενίτσαρος, μυγόχεσμα, ξεπουλημένος, άπατρις,
που να προϊδεάζει στους πολίτες αυτής της χώρας, εμένα, εσένα, τα παιδιά μας, ότι ή θα προσαρμοστούμε στην σκλαβιά της ανασφάλιστης εντατικοποιημένης δουλείας της μισής μπουκιάς φαγητού, σε μια ξεπουλημένη χώρα, χαρισμένη στα διεθνή κοράκια, με ανθρώπους περιφερόμενα ράκη, ή ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ, θα πεθάνουμε...

Υπάρχει τέτοιος που μας κηρύσσει τον πόλεμο ανοιχτά;

Ποιος; 

Χαίρε (πρωθ)Υπουργέ...

Χαίρε (πρωθ)Υπουργέ...

...μα έτσι και ο τροχός γυρίσει και σε δώσει

να ήξερα εσένα ρε καριόλη ποιος πούστης θα σε σώσει

28,29-06-2011 Ημερολόγιο καταστρώματος. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

Ημερολόγιο καταστρώματος. Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί

Ήθελα να γράψω μέρες για τις 28 & 29 (και 30) του Ιούνη, όταν το ΠαΣοΚ αποφάσισε να κάνει επίδειξη πυγμής  και να δείξει ακόμα μια φορά ότι το παράστημά του είναι πυγμαίο, αλλά δεν ένιωθα να έχω αφομοιώσει ότι είχα ζήσει. Άφησα έτσι να περάσει λίγος χρόνος. Να ηρεμήσω λίγο. Τώρα, και ενώ ετοιμάζομαι να γυρίσω πίσω στην Αθήνα και αφού πέρασα μερικές στιγμές σχετικής ηρεμίας αποφάσισα να το αποτολμήσω, γνωρίζοντας ότι ίσως δεν θα μπορέσω να αποτυπώσω την συναισθηματική φόρτιση.

Συγγνώμη για το ογκώδες κείμενο. Δεν μπόρεσα να το βγάλω μικρότερο, και ίσως γι' αυτό δεν το ξεκινούσα. 

Ημερολόγιο καταστρώματος (28/06/2011)

Την Τρίτη 28 του μηνός κατέβηκα, λόγω σοβαρής οικογενειακής υπόθεσης κατέβηκα στο Σύνταγμα μεσημέρι. Κατάφερα να ελιχθώ με τη μοτοσυκλέτα μέσα από τα στενά της Πλάκας και να την αφήσω πάνω στην Ερμού, δυο στενά από την αρχή. Ανέβηκα με τα πόδια ενώ μέσα σε ένα μικρό σακίδιο κουβαλούσα ένα μπουκάλι Μαλόξ, γυαλιά κολυμβητηρίου και μια μάσκα προσώπου – μια απλή πάνινη με ένα φίλτρο ενεργού άνθρακα στη μέση. Με το που έφτασα τα μάτια μου έτσουξαν και η γνωστή, από τις τελευταίες πορείες που πήρα μέρος, μυρουδιά των δακρυγόνων ήταν στον αέρα έντονη.

Άρχισα να ανεβαίνω προς την πλατεία. Πάνω από μήνα είχε γίνει ένας τόπος συνεύρεσης και δυνητικά ελπίδας. Μπροστά ήταν παρατεταγμένη μια διμοιρία ΜΑΤ ενώ πίσω τους έστεκε κόσμος που κοίταζε ανήσυχος. Πλησίασα, αποφεύγοντας τα ΜΑΤ στο τέλος της Ερμού και είδα τα ΜακΝτόναλντς βομβαρδισμένα. Όσο αφορά το συμβολισμό I’m loving it!

Στο οδόστρωμα και στα γύρω πεζοδρόμια ήταν σκορπισμένα κομμάτια μάρμαρο και όλα έδειχναν ότι είχαν γίνει σφοδρές συγκρούσεις. Η πλατεία ήταν περικυκλωμένη από δυνάμεις των ΜΑΤ και των ΥΜΕΤ γύρωφ γύρω ενώ άκουγες τον ήχο από τις κρότου λάμψεις σποραδικά πάνω από την Αμαλίας. Στη Φιλελλήνων υπήρχε πολύς κόσμος εγκλωβισμένος εκτός πλατείας από μια ακόμη διμοιρία. Αναρωτιέμαι πόσους πληρώνουμε τελικά;

Η προσέγγιση στην πλατεία ήταν αδύνατη εκείνη τη στιγμή αν και φαινόταν ότι η σύγκρουση ήταν σε ύφεση. Πήγα μέχρι τη γωνία Καραγιώργη Σερβίας και Σταδίου για να διαπιστώσω ότι δεν υπήρχε τρόπος να περάσω απέναντι. Η αλήθεια ήταν ότι ανησυχούσα. Είχαν μπει στην πλατεία τα ΜΑΤ; Οι νέοι φίλοι που βρήκα εκεί, ο Γιάννης, ο Μπάμπης, ο Σταύρος ήταν επάνω;

Από τη Σταδίου εμφανίστηκε ακόμη μια διμοιρία ενώ μια άλλη άρχισε να ανεβαίνει την Καραγιώργη Σερβίας. Εν τω μεταξύ έβαλα τα γυαλιά στα μάτια αφού έπλυνα με Μαλοξ και έβαλα και τη μάσκα. Οπισθοχώρησα πάλι προς την Ερμού καθώς η εκεί διμοιρία είχε βγει στο δρόμο. Πήγα από πίσω σε ετοιμότητα να τρέξω μπρος ή πίσω αναλόγως προς τα πού θα άνοιγε το πράγμα. Είναι περίεργο πως νιώθεις το σώμα σου σε εγρήγορση μαζί με της αισθήσεις σου και ενώ αναγνωρίζεις τον κίνδυνο ταυτόχρονα αισθάνεσαι και όμορφα. Από τη μια η βιολογική κατασκευή μας που μας έχει εφοδιάσει με ένα τέτοιο σύστημα ώστε να μπορούμε να αντεπεξερχόμαστε σε καταστάσεις κινδύνου από την άλλη κάτι άλλο πιο αδιόρατο. Το συναίσθημα ότι είσαι μέρος κάτι μεγαλύτερου από σένα και από τα στενά πλαίσια του περίγυρού σου. Μέρος μιας προσπάθειας που επιχειρεί έναντι ισχυρότερου αντιπάλου να φέρει την ελπίδα και το όραμα που μια αποχαυνωμένη κοινωνία είχε χάσει.

Τα τύμπανα που ακούστηκαν μέσα από την πλατεία δεν ήταν πολεμικά αλλά ρυθμικά. Βαρούσαν σε έναν τρελό ενστικτώδη ρυθμό που έβγαινε πηγαία ως αντίδραση στη βία. Νομίζω ότι αυτή είναι η αντίδραση που φοβάται περισσότερο η εξουσία. Είναι η αντίδραση που δείχνει ότι τη στιγμή που εσύ απειλείς τη ζωή μας με τους σιδερόφραχτους και τους παρακρατικούς εμείς στεκόμαστε εδώ και γιορτάζουμε τη ζωή, γινόμαστε η ζωή.

Τα πράγματα χαλάρωσαν και κάποιοι από μας πέρασαν απέναντι. Κάτω από το βλέμμα - πίσω από τις ασφυξιογόνες μουτσούνες των ΜΑΤ (θυμίζουν μούρες γουρουνιών) Όρμησα προς την πλατεία και πήγα κατευθείαν προς το μέρος της θεματικής πολιτικής που είχα συμμετάσχει τόσο καιρό. Το κλίμα, κυριολεκτικά, πολεμικό. Γύρω άνθρωποι που προσπαθούσαν να συνέρθουν από τη χρήση των χημικών. Προς την Όθωνος μια ομάδα μαυροντυμένων ομοιόμορφα και από τη συμπεριφορά τους εξοικειωμένοι με την συγκρουσιακή κατάσταση – το μαύρο μπλόκ των αναρχικών έμαθα μετά, πολύ σκληροπυρηνικοί και έτοιμοι να τσακωθούν με εμάς τους «βρωμοαστούς» - όπως μας αποκάλεσαν - της πλατείας σε κάθε παραίνεση για αποφυγή της βίας.

