Ο λαός μίλησε αλλά... υπάρχει λαός;

Μπορεί στη Δημοκρατία να υπάρξει λαός;
Η Δημοκρατία είναι η συνισταμένη προσώπων που φέρουν τη λειτουργίας της ως προσωπική ευθύνη.
Αυτό προϋποθέτει ότι αποφασίζουν οι πολίτες και οι αποφάσεις τους είναι αποτέλεσμα της συγκρότησης πλειοψηφίας κατά περίσταση, σύμπτωση ή συμφέρον.
Με άλλα λόγια κάθε πολίτης έχει τη δική του γνώμη και όταν υπάρχουν τόσες παρόμοιες (και πολύ σπάνια ίδιες και σχεδόν ποτέ ταυτόσημες) που να δημιουργούν πλειοψηφία τότε ακολουθείται κάποια κατεύθυνση. Όμως ΠΑΝΤΑ στην περίπτωση αυτή υπάρχει προσωπική ευθύνη της γνώμης.

Η σύγχρονη έννοια του λαού, κυρίως της "μαρξιστικής" αντίληψης που έχει επικρατήσει θέλει κάποιες ιδεολογίες που εκπροσωπούνται από κάποιους φωτισμένους κάποιων πολιτικών σχηματισμών να γνωρίζουν την αλήθεια και να αναφέρονται στο λαό ως μια μάζα που άγεται και φέρεται δυνητικά. Μια μεσσιανική αντίληψη όπου όλοι περιμένουν κάποιον να τους σώσει ουσιαστικά, αλλά και που αφαιρει την ευθύνη (το μεγαλύτερο μέρος τουλάχιστον) από τη "μάζα" και εξαφανίζει την έννοια του πολίτη.

Μέσα από αυτή την λογική που ανεχόμαστε σε προσωπικό επίπεδο βγαίνουν όλοι νικητές διότι μπορούν να ερμηνεύουν την αποχή κατά το δοκούν και συνολικά.

Παρένθεση:

Μην πανηγυρίζεται εκεί στο ΠαΣοΚ διότι χάσατε τεράστιο κομμάτι της δύναμής σας σε ένα χρόνο και το αποτέλεσμα δεν σημαίνει τίποτα άλλο από το γεγονός ότι πήγαν να σας ψηφίσουν ο σκληρός πυρήνας και κατά περίσταση άνθρωποι που δεν μπορούν να ανεχθούν την ΚακλαμανοΨηνακη-κη ανυπαρξία και τον Άνθιμο. Έκριναν, και καλώς έπραξαν, ότι κάποιοι άνθρωποι είναι αρκετά σοβαροί για να αγνοηθούν παρότι τους στηρίζαται.

Στη ΝΔ καλλίτερα να τα βάψετε μαύρα διότι χάσατε και μισό εκατομύριο ψήφους παρόλα τα μέτρα.

Το ΛάΟΣ χάνει έτσι και αλλιώς κυρίως γιατί δεν πέρασε το ρατσιστικό δίλημμα στην Αθήνα.

Το ΚΚΕ πανηγυρίζει για περίπου 70.000 ψήφους από την απώλεια 1.600.000 ψηφοφόρων των δυο κομμάτων, δηλαδή 4,35%. Παπάρια δηλαδή. Σύντροφοι δεν είναο ο γυαλός στραβός, στραβά αρμενίζουμε.

Πάνω κάτω το ίδιο ισχύει για τον πολυδιασπασμένο ΣυΡιΖα.

Προσωρινά είναι και τα γενικότερα οφέλη της Αριστεράς, που κάποτε πρέπει να δουν μια προσπάθεια ένωσης και με βλέψεις εξουσίας.

Η αποχή πήρε το μεγαλύτερο ποσοστό από όλους μαζί αλλά έλαβον και τους όρχεις της διότι την γράφει κανονικά το άθλιο πολιτικό σύστημα και καθένας από τους απέχοντες θα πρέπει να εκτιμήσει ξανά τη θέση του για το μέλλον.

Τεσπα...
Τέλος παρένθεσης.

Επανέρχομαι. Λαός, κατά την προσωπική μου γνώμη, δεν μπορεί να υπάρξει στη Δημοκρατία, παρά μόνο υπεύθυνοι πολίτες που εκφράζουν προσωπικά τη δική τους αυστηρά γνώμη. Αυτό θα ήταν όμως μια ανατροπή του άθλιου πολιτικού συστήματος που παρασιτεί πάνω στους πολιτές διαιωνίζοντας τη μάσα τους.

Η αποχή ίσως αποδειχτεί η αρχή του τέλους της κοινοβουλευτικής αλητείας ΑΝ όσοι δεν ψήφισαν αποφασίσουν να αγωνιστούν ως πρόσωπα ενάντια στο σύστημα. Αλλιώς η οικογενειοκρατική ολιγαρχία θα συνεχίσει να υποτάσσει τις πολιτικές κοινού συμφέροντος στις επιταγές της κάθε οικονομικής εξουσίας, οδηγώντας πάντα σε κρίσεις σαν αυτή που ζούμε.

Αλλά, είναι δύσκολο να πάρεις την ευθύνη ο καθένας μας πάνω του, είναι δύσκολη η Δημοκρατία.