Δημοκρατία τώρα

Την 25η Μαΐου του 2011 χιλιάδες άνθρωποι αυθόρμητα προσήλθαν στην πλατεία Συντάγματος για να διαμαρτυρηθούν για την κυβερνητική πολιτική και τον εμπαιγμό που είχαν υποστεί. Η κίνηση ονομάστηκε «ΚΙΝΗΜΑ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ» προσδίδοντας περισσότερο μια αντίδραση θυμικού παρά μια κίνηση με συγκεκριμένο σκοπό.
Όσο περνούσαν οι μέρες όμως, και παρά τις εγγενείς δυσκολίες της ανομοιογενούς προσέλευσης και την έλλειψη κεντρικού στόχου, ένα σύνθημα άρχισε να μορφοποιείται. «ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ». Ο σκοπός είχε αναδυθεί μέσα από την ίδια τη διαδικασία μιας αυθόρμητης και ακηδεμόνευτης λαϊκής συνέλευσης. Σε αυτήν καθένας είχε το βήμα να μιλήσει και υπήρχε κοινό από πρόθυμους να ακούσουν ανθρώπους.
Με το πέρασμα ελάχιστου χρόνου και την εθελούσια συμμετοχή πολλών ετερόκλητων ανθρώπων σχηματίστηκαν ομάδες υποδομής, εργασίας και θεματικές. Μια δομή οριζόντιας εξουσίας είχε δημιουργηθεί μόνο από τη θέληση ανθρώπων που άρχισαν να πιστεύουν ότι το ζητούμενο ήταν και εφικτό. Και βάλθηκαν να το αποδείξουν στην πράξη, με την ενεργή συμμετοχή τους. (Στις 15, 28 και 29 Ιουνίου όπως και με το θέμα των σκηνών, η κεντρική εξουσία προσπάθησε να διαλύσει αυτή την ανταγωνιστική δομή προκαλώντας ανοιχτή ρήξη με την κοινωνία.)
Ο προσδιορισμός «άμεση» στη Δημοκρατία είναι πλεονασμός. Με χρόνια προπαγάνδας και με τη χρήση ενός ισχυρότατου δικτύου «ΜΜΕ» οι λέξεις έχασαν το νόημά τους στο ευρύ κοινό. Αυτό ήταν από τα βασικά ζητούμενα του ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ πολιτεύματος που βιώνουμε. Αυτό που ονομάζεται ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ Δημοκρατία δεν έχει κανένα ψήγμα Δημοκρατικότητας.
α. Ο «αντιπρόσωπος» δεν δεσμεύεται από κανένα πλαίσιο ή συμβόλαιο στην αντιπροσώπευση ενός εκάστου, ούτε είναι δυνατόν να αντιπροσωπεύσει καθέναν από αυτούς που τον ψήφισαν. Το ποιο ουσιώδες και απλό, δηλαδή την ανάκληση λόγω κακής ή καθόλου ορθής εκπροσώπησης, δεν μπορεί να συμβεί και όσο διαρκεί η θητεία του βουλευτή-αντιπροσώπου αυτός είναι ανεξέλεγκτος από τον εντολέα του.
β. Τα κόμματα υποτίθεται ότι διεκδικούν την εξουσία για να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα που θα το εγκρίνει η πλειοψηφία. Όμως τα προγράμματα αυτά, που συνήθως είναι αόριστα και αφελή, δεν τα εφαρμόζουν ποτέ χωρίς καμιά επίπτωση ή κύρωση. Περαιτέρω, η δομή των κομμάτων – που μεταφέρεται και στην κυβερνητική εξουσία αυτούσια - έχει χαρακτηριστικά μοναρχικά. Ο κάθε αρχηγός ανάγεται σε αυθεντία ενώ γύρω του διαγκωνίζονται στελέχη και αντιπρόσωποι για κυβερνητικές θέσεις. Στην Ελλάδα δε, πήρε και το χαρακτηριστικό της κληρονομικότητας, και στην αρχηγία του κόμματος και στην βουλευτική έδρα. Τα ίδια τα κόμματα ανάχθηκαν σε μηχανισμούς εξουσίας αφού έδεσαν με ισχυρά πλοκάμια την κρατική εξουσία σαν να ήταν δική τους. Με το κράτος στην υπηρεσία τους, τα κόμματα διαπλέκονται με την οικονομική ελίτ είτε φανερά είτε κρυφά. Της δεύτερης δε υπηρετούν τα συμφέροντα με αξιοσημείωτη αποτελεσματικότητα σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Αυτό το κατέδειξε η τελευταία κρίση που είχε ως αποτέλεσμα την κοινωνικοποίηση των ζημιών και την ιδιωτικοποίηση των κερδών από τους κατέχοντες.