Ο Γιάννης ήταν εκεί με full face μάσκα, λόγω και επαγγέλματος. Εκεί και ο Σταύρος και άλλα παιδιά. Κάθισα ανάμεσά τους, εκείνη την ώρα καπνίζανε. Εντυπωσιάστηκα, το χω κόψει για δεύτερη φορά εδώ και έξη μήνες. Από πίσω με αγκάλιασε και ο Μπάμπης. Η συγκρούσεις είχαν ώρα που είχαν αρχίσει και λάμβαναν χώρα γύρω από την πλατεία, όλοι ανέμεναν ότι κάποια στιγμή θα έμπαιναν και μέσα. Έβγαλα τα γυαλιά κατόπιν προτροπής και τα μάτια γρήγορα συνήθισαν το τσούξιμο.

Σε λίγο ακούστηκαν πάλι οι κρότου λάμψεις, τι στο καλό τις ρίχνουν αφού κανένας δεν κουνήθηκε από τη θέση του. Αμέσως μετά άρχισαν να πέφτουν και τα δακρυγόνα. Μάλλον εξυπηρετούν ως προειδοποίηση για αυτά διότι λέει ένας πίσω μου «Γαμώ το…, δεν πρόλαβα να κάνω το τσιγάρο μου» και έβαλε τη μάσκα του. Τον μιμήθηκα, ευτυχώς, γρήγορα. Γύρω από την πλατεία άρχισαν πάλι οι συγκρούσεις με τα πάνοπλα ΜΑΤ να αντιμετωπίζουν τις πέτρες, μάλλον τα κομμάτια μάρμαρο που έσπαγαν απ’όπου ήταν δυνατόν.

Βέβαια αυτοί που την πληρώνουν είναι οι διαδηλωτές. Άλλωστε γι’ αυτούς γίνεται το πανηγύρι, μπας και φοβηθούν και δεν ξανακατέβουν στην πλατεία ή σε πορείες. Αυτό έμελλε να αποδειχθεί την επομένη με τον πιο εμφατικό τρόπο. Τα πολλά αέρια μας έσπρωξαν προς τη Φιλελλήνων ενώ η μάχη του μαύρου μπλοκ μαινόταν στην Αμαλίας και Όθωνος.

«Πάμε να τους διώξουμε» ακούστηκε ένα παλικάρι, «φτιάξτε αλυσίδες». Εκατόν πενήντα με διακόσια άτομα δέσαμε τα χέρια μας και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε την Όθωνος προς την μεριά που γινόταν η σύγκρούση. Με βήμα σταθερό ανεβήκαμε ως την Αμαλίας αναγκάζοντας τους «αναρχικούς» να φύγουν αριστερά προς το πάνω μέρος της πλατείας καθώς δεξιά υπήρχαν ΜΑΤ. Αφήσαμε τις αλυσίδες καθώς η σύγκρουση σταμάτησε και επιφέραμε ειρήνη, λάθος. Όπως γύρισα να κοιτάξω πίσω τι γινόταν με την άκρη του ματιού μου έπιασα μια κίνηση και ενστικτωδώς έσκυψα πριν κοιτάξω. Ένας ΜΑΤατζής είχε ρίξει προς το μέρος μου δυο κομμάτια μάρμαρο που πέρασαν σύρριζα από το κεφάλι μου. Αν δεν είχα σκύψει θα μου το είχε ανοίξει. Γρήγορα όλοι μαζί υποχωρήσαμε στην Όθωνος και από κει στην πλατεία κάτω από καταιγισμό πετροπόλεμου, χειροβομβίδες κρότου λάμψης και δακρυγόνων.

Τα ΜΑΤ έφτασαν στην άκρη της σκάλας όπου δέχτηκαν καταιγισμό από πέτρες και ξύλα. Πάντως η στάση τους απέναντι σε μας που διώξαμε αυτούς που συγκρούονταν μόλις πριν ήταν απρόκλητη επίθεση. Στην πραγματικότητα εμείς ήμασταν ο στόχος τους. Απλώς χρειάζονται τους άλλους για να ξεκινήσει η χορογραφία, αλλά όχι πάντα.

Περίπου έτσι πέρασε η μέρα με πολλά παιδιά να πετάνε τα χημικά πάλι πίσω στους ΜΑΤατζήδες όταν τα πετούσαν μέσα στην πλατεία στοχεύοντας συνήθως τις σκηνές υποστήριξης. Ανάμεσα στην αναμονή αν θα μπουν και πότε στην πλατεία, και κάτω από τους εκστατικούς ρυθμούς των τυμπάνων όποτε σταματούσαν οι συγκρούσεις και τα δακρυγόνα, ανάμεσα στη βοήθεια σε ανθρώπους που δεν είχαν τρόπο να προστατευτούν από τα εγκληματικά χημικά και στην προσπάθεια να αποτρέψουμε πιθανή εισβολή συζητούσαμε την οργάνωση της επομένης που θα αποκλειόταν η βουλή. Μια ομάδα στον Ευαγγελισμό. Μια στην Ερατοσθένους και Β.Κων/νου, μια στο Καλλιμάρμαρο και άλλες στην Αμαλίας και την Β.Σοφίας. Θα πήγαινα μπροστά στο Παναθηναϊκό στάδιο την επομένη. Η ηρεμία ήρθε με τη νύχτα. Κατέβηκα την Ερμού Για να πάρω τη μοτοσυκλέτα. Κόσμος υπήρχε στη Φιλελλήνων, στην Ερμού και στα κάθετα στενά. Κόσμος που περίμενε κάτι. Κάτι που δεν είναι ορατό, απτό ή ένυλο. Κάτι αδιαμόρφωτο, αλλά κάτι που το ένιωθες.

Έκανα να φύγω κα ήμουν στο πεζοδρόμιο της Ερμού όταν άκουσα τον γνώριμο ήχο που κάνει όταν κλωτσάει κάποιος μια δερμάτινη μπάλα. Γύρισα έκπληκτος και είδα πέντε έξη να παίζουν με μια μαύρη δερμάτινη ξεχαρβαλωμένη μπάλα πάνω στο δρόμο. ΄Τους χάζεψα λίγο χαμογελώντας και μετά δεν κρατήθηκα και μπήκα στο παιχνίδι. Παίζαμε κάτι μεταξύ ποδοβόλλεϋ και βόλλεϋ για πολύ ώρα και έμπαιναν όλο και νέοι στον κύκλο. Εξεπλάγην με την ικανότητα κάποιον στο στοπάρισμα στην πάσα στην δεξιοτεχνία, σε αντίθεση με μένα που τα άρβυλα που φορούσα με έκαναν να ρίχνω τσαρούχια.

Όταν έφευγε η μπάλα έξω από τον συνεχώς διογκούμενο κύκλο κόσμος που είχε ζωντανέψει το χώρο τριγύρω αντικαθιστώντας τα καθεστωτικά γουρούνια με χαμόγελα έπαιζε και αυτός για λίγο. Και βέβαια το χιούμορ θα νικήσει στο τέλος. Όταν εμφανίστηκαν και τα βρώμικα άρχισαν τα σχόλια του στυλ "Τώρα γίναμε κανονικοί, να φωνάξουμε τον Μπέο να το στήσει". Θεοί!
Πέρασε καμιά ώρα και είχε νυχτώσει πριν ευχαριστήσω και φύγω.

Δεν είχαμε τρομάξει. Δεν μας είχαν τρομοκρατήσει. Το γέλιο του παιχνιδιού μας είχε νικήσει. Μπάλα θα παίξουμε και πάνω στα ερείπια του καθεστωτικού μηχανισμού καταστολής όταν έρθει η Δημοκρατία.

