Αφιερωμένο σε μια από τις ομορφότερες μέρες ... και στον Μπενίτο που μας χαιρετά και που όσο εμείς ματώναμε στο δρόμο αυτός συνεργαζόταν με τις δυνάμεις των τοκογλύφων για να έχει πολυθρόνα να κάτσει την επαύριο...
Σειρά σου Αντωνάκη
Λοιπόν, πήγα νωρίς στο Σύνταγμα. Ήμουν εκεί από τις 17:00
Κόσμο δεν είχε και με έζωσαν τα φίδια. Ρε λες να μας βγει νούλα η φάση;
Κοίτα σύμπτωση, βλέπω ένα γνωστό μου που είχα να δω καιρό.
"Είδα κόσμο να μιλά στα κινητά και να λέει ότι δεν βλέπει κόσμο" μου είπε όταν εξέφρασα τον προβληματισμό μου.
Ξεκίνησα λοιπόν και άρχισα να ρωτώ ποιός ήταν αγανακτισμένος από το facebook. Ήταν κάμποσοι και αναρωτιόταν και αυτοί για τον κόσμο.
"Ρε μπας και γίναν Βρετανοί οι Έλληνες και έρθουν στις 18:00 ακριβώς;"
Και, προς μεγάλη έκπληξη από τις 6 και μετά άρχισε να μαζεύεται κόσμος, πολύς κόσμος.
Μόνος, ανοργάνωτος, ακαπέλωτος με παρουσία σαν πρόσωπα. Αν και ρώτησα δεξιά και αριστερά δεν βρήκα τους διαχειριστές του group
Και συνέχισε να μαζεύεται, και να μαζεύεται, και να γεμίζει την πλατεία μπροστά από τον άγνωστο στρατιώτη και μετά τα σκαλιά και μετά την πλατεία όλη
και η μικρή Ερατώ που όπως λέει και η ίδια ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΩΡΓΑΚΗ
την γλυκυτάτη Ερατώ μου τη γνώρισε γνώρισε ο Σπύρος. Ένας από τους αξιόλογους ανθρώπους που γνώρισα αυτές τις μέρες. Ο Σπύρος δεν έλεγε τίποτα και οργάνωσε πολλά, όπως το τεράστιο ρολό χαρτί που άπλωσε με μαρκαδόρους για να γράφει ο κόσμος το σύνθημά του.
"Η επανάσταση θέλει συνθήματα" λέει
Οπότε και η kopria συνέσφερε στα συνθήματα της επανάστασης με δύο τρόπους
στο χαρτί και πλακάτ
και για όσους με προσέξαν -φίλη κωλόγρια ;) - με τις στάμπες στη μπλούζα
"kopria στα μούτρα σας"
Βέβαια δεν έλειψαν και οι κακόμοιροι οι ΜΑΤατζήδες που καθόταν και κοιτούσαν, αντί να συμμετέχουν. Σκεφτόμουν, αλήθεια, ότι 300, 400 ΜΑΤατζήδες θα ήταν σαν να μην υπήρχαν αν οι χιλιάδες κόσμου απλώς έκανε μερικά βήματα μπροστά για να ανατρέψει το κατεστημένο. Τόσο αδύναμοι είναι στ'αλήθεια αν υπάρξει θέληση. Μιαν άλλη φορά ίσως...
Τέλος ένα βίντεο όταν πια είχε πάει αργάμιση και ο κόσμος δεν ήθελε να φύγει, ερόταν όλο και καινούργιος
ΥΓ.1 Πολύ λυπήθηκα που ο καημένος ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν μπόρεσε να πάει στο Μεγάλη Βρετάνια να πάρει τον καφέ του...
ΥΓ.2 Ωραίο σύνθημα πιτσιρικάδων
"Δεν θέλουμε λεφτά, δεν θέλουμε δουλειές,
θέλουμε το ΣΚΑΪ να 'κούμε παπαριές"
Αχ Μπάμπη μου, αχ μπαμπίνο μου
σας πήραν πρέφα και οι πιτσιρικάδες
Ενημερώστε εκεί τον Αλαφούζο
τον Άρη, τον Παπαχελά
κάποιον βρε αδερφέ
ΥΓ.3 Ανατρίχιασα όταν ο κόσμος ξεκίνησε να τραγουδά (να τραγουδάμε)
"Ποτέ θα κά... ποτέ θα κάνει Ξαστερια..."
Σύντομα αδέρφια, σύντομα
ΥΓ.4 Γιωργάκη... δεν θα το ανεχτούμε άλλο πια...
Σειρά σου Αντωνάκη
Λοιπόν, πήγα νωρίς στο Σύνταγμα. Ήμουν εκεί από τις 17:00
Κόσμο δεν είχε και με έζωσαν τα φίδια. Ρε λες να μας βγει νούλα η φάση;
Κοίτα σύμπτωση, βλέπω ένα γνωστό μου που είχα να δω καιρό.
"Είδα κόσμο να μιλά στα κινητά και να λέει ότι δεν βλέπει κόσμο" μου είπε όταν εξέφρασα τον προβληματισμό μου.
Ξεκίνησα λοιπόν και άρχισα να ρωτώ ποιός ήταν αγανακτισμένος από το facebook. Ήταν κάμποσοι και αναρωτιόταν και αυτοί για τον κόσμο.
"Ρε μπας και γίναν Βρετανοί οι Έλληνες και έρθουν στις 18:00 ακριβώς;"
Και, προς μεγάλη έκπληξη από τις 6 και μετά άρχισε να μαζεύεται κόσμος, πολύς κόσμος.
Μόνος, ανοργάνωτος, ακαπέλωτος με παρουσία σαν πρόσωπα. Αν και ρώτησα δεξιά και αριστερά δεν βρήκα τους διαχειριστές του group
"Η επανάσταση θέλει συνθήματα" λέει
στο χαρτί και πλακάτ
"kopria στα μούτρα σας"
Τέλος ένα βίντεο όταν πια είχε πάει αργάμιση και ο κόσμος δεν ήθελε να φύγει, ερόταν όλο και καινούργιος
ΥΓ.1 Πολύ λυπήθηκα που ο καημένος ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν μπόρεσε να πάει στο Μεγάλη Βρετάνια να πάρει τον καφέ του...
ΥΓ.2 Ωραίο σύνθημα πιτσιρικάδων
"Δεν θέλουμε λεφτά, δεν θέλουμε δουλειές,
θέλουμε το ΣΚΑΪ να 'κούμε παπαριές"
Αχ Μπάμπη μου, αχ μπαμπίνο μου
σας πήραν πρέφα και οι πιτσιρικάδες
Ενημερώστε εκεί τον Αλαφούζο
τον Άρη, τον Παπαχελά
κάποιον βρε αδερφέ
ΥΓ.3 Ανατρίχιασα όταν ο κόσμος ξεκίνησε να τραγουδά (να τραγουδάμε)
"Ποτέ θα κά... ποτέ θα κάνει Ξαστερια..."
Σύντομα αδέρφια, σύντομα
ΥΓ.4 Γιωργάκη... δεν θα το ανεχτούμε άλλο πια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου