Ο κόσμος ξυπνά έξω από το παράθυρό μου

«Ο κόσμος ξυπνά έξω από το παράθυρό μου

και τραβά τις αισθήσεις μου στο φως του Ήλιου»

Όμως διαπιστώνω με αηδία ότι ο χρυσός δίσκος του Απόλλωνα έχει μείνει μισός. Το χρώμα του έχει γίνει πράσινο, στο χρώμα της μούχλας και το φως του αποπνέει μια αισχρή οσμή από ρέψιμο ντομάτας.

Κλείνω τη μύτη και κοιτώ προς ένα χοντρό, παν-καλό στην ασχήμια της ψυχής του, να κατατρώει ένα μποστάνι ντομάτες μαζί με τους αγρότες, τα ζώα και τα ποντίκια. Αηδιαστικό θέαμα. Ειδικά όταν πέρδεται και ακούγονται γελάκια από την τηλεόραση που τρέχει πίσω του.

Ένας λαγός ντυμένος Γιάννης Βούρος φωνάζει «ΟΧΙ» πολύ δυνατά και κοιτά το πορτοφόλι του. Φωνάζει έπειτα «ΝΑΙ» σηκώνοντας το χέρι του και τρέχοντας χάνεται έπειτα στο  λαγούμι του. Μετά βγαίνει σε λαγουδάκι του playboy Ανδρέα η Βάσω Παπανδρέου.

Από το σχολείο απέναντι τα παιδιά βγαίνουν έξω ενώ τα κυνηγά η διευθύντρια, η Αννούλα του Αγγλοσάξωνα  βορρά, φωνάζοντας «No Greek! OUT!»

Τα παιδιά μαζεύονται και χαμογελώντας πηγαίνουν προς τους γονείς τους που λουφάζουν φοβισμένοι. Απέναντί τους ένας χοντρός τύπος που μιλά ακατάπαυστα κοιτώντας με άγριο βλέμμα μια τηλεοπτική κάμερα. Κουνά τη χοντροδαχτυλάρα του «Φταις. ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ!»

Τα παιδιά βγαίνουν μπροστά να προστατεύσουν τους ενήλικες. Τότε ένα σάλπισμα πλοίου ακούγεται και ένας Παπουτσής από τον τόπο μου μπαλωμένος με φουγάρο από ναυάγιο εμφανίζεται. Τον σπρώχνουν ογδόντα νεκροί. Μπροστά προπορεύονται πάπιες που πάνω τους κουβαλούν γουρούνια που ουρλιάζουν «ΔΙΑΣ». Οι χοίροι κρατούν ασπίδες και κλομπ και επιτίθενται στο χαμόγελο που ζητά γνώση και διδασκάλους.

Κάποιος λέει «ΠΑΜΕ μόνος».

Στον ουρανό ανοίγει ένα τηλεπαράθυρο και μια μαριονέτα που Τρέμη αρχίζει να ωρύεται. Από τις σκοτεινές γωνίες ασπρουλιάρες φάτσες με ξανθά μαλλιά σέρνουν τα ανάπηρα αισθήματά τους. Ορμούν πάνω στους γονείς τρώγοντας τις σάρκες τους. Ο απέθαντος της Κρήτης βγαίνει από τον τάφο του και κάνει παπάρα από το αίμα που τρέχει στους δρόμους. «Πρέπει να πέσει και άλλο ο αιματοκρίτης» φωνάζει. Οι ευδαίμονες γίνανε δαίμονες.

Μια γυναίκα με κολοβό μουστάκι, πιο άσχημη και από άσχημο άντρα, κάθεται πάνω σε Σαμάρι Μεσσηνιακό μερσεντές που γράφει «Διαπραγμάτευση». Μαστιγώνει έναν άντρα ψηλό και καλογυμνασμένο. Έχει καράφλα και μουστάκι ενώ τα σαρδάμ του τού προσδίδουν μια παιδική αθωότητα.

«Λεφτά υπάρχουν» μου φωνάζει όπως με βλέπει.

 «Που;» ρωτάω σαστισμένος.

«Στο άκρο του Πλανήτη».

«Μα ο πλανήτης είναι σφαίρα. Δεν έχει άκρη» απαντώ αγανακτισμένος.

«Ράους» ακούγεται η σκληρή φωνή της γυναίκας με το κολοβό μουστάκι και τη χειροκροτεί ένας γερασμένος βοδυμπίλντερ που κάνει κωλοτούμπες.

Το δόγμα του παΣΟΚ σε πλήρη εξέλιξη. Ακροβάτες χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Ημέρα ζώων σαν και μένα κάθε 4^η Οκτωβρίου, που θα γιορτάζεται ως η μέρα που ο Δούρειος του Εφιάλτη μπήκε στην πόλη.

Κάπου στις 25 Μάη ξεκινά η οργή και ξεσπά την 28^η. Όλα τα ζόμπυ που τρώνε τις σάρκες μας τρέχουν να ξεφύγουν από τον κόσμο. Φαίνεται να δύει ο πράσινος ήλιος αλλά ο Κωλοτούμπας με τον Τσεκουράτο και τον Ελλαδέμπορα τον κρατάνε από τις ακτίνες στον ουρανό. Βοηθά και Σαμάρης. Το μουσείο Μεσσηνίας χεροκροτά κάτω από την Ακρόπολη και ο κύριος τίποτα ενδύεται στολή και 67% επιπλέον χρήματα στον προϋπολογισμό. Ο Loverδος μειώνει τους ασθενείς. Είναι μαθηματικό το θέμα. Όσοι λιγότεροι μείνουν τόσοι περισσότεροι θα τον ψηφίσουν.

Η άμαξα ταλανίζεται.

«Χρειαζόμαστε κάποιον που να μιλά Ελληνικά αλλά να μην είναι με το μέρος των Ελλήνων» λέει η γυναίκα με το κολοβό μουστάκι και την φράντζα γκιλοτίνα. Τα ηνία τα δίνουν στο τραπεζορομπότ.  Το μέλλον σβήνει στο χαμόγελο.