Ημερολόγιο καταστρώματος (29/06/2011). Α-Καλλιμάρμαρο

Την επομένη ξεκίνησα νωρίς έχοντας πάρει μαζί μου τα απαραίτητα που με είχαν εξυπηρετήσει πολύ την προηγουμένη. Γυαλιά κολυμβητηρίου, μάσκα με φιλτράκι απλή (πήρα και καινούργια) ένα μπουκάλι Μαλόξ και έφερα και γάντια δερμάτινα εργασίας. Είχαν αποδειχτεί πολύ χρήσιμα στο να πετάς πίσω τα χημικά ή να τα πιάνεις και να τα βάζεις σε ένα κουβά νερό για να μην κάνουν κακό.

Κατευθύνθηκα προς το Καλλιμάρμαρο και μακάριζα τον εαυτό μου που είχα μάθει να οδηγώ μοτοσυκλέτα διότι η κίνηση που συνάντησα ήταν απίστευτη. Έφτανα στην Β.Κων/νου λίγο πριν το Καλλιμάρμαρο όταν ακούστηκε ο γνωστός ήχος μιας κρότου λάμψης και είδα τον καπνό από ένα χημικό προς την Ερατοσθένους. Μια διμοιρία ΜΑΤ κινήθηκε προς τα εκεί ενώ ένας τροχαίος έκλεινε το δρόμο μπροστά μου με κορδέλα.

Πέρασα γρήγορα ανεβάζοντας τη μοτοσυκλέτα στο πεζοδρόμιο. Μπροστά στα μάτια μου μια γυναίκα που ήταν συνοδηγός σε ένα αυτοκίνητο πετάχτηκε έξω, άνοιξε την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου πήρε ένα μωρό στην αγκαλιά της και άρχισε να τρέχει προς την Καλλιρρόης.

«Τα ζώα ρίχνουν μες την κίνηση δακρυγόνα» φώναξε ένας τύπος μέσα από το αμάξι του.

Την επόμενη ώρα την κρατάω για τον εαυτό μου. Μετά πήγα στην Ερατοσθένους, οι δρόμοι είχαν ανεβάσει βαθμό δυσκολίας στην διάβασή τους πολύ. Το τοπίο θύμιζε βομβαρδισμό. Κάδοι καιγόντουσαν από την συμβολή με την Β.Κων/νου μέχρι την πλατεία. Η μυρουδιά καπνογόνων ήταν έντονη και τα ίχνη εμφανή στην άσφαλτο μαζί με πολλές πέτρες διάσπαρτες.

Τα ΜΑΤ όπως και οι μπαχαλάκηδες είχαν αποσυρθεί. Βρήκα τα παιδιά που ήμασταν μαζί και είχαμε αναπτύξει σχέση εμπιστοσύνης. Το χέρι του Γιάννη ήταν καμένο. Είχε γυρίσει πάνω από σαράντα χημικά πίσω και δεν πήρε πρέφα ότι είχε καεί το γάντι του και είχε ένα χημικό έγκαυμα στην μέσα μεριά της παλάμης. Έμαθα ότι στον Ευαγγελισμό η κρατική βία ξεκίνησε πρωί πρωί όταν εκεί που είχαν συγκεντρωθεί αγανακτισμένοι τα ΜΑΤ κινήθηκαν απροκάλυπτα εναντίον τους. Η εντολή δεν ήταν να κρατήσουν ανοιχτό το δρόμο. Τους είχαν αφήσει τα λουριά και τους έδωσαν εντολή για ωμή βία. Τραυματισμοί, προσαγωγές και δακρυγόνα έπνιξαν την ειρηνική διαδήλωση στο σημείο.

Σε εμάς ένα παλικάρι λέει ότι υπάρχει ένα μπλόκ αγανακτισμένων στην αρχή της Β.Κων/νου αποκλεισμένο από δύο διμοιρίες. Μετά από μια σύντομη ψηφοφορία αποφασίστηκε να πάμε να ενωθούμε με το άλλο μπλόκ. Μπήκαμε σε σειρές κάνοντας αλυσίδα χέρι με χέρι και ξεκινήσαμε. Η διμοιρία στην Β. Κων/νου μας άφησε να περάσουμε και να κινηθούμε προς τα κάτω ώσπου φτάσαμε απέναντι από το άλλο μπλοκ των αγανακτισμένων. Μια διμοιρία ήταν ανάμεσά μας, μια στα δεξιά μας και μια στα αριστερά μας.

Κάποιοι πήγαν να διαπραγματευτούν με τους αστυνόμους ενώ συνθήματα ξεκίνησαν από τους απέναντι. Έφυγα από το μπλοκ που είχε ψιλοχαλαρώσει και πλησίασα τη διμοιρία που ήταν στα δεξιά. Κάθισα σε μια απόσταση να ακούω τι εντολές δίνει ο επικεφαλής τους. Εν τω μεταξύ η διμοιρία που χώριζε τα δύο μπλοκ ανθρώπων άνοιξε και ενώθηκαν προς τη μεριά της Καλλιρρόης. Μόνο καμιά πενηνταριά μείναμε πίσω.

Ο επικεφαλής της διμοιρίας που ήμουν κοντά έδωσε εντολή να φορέσουν τις μάσκες τους. Κατάλαβα αμέσως. Σε λίγο οι διμοιρίες είχαν επιτεθεί στο ενωμένο πια μπλοκ με δακρυγόνα και με κλωτσιές. Κάποιοι ΜΑΤατζήδες προσπαθούσαν να πάρουν ένα πανό που κρατούσαν οι διαδηλωτές. Πως κάνουν οι οπαδοί που συγκρούονται χωρίς λογική και θέλουν τρόπαια της νίκης τους. Μονοκύτταροι εγκέφαλοι.

Το μπλοκ απωθήθηκε πίσω και μείναμε πενήντα, ίσως και λιγότεροι να κοιτάμε ο ένας τον άλλο. «Ας σχηματίσουμε αλυσίδα και ας κόψουμε την κίνηση. Να δημιουργήσουμε κυκλοφοριακό προς τη Ρηγίλλης». Ότι πιο ευφυές είχα ακούσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Από πάνω τα αυτοκίνητα κατέβαιναν. Προφανώς χρειαζόταν τη ροή για να πάνε οι εκπρόσωποι-απρόσωποι στο μαντρί να ακούσουν τον τσοπάνη.

Το εγχείρημα είχε επιτυχία καθώς γυρίζαμε τα αυτοκίνητα πίσω ή τα σταματούσαμε. Οι ΜΑΤατζήδες σάστισαν και άρχισαν να ζητούν εντολές για το τι να κάνουν. Προφανώς τους είπαν να μας διαλύσουν και εμάς γιατί μια διμοιρία ΜΑΤ άρχισε να μας ακολουθεί κατά πόδας. Ανοίξαμε το βήμα μας και έκαναν το ίδιο μέχρι που φτάσαμε στην συμβολή με την Ερατοσθένους και την ανηφορήσαμε ξανά αφού εκεί υπήρχε άλλη μια διμοιρία.

Μας ακολούθησαν μέχρι το πρώτο στενό και εμείς σταματήσαμε στο δεύτερο που υπάρχει μια εκκλησία και πολλά σκαλιά. Καλό μέρος να ξεφύγεις αν σε περικυκλώσουν. Το σχέδιο παρέμεινε το ίδιο. Κυκλοφοριακή συμφόρηση και απασχόληση όσων περισσότερων διμοιριών μπορούσαμε στο σημείο. Τα επεισόδια είχαν αρχίσει και στο Σύνταγμα όπως ακούγαμε από το ράδιο και ήταν πρωτοφανούς αγριότητας από μέρους των μπάτσων. Όσες διμοιρίες κρατούσαμε εκεί θα έλειπαν από το Σύνταγμα.

