Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;

Σαφής ήταν ο πρωθυπουργός της χώρας Γ.Α.Π. (GAP αγγλιστί) και γι’αυτό το ερώτημα που είχε θέσει προεκλογικά (μετά το λεφτά υπάρχουν).

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;

Βαρβαρότητα και μάλιστα άκρατη εκ μέρους του και εκ μέρους όλης της σοσιαληστρικής του κυβέρνησης. Πρέπει εδώ να υπογραμμίσουμε ότι και ο ίδιος είναι πρόεδρος της διεθνούς σοσιαληστρικής, δηλαδή σοσιαλήσταρχος, όπως και οι σύντροφοι των χωρών της Β. Αφρικής που την έκαναν κυνηγημένοι από τους λαούς τους και ο σύντροφος Στρος Καν, με τον οποίο συνεννοούταν κρυφά κάποιους μήνες πριν μας χώσει το Δ.Ν.Τ. εκεί που ξέρουμε.

Βαρβαρότητα στην ποιότητα ζωής.

Βαρβαρότητα στο αίσθημα ασφαλείας.

Βαρβαρότητα στην εξάπλωση της φτώχειας.

Βαρβαρότητα στην άνοδο των ποσοστών ανεργίας.

Βαρβαρότητα στην κατάργηση του κοινωνικού κράτους.

Βαρβαρότητα στο ξεπούλημα της ΔΗΜΟΣΙΑΣ (και όχι κρατικής) περιουσίας.

Βαρβαρότητα στην ασυλία των κυβερνώντων.

Βαρβαρότητα στην επικείμενη ασυλία των πωλητών της ΔΗΜΟΣΙΑΣ (και όχι κρατικής) περιουσίας.

Βαρβαρότητα στην αντιμετώπιση των αγανακτισμένων και άμεσα θιγμένων πολιτών.

…και η λίστα δεν έχει τέλος…

Το πρόβλημα που υπάρχει στην Ελλάδα είναι θεσμικό. Είναι συστεμικό. Η νομοθετική εξουσία είναι ταυτόχρονά και εκτελεστική και δικαστική. Δηλαδή ο βουλευτής κυβερνά, νομοθετεί και κρίνει τον εαυτό του.

Δεν είναι θέμα προσώπων. Δεν αρμενίζουμε μόνο στραβά. Είναι και ο γιαλός θεόστραβος.

Γι’ αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.

Το σύστημα κορύφωσε την αποτυχία του μέσω του κ. GAP (αγγλιστί Διάκενος).

Θα ήθελα να πω εδώ ότι θεωρώ τον κ. Παπανδρέου εξαιρετικά ευφυή. Η μεγαλύτερη επιτυχία του διαβόλου είναι να σε πείσει ότι δεν υπάρχει. Αυτό κάνει και ο κ. Παπανδρέου με την ευφυΐα του. Μας έχει πείσει ότι δεν υπάρχει.

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα συνεχών επιθέσεων κατά του πολίτη και του πολιτεύματος, ή καλλίτερα στα ίχνη δημοκρατίας που είχε αυτό το πολίτευμα εμφανίστηκε, φυσικά, η αγανάκτηση και οι αγανακτισμένοι.

Στην αρχή βόλευε το σύστημα, την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, η πλατεία και οι μούντζες ως μια μορφή εκτόνωσης. Ήταν σαν να έλεγαν «κοιτάτε πόσο δημοκρατικοί είμαστε (λες και είναι δώρο από αυτούς προς εμάς), κοιτάτε τι είδους δημοκρατία έχουμε. Διαμαρτυρηθείτε όσο θέλετε».

Βέβαια την διαμαρτυρία και τον όγκο των πολιτών που έφτασαν σε πρωτόγνωρα μεγέθη την έγραψαν όταν ήρθε η ώρα εκεί που δεν πιάνει μελάνη!

Ψήφιζαν ότι γούσταραν (για την ακρίβεια ότι τους έλεγαν τα αφεντικά τους στο εξωτερικό) ΕΝΑΝΤΙΑ στη θέληση του λαού.

Ψήφισαν Μνημόνιο.

Ψήφισαν ενδιάμεσα μνημόνια.

Ψήφισαν Μεσοπρόθεσμο.

Και σε όλα αυτά ο ευφυής αλλά δωσίλογος πρωθυπουργός μας έλεγε με τα χαριτωμένα σαρδάμ του :  η πλειοψηφία είναι στο πλευρό μας.

Ψεύδεται βέβαια όπως τότε που έλεγε «Λεφτά υπάρχουν». Αυτό που αποδείχτηκε είναι ότι βαρβαρότητα υπήρχε και μάλιστα ατελείωτη. Βαρβαρότητα ενάντια στον πολίτη που διαμαρτυρόταν με τη μορφή ωμής αστυνομικής βίας. Με τη μορφή προβοκάτσιας. Με τη μορφή χημικών. Με τη μορφή, κυρίως κοροϊδίας.

