ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στο Σύνταγμα

ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. στο Σύνταγμα

«Έτσι είναι η πολιτική, θέλει στομάχι» μου είπε η Κωνσταντίνα σφίγγοντάς μου το χέρι  καθώς έφευγα εκνευρισμένος.

Η θεματική πολιτικής είχε καταλήξει το 20ήμερο έργο της και είχε ψηφίσει τρία κείμενα τα οποία θα πάνε να «διχάσουν» την λαϊκή συνέλευση.

Οδηγώντας την μοτοσικλέτα προς το σπίτι σκεφτόμουν τα λόγια της.

Είναι η ισχύς της συλλογικότητας που κινεί και παρακινεί τα μέλη της σε μια γραμμή συμπεριφοράς αντίθετη από αυτή που υποτίθεται πως έχουν;
Είναι η υπόσχεση της όποιας ωφελιμότητας;

Είναι η περιχαρακωμένη σκέψη στα πλαίσια της ιδεολογίας;

Είναι απλώς η έλλειψη ηθικής που σε κάνει αποτελεσματικό.

Όμως αυτή η έλλειψη του πολιτικού/κομματικού συστήματος και η σύγκρουση με την δική μου εσωτερική ηθική ήταν που με οδήγησαν από την πρώτη μέρα στο Σύνταγμα και στην καθημερινή μου παρουσία εκεί.

Η αναγνώριση της σημασίας του κειμένου μια πολιτικο-κοινωνικής διακήρυξης ήταν αυτή που με οδήγησε στην θεματική πολιτικής από την πρώτη μέρα της ίδρυσής της. Είναι προφανές ότι αυτό θα οδηγούσε και άλλους εκεί. Ανθρώπους με ατζέντα. Ανθρώπους που εκπροσωπούσαν συλλογικότητες και μάλιστα αυτές τις οποίες απεχθάνεται το Σύνταγμα από φύση του.

Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι όσοι πήγαμε και πηγαίνουμε στο Σύνταγμα έχουμε ένα παρελθόν, δεν είμαστε σαν την Ντόρα την μικρή πολιτεύτρια που εμφανίστηκε τώρα στο πολιτικό σύτστημα. Από το να ψηφίζουμε κάτι έως το να συμμετέχουμε σε συλλογικότητες – κοινοβουλευτικές ή εξωκοινοβουλευτικές. (Προσωπικά, για χάρη της ιστορίας, αναφέρω ότι δεν συμμετείχα πουθενά).

Στο 20ήμερο των συζητήσεων κατάλαβα ότι οι περισσότεροι γνωρίζονται από κάπου στους χώρους που κινούνται, και έμαθα νέες ορολογίες πχ Α.Κ.

Ας έρθουμε όμως στο προκείμενο.

Η θεματική ήταν πολύ ενδιαφέρουσα από τις ανταλλαγές απόψεων και τα κείμενα που παρουσιάστηκαν έως τους ανθρώπους που συμμετείχαν. Αυτούς που συμμετείχαν με τιμιότητα, δηλαδή με το μυαλό τους αυτόβουλο και το σαρκίο τους μοναχικό. Τέτοιος είναι και ο Χρήστος, που ενώ ιδεολογικά απέχει παρασάγγας από μένα, εκτίμησα την άδολη και τίμια παρουσία του και συνεισφορά του.

Έφτασε όμως ο καιρός της πρώτης ψηφοφορίας το Σάββατο 18-6-2011 και εμφανίστηκαν οι πρώτοι άγνωστοι. Βέβαια η ψηφοφορία ήταν ανοικτή αλλά καταλάβαινες από τις αντιδράσεις ποιοι είχαν έρθει οργανωμένοι και γιατί ήταν εκεί. Για διάφορους λόγους η ψηφοφορία αναβλήθηκε για εχθές Παρασκευή 24-6-2011 αφού θα διαβαζόταν τα κείμενα από τον συγγραφέα και θα απαντούσε στις ερωτήσεις του κόσμου. Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν πολύ όμορφη διαδικασία να σε ακούν άγνωστοι και να ζυμώνεις σκέψεις με περαστικούς.

Ήρθε όμως η Παρασκευή και ξαναφάνηκαν όλοι εκείνοι που είχαν έρθει το προηγούμενο Σάββατο και δεν είχαν εμφανιστεί όλη την εβδομάδα. Η προσπάθεια καπελώματος της διαδικασίας ήταν εμφανής και στο τέλος επιτυχημένη. Οι οργανωμένοι που ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία ψήφισαν κατά το δοκούν όπως τους είπαν και γελοιοποίησαν και την διαδικασία και όλους όσους είχαμε πάει εκεί μόνο την αγωνία μας για το αύριο.

Δεν καταλαβαίνω σε τι διαφέρει ο πιτσιρικάς που ωρύεται ότι δεν εκπροσωπεί κανέναν και δεν τον έβαλε κανείς, όταν είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο, από τον Πάγκαλο που λέει με έπαρση «Μαζί τα φάγαμε».

Δεν έχει καμία διαφορά ως προς την έλλειψη ηθικής. Προσπαθώντας να επιτύχουν ένα σκοπό, που είναι γελοίο αν το καλοσκεφτούν διότι δεν θα τους αποφέρει κάποιο κέρδος, δείχνουν αδίσταχτοι ως προς τα μέσα που μεταχειρίζονται. Αυτό είναι το νέο που ζητάμε; Το ίδιο ανήθικο με το παλιό που προσπαθούμε να διώξουμε;

Αυτό ήταν πάντα βέβαια και το πρόβλημα της ηγεσίας της αριστεράς προς τον κόσμο της. Αυτό ήταν η μεγαλύτερη ήττα των κομμάτων της αριστεράς. Η έλλειψη ηθικής. Στο τέλος όμως πάλι θα είναι χαμένοι, ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνουν οι ίδιοι, διότι ο κόσμος θα τους εμπιστευτεί ακόμη λιγότερο μετά από αυτή την εμπειρία. Εξέλειπε η αιδώς και η τιμιότητα. Κρίμα!!!

Δεν ξέρω ποιά θα είναι η συνέχεια στο Σύνταγμα, αν και χθες ήμουν αποφασισμένος να σταματήσω να συμμετάσχω διότι δεν είναι δυνατόν να μας θεωρούν τόσο μαλάκες και να συμπεριφέροντε τόσο ξεδιάντροπα σε όλους εμάς που δεν ανήκουμε πουθενά, και είμαστε οι περισσότεροι.

Όμως στο δρόμο και στην πλατεία με κατέβασε η έλλειψη ηθικής και η συγκρουσιακή σχέση του ανήθικου συστήματος με τις σταθερότερες των ηθικών αρχών μου. Αν η σύγκρουση αυτή επεκτείνεται σε κρυμμένους σχηματισμούς και συγκεκαλυμμένα κόμματα και μέσα στην πλατεία τότε δεν θα είμαι μόνο «Αγανακτισμένος στο Σύνταγμα» αλλά και «Αγανακτισμένος και με κάποιους στο Σύνταγμα».

Λυπάμαι  Γιάννη. Προτιμώ τον σεβασμό σου από την αγάπη σου, άσε που το δεύτερο προϋποθέτει το πρώτο.