Σύραμε τους καμένους κάδους και κάναμε ένα οδόφραγμα με τέσσερις από αυτούς ώστε να μας δώσει χρόνο αν μας επιτεθούν και να μην εμπλεκόμαστε με τους οδηγούς που κινούταν ακόμη και καταπάνω ας για να περάσουν. Κοιτάζουν τη δουλειά τους οι κυρ-Παντελήδες. Όπως και πολλές κυράτσες και κυριούλες που δεν έβλεπαν κανένα νόημα να εξεγειρόμαστε. Homus Pasokus pasokus. Κάποιοι άρπαζαν και απαντούσαν με οργή και κάποιοι λειτουργούσαν πυροσβεστικά.

Για τις επόμενες ώρες, όσο μιλούσαν οι πολιτικοί πριν τη ψήφιση, στέλναμε πίσω όσα αυτοκίνητα έστελναν οι μπάτσοι προς τα μας δημιουργώντας σύγχυση. Κάποια στιγμή εμφανίστηκαν και κάτι πιτσιρικάδες μπαχαλάκηδες. Ήταν λίγοι για  σύγκρουση και έτσι αποφάσισαν να κάνουν κάθε δεκαπέντε είκοσι λεπτά ότι επιτίθενται για να τους βάζουν να φοράνε τα κράνη τους και να στοιχίζονται με τις ασπίδες. Τα παιδία παίζει – Αττική σύνταξη.

Θυμήθηκα τα λόγια του Μπάμπη ότι «Η επανάσταση για να πετύχει θέλει και σουρεαλισμό» και πήρα την ντουντούκα από μια κοπελιά και ακολούθησα τους πιτσιρικάδες. Όταν τα ΜΑΤ στήθηκαν και αυτοί σταμάτησαν άρχισα να φωνάζω με την ντουντούκα:

«Αφήστε τις ασπίδες και τα κράνη σας.

Εμείς σας πληρώνουμε, εμείς είμαστε τα αφεντικά σας,

Προστατεύεται προδότες τις χώρας σας, αυτό τι σας κάνει εσάς;

Ελάτε μαζί μας, δεν μπορεί να μην είστε καθόλου πατριώτες (αυτό τους βραχυκυκλώνει)».

Κάπου εκεί μου την έπεσαν οι πιτσιρικάδες, ούτε αυτοί ανέχονται τον σουρεαλισμό προφανώς, άρα δεν μπορούν να επαναστατήσουν πραγματικά.

Η ψηφοφορία στη βουλή είχε ξεκινήσει, τα επεισόδια στο Σύνταγμα είχαν ενταθεί, ακόμα και στο ΣΚΑΪ μετέδιδαν έκπληκτοι, και είχε μείνει μόνο μια διμοιρία να μας φυλάει και αυτή λειψή. Αποφασίσαμε ότι δεν υπάρχει νόημα να παραμείνουμε και έπρεπε να μετακινηθούμε προς το Σύνταγμα πια.

Ημερολόγιο καταστρώματος (29/06/2011). Β-Σύνταγμα

Πέρασα με κάθε δυνατή παραβίαση του Κ.Ο.Κ προς την Αμαλίας έχοντας περάσει τους στύλους του Ολυμπίου Διός. Εβδομήντα με εκατό μέτρα μπροστά δύο μηχανές της ομάδας ΔΕΛΤΑ (ή Δίας) αυτοί με τα παπάκια και τους δύο επιβαίνοντες ανέβαιναν αργά μπροστά. Εϊχαν τη σειρήνα στο μέγιστο, αν υπάρχει διαβάθμιση, και ο πίσω κουνούσε απειλητικά το μακρύ γκλομπ. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια Φροϋδική σχέση του μεγέθους του ρόπαλου και του αντιστρόφως ανάλογου μεγέθους του πέους. Κάποιος ψυχολόγος θα ήταν ποιο κατάλληλος να πει μάλλον. Το θέαμα των τύπων, πάνοπλων και θηριωδών, πάνω στο παπάκι ήταν εντελώς γελοίο. Όμως ο εκφοβισμός που πετύχαιναν προς τους ανθρώπους ΚΑΘΕ ηλικίας που πήγαιναν προς το Σύνταγμα μόνο τέτοιος δεν ήταν. Δύο φορές μάλιστα χτύπησαν στα πόδια ανθρώπους που ήταν στην άκρη του πεζοδρομίου. Ο σκοπός ήταν εμφανής. Είχαν πάρει οδηγίες να βιαιοπραγήσουν ώστε να τρομοκρατήσουν τον κόσμο από το να πλησιάσει έξω από τη Βουλή. Επίδειξη χυδαίας ισχύος για την οποία θα έπρεπε να κατηγορηθούν όλοι τους από τον πιο κάτω μονοκύτταρο εγκέφαλο ως τον ιθύνων νου της κυβέρνησης.

Διαπίστωσα ότι θα ήταν επικίνδυνο να συνεχίσω κεντρικά αφού έδινα καθαρό στόχο και μπήκα προς την Πλάκα. Στην Υπερείδου μύριζε έντονα δακρυγόνα και κάδοι να καίγονται. Πλησιάζοντας είδα κόσμο μαζεμένο και στο βάθος ΜΑΤατζήδες με τη γουρουνίσια μουτσούνα παρατεταγμένοι. Έστριψα στην Βουλής (νομίζω, αλλιώς ήταν αντίστροφα τα ονόματα των οδών) και στάθμευσα δίπλα στην είσοδο του ξενοδοχείου ADONIS (όχι Γεωργιάδης ελπίζω).

Φόρεσα τα γυαλιά, την μάσκα την χθεσινή και τα γάντια και πήγα με τον κόσμο. Ο δρόμος προς το Σύνταγμα ήταν αποκλεισμένος από εκεί. Έκανα ένα γύρω και παντού η ίδια εικόνα. Οι μηχανοκίνητοι εκφόβιζαν με την παρουσία τους και δέρνοντας και τα ΜΑΤ είχαν αποκλείσει την πλατεία από όσους δεν είχαν πτοηθεί.

Κόσμος κάθε ηλικίας, από πιτσιρίκες που κατέβαιναν για πρώτη φορά να διαμαρτυρηθούν για κάτι ως ασπρομάλληδες, έμπειρους σε πορείες και μη. Και από την άλλη πάνοπλοι ανεγκέφαλοι και απάτριδες μπάτσοι. Περιοδικά από την πλατεία εμφανιζόταν ομάδες είτε των γιατρών της πλατείας, με περιβραχιόνιο με κόκκινο σταυρό και σημαία, είτε πιο καλά εξοπλισμένοι του ερυθρού σταυρού με φορείο και φορώντας ασφυξιογόνες μάσκες. Μάζευαν ανθρώπους με ανοιγμένα κεφάλια ή με έντονα αναπνευστικά προβλήματα.

Κάποια στιγμή η ένταση έπεσε και στην ύφεση κάποιοι είπαν να προχωρήσουμε προς την πλατεία ανάμεσα στα ΜΑΤ. Κάποιοι πιτσιρικάδες με πέτρες στα χέρια απομονώθηκαν και έμεινα πίσω. Κοίταζα κατάπληκτος το τοπίο που μόνο οι νεκροί έλειπαν ώστε να είναι ίδιο με σκηνές πολεμικής ταινίας.

Πέρασα στην πλατεία. Τα τύμπανα ακουγόταν και πάλι σε χορευτικούς πρωτόγονους ρυθμούς και όχι σε πολεμικό βηματισμό. Πάντα ακουγόταν στην ύφεση των συμπλοκων-συγκρούσεων. Χαρά στο κουράγιο τους. Εγώ είμαι εντελώς άχρονος για να παίξω κάτι πλην το keyboardολόγιο του υπολογιστή.

