Junkie

Junky: πρεζάκι->τοξικομανής->ο εθισμένος σε ναρκωτικές ουσίες.

Υπάρχουν πολλές καταστάσεις ή ουσίες που εθίζουν. Άλλοι εθίζονται στα ναρκωτικά και κάνουν οτιδήποτε για να πάρουν τη δόση τους. Άλλοι στην αδρεναλίνη, με αποτέλεσμα να εκθέτουν τον εαυτό τους σε κινδύνους. Άλλοι πάλι είναι εθισμένοι στην εξουσία και είναι ικανοί να θυσιάσουν τους πάντες για το στόχο τους. Ακόμη και λαοί εθίζονται στην καλοπέραση, τον καταναλωτισμό και την ατομικότητα και έτσι δεν τολμούν να αντιδράσουν όταν χάνουν την αξιοπρέπειά τους προσπαθώντας να κρατήσουν το τελευταίο έστω νόμισμα στις ξηλωμένες τσέπες τους.

Όσοι έχουν ζήσει από κοντά το δράμα μιας οικογένειας που έχει μέλος τοξικομανή  καταλαβαίνει αμέσως το αδιέξοδο που οδηγείται όλη η οικογένεια. Η πρώτη συμβουλή από τους ειδικούς είναι να επιβάλλει η οικογένεια τους όρους της στον εθισμένο και αν τους παραβεί να τον διώξουν ώστε να μην καταστραφούν αφού ο εθισμός του ατόμου λειτουργεί ως μια μαύρη τρύπα που ρουφά την περιουσία, τις ψυχές και στο τέλος τις ίδιες τις ζωές των κοντινών του ανθρώπων.

Όμως στις σύγχρονες κοινωνίες όλοι είναι εθισμένοι σε κάτι. Και ο εθισμός δεν είναι ατομικός μόνο. Γίνεται φαινόμενο κοινωνικό. Εθισμός στον τρόμο που αφειδώς σκορπούν τα ΜΜΕ. Εθισμός Εθισμός στο επιτυχημένο ατομικό πρότυπο του καπιταλισμού, όπου η επιτυχία είναι ατομικό αποτέλεσμα, όπως και η αποτυχία και η φτώχεια, αποτέλεσμα λόγω ανικανότητας.

Έντεχνος ο τρόπος που οι εθισμένοι σε πλούτο ολιγάρχες χρησιμοποιούν τους εθισμένους στην εικόνα τους τηλεπαπαγάλους ώστε να προωθήσουν σε νομικό πλαίσιο οι εθισμένοι στην εξουσία πολιτικοί τα συμφέροντά τους έναντι στον εθισμένο στον τρόμο, ατομικότητα και καταναλωτισμό λαό.

Πως να διώξεις τον εθισμένο που ρουφάει ως τα μύχια της ψυχής σου το είναι σου; Μόνο αν καταλάβεις και αποδεχτείς τον δικό σου εθισμό. Αντιληφθείς ότι όλα για τα οποία πάλευες παλιότερα και φοβάσαι μη χάσεις τώρα δεν είναι παρά φενάκη. Ότι δεν ήσουν παρά στο νησί των λωτοφάγων  και η τηλεόραση κερνούσε αβέρτα θαλπωρή στους λωτούς της αποχαύνωσης, σε όλους και μάλιστα δωρεάν.

Αν δεν σηκωθείς να φωνάξεις το πρόβλημά σου για να δεις πόσοι ακόμη σαν και σένα κρύβονται απλώς στο πλήθος δεν θα μπορέσεις να δώσεις και να πάρεις αλληλεγγύη.

Θέλει δρόμο μέχρι να φτάσουμε και να πούμε "Είμαι 'η Κοπριά' και είμαι καλά".
Και όταν μαζευτούμε πολλοί τότε θα μπορέσουμε να αρχίζουμε να βάζουμε τους δικούς μας κανόνες ή να διώχνουμε όσους δεν θέλουν να αφήσουν τον εθισμό τους.
Τότε δεν θα θέλουμε καμία "δόση".