Η ίδια η ζωή όμως βάζει τη ζωή σε κίνδυνο.

...
Ευθανασία; Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι ελεύθερη για όποιον το επιθυμεί. Αλλά δεν εστιάζω εκεί. Εστιάζω κυρίως στο μήνυμα των αξιών της κοινωνίας μας. Και τούτο είναι η με κάθε τρόπο προσκόλληση στη ζωή, η διατήρηση της ζωής με κάθε κόστος, ο φόβος του θανάτου και των ευθυνών. Η αναγωγή της ζωής σε υπέρτατη αξία, αλλά με μια έννοια μάλλον ειρωνική.

Μια τέτοια κοινωνία είναι αναπόφευκτο να είναι υποταγμένη. Αν η ζωή πρέπει να διαφυλαχθεί με τέτοια ακρότητα, κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ματώσει για κανέναν και για τίποτα. Και ακόμα και αν ματώσει, αν χτυπηθεί, αν αδικηθεί θα προτιμήσει να παραμείνει στην κατάσταση αυτή παρά να ρισκάρει τη βελτίωσή του με κίνδυνο να επιδεινωθεί και άλλο. Εφόσον η ζωή είναι υπέρτατη αξία, κάθε πράξη που τη βάζει σε κίνδυνο πρέπει να αποφεύγεται. Η ίδια η ζωή όμως βάζει τη ζωή σε κίνδυνο. Άρα οι άνθρωποι πρέπει να πάψουν να ζουν για να μη κινδυνεύει η ζωή τους. Να δημιουργήσουν κοινωνίες ζωντανών-νεκρών. Ολόκληρες κοινωνίες ατόμων που πάσχουν από Alzheimer… Τι ειρωνία! Η προστασία της ζωής ως υπέρτατος κανόνας οδηγεί στο θάνατο…

Αντίθετα, ίσως αυτό που θα έπρεπε να ξαναβρούμε πάλι να είναι η προστασία της προσωπικότητας. Η προστασία και η καλλιέργειά της. Η ανάπτυξή της ως την αξία που κατευθύνει τη ζωή. Κάποτε διάβασα πως αν τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από τη ζωή την ίδια, τότε γιατί να ζεις; Αν, από την άλλη, υπάρχει κάτι που αξίζει περισσότερο από αυτή, τότε θα πρέπει να δώσεις τη ζωή σου για αυτό. Η απάντηση στο αυτοκτονικό αυτό δίλημμα μπορεί να είναι η προσωπικότητα. Η προσωπικότητα αξίζει περισσότερο από τη ζωή καθεαυτή, αλλά δεν έχει κανένα νόημα χωρίς αυτή (και μην ακούτε τι σας λένε για μεταθανάτιες ζωές και κοκκινοσκουφίτσες…). Επομένως, ίσως τελικά ο λόγος για να ζεις να είναι αυτός. Η ανάπτυξη της προσωπικότητας.


Και επειδή ζωή χωρίς προσωπικότητα είναι θάνατος και προσωπικότητα χωρίς ζωή ατόπημα, συνεπάγεται πως το δύο θα πρέπει να συνυπάρχουν αν επιθυμούμε τη Ζωή. Να συνυπάρχουν ή να χάνονται μαζί…
εδώ το πλήρες κείμενο:
http://ampelofilosofikon.blogspot.com/2010/03/blog-post_10.html?showComment=1268398867835_AIe9_BE4zWOZTyL7zQ26qJpKJQpwALCODioGUuU2dGYf5Af2ZmOsAMF-_gmzAEc_g0wulUnwFKPACo1vwl9vKP9IZH4pJEHUcnpxvlIgVq2Y5Km-7gjwSMAmhrX2mQJAePoSWzrwImjFuEweFpDg9rzhqDer2o348CJyrkOhreSjn7mC4KRpjS4xSqwknw8wvQch47PC0UTKxC2TsLTjXshWzEVCc0yFweopwxLLOfKoYvt68qh6Kqg#c6635811199261722177

"Όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλο είμαστε κιόλας νεκροί" Τ. Λειβαδίτης