Βρήκα και τα παιδιά από την Ερατοσθένους που χωριστήκαμε το πρωί και κάποιους που ήταν στον Ευαγγελισμό. Ένας είχε μπανταρισμένο κεφάλι. Έλεγε και ξανάλεγε ότι με το που έφτασαν οι ΜΑΤατζήδες χτύπησαν με λύσσα και έριξαν χημικά απρόκλητα.

Το τι έγινε μετά δεν περιγράφεται εύκολα. Μεταξύ μικρών διαλειμμάτων-υφέσεων τα χημικά έπεφταν ακατάπαυστα με την πλατεία να είναι ο στόχος. Επικεντρωνόταν δε στην σκηνή του ιατρείου και στις εισόδους του μετρό όπου κατέφευγαν οι ηλικιωμένοι και στεγαζόταν το ιατρείο του ερυθρού σταυρού.

Οι μπάτσοι (και θα τους λέω έτσι γιατί είδα το βλέμμα τους όταν χτυπάγανε. Δεν κάναν την δουλειά τους, είχαν μια διαστροφική ευχαρίστηση)  έφταναν μέχρι τα σκαλιά της πλατείας και ο κόσμος συνωστιζόταν στα σκαλιά ισορροπώντας πάνω στην κόψη ενός θανατηφόρου εγκλήματος. Αν έπεφτε ένας θα παρέσερνε πολλούς και θα καταπλακωνόταν κάποιοι. Και ανάμεσό τους να πέφτουν δακρυγόνα και κρότου-λάμψης και ασφυξιογόνα. Δεν είναι τα ΜΑΤ ηρωικά, όπως είχε πει ο αμίμητος Πωλύδωρας. Είναι όλοι αυτοί που στέκονται απέναντί τους, άντρες και γυναίκες που προτάσσουν τη θέλησή τους για ένα καλλίτερο κόσμο απέναντι σε θηριώδης, πάνοπλους, εξοπλισμένους με όπλα που απαγορεύονται σε περίοδο πολέμου και έχοντας πίσω τους ένα οργανωμένο και αδίστακτο κράτος. Τα ΜΑΤ είναι θρασύδειλοι μόνο και μόνο επειδή κατατάχθηκαν εκεί κατ’ επιλογή τους.

Ομολογώ ότι προσπάθησα να προλάβω κάποιο από τα δακρυγόνα που πετάχτηκαν στην πλατεία αλλά οι πιτσιρικάδες με πρόλαβαν όλες τις φορές. Εύγε των! Σε κάποια στιγμή βγαίνω στην Όθωνος με κάποιους άλλους να δούμε τι συμβαίνει. Από πάνω στην Αμαλίας έριχναν στον κόσμο και στην πλατεία ότι είχαν και δεν είχαν. Στην Φιλελλήνων διέλυαν συνεχώς όσους μαζευόταν για να μπουν στην πλατεία.

Τότε, χωρίς να έχω καταλάβει από πού, ένα ασφυξιογόνο σκάει μπροστά στα πόδια μου. Παλιότερα σε πορείες όταν έριχναν κάτι έβαζες μια μπλούζα βρεγμένη μπροστά ή μια χειρουργική μάσκα με λίγο Μαλόξ και ηρεμούσες. Τώρα το κράτος για να προστατέψει τη Δημοκρατία από τους πολίτες του (σχήμα οξύμωρο) έφερε νέα όπλα πιο αποτελεσματικά, πιο εγκληματικά.

Θα μοιραστώ αυτή την εμπειρία για να την έχετε υπ’ όψιν σας αν σας τύχει. Το αέριο πέρασε τη μάσκα που είχα (και ήταν και η χθεσινή οπότε το φιλτράκι είχε παραδώσει πνεύμα). Έβγαλα το Μαλόξ και έριξα πάνω στε όλη τη μάσκα. Υπέθεσα ότι έτσι θα ουδετεροποιούταν το αέριο. Ίσως και να συνέβη αλλά ταυτόχρονα μπούκωσε και η μάσκα και δεν έμπαινε αέρας. Ασυναίσθητα και ενώ γύριζα να φύγω τράβηξα τη μάσκα και πήρα μια μικρή ανάσα. Κάθε δυνατότητα αναπνοής κόπηκε. Τα πνευμόνια μου άρχισαν ακατάπαυστες συσπάσεις και τα ένιωθα μέσα στο θώρακά μου να πονάνε αλλά επειδή δεν είχα αέρα δεν μπορούσα να ουρλιάξω. Δεν μπορούσα και να αναπνεύσω και κάνοντας μόνο δύο βήματα προς τις σκάλες γονάτισα από έλλειψη οξυγόνου. Πανικοβλήθηκα καθώς ένιωσα ότι κόσμος έτρεξε τριγύρω μου και μάλλον ερχόταν ΜΑΤ προς το μέρος μου. Δεν είχε σημασία. Δεν μπορούσα ακόμη να τραβήξω ανάσα και προσπαθούσα να επιβληθώ στον τρόμο.

Κάπου εκεί με σήκωσε ο Γιάννης που φορούσε ολοπρόσωπη μάσκα, όχι στρατιωτική. «Μην πανικοβάλλεσαι» είπε σχεδόν ήρεμα κι με κατέβασε τα σκαλιά. Τον βοήθησα όσο μπορούσα. Με πήγε στη σκηνή του ιατρείου της πλατείας όπου και άλλοι δεχόταν πρώτες βοήθειες για τον ίδιο λόγο. 

Τώρα είχε αρχίσει και το στομάχι να κάνει συσπάσεις έντονες και ξέρασα δύο φορές, ευτυχώς δεν είχα φάει τίποτα για να το βγάλω.

Κάποιο παλικάρι μου είπε να φτύσω όσο μπορώ περισσότερο ώστε να φύγει ότι υπάρχει από το αέριο στη στοματική κοιλότητα. Μετά άνοιξα το στόμα μου και ψέκασε μέσα αραιωμένο Μαλόξ το οποίο εισέπνευσα. Λίγο μετά οι συσπάσεις στα πνευμόνια σταμάτησαν. Εντυπωσιακό! Όμως το στομάχι συνέχιζε ακόμη τις συσπάσεις και κατάλαβα, τώρα που ανέπνεα πιο ελεύθερα, ότι έτσουζαν και δεν άνοιγαν τα μάτια μου. Κάποια στιγμή είχα βγάλει τα γυαλιά του κολυμβητηρίου και δεν το κατάλαβα.

(Είναι φανερό ότι τις Full face μάσκες τις έχουν ανάγει σε όπλο για να είσαι εντελώς ανίσχυρος απέναντι στα όπλα τους).

«Πάμε στο μετρό μέχρι να συνέρθεις» είπε ο Γιάννης και με ξανασήκωσε. Εγώ έβγαλά το Μαλόξ αδιάλυτο όπως το είχα στην τσέπη του παντελονιού και ήπια μερικές μεγάλες γουλιές. Σε δευτερόλεπτα και το στομάχι σταμάτησε να συσπάται.

Κατεβήκαμε τα σκαλιά του μετρό και άνθρωποι που ψέκαζαν στον αέρα και στα πρόσωπα όσων έμπαιναν το θαυματουργό φάρμακο που ανέφερα πολλές φορές ως τώρα φώναζαν να είμαστε ήρεμοι να κατεβαίνουμε από τη μια μεριά των σκαλιών και να ανεβαίνουμε από την άλλη. Να προχωράμε προς τα μέσα ήρεμα και να μη δημιουργούμε πανικό.

«Πάω να βοηθήσω και άλλους, εσύ μπορείς» ρώτησε ο Γιάννης.

Ένευσα καταφατικά και κινήθηκα στο βάθος εμπρός και έκατσα με την πλάτη στον τοίχο με ανθρώπους που υπέφεραν το ίδιο με εμένα. Ανταλλάξαμε Μαλόξ και μωρομάντηλα. Αν έχεις τέτοια όταν πέσουν δακρυγόνα βάζεις μπροστά στο πρόσωπο και φεύγεις γρήγορα. Ως βάσεις εξουδετερώνουν τα οξέα για λίγο, αν θυμάμαι σωστά τη χημεία του σχολείου.