γ. Με την παραχώρηση της εξουσίας ,που θα έπρεπε να διαχειρίζεται κάθε πολίτης προσωπικά, εν λευκώ στους «αντιπροσώπους» και με την στήριξη των κομμάτων, συν τω χρόνω οι βουλευτές έγιναν οι ίδιοι η απόλυτη προσωποποίηση της διαπλοκής. Στο πρόσωπο του κάθε βουλευτή εκφράζεται η νομοθετική εξουσία. Ο ίδιος είναι εν δυνάμει και κυβερνητική εξουσία, ή διαπλέκεται με αυτή μέσα από τον κομματικό μηχανισμό. Τέλος είναι στο απυρόβλητο από την δικαστική εξουσία, πρέπει οι όμοιοί του να τον εκδώσουν σε αυτή. Επίσης ως κυβερνητική εξουσία την κρατά δέσμια και διαπλέκεται με την δικαστική διορίζοντας την ανώτατη ηγεσία της.
δ. Ακόμη και αυτή την στρεβλή ιδέα της αντιπροσώπευσης την νοθεύουν διαρκώς τα κόμματα εξουσίας και οι αντιπρόσωποί τους παραχαράζοντας την ποσόστωση της λαϊκής βούλησης με το να δίνουν σαράντα-πενήντα, ή όσο τους βολεύει κάθε φορά, βουλευτικές έδρες δώρο στο πρώτο κόμμα. Αυτό γίνεται για να υπάρχουν «ισχυρές» κυβερνήσεις που να μπορούν να αποφασίσουν (π.χ. το Μνημόνιο). Τελικά η λαϊκή βούληση υπάρχει μόνο ως μια επίφαση για την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος. Για να την μεταφράσει και να τη διαχειριστεί η εξουσία (ως σύστημα διαπλοκής πολιτικής-οικονομικής ελίτ) όπως τη βολεύει κάθε φορά.
Μέσα από την υπέρμετρη εξουσία, που θεσπίζουν οι ίδιοι οι βουλευτές έχουν καταχραστεί κάθε έννοια δικαίου. Ψηφίζουν για την ασυλία τους και την παραγραφή των αδικημάτων τους οι ίδιοι για τους εαυτούς τους. Τα κόμματα, ως μηχανισμοί εξουσίας και ως μηχανισμοί επανεκλογής, βρίσκονται και αυτά σε ένα είδος άτυπης ασυλίας, μακριά από ελέγχους – κυρίως οικονομικούς.
Το σάπιο κατεστημένο, που μέσα από την διαφθορά κατασπαταλά, κακοδιαχειρίζεται ή ακόμη και δίδει χαριστικά προς εκμετάλλευση σε «φίλους» ή «χορηγούς» τους φυσικούς πόρους και τον πλούτο του Έλληνα πολίτη πρέπει να πάψει να υπάρχει.
Η λύση είναι η πραγματική συμμετοχή του κάθε πολίτη για την ανατροπή του διεφθαρμένου καθεστώτος.
Σκοπός είναι η εγκαθίδρυση (άμεσης ή πραγματικής) Δημοκρατίας, όπου κάθε πολίτης θα φέρει την ευθύνη της εξουσίας ως πρόσωπο με την συμμετοχή του στα κοινά Τον τρόπο θα τον συνδιαμορφώσουμε όλοι μαζί. Μας αφορά όλους.
Μην περιμένεις να δεις κάτι συγκεκριμένο. Έλα κάντο. Μην περιμένεις να ακούσεις κάτι συγκεκριμένο. Έλα πες το.
Έλα να συμμετάσχεις στις διαδικασίες.
Η Βουλή των Ελλήνων δεν είναι ένα κτήριο. Είναι το αποτέλεσμα της διαβούλευσης όλων των πολιτών και αυτός είναι ο μόνος θεσμός που μπορεί να υπάρχει αξιωματικά.

*Τα κόμματα μπορούν να αποδείξουν την αφοσίωσή τους στο ιδανικό του πολίτη με την ύστατη πράξη αυτοθυσίας. Την αυτοδιάλυση και διάχυσή τους στην κοινωνία.
** Το παρών κείμενο αποτελεί προσωπική πρόσκληση προς κάθε ενδιαφερόμενο ώστε με την συμμετοχή του να ενδυναμώσει την προοπτική μιας κοινωνίας αυτοκαθοριζόμενης και ενός νέου τύπου ανθρώπου αυτεξούσιου, εξωστρεφούς, διαδραστικά συσχετιζόμενου ως προς τα πολιτικά και την κοινωνία .