Είναι κοροϊδία και φτύσιμο στα μούτρα κάθε πολίτη όταν η αγανάκτηση του γιαουρτιού γίνεται κίνδυνος για την Δημοκρατία ενώ η ασύστολη κρατική βία είναι προστασία της Δημοκρατίας.

Αυτό όμως είναι το φυσικό επακόλουθο της πραγματικότητας και των γεγονότων. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχουμε Δημοκρατία. Η ολιγαρχία που κυβερνά με το πέρασμα του χρόνου αποστασιοποιήθηκε από την κοινωνία και αποστειρώθηκε σε έναν δικό της κόσμο. Κάτι σαν βασιλεία, σαν τη Ρωσία του Τσάρου.

Σύγχρονος τσάρος ο ΓΑΠ παίρνει αποφάσεις που βαφτίζει, χάριν των ιθαγενών, δύσκολες, επώδυνες. Μόνο που ο πρωθυπουργός και τα μαριονετάκια της κυβέρνησης, όπως και οι λοιποί συμμετέχοντες τον θίασο του Μνημονίου, δεν έχουν ιδέα τη θα πουν αυτές οι λέξεις στην εφαρμογή τους.

Δεν θα γνωρίσουν ποτέ αυτοί και οι οικογένειές τους («κύριε» Παπουτσή) τι θα πει η αγωνία να μην έχεις δουλειά και να πρέπει να βρεις φαγητό για τα παιδιά σου.

Να αγωνιάς για την επόμενη μέρα, αν θα επιβιώσεις βιολογικά πια.

Εκεί στον γυάλινο κόσμο τους οι αποφάσεις τους είναι λέξεις κενές και τα αποτελέσματα νούμερα και μηδενικά, σαν τους ίδιους. Μόνο τα επικοινωνιακά τρυκ φαίνεται να τους απασχολούν σε διαγωνισμό ατάκας και παρουσίας.

Όμως ο επονομαζόμενος και Γιωργάκης (όχι γιατί είναι χαζός αλλά επειδή δεν έχει το μπόι για Έλληνας πρωθυπουργός) το είχε πει – και εδώ τονίζω την διορατικότητά του – «Θα μας πάρουν με τις πέτρες». Το γνώριζε διότι ήξερε τι θα έκανε, απλώς ψάχνει το χρόνο να ολοκληρώσει την διατεταγμένη υπηρεσία του. Θα του δώσουμε τον χρόνο; Αυτό εξαρτάται από μας και μόνο. Η μαζική μας συμμετοχή στην αντίδραση θα ανατρέψει τα σχέδιά τους. Ήδη ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, άλλος ένας ογκόλιθος της πολιτικής από αυτούς που έχει σε αφθονία το ΠαΣοΚ είπε : «Τι θα γίνει με τις σκηνές στο Σύνταγμα, τι λέει ο Καμίνης γι’ αυτό το αίσχος;»

Εξυπηρέτησε το σκοπό της η πλατεία.

Έδειξαν πόσο δημοκρατικοί ήταν που την ανέχτηκαν.

Έδειξαν πόσο πυγμή μπορούν να ασκήσουν (προς χάρη παραδειγματισμού για όσα έρχονται) οι πυγμαίοι.

Θέλουν να τη διαλύσουν πια την πλατεία, πριν έρθει και ο Σεπτέμβρης με τα νέα μέτρα και γυρίσει και ο κόσμος στην Αθήνα. Βλέπεις μετά θα είναι όλο κα πιο πολλοί οι άνεργοι και ενδέχεται να κατεβαίνουν στο Σύνταγμα.

Οι πλατείες όμως είναι πια σπίτι μας, χώρος σκέψης, διαβούλευσης, σχέσεων και εκμάθησης δημοκρατίας (όλα αυτά επικίνδυνα). Είτε θα μείνουμε εκεί είτε θα πέσουμε εκεί προσπαθώντας να αλλάξουμε την Ελλάδα, και τον κόσμο όλο αν χρειαστεί. Προσπαθώντας να διώξουμε την βαρβαρότητα ενός αδίστακτου συστήματος που έχει εκπροσώπους κοινούς οσφυοκάμπτες και γλείφτες των πλουσίων, των τραπεζιτών, των εξουσιαστών.

Που θα πάμε μετά; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αλλά οι ελεύθεροι ανοίγουν τον δρόμο τον δικό τους. Δεν περιμένουν άλλους να ηγηθούν γι’ αυτούς.