Πήρε είκοσι λεπτά να συνέρθω και να ξαναβγώ. Στα είκοσι λεπτά αυτά άνθρωποι που δεν μπορούσαν να αναπνεύσουν καλά, να δουν ή/και να σταθούν στα πόδια τους αντιδρούσαν στους κρότους από τον εξοπλισμό των ΜΑΤ, αέρια/κρότου-λάμψης, με το διαδεδομένο εδώ και δεκαετίες σύνθημα «Μπάτσοι – γουρούνια – δολοφόνοι». Ο κοινωνικός τους αποκλεισμός επεκτάθηκε για πολλά χρόνια ακόμη και όσο θα στενεύουν τα πράγματα και θα θεριεύει η αντίσταση τόσο περισσότερο θα αποκλείονται. Μέχρι να τους αποβάλλουμε εντελώς από την ελληνική κοινωνία διότι δημοκρατία και ΜΑΤ δεν συνάδουν.

Έξω υπήρχε μια σχετική ηρεμία, οι γνωστές ολιγόλεπτες υφέσεις. Ένα τσιγάρο χρόνος. Πέρασε λίγος χρόνος με τον ίδιο τρόπο. Εξάρσεις, σβήσιμο καπνογόνων (ακόμη με ξεπερνούσαν οι πιτσιρικάδες), βοήθεια, ύφεση και πάλι από την αρχή.

Τότε σε μια ύφεση στην πλατεία λόγω εκτεταμένης σύγκρουσης στην Αμαλίας και Όθωνος εμφανίστηκαν ΜΑΤ στα σκαλιά και έπεσαν βροχή τα χημικά. Ίσα που πρόλαβα να φορέσω τα γυαλιά και τη (νέα) μάσκα. Τα ΜΑΤ κατέβηκαν, τρέχοντας και αιφνιδιάζοντας τους πάντες, στην πλατεία. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό καθώς πετάχτηκα πάνω ήταν το «Μπήκαν στην πόλη η οχτροί».

Είχαν όντως μπει και χτυπούσαν με όλη την αγριότητα που σου δίνει η κάλυψη και η αναλγησίας της εξουσίας. Ο κόσμος κινήθηκε προς το μετρό συμπαρασύροντας όσους καθόμασταν δίπλα στις σκηνές και διαλύοντας τη μικρή συντροφιά που συζητούσε πολιτικά(!) στις ανάπαυλες.

Ο συνωστισμός ήταν τέτοιος που εγκλωβίστηκα με τα χέρια κατεβασμένα και δεν μπορούσα να τα σηκώσω καθώς η πίεση αυξανόταν γεωμετρικά και είχαμε φτάσει στα σκαλιά της εισόδου του μετρό. Πίσω άκουγα φωνές για ψυχραιμία, για τον κίνδυνο να ποδοπατηθούμε. Μπροστά τρεις ή τέσσερις σειρές ένα παλικάρι σήκωσε τα χέρια του φωνάζοντας προς τους ΜΑΤατζήδες ότι θα σκοτωθούμε στα σκαλιά. Σήκωσε ψηλά τα χέρια του και φώναζε «Θα πέσουμε, θα σκοτωθούμε».

Το βλέμμα του μπάτσου που τον χτύπησε στο κεφάλι περιείχε ένα μίγμα αισθήματος απόλυτης εξουσίας –ζωής και θανάτου- πάνω μας, μίσος για ότι έχει μυαλό και σκέφτεται –απλώς σκέφτεται, κάτι για το οποίο είναι ανίκανος-, χυδαιότητας και τρόμου. Το κεφάλι του παιδιού εξαφανίστηκε από τα μάτια μου καθώς κατέρρεε από δύο χτυπήματα.

Κατάφερα να πιαστώ από την κουπαστή της σκάλας και σηκώνοντας για πρώτη φορά τα χέρια μου προσπαθούσα να ισορροπήσω τους μπροστινούς μου. Λίγο πριν πατήσω το δάπεδο του μετρό και γυρίσω την πλάτη μου στην είσοδο είδα ένα δακρυγόνο να διαγράφει τροχιά προς τα μέσα. Έτρεξα προς το βάθος φωνάζοντας «Δακρυγόνα» και ακούγοντας πίσω μου «Τα μουνιά πετάνε και εδώ» ή «σταματήστε ρε, υπάρχουν τραυματίες και ηλικιωμένοι μέσα». Το δακρυγόνο δεν έπεσε ποτέ μέσα. Ένας από την παρέα λίγο πιο μπροστά από μένα είδε ένα ψηλό παλικάρι να το πιάνει στον αέρα και να το στέλνει πίσω στους μπάτσους. «Τι τον αγκαλιάζαμε, τι τον φιλούσαμε δεν λέγεται» είπε. Να αγιάσει το χέρι του, και να κοπεί του μπάτσου που το πέταξε μέσα σε κλειστό χώρο ο αληταράς.

Έμεινα λίγο μέσα  στο βάθος της αίθουσας ενώ κάθε φορά που πέταγαν κάτι απ’ έξω ή προς τα μέσα ο κόσμος κινούταν γρήγορα μεν, ψύχραιμα δε προς την κάτω αίθουσα που οδηγούσε στους συρμούς. 

Βγήκα λίγο αργότερα έξω και ξαναβρήκα τους άλλους, όχι όλους. «Του Γιώργου(;) και της Χρύσας τους άνοιξαν τα κεφάλια» είπε κάποιος. Δεν τους είδαν έγκαιρα και τους χτύπησαν με την πλάτη γυρισμένή».

Όταν είχε πάει 7:00 μμ είπα ότι στην επόμενη έφοδο στην πλατεία θα την κάνω με το μετρό. Η μάσκα είχε διαλυθεί και αυτή και δεν είχα τρόπο να αντιπαλέψω τα δακρυγόνα πια. Δεν πέρασαν ούτε δέκα λεπτά που έγινε αυτό. Ψύχραιμα μαζί με άλλους πήγα στο μετρό και πήρα το συρμό για την στάση Ακρόπολη. Είχα ακόμη τη μοτοσυκλέτα στην Πλάκα και δεν υπήρχε τρόπος να πάω με τα πόδια εκεί. Θα το επιχειρούσα από το μουσείο. Δεν ήξερα τι συνέβαινε περιμετρικά της πλατείας.

Στο μετρό μέσα είδα την Χρύσα γονατιστή με τον Γιώργο από πάνω της να περιμένουν το μετρό και αυτοί. Το κεφάλι της Χρύσας ήταν τουμπανιασμένο και έπρεπε να πάει σε νοσοκομείο μετά τις πρώτες βοήθειες για αξονική. Ο Γιώργος είχε και αυτός μπανταρισμένο κεφάλι αλλά δεν είχε φάει δυνατά γιατί είδε τελευταία στιγμή τον μπάτσο και του κλώτσησε την ασπίδα. Η κοπελιά όμως ήταν πολύ γερά χτυπημένη. Θα πήγαιναν στο Τζάνειο γιατί στον σταθμό του Ευαγγελισμού άκουσαν πως είχε μπάτσους.

Ημερολόγιο καταστρώματος (29/06/2011). Γ- Διονυσίου Αρεοπαγίτου

Ήταν οχτώ παρά όταν έφτασα στην στάση Ακρόπολη και βγήκα έξω. Πολλοί άλλοι ήταν εκεί από το Σύνταγμα ή από την μικρή περίμετρό του. Τους αναγνώριζες από το ξεραμένο Μαλόξ στο πρόσωπο (προσοχή!!! Μην το τρίψετε και μην πλυθείτε αμέσως. Καθαρίστε με μια δεύτερη δόση υγρού και αφού ξεραθεί και αυτό βγάλτε το).

«Πολύκαρπε» άκουσα μια γνωστή φωνή. Ήταν ο Φώτης. Λίγο πιο κει ο Ιάσωνας με την κοπελιά του τη Βάσια και μπροστά η Κική με τη Μάρω. Δίπλα ο Νίκος. Όλοι εργαζόμενοι ή θαμώνες στο καφενεδάκι της Κικής.

Μου εξήγησαν ότι πλησίασαν στα στενά γύρω από το Σύνταγμα αλλά δεν κατάφεραν να μπουν στην πλατεία. Παντού υπήρχαν ΜΑΤ και μηχανοκίνητα τάγματα των SS εχμ! της ομάδας ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ που τριγυρνούσαν μέσα στην πλάκα ρίχνοντας ξύλο και κάνοντας προσαγωγές. Ένας γνωστός κρότος ακούστηκε στην άκρη της Διονυσίου Αρεοπαγίτου διακόπτοντας την κουβέντα. Μα είναι δυνατόν να ρίχνουν σε τουριστικό μέρος; Πήγαμε προς τα εκεί. Μια ομάδα μηχανοκίνητων είχε ρίξει πάνω στη λεωφόρο ένα καπνογόνο, απορώ πως είχα όσφρηση ακόμη. Είχε διαλύσει ένα μικρό πλήθος για να περάσει μια βουλευτική ή υπουργική λιμουζίνα. Η δημοκρατία χρειάζεται προστασία από τους πολίτες της(;).

Μια διμοιρία ΜΑΤ ερχόταν από τους στύλους του Ολυμπίου Διός (που δεν τους έριξε κεραυνό ούτε αυτή τη φορά). Μια άλλη έμενε εκεί. Εκεί που στεκόμασταν σύντομα συγκεντρώθηκε πλήθος από ανθρώπους που απλώς ανέβαιναν προς το Σύνταγμα. Μετά από όσα γινόταν από το πρωί και έδειχναν τα κανάλια. Κάποιοι, πολλοί κάποιοι δεν είχαν τρομοκρατηθεί σύμφωνα με το σχέδιο και πήγαιναν προς τα πάνω. Όλες οι ηλικίες, όλων των ειδών.

Τα ΜΑΤ πλησίασαν στο μέσω ης απόστασης, μάλλον για να αποθαρρύνουν το πλήθος να συνεχίσει. «Μπάτσοι – γουρούνια – δολοφόνοι» ξεκίνησε ένας ηλικιωμένος δίπλα μου και άρχισαν όλοι μαζί.

«Πόσο ετών είστε;» ρώτησα κοιτάζοντάς τον.

«Ογδόντα πέντε» αποκρίθηκε.

Τα συνθήματα συνέχισαν από ένα πλήθος που μεγάλωνε καθώς και νέοι ερχόταν συνεχώς. Τότε έσκασαν μύτη οι επαναστάτες που δεν άντεχαν τον σουρεαλισμό. Άρχισε πετροπόλεμος και έπεσαν και δυο μολότωφ, μπουκάλια στη γλώσσα τους όπως άκουσα. Ήρθε και άλλη διμοιρία στους στύλους ενώ αυτή που ήταν εκεί μπήκε προς την πλάκά μαζί κάμποσους μηχανοκίνητους. Μια άλλη ομάδα από αυτούς κινήθηκε προς την Καλλιρρόης.

«Θα έρθουν από πίσω μας να μας την πέσουν» είπε κάποιος.

«Γιατί να μας την πέσουν;» έκανε νευριασμένη η Κική με μια απροσποίητη αφέλεια.

«Θέλουν και λόγο;» απαντήσαμε ταυτόχρονα εγώ και ο Φώτης.

«Δεν θέλουν λόγο;» ήταν πια εκτός εαυτού. Την καταλαβαίνω. Συγκρούεται συνεχώς η λογική με αυτό που συνέβαινε για δεύτερη μέρα.

Δεν άργησε να συμβεί αφού όντως μια ομάδα μοτοσυκλετιστών μπάτσων πέταξαν μέσα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ένα χημικό και επιτέθηκαν στο πλήθος, το κράτος ταυτίστηκε με το παρακράτος σκορπώντας τρόμο, προσπαθούσε σκληρά τουλάχιστον. Έτρεξα προς τα πάνω προλαβαίνοντας να μπω στα στενά της Πλάκας πριν φτάσει η διμοιρία των ΜΑΤ που ερχόταν προς το μέρος μας. Στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου το χημικό έκανε τους τουρίστες να πεταχτούν από τα τραπέζια της ταβέρνας και των καφετεριών και πήγαν να το βάλουν στα πόδια αιφνιδιασμένοι. Διαγκωνίστηκαν όμως από τους Έλληνες διαδηλωτές που σχεδόν τους ποδοπάτησαν για να ξεφύγουν από χημικά και μπάτσους. (σ.σ. Δεν είδα την καθημερινή να ρίχνει πρωτοσέλιδα δάκρυα για τον τουρισμό που πλήγεται από την παράνομη και άκρατη βία του κράτους προς τους τουρίστες. Την άλλη φορά κύριε παπαχελά).

Κινήθηκα μέχρι την Αδριανού και από την πλατεία έφτασα σε ένα εκκλησάκι. Πίσω ερχόταν κάθετα η οδός που είχα αφήσει την μηχανή. Τότε από τη γωνία σκάει μύτη μια ομάδα νεαρών (έως 30 ίσως) που έτρεχαν αλαφιασμένοι. Πίσω τους ακουγόταν σειρήνες. Πέρασαν από μπροστά μου και τους είδα καλά. Δεν ήταν μπαχαλάκηδες ούτε τίποτα «περίεργοί». Κάποιοι δεν είχαν καν τη μάσκα που φορούσα εγώ. Ξεχώριζαν μόνο από το Μαλόξ που είχε αφήσει ίχνη στο πρόσωπο.

Όταν φάνηκαν οι πρώτοι μοτοσυκλετιστές είχα καβαλήσει στο τείχος που όριζε τον περίβολο της εκκλησίας και βούτηξα μέσα. Κρύφτηκα πίσω από μια προτομή, είχε τρεις νομίζω. Οι μπάτσοι σταμάτησαν μπροστά στην πόρτα και κοίταξαν μέσα. Άκουσα έναν να φωνάζει, τον πρώτο που έστριψε και με είχε δει προφανώς, «Μπήκε μέσα, να τον πιάσουμε» ή κάτι παρόμοιο.

Πετάχτηκα και έτρεξα πίσω από την εκκλησία προς την άλλη μάντρα. Πρόλαβα να ακούσω έναν να φωνάζει «Ας τον, πάμε για τους άλλους» και άκουσα τις μηχανές να μαρσάρουν φεύγοντας, μέρος του ψυχολογικού πολέμου που ήθελαν να ασκήσουν.

Βγήκα ακριβώς εκεί που είχα αφήσει τη μηχανή. Ευτυχώς. Στην πόρτά του ADONIS στεκόταν ένα ζευγάρι με ένα παιδί, αυτή μάλλον δεύτερης γενιάς ελληνοαμερικανίδα και αυτός αμερικανός βέρος. Κοίταζαν τριγύρω, είχαν δει το κυνηγητό και άκουγαν τα χημικά και τις κρότου λάμψης στα στενά πιο κάτω.

Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται και ένας γέρος, 60+, που μου πιάνει την κουβέντα και εν τη ρύμη του λόγου καθώς του έλεγα ότι δεν είχαν κανένα λόγο να χτυπάνε αθώο κόσμο και απλά τρομοκρατούσαν κάνει μια το χέρι του και τραβάει ένα σουγιά.

«Αν έρθουν σε μένα χωρίς λόγο θα τους δείξω» λέει και φεύγει ήρεμα.

Μόλις έστριψε την Υπερείδου ξαναβγήκαν οι αμερικανοί που είχαν εν τω μεταξύ χωθεί μέσα έντρομοι. Μου έπιασαν αμέσως κουβέντα για τα γεγονότα και μετά από ανταλλαγή απόψεων για το σύστημα και την βία που χρειάζεται να ασκεί για να υπάρχει με ρώτησαν αν νόμιζα ότι έπρεπε να αλλάξουν ξενοδοχείο διότι από την προηγουμένη οι συγκρούσεις και ειδικά η αστυνομία τους είχε φοβίσει. Είχαν και το παιδί και ανησυχούσαν για τα χημικά.

Η απάντησή μου ήταν ότι εχθές και σήμερα το κράτος των κ.κ. GAP, Bennyζέλου, και τρυπιοΠαπουτσή θα ασκούσε όλη την βία και τρομοκρατία του για τρτρεις λόγους 1. Για να δείξει ποιος κατέχει και μπορεί να χρησιμοποιεί την ισχύ κατά το δοκούν. 2. Να τρομοκρατήσει τον κόσμο ώστε να μην κατέβουν πολλοί να δείξουν την λαϊκή αντίθεση με ότι ψήφιζαν και 3. Να το κρατήσουμε υπ’ όψιν ώστε σε ότι έρχεται να μας έχει ήδη αποτρέψει στο να μην αντιδράσουμε. Οπότε αφού σήμερα τελείωνε η ψήφιση, όπως και στις 15 Ιουνίου, θα ξαναφορούσε το κράτος το προσωπείο της ανοχής, μέχρι την επόμενη φορά. Καβάλησα και έφυγα χωρίς να γνωρίζω αν τους έπεισα να μείνουν.

Πέρασα κάθετα την Αδριανού και συνέχισα μέχρι το αδιέξοδο. Σκεφτόμουν ότι με τη μοτοσυκλέτα ήμουν εύκολος στόχος αλλά δεν ήθελα να την αφήσω. Υπολόγιζα ότι θα έβγαινα στην Ισπανική πρεσβεία και από τα σκαλιά θα έβγαινα Κουκάκι. Θα καθόμουν σε ένα φίλο να πιω λίγο νερό και κάτι άλλο και μετά θα πήγαινα σπίτι. Όμως πηγαίνοντας προς τη Δ. Αρεοπαγίτου βλέπω τις πρώτες μοτοσυκλέτες μιας ομάδας ΔΙΑΣ. Έσβησα τον κινητήρα και χώθηκα σχεδόν σε μια δάφνη με τη μηχανή και περίμενα να περάσουν. Μόλις έφυγα έστριψα τον πεζόδρομο στην είσοδο του μουσείου και πήγα μέχρι την συμβολή με την έξοδο του Μετρό. Είχα αφήσει εκεί και το σακίδιό μου με τη μάσκα, τα γάντια, τα γυαλάκια και το Μαλόξ πριν ξεκινήσει η φάση μέσα σε ένα καφάσι.

«Φίλε αν σε πιάσουν με αυτά τη γάμισες» είπε ένας τύπος που είχε ανοίξει το σακίδιο.

«Δεν έχω τίποτα παράνομο» του απάντησα κοιτώντας μη λείπει τίποτα και βάζοντάς το στην πλάτη μου.

«Εδώ βαράνε και συλλαμβάνουν άσχετους εντελώς» είπε και έφυγε κουνώντας το κεφάλι.

Λίγο παραδίπλα ξεχώρισα τη φωνή της Κικής και την είδα να φωνάζει έξαλλη.

«Οι πούστηδες» είπε μόλις με είδε, «με περικύκλωσαν και έκαναν να μου ορμίσουν φωνάζοντας ότι ‘η πουτάνα έχει κινητό και γράφει’. Τα ζώα πήγαν να με βαρέσουν και με έβριζαν γιατί μίλαγα με τον Νίκο εκείνη την ώρα. Αν δεν σήκωνα τα χέρια μου και δεν φώναζα έξαλλη ‘Πίσω – πίσω’ θα με βάραγαν όπως το παλικάρι δίπλα μου».

«Ποιο παλικάρι;» ρώτησα.

«Έναν άσχετο που ερχόταν από πάνω, από το Θησείο. Τον μπαούλιασαν τον άνθρωπο χωρίς λόγο. Του άνοιξαν το κεφάλι, τη μύτη. Χωρίς λόγο τα ζώα».

Έφυγα και πήγα στο φίλο που ανέφερα. Ήπια κανά δύο λίτρα νερό και κάμποση συμπυκνωμένη βυσσινάδα (που τρελαίνομαι). Του έβαλα χέρι που δεν κατέβηκε αλλά χάρηκα που ενώ μέχρι τότε πίστευε ότι οι φασαρίες είναι αποτέλεσμα των «αναρχικών» είχε εμπεδώσει ότι τα έκτροπα είναι ο τρόπος που έχει για να διαλύει τον κόσμο που αντιστέκεται το κράτος-παρακράτος που ζούμε.

Ημερολόγιο καταστρώματος (30/06/2011). Συμπέρασμα

Την επομένη έφευγα με την οικογένεια για μια εβδομάδα σε ένα από τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδος. Δεν είχαμε ετοιμάσει τίποτα, ούτε των παιδιών ούτε τα δικά μας. Πρότρεχε κάτι άλλο όμως. Να κεράσω έναν καφέ τον Γιάννη στο καφενεδάκι της Κικής.

Για λόγους αρχής έπρεπε να είμαι στις εφτά στο Σύνταγμα. Ακόμη και αν δεν υπήρχε κανείς. Αλλά είχε κόσμο. Πολύ κόσμο.

«Για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχουμε».

Ακόμη μια φορά ήταν όλοι εκεί. Είδα ακόμη και δυο ξαδέρφες μου που είχα να τις δω ένα χρόνο. Η μία είχε έρθει από τα Γιάννενα, φοιτήτρια γαρ, με τη μάνα της να έχει έρθει για την συγκέντρωση από την Πάτρα. Η άλλη εδώ μεν και κοντά στο σπίτι μου αλλά συναντιόμαστε μόνο στην Άρτα, όταν πάω!!!

Χαιρέτησα για τις επόμενες δέκα μέρες και ομολογώ ότι το Σύνταγμα, αυτό που φορτίζει συναισθηματικά και αυτό που συμβολίζει μου έλειψε καθώς έφευγα από την πλατεία.

Πήγα στην Αμαλίας όπου άρχισα να μιλάω προς τους ΜΑΤατζήδες και να τους λέω πόσο απάτριδες είναι και πόσο τους χρησιμοποιεί ένα άθλιο κράτος για να προστατεύουν τις παρανομίες του. Και πως τους στοχοποιεί, τα λέιζερ δεν σημάδευαν την βουλή αλλά τα ΜΑΤ.

Κάποια στιγμή μεταξύ δύο πολιτών άναψε ένας καβγάς που θα τους έκανε να πιαστούν στα χέρια. Η συμβολή των ψυχραιμότερων δεν έμοιαζε να έχει αποτέλεσμα.

«Σταματήστε ρε! Θα φωνάξω την αστυνομία» φώναξα και έβαλαν όλοι τα γέλια εκτός από τους δύο τύπους που συνέχιζαν.

«Και τώρα ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει» ακούστηκε μια φωνή από το πλήθος ενός εξαιρετικά ευφυούς-φαντάζομαι-ανθρώπου.

«ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ» φωνάξαμε όλοι μαζί. Ο καβγάς απεφεύχθη και κίνησα να πάω σπίτι.

Τίποτα δεν σταμάτησε. Όλα ξεκίνησαν τώρα.

«Σπάσε την κρυστάλλινη σφαίρα. Συγκεντρωθείτε γύρω από τους νέους, εκείνοι θα μας δώσουν δύναμη» Ronnie James Dio July 10, 1942 May 